خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی

ارائه‌ی فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی شامل ۵۵ اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل نیازمندی به علم رجال در استنباط فقهی :

یکی از مباحث مقدماتی در دانش رجال الحدیث، نیازمندی و کارکرد آن در استنباط فقهی است. به برخی از بزرگان شیعه نسبت داده اند که تأثیر دانش علم رجال در استنباط را به کلی منکر بوده اند و ادله ای نیز برای این بی نیازی اقامه کرده اند. در مقابل بخشی از فقها و اندیشمندان بر این باورند که یکی از علومِ مورد نیاز مجتهدان، دانش رجال است که در ادامه ادله طرفین توسط آیت الله موسوی خلخالی(ره) تبیین و بررسی می شود. آیت الله موسوی خلخالی: «التفقه هو الاجتهاد. » اجتهاد مقدماتی دارد و به این آسانی هم دست نمی آید. خیلی باید سعی و کوشش کرد تا به این مقام عالی رسید. و لذا در آی مبارک «فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ کلِّ فِرْقَه مِنْهُمْ طَائِفَه لِیتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ»با تأکید فراوان به این­معنا تأکید شده است. البته اجتهاد مقدماتی دارد و از مقدماتش علوم ادبیه است که حتماً آن را گذرانده ­اید. بعد از علوم ادبیه وارد می شوید به مسایل دیگری مثل تفسیر یا علوم دیگری که متناسب با مقدمات اجتهاد است.

یکی از مهم­ترین و اساسی ­ترین مقدمات اجتهاد این است که در برخورد به احادیث باید پاسخگوی آن احادیث باشید. در فقه (با اختلافی اندک) کتاب فقهی داریم که از اول طهارت تا دیات را شامل می شود. و در تمام اینها مسایلی مطرح است که تمام کلیات و جزئیاتش مستند به اخبار و روایات است. ادله دیگری نیز داریم؛ مثل قرآن مجید یا دلیل اجماع و یا عقل که ممکن است پاسخ آن همه مسایل را ندهد و قرآن­ کریم شامل اجمالات، مجملات، و کلیاتی است که شرح و تدوین و بیان می خواهد که از طریق ائمه(ع) رسیده و آن بیانات بازگشت ­اَش به روایات است. پس به روایات باید بسیار اهمیت داد. روایت هم روایت روضه­ خوانی یا روایت غیرمهم نیست؛ بلکه احکام الهی است. «اجْتَنِبُوا کثِیرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ»از خیلی از ظنون اجتناب کنید؛ چون بعضی از آنها اثم است؛ یعنی علم اجمالی و شبهه محصوره. شبهه محصوره را که می دانید چیست؟ قبلاً اگر دو تا اناء داریم و یکی نجس باشد باید از هر دو اجتناب کنیم. چرا؟ به دلیل احتیاط. قرآن هم همین را می گوید که از خیلی گمان­ها از گناه، از مشتبه، از ظنِّ به غیرحجت اجتناب کنید؛ چرا که ممکن است تا از آن حرام باشد. شاید این امر در «اجتنبوا کثیراً من الظن» امر ارشادی باشد: الذی یحکم به العقل که همان معنای علم اجمالی است. یعنی اگر چنانچه دوران امر بین یک و چند حرام دیگر شد و علم اجمالی پیدا کردیم یکی از این­غذاها یا در یکی از لیوان­ها آب نجس است یا حرام است، باید از هر دو یا هر س آنها اجتناب کنید. پس یک چنین خطری در راه ما هست و آن در همین روایات است. چون روایت قطع که نمی آورد. وقتی راوی یک روایتی نقل می کند و به شما خبری را می دهد، نهایتش در شما ایجاد ظن می کند، بیش از این نیست. این­ظن، مسئولیت دارد و شما باید این­ظن را حجت شرعی قرار بدهید. یعنی اگر از شما سؤال شد، بتوانید بگویید چرا به این عمل کردم. این چنین آسان نیست که بگویید هذا حلال و هذا حرام! می خواهید این کار را بکنید یا نمی خواهید؟ اگر وارد معرکه شدیم باید پاسخ­گو باشیم. و نباید اهمال بکنیم. آی کریمه می گوید، تفقه کنید تا انذار کنید: «فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ کلِّ فِرْقَه مِنْهُمْ طَائِفَه لِیتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ» انذار یعنی چی؟ یعنی طرفِ سامع را از خدا بترسانید. به چی بترسانید؟ بغیر حجت یا با حجت؟ پس باید حجت باشد.

علی القاعد الاولی ما در روایات بایستی به ثقه بودن راوی مطمئن شویم. که تمام کسانی که روایت را برای ما نقل می کنند فرض کنید، بزرگواران چهار کتب معروف(کافی، من لایحضر، استبصار و تهذیب) اگر روایتی را مسنداً تا امام می رسانند، این روایت باید برای ما حجت باشد تا طبق او بتوانیم فتوا بدهیم و اجتهادمان را تطبیق کنیم. سؤال: اولین راوی که به شما این روایت را روایت می کند، شما به چه دلیلی به قولش اعتماد می­کنید؟ باید بگویید روی قواعدی که در اصول خوانده­ام. ما در باب حجیت خبر در اصول دانستیم که باید خبر از ثقه باشد و مُخبِر، مورد اطمینان، راستگو و ثقه باشد. پس قطعاً وثاقت راوی باید در نزد شما احراز بشود، نه یک راوی بلکه تمام سلسله سند روایت تا یصل الی امام(ع) تمامشان باید ثقات باشند. این قاعد اولیه است. ما از این راه، هیچ مخلصی نداریم و نمی توانیم فرار کنیم. اگر بخواهیم بگوییم قال الصادق(ع) یا قال الباقر(ع) این، هیچ راه دیگری ندارد مگر اینکه وثاقت­اَش.

برخی از آنها که می خواهند از صعوبت رجال و دقت در کار و احتمال مطلب، خودشان را سبک­بار کنند، نمی گویند از راه سوء ظن بلکه از راه حسن ظن وارد می ­شوند. بزرگانی مانند صاحب وسائل، صاحب حدائق و امثاله از محدثین و بعضی از بزرگان اصولیین مخصوصاً متأخرین فرمایشاتی در این­ باب دارند که آنقدر لازم نیست در این کتب ­اربعه و روایاتش زحمت بکشیم و دقت کنیم؛ بلکه به دو دلیل بایستی که استثناء قائل بشویم. دلیل اول این است که اگر روایتی را شهرت به آن عمل کرده است ما هم عمل می کنیم ولو ضعیف باشد، و اگر شهرت به این ­روایت عمل نکرده و اعراض کرده، آن روایت را کنار می گذاریم ولو معتبر باشد: «الشهر جابر او کاسر»؛ یعنی «الشهر جابر للضعیف و کاسر للقوی».

دلیل دوم، راه فرار است و این ادعا که روایات کتب اربعه، قطعی الصدور است. وقتی روایات قطعی الصدور شد، دیگر ما چرا باید زحمت بکشیم و مثلاً برویم دنبال فهم رجال ­الحدیث؟!درمقابل این دو عذر، حضرت آیت الله خویی جلد کتاب در مدت سال نوشت و خیلی مدتها تا پاسی از شب بیداری می کشید و با سنّ پیری و بزرگ سالی این رجال را نوشت تا اهمیت مطلب و پوچی این دو عذر را ثابت کند. یعنی نظرش خیلی به این دو حرف (شهرت و مسئله قطعی الصدور بودن) نبود.

معنای شهرت

حالا ما ببینیم معنای شهرت چیست و چطوری باید جواب بدهیم؟ نسبت به شهرت اولاً باید ببینیم کدام شهرت است که می تواند چنین پاسخی را بدهد که روایت ضعیف را جبران کند و روایت قوی را از بین ببرد. این شهرت باید شهرت قدما باشد و گر نه شهرت متأخرین که قیمتی ندارد. در کتاب فقهُ الشیع در مسئله ماء بئر- که متأخرین سر آن خیلی سروصدا کرده اند-، نوشتیم که آیا آب آن نجس می شود؟ یا اینکه نه و فقط آب کثیف شده است؟ اگر مثلاً مرداری در آب بیفتد، «اختلفوا علی قولین مشهورین». اینجا دو شهرت بر ضد هم دیگر هست. فقها تا مدتی قائل بودند که آب بئر به ملاقات نجس، نجس می شود و متأخر از او شهرت بعدی عکس شد! کما اینکه الان همین طور است. ما الان ماء بئر را نمی گوییم نجس است؛ بلکه می ­گوییم: «ماء البئر واسع لا یفسده شیء» متأخرین به این روایت که رسیدند گفتند روایت که می گوید «لایفسده شیء ای لایتنجس». شهرت­ها یک روایت را دو جور معنا می کردند. پس این شهرت متأخرین، استناد به یک منطق حسابی نمی تواند پیدا بکند. چرا شهرت اعتبار داشته باشد؟ من هم نظری دارم شما هم نظری دارید، اکثریت اینجا چه جایگاهی دارد؟ احکام که انتخابی نیست! ما نمی توانیم انتخاب بکنیم بگوییم چون اکثریت این­طور گفته است پس ما هم این­طور می گوییم! اعتبار باید صناعتی داشته­ باشد، شرعی و برهانی داشته ­باشد. «إِنْ جَاءَکمْ فَاسِقٌ بِنَبَأٍ فَتَبَینُوا» را باید جواب بدهید. معنای «إن کان فاسقا فخبره ضعیف» این نیست که آن آقا به خبر ضعیف عمل کرده پس من هم عمل می ­کنم!! به توچه که عمل کرده است! او برای خودش باید جواب بدهد. شما نمی توانید به اینکه دیگری عمل کرده پس شما هم روایت ضعیف را عمل کنید. «اجْتَنِبُوا کثِیرًا مِنَ الظَّنِّ» یعنی شما مسئولید.

شهرت قدما

اما شهرت قدما هم توضیح دارد. ده قرن (تقریباً سال) از زمان شیخ طوسی تا الان دارد می­ گذرد شما در هر صدسال چقدر می توانید علمای شیعه تصور کنید که در بلاد (اعم از حوزه­ها و شهرها و دهاتها و قراء دور نزدیک) شیعه زندگی کرده باشند؟ تا خوب است؟ یک حدسی بزنید. چه بسیار افراد در میان علمای گمنام و دور از مراکز عمومی. در قریه ها زندگی می کردند که صاحب رأی بودند، آیا شما رأی آنها را به دست می آوری؟ آنها آرائ شان را در سینه های خود به زیر خاک بردند. گذشته­ هایی که نه قلمی نه کاغذی و دفتری بود! الان شما این­قدر توسعه دارید.

امروزه یک کلمه ­ای اگر کسی در جایی بگوید فوری در تمام دنیا منتشر می شود. خیلی­ ها این چنین آماده نبودند که بنویسن