خرید و دانلود نسخه کامل کتاب صوتی زندگی من اثر آنتون چخوف

معرفی کتاب صوتی زندگی من

کتاب صوتی زندگی من اثر آنتون چخوف، روایت‌گر دگرگونی شدید وضع اجتماعی روسیه پس از قتل آلکساندر دوم است که دنیایی از تلخی و کدورت و سیاهی را به نمایش می‌گذارد.

در این مجموعه سه داستان کوتاه گنجانده شده است؛ «زندگی من»، «پدر» و «در راه سفر» که در سه داستان این مجموعه نویسنده به واکاوی مشکلات شخصی، اجتماعی و سیاسی می‌پردازد و بخشی از تاریخ را روایت می‌کند. راوی داستان «پدر» سوم شخص است و زندگی مردی را به تصویر می‌کشد که جز فرزندانش هیچ دارایی دیگری در دنیا ندارد. داستان درونمایه‌ای طنز دارد. مشکلاتی که پدر در زندگی خود و فرزندانش به وجود می‌آورد و عکس‌العمل فرزندانش نسبت به رفتار او، محور اصلی روایت نویسنده را شکل می‌دهند. چخوف در میان توصیفاتی که از رفتار شخصیت‌های داستانی دارد به نقد تفاوت ظاهر و باطن انسان‌ها می‌پردازد و برخی صفات انسانی را نکوهش می‌کند.

داستان زندگی من (My Life) درباره‌ی مرد 25 ساله‌ و پرشوری به نام میخائیل است که سودای نوشتن در سر داشت، برخلاف خانواده اشرافی‌اش، از کارهای تن پرورانه بیزار است. دهمین اداره‌ای که پدرش او را به کار در آن واداشته بود، نتوانست تحمل کند و عطایش را به لقایش بخشید. او خانه را ترک کرد و مدتی به کار بدنی و پس از آن کارگری در راه آهن و تلگرافخانه روی آورد. سرانجام پس از آشنایی با ماریان و ازدواج با او و فرار از زادگاهش، این امکان را فراهم دید که به نوشتن (که آرزوی همیشگی‌اش بوده) مشغول شود. او در این راه با سختی‌هایی مواجه شد و…

در رمان‌ زندگی‌ من‌ رئالیسم‌ خاص‌ چخوف‌ (Anton Chekhov) جلوه‌گر است‌ و زندگی‌ آن‌گونه‌ که‌ در روستاهای‌ روسیه‌ می‌گذشته‌، یعنی‌ آکنده‌ از زشتی‌، وحشیگری‌ و بی‌عاطفگی‌، ارائه‌ می‌شود. انتشار این‌ رمان‌ خشم‌ سنت‌گرایان‌ و نیز نوگرایان‌ را برانگیخت‌ چرا که‌ تاب‌ نگاه‌ عینی‌ چخوف‌ را نداشتند. هیئت‌ سانسور تهدید کرد که‌ چنانچه‌ چخوف‌ صحنه‌ای‌ را که‌ در آن‌ مقامات‌ را مسئول‌ بی‌سوادی‌ روستاییان‌ می‌داند و به‌ نظرِ روستاییان‌ نسبت‌ به‌ مذهب‌ اشاره‌ دارد حذف‌ نکند دستگیر می‌شود. با این‌ همه‌، چخوف‌ به‌ جنبه‌های‌ لطیف‌ترِ زندگیِ زن‌ها و مردها و به‌خصوص‌ مناظر دلپذیر روستا نیز می‌پردازد؛ گویی‌ می‌خواهد نشان‌ دهد که‌ زندگی‌ انسان‌ چه‌ اندازه‌ می‌تواند از زیبایی‌ برخوردار باشد.

داستان «زندگی من» که از قوی‌ترین داستان‌های آنتوان چخوف به شمار می‌آید، مربوط به سال‌هایی است که پس از قتل الکساندر دوم، ‌دگرگونی شدیدی در وضع اجتماعی روسیه پدید آمد و فقر و تیره‌روزی همه‌جا را فراگرفت. چخوف در این داستان که حاکی از احساس تلخ و بدبینی و البته همراه با امید به آینده است، ترسیم‌کننده این فقر و تیره‌روزی است. آنتوان چخوف در «زندگی من» با حفظ درونمایه‌ی طنز داستان، در میان توصیفاتی که از رفتار شخصیت‌ها دارد به نقد تفاوت ظاهر و باطن انسان‌ها می‌پردازد و برخی صفات انسانی را نکوهش می‌کند.

آنتون چخوف از نویسندگانی‌ست که با وجود اینکه بیش از 100 سال از مرگ او گذشته ، همچنان دوست داشتنی و به تمام معنا انسان‌گراست. داستان‌ها و نمایشنامه‌ها همواره با محوریت انسانیت و سرشت پاک انسان که در زمان او و به تعبیر زمانی تا به حال گمشده نسل بشر بوده است، اشاره داشته است. او در زمان حیاتش بیش از 700 اثر ادبی آفرید. او را مهم‌ترین داستان کوتاه‌نویس برمی‌شمارند و بعد از شکسپیر بزرگ‌ترین نمایش‌نامه‌نویس جهان است. چخوف در سال 1904 و در سن 44 سالگی از دنیا رفت و برخی او را برترین نویسنده داستان‌کوتاه می‌دانند.

«زندگی من» داستان بلندی است که به زبان چخوف و در ارتباط با خودش نوشته شده است و ما را با زندگی این نویسنده بزرگ آشنا می‌کند.

در قسمتی از کتاب صوتی زندگی من می‌شنویم:

از وقتی که خودم را شناخته بودم ده مرتبه تغییر شغل دادم و حال آنکه برای پدرم که معمار شهر بود، از این اسف انگیزتر چیزی نمی شد. ادارات مختلف را زیر پا گذاشته بودم، اما مشاغل ده گانه ای که عهده دار شده بودم، همه مثل قطره های آب یکسان بود:
نشستن، نوشتن، به نظریات احمقانه و بی جا گوش دادن، و انتظار روز اخراجی را داشتن.
موقعی که به خانه رسیدم، پدرم در صندلی دسته دارش فرورفته چرت می زد. از قیافه باریک و خشکش که در جاهای تراشیده به بنفشی می زد، مثل ارگ نوازهای کاتولیکی حقارت و اطاعت می بارید. بی آنکه جواب سلامم را بدهد، یا چشم هایش را باز کند گفت:
اگر زن عزیزم، مادر تو، زنده بود از این وضع زندگی تو دق می کرد، خدایی شد که او زودتر مرد. آن وقت چشم هایش را باز کرد و گفت: بیچاره، بگو ببینم تکلیف من با تو چیست؟
سابقاً، وقتی بچه تر بودم، بزرگ ترها و آشناهایم می دانستند در برابر من چه تکلیفی دارند. عده ای نصیحتم می کردند بروم سرباز داوطلب شوم، بعضی هم می گفتند برو تلگرافچی بشو؛ اما حالا که بیست و پنج ساله شده و موهای شقیقه هایم جوگندمی شده بود و مناصب سرباز داوطلب، دواساز و تلگرافچی را پشت هم طی کرده بودم، این طور فکر می کردند که دیگر هر کاری به دنیا بوده من کرده ام، و روی همین اصل، کسی نصیحتم نمی کرد، فقط سرشان را بالا انداخته پوف می کردند.