خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت شامل ۳۰ اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل تضادّ خودپرستی و خودنمایی با بهجت :

گرایش های هدونیسم (سرخوشی و خوشگذرانی) با سلوک عرفانی به هیچ وجه قابل جمع نیست، عمده بر این مسئله متّکی بود که حال پرستی و لذّت جویی، مانع رهایی از چنگال درنده خودِ طبیعی است که از اندک حرکتی رو به رشد روانی و کمال روحانی، مانع است. در این مبحث، می خواهیم به بررسی اصلِ ریشه دو پدیده گرایش به حال و وجد و لذّت جویی بپردازیم. نخست به سه بیت زیر توجّه فرمایید:

بر باد فنا تا ندهی گَردِ خودی را

هرگز نتوان دید جمال احدی را

با خود نظری داشت که در لوح رقم زد

کلک ازلی نقش جمال ابدی را

جان ها فلکی گردد اگر این تن خاکی

از خود بزداید صفت دیو و دَدی را

وحدت کرمانشاهی

تضادّ تباه کننده خودپرستی و خودنمایی با بهجت و شکوفایی روحی، بر این اصل ضروری استوار است که: خودپرستی و خودنمایی، در هم پیچیدن همه استعدادها و ابعاد روانی به خویشتن و برگرداندن خویشتن است به قلمرو ناآگاهی و جبر طبیعتی که از آن رها شده بود؛ در حالی که بهجت و شکوفایی روح عبارت است از: باز شدن و گسترش استعدادها و ابعاد روح در آهنگِ کلّی هستی، رو به پیشگاه کمال برین، که خداست.

در هم پیچیدن کجا، و از هم باز شدن کجا! برگشت به طبیعتِ تیره و ناآگاه و دستخوش جبر شدن کجا، و باز شدن و گسترش استعدادها و ابعاد روح در آهنگِ کلّی هستی کجا؟

هَوی ناقَتی خَلْفی وَ قُدَّمِی الْهَوی

وَ إِنّی وَ إیاها لَمُخْتَلِفانِ

معشوقه شتر من در پشت سر من است که طفلِ نوزادِ اوست، این شتر در جاذبه طفل نوزادش همواره می خواهد به طویله برگردد. و منزلگه معشوقه من لیلی، پیش روی من است؛ حرکت من که رو به پیش است، با حرکت او که رو به عقب است، با همدیگر ناسازگار و متضادند.

خواجه می گِرید که ماند از قافله

خنده ها دارد ازین ماندن خرش

مولوی

در این مسئله حیاتی، با این که همه فلاسفه، حکما و صاحب نظران علوم انسانی نهایت کوشش و تلاشِ خود را انجام می دهند، اما به آن نتیجه ای نرسیده ایم که مطلوب و مورد انتظار است. مسئله این است که این «خود» یعنی چه؟ البته این مسئله را با صدای بلند مطرح نکنید، زیرا ممکن است خوابِ خوش و پر رؤیای تکاملیون عقلانی، نه تکاملیون زیستی و تحوّل حیات را، به هم بزنید و اسباب ناراحتی آنان را فراهم کنید، زیرا هیچ می دانید شما با طرح این مسئله چه می گویید؟ شما می خواهید بگویید: در برابر آن همه پیشرفت ها در علوم طبیعی و علوم انسانی و تألیف میلیون ها کتاب و به وجود آوردن آثاری بی شمار درباره انسان و استهلاک انرژی های نامحدود مغزی و روانی، و نیز صَرف عمر و تباه کردن زمان، هنوز این مسئله مطرح است که این اشرف موجودات و سرفصل تکامل، خود را چگونه برنهد و درباره «منِ» خود چه کاری انجام بدهد؟!

حیران شده ام که میل جان با من چیست

واندر گِلِ تیره این دل روشن چیست؟

عمریست هزار بار من گویم و من

من گویم و لیک می ندانم من چیست!

بالاتر از این:

ماننده ستوران در وقت آب خوردن

چون عکس خویش دیدیم، از خویشتن رمیدیم

بی علت نبوده است که:

جمله عالم ز اختیار و هستِ خود

می گریزد در سَرِ سرمستِ خود

تا دمی از هوشیاری وا رهند

ننگِ خمر و بنگ بر خود می نهند

می گریزند از خودی در بی خودی

یا به مستی یا به شغل ای مُهتدی [۱]

بیایید سرِ رشته بس درازِ این سخن را باز نکنیم و ما شرقی ها با خواندن ابیات بالا، به شرمساری و سرافکندگی خود قناعت کنیم، و غربی ها هم به خجلت و آزرمی که از خواندن کتاب هایی مانند انسان موجود ناشناخته تألیف آلکسیس کارل و فلسفه پوچی آلبر کامو احساس خواهند کرد، کفایت کنند.

اگر ما بتوانیم همه کتاب هایی را که به وسیله نوع انسانی درباره انسان ها، نه چهره هایی مسخ شده از جاندارانی که به نام انسان نوشته شده، دقیقاً مورد بررسی قرار بدهیم، گمان نمی رود حتی یک جمله در آن کتاب ها پیدا کنیم که از خودپرستی و خودنمایی دفاع کرده باشد، مگر به عنوان ارائه حقیقت که عبارت است از: بیان موقعیتی قانونی که آدمی به دست آورده است، بدون این که آن موقعیت را وسیله برتری و توقّع اضافی بر دیگر انسان ها قرار بدهد؛ مانند بازگوکردن امیرالمؤمنین علی علیه السلام موقعیت هایی را که در مسیر حیات معقول به دست آورده است. هنگامی که این پیشوا می گوید: «من در جاده حق گام برمی دارم، من عدالت می ورزم. از آن هنگام که حق به من نشان داده شده است، تردیدی در حق نداشته ام. اگر پرده از روی واقعیات برداشته شود، بر علم من افزوده نمی شود»، ابراز این جملات، خودنمایی و خودپرستی نیست، بلکه بیان موقعیت هایی است که این رهگذرِ راهِ رشد و کمال ابراز می نماید. این گونه ابراز درباره موقعیت