خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل رازگشایی

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل رازگشایی :

ضرورت رازداری

هر انسانی در زندگی فردی و اجتماعی خویش اسراری دارد که باید در نگهداری آن کوشا باشد. برخی از این اسرار، مربوط به خود و برخی مربوط به خانواده یا جامعه اوست. امروزه با توجه به وجود ابزارهای پیشرفته و حساس جاسوسی و اطلاعاتی و کاربرد گسترده آن برای دگرگونی سرنوشت ملت ها، ضرورت رازداری، بدیهی و انکارناپذیر است و گذشته از آنکه فضیلتی اخلاقی به شمار می آید، در نیکبختی انسان ها نیز تأثیر بسزایی دارد.

امیرمؤمنان علی ( علیه السلام ) فرموده است:

اَلظَّفَرُ بِالحَزْمِ وَالْحَزْمُ بِإِجالَهِ الرَّأی وَالرَّأْی بِتَحْصِینِ الأَسْرارِ. [۱]

پیروزی، به محکم کاری بسته است و آن هم به اندیشه بستگی دارد و اندیشه نیز به نگه داری رازهاست.

ایشان در سخنی دیگر، رسیدن به موفقیت را در سایه رازداری دانسته است: « أَنْجَحُ الأُمُورِ ما أَحاطَ بِهِ الْکتْمانُ » [۲]؛ « موفق ترین کارها آن است که پنهان کاری، آن را فراگیرد ».

در مقابل، افشای اسرار سبب دوری از موفقیت و حتی سقوط و شکست فرد در راه تصمیم ها می شود؛ چنان که حضرت صادق ( علیه السلام ) فرمود: « اِفْشاءُ السِّرِّ سُقُوطٌ »[۳]؛ « برملا کردن راز، [مایه] سقوط است ».

هر فرد، خانواده، تشکیلات و جامعه ای، کم و بیش اسرار و اطلاعاتی دارند که دیگران نباید از آنها آگاه شوند وآشکار ساختن آن برای دیگران، چه بسا آسیب ها و گرفتاری های بزرگی در پی دارد.

حفظ رازهای خود

فاش کردن رازها، از ضعف نفس و سستی عقل است؛ چه، اسرار آدمی از دو حال بیرون نیست: یا بیانگر دولت و سعادت و نیکفرجامی است یا خبر از نکبت و شقاوت و ناکامی می دهد. رازداری در هر دو حال نیکوست؛ زیرا اگر راز، از دولت و سعادت انسان خبر دهد، اظهار آن موجب دشمنی بدخواهان و حسد ابنای زمان و توقع ارباب طمع و دون همتان می شود و اگر راز، از ناکامی و نکبت آدمی خبر دهد، بروز آن، شماتت دشمنان و اندوه دوستان و خفت در نظر ظاهربینان را در پی دارد.[۴]

آنکه رازدار خویش نیست، نمی تواند اسرار دیگران را حفظ کند؛ چنان که امام علی ( علیه السلام ) می فرماید: « مَنْ ضَعُفَ عَنْ حِفْظِ سِرِّهِ لَم یقْوَ لِسِرِّ غَیرِهِ » [۵]؛ « کسی که نتواند اسرار خود را حفظ کند، نمی تواند رازهای دیگران را نگه دارد ».

از سوی دیگر، کسی که در حفظ اسرارش، ناتوان یا نسبت به آن بی اعتناست، نباید توقع داشته باشد که مردم سرّ او را پوشیده نگاه دارند. امام رضا ( علیه السلام ) می فرماید: « لَمْ یخُنْک الاَمِینُ وَلکنِ ائْتَمَنْتَ الْخائِنَ » [۶]؛ « امین به تو خیانت نکند، تویی که به خیانتکار امانت سپردی ».

خامشی به که ضمیر دل خویش

با کسی گفتن و گفتن که مگوی

ای سلیم، آب ز سرچشمه ببند

که چو پر شد، نتوان بستن جوی

سخنی در نهان نباید گفت

که بر انجمن نشاید گفت

سعدی

آدمی در حفظ راز خویش، از هر کسی تواناتر و شایسته تر است و آن گاه که او سرّ دل می گشاید و تأکید می کند که این راز میان ما دو نفر بماند، چه بسا او نیز با دیگری همان راز را در میان نهد و تأکید ورزد که این راز میان ما دو نفر بماند. این عمل سلسلهوار ادامه مییابد تا جایی که راز آدمی، آشکار میشود. در این حال، گناه آن، جز بر گردن خود شخص نیست که بار نخست، راز خویشتن را بی هیچ تأمل و تدبر به نامحرم گفته است. چنین شخصی نمی تواند از دیگران به خاطر افشای رازش دل گیر و خشمگین شود؛ زیرا خود نیز پیش از همه از راز خویش پرده برداشته است. حضرت علی ( علیه السلام ) می فرماید:

وَالْمَرْءُ اَحْفَظُ لِسِرِّهِ وَرُبَّ ساعٍ فِیما یضُرُّهُ. [۷]

و انسان بهتر از هر کس دیگری می تواند اسرار خویش را حفظ کند. بسیارند کسانی که بر زیان خود می کوشند.

بنابراین، آدمی باید در اینکه چه می گوید و با که می گوید مراقبت کند. آیا هر کسی شایستگی شنیدن همه گفته های او را دارد یا خیر؟ ممکن است کسی رازی را بشنود، آنگاه نه از سر دشمنی، بلکه به خاطر نداشتن ظرفیت درونی و آمادگی روحی بر پذیرش آن، ناخودآگاه به افشای آن بپردازد. ازاین رو، حقایقی هست که برای برخی از افراد، به ویژه آنها که دل و جانشان