خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح شامل ۸۱ اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل نقش دعا در امیدبخشی با بهره گیری از دعای افتتاح :

مقدمه

دعا از مفاهیمی است که در قرآن و روایات به آن توصیه و مکرر به ارزش و اهمیت آن اشاره شده است. دعا آثار و برکاتی دارد که یکی از آن ها، دمیدن روح امید در انسان است. هر چه انسان امیدوارتر باشد با تلاش و مجاهدت بیشتری به سوی هدف مطلوب حرکت می کند. در واقع امید فردی، امید اجتماعی را نیز به همراه دارد چون کسی که امیدوار نیست به طور طبیعی، رفتاری خارج از عرف طبیعت انسان از خود بروز داده و در جهت دادن جامعه به سمت ناامیدی و افسردگی نیز اثر خواهد داشت.

هیچ مسلمانی را نمی توان پیدا نمود که به دعا علاقه مند نباشد. لذا باید در زندگی فردی و اجتماعی کسانی که اهل دعا هستند امید و امیدواری را مشاهده کرد. اما می بینیم که در هم آن ها این گونه نیست. در بسیاری از موارد انسان درک صحیح و کاملی از موضوعات نداشته و به همین دلیل در عمل و عینیت زندگی به نتیج مطلوب نمی رسد.

در این نوشتار پس از بررسی حقیقت دعا و مفهوم امید، عوامل امیدبخشی را در دعای افتتاح که یکی از منابع غنی و سرشار از معارف است، واکاوی می نماییم. در گردآوری مطالب این نوشتار از منابع کتابخانه ای استفاده شده و روش آن توصیفی-تحلیلی است.

حقیقت دعا

دعا یکی از مفاهیم ارزند الهی است که در منابع دینی از ارزش والایی برخوردار است. هنگامی که از امام باقر (ع) سؤال شد: آیا زیاد قرآن خواندن بهتر است یا زیاد دعاکردن؟ حضرت فرمودند: دعای بیشتر، افضل است. مگر فرمایش خدای متعال را نشنیدی که فرمود: «قُل ما یعبَؤُا بکَم رَبّی لَولا دُعاؤُکُم » (فرقان/۷۷)؛ اگر دعاهای شما نباشد، پروردگار من هیچ اعتنایی به شما ندارد » (مجلسی، ۱۴۰۳ ق، ج۹۰، ص۲۹۹).

قرائت قرآن لازم و ضروری است اما اثری که دعاکردن در وجود و سرنوشت دارد، بسیار با فضیلت تر است. قرآن مجید، قرآن نازل است و دعا، قرآن صاعد است. چون روی قرآن و خطابش به مردم بوده تنزل کرده ولی روی دعا إلی الله می باشد. دعا دست انسان را می گیرد و بالا می برد؛ بالایی که اهلش آن را می فهمند (خمینی، ۱۳۸۹، ج۱۳، ص۳۲).

«دعا» در لغت به معنی بانگ زدن و خواندنی است که پیوسته با اسم طرف مقابل همراه است (راغب اصفهانی، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۱۵). دعا دارای مفهومی عام و گسترده است؛ یعنی اگر کسی را با هر زبانی و به هر کیفیتی خواه از راه دور یا نزدیک و خواه بلند یا آهسته صدا بزنند و خواه آن فرد آشنا باشد و خواه بیگانه به هم این صدازدن ها، دعا می گویند (مصباح یزدی، ۱۳۸۴، ص۱۸). دعای بندگان به درگاه الهی به این معناست که بنده با خواندن پروردگارش، رحمت و عنایت خداوند را به سوی خود جلب می کند و خود را در مقام عبودیت و مملوکیت قرار می دهد (طباطبایی، ۱۳۷۴، ج۱۰، ص۵۲).

تصور رایج و معمول از دعا، خواستن و طلب از خداست که انسان در وقت احساس نیاز به ویژه هنگام گرفتاری ها و سختی هایی که خود قادر به حل آن ها نیست، با بیان لفظی به آن مبادرت می کند و یا این که دعا را برای ثواب بردن می خواند. در حدیثی امیرالمؤمنین(ع) می فرمایند: «أُولئِک قَومٌ اتَّخَذوا… القُرآنَ شِعاراً وَ الدُّعا دِثاراً » (نهج البلاغه، حکمت ۱۰۴)؛ آنان مردمی هستند که قرآن را لباس دل و دعا را جام رو نموده اند.

قرآن همانند لباس زیرین و همیشه همراه انسان و دعا نیز بالاپوشی زیبا بر قامت اوست که به خوبی خودنمایی می کند. تصویر امیرمؤمنان(ع) از دثار برای دعا نشان می دهد دعا مربوط به تنگناها نیست؛ بلکه همیشه همراه انسان و موجب زیبایی و محافظت اوست.

با عنایت به فرازی از دعای افتتاح: «اَللهُمَّ اَذِنتَ لی فی دُعائِک وَ مسئَلَتِک… » متوجه می شویم که طلب حاجت از خدا پس از دعاست و تا دعا و اجابت آن محقق نشده است، طلب حاجت مفهومی پیدا نمی کند. دعا عبارت است از اینکه صاحب دعا نظر طرف را به خودش متوجه کند و مسألت این است که بعد از متوجه کردن او فایده و بهره ای از او درخواست نماید. بنابراین مسألت در حکم غرض و نتیج دعاست (زمردیان، ۱۳۵۰، ص۹۷).

در کتاب مصباح الشریعه از قول امام صادق(ع) نسبت به حقیقت دعا این گونه آمده است: «حقیقت دعا این است که تمام قوای درونی ات را متمرکز به خداوند کنی و قلب در مشاهده و حضور پروردگار متعال فانی گشته، تمام اختیار در مقابل عظمت و حکومت او سلب شده و هم امور خود را در ظاهر و باطن به خداوند متعال تسلیم و واگذار کنی. این ها شرایط دعا بود و اگر شرایط را رعایت نکردی منتظر اجابت و قبولی دعای خود مباش. زیرا خداوند متعال از ظاهر و ضمیر تو آگاه است و ممکن است تو مطلبی را در ظاهر طلب کنی که برخلاف درخواست و طلب باطنی تو باشد. زیرا شرایط ارتباط ادراکی را فعال نکرده ای».[۱] لذا دعا هنگامی محقق می شود که تمام قوای فکری و روحی انسان بر وجود بینهایت خداوند متمرکز شود و با آن منبع غنی و فیّاض ارتباط برقرار کرده، از ماسوی الله منقطع گردد (احمدی ثانی، ۱۳۹۴، ص۱۲).

دعا از نظر محتوا دارای دو ویژگی روح و راه است. نمایانگر راه است؛ بدین معنی که نیازهای انسان را جهت و سامان می دهد لذا بهترین وسیل تربیتی و فرهنگ زایی است. این که دعا روح دارد یعنی به کمک آن می توان در بیکران بارگاه قرب الهی به پرواز در آمد و با او به گفت وگو نشست و از او درخواست کرد. دعا ابزار این سیر متعالی است (صادقی، ۱۳۸۲، ص۲۸). امام صادق (ع) می فرمایند: «عَلَیکُم بِالدُّعا فَإِنَّکُم لا تَقَرَّبُونَ بِمِثلِهِ» (کلینی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۶۷)؛ برشما باد به دعاکردن که چیزی مانند آن شما را به خدا نزدیک نمی سازد.

یکی از راه های تعمیق فهم ما از دعا، تأمل در دعاهایی است که از معصومین نقل شده و کسب معارف این ادعی مأثوره است. چون مخاطب ادعیه، خدای متعال است لذا حضرات آنچه حق مطلب است ادا فرموده اند و آداب عبودیت را مراعات نموده اند. از طرف دیگر بسیاری از معارف عالی و بلند از راه ادعیه منتشر شده است. در حالی که مخاطب روایات و احادیثی که از ائم معصومین نقل شده است، مردم متعارف بودند. بنابراین امکان بیان تمام معارف نبوده بلکه متناسب با فهم عرف و افق عقل مردم به بیان حقایق می پرداختند (مصباح یزدی، ۱۳۸۲، ص۸۰).

وقتی این معارفی که در دعاهای مأثور وجود دارد، کسب شد و دعا محقق گردید، اثرات دعا بر انسان مترتب می شود. یکی از دستاوردهای دعا، دمیدن روح امید در انسان است. طول غیبت امام، انسان را مأیوس می کند ولی اگر اهل دعا باشیم، این ادعیه ما را بانشاط و زنده نگه می دارد. در دعای عصر غیبت که از امام زمان(ع) نقل شده است: از خدا می خواهیم که به ما توفیق دهد تا ذکر و انتظار حضرت را از خاطر نبریم و دعا برای ایشان را فراموش نکنیم تا طول غیبت حضرت ما را از قیام ایشان ناامید نکند (مفاتیح الجنان، دعای عصر غیبت).

مفهوم امید

«امید» در لغت به معنای چشم داشت، توقع و انتظار است(دهخدا، ۱۳۴۱ش، ج۲). مفهوم امید در قرآن کریم از راه کلیدواژه هایی همچون رجا، طمع، أمل و تمنی قابل پیگیری است. در ادامه به توضیح مختصری هر یک از واژه ها می پردازیم؛

«رجا» انتظار امری محبوب و پسندیده است که اکثر اسباب و موجبات آن امر نیز محقق باشد.

«طمع» تمایل نفس از روی حرص، آرزوی شدید و آزمندی به چیزی است که خارج از دسترس انسان باشد.

«أمل» آرزویی است که انتظاری طولانی در آن وجود دارد؛ یعنی امکان حصول و دستیابی به آن دور و بعید است.

«تمنی» میل به حصول امری است همراه با تقدیر و اندازه گیری آن (محققیان، ۱۳۹۵، ص۱۰۶ -۱۰۰).

گرچه کلمات ذکر شده در مفهوم امید، مشترک معنوی اند ولی در متعلقشان یکسان نیستند. مثلاً واژ «أمل» بیشتر متعلق به امور مادی و مرتبط با زندگی دنیوی است. واژ «رجا » بیشتر به مسائل معنوی نظر دارد. هر یک از این واژه ها با توجه به متعلقشان می توانند مذموم یا ممدوح باشند. اگر متعلق آن ها امور معنوی و اخروی باشد یا امور مادی و دنیوی که مقدمه ای است برای رسیدن به کمالات اخروی و کسب رضای الهی، امری پسندیده و مطلوب است. ولی اگر متعلق آن ها آرزوهای دنیا و لذت های پست آن است که انسان را از رسیدن به تعالی و پیشرفت در مسیر کمال باز می دارد، امری ناپسند است (مصباح یزدی، ۱۳۹۰، ص۲۷۴). در اکثر کتب اخلاقی واژ امید، ترجم رجاست.

در کتاب جامع السعادات آمده است: «رجا عبارت است از انبساط و نشاط قلب به جهت انتظار امر محبوبی. این سرور را وقتی رجا و امیدواری گویند که آدمی بسیاری از اسباب رسیدن به محبوب را تحصیل کرده باشد » (نراقی، بی تا، ج۱، ص۲۸۱). به عبارت دیگر وقتی انسان گمان داشته باشد که در آینده نعمتی نصیب او خواهد شد، از این اندیشه، احساس خوب و شیرینی برای او حاصل می شود که رجا و امید نامیده می شود. این احساس خوشایند او را به حرکت و تلاش وامی دارد (مصباح یزدی، ۱۳۸۴، ص۲۱۵).

به طور کلی در اسلام، امید جایگاه رفیعی دارد تا جایی که در روایات معصومین از آن به عنوان رحمت الهی یاد شده است. پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: «الأَمَلُ رَحمَتٌ لِأُمَّتی وَ لَولا الأَمَلُ ما رَضَعَت والدَه وَلَدَها وَ لا غرَسَ غارسٌ شَجَراً (مجلسی، ۱۴۰۳، ج۷۴، ص۱۷۳)؛ امید رحمتی است برای امت من و اگر امید نبود، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی داد و هیچ باغبانی نهالی نمی کاشت. البته امید حقیقی، امیدی است که منجر به عمل صالح و فعالیت مثبت در جهت رشد و ارتقای انسان شود، به دور از هرگونه رخوت و سستی باشد و صرف ادعا نمودن و آرزوهای واهی در ذهن پروراندن نباشد. خداوند در آی ۱۱۰ سور کهف می فرماید: «فَمَن کان یَرجوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلیَعمَل عَمَلاً صالِحاً »؛ کسی که امید به ملاقات پروردگارش و پاداش الهی دارد، باید عمل صالح انجام دهد.

امید اساس هم تلاش های مفید و پرثمر انسانی، رسیدن شخص به آرامش و سعادت ابدی است. اما هر کس در زندگی خود با حوادثی مواجه می شود و چالش هایی پیدا می کند که برای یافتن قدرت مقاومت در مقابل آن ها باید خود را مجهز به سلاح کند. یکی از این سلاح ها که در روایات ذکر شده است، دعا[۲] (کلینی، ۱۴۳۰، ج۴، ص۳۰۲) است. در مواجهه با حوادث، توجه به خدای متعال، آن منبع غنی و فیاض، دل انسان را مستحکم کرده، امید را در او تقویت می کند و فرد به برکت دعا، بانشاط و اهل حرکت می شود. همچنین امیدواری افراد نقشی مؤثر در نشاط و پویایی جامع اسلامی و تلاش و کوشش مفید و مستمر آن ها در جهت نیل به اهداف متعالی داشته و رشد، پیشرفت و بقای جامع اسلامی را تضمین می کند.

عوامل امیدبخش در دعای افتتاح

همان طور که گفته شد ادعی مأثوره یکی از عمده ترین منابع غنی و سرشار دریافت معارف دین است. دعای افتتاح منقول از امام زمان(ع) می باشد که توصیه شده تا بهترین لحظات مناجات با خدا در ماه مبارک رمضان به مدد آن سپری شود. این دعا مانند سایر ادعیه چنان با تاروپود توحید، نبوت و امامت به هم آمیخته که تفکیک آن ها کاری دشوار است. در دعای افتتاح پس از حمد وثنای الهی به آستان مقدس پیغمبر اکرم (ص) عرض ادب می شود و پس از صلوات بر وجود پربرکت ایشان با یادآوری خاندان آن حضرت، درخواست درود الهی بر تک تک آن بزرگواران شده وسپس با دعا برای استقرار دولت کریمه و ظهور امام زمان(ع) به پایان می رسد.

یکی از مهم ترین تربیت هایی که به آن نیاز داریم این است که نیازهای ما ساماندهی و هدفمند شود. بعضی از نیازها باید حذف شود، برخی باید کوچک یا بزرگ شود و عده ای از نیازها در فطرت ما وجود دارد که باید شکوفا شود و ما از آن غافل هستیم. دعاهایی که از معصومین نقل شده، ترس ها و امیدهای ما را سامان می دهد. این ادعیه بهترین وسیل تربیتی است که افق هایی را پیش روی ما باز می کند، اولویت ها را به ما نشان می دهد و کم کم در ما تعلق و نیاز ایجاد می کند. ما نباید نیازمان را به دست مدیران مادی بدهیم، آن ها ما را حریص به دنیا می کنند. در صورتی که هم نیازهای ما باید در طریق سیر إلی الله باشد و به جایی برسیم که به کمتر از مقام رضوان قانع نباشیم.

دعای افتتاح در عصر غیبت ما را به انتظار می رساند و امید را تقویت می نماید؛ اگر انسان بداند امام در این عالم چه طرحی دارد و خود را در محیط ولایت آن ها قرار دهد، نیازهایش رفیع می شود، افق های بزرگتری را می بیند و این دنیا برای او کوچک می گردد. لذا دعای افتتاح از دعاهای استثنایی است که تعلق به دوران ظهور و اهل آن دوران شدن را در انسان ایجاد کرده و او را به خواسته های بزرگ و درک عظیمی از ظهور می رساند (سخنرانی حجت الاسلام سیدمحمدمهدی میرباقری، ماه رمضان ۱۳۹۷، به نقل از سایت سمت خدا).

شیطان چون جمال را نمی بیند و مأیوس است ما را به سوءظن