خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ شامل ۵۷ اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حادثه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ :

در طول تاریخ هر ملتی قطعاً مسائل مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و. . . به هر دلیلی بعضاً منجر به آشوب اجتماعی می گردد. در تاریخ جمهوری اسلامی ایران پس از انقلاب نیز «حادثه کوی دانشگاه تهران در تیر ماه ۱۳۷۸» می تواند یکی از حوادث قابل توجه باشد که نادانان داخلی و دشمنان خارجی با همکاری و همفکری یکدیگر می خواستند نظم کشور را مختل کرده و حرکت را به نفع خودشان به آخر برسانند.

اکنون که ۱۴ سال از حادثه کوی دانشگاه تهران و آشوب های پس از آن می گذرد، تحلیل ها و تفسیرهای گوناگونی درباره این واقعه شوم از سوی روزنامه ها و جناح های سیاسی ارائه شده و باز هم می شود. حادثه کوی دانشگاه از جمله حوادثی است که ممکن است در کشورهای دیگر هم اتفاق بیفتد، یا حتی اتفاق افتاده باشد، اما آنچه اهمیت دارد، این است که ایران هر کشوری نیست و مردم آن هم هر مردمی نیستند. باید روشن شود که این گونه حوادث در ایران چرا باید اتفاق بیفتد؟ دلایل اصلی ایجاد این گونه بحران ها چیست؟ چرا برخی از جریان های سیاسی داخل کشور با بحران سازان همنوایی می کنند؟ نارسایی های ناشی از نبود قانون مطبوعاتی دقیق و همه جانبه، که فرصت تهدید علیه امنیت ملی جمهوری اسلامی را برای معاندین نظام باز می گذاشت، نمایندگان مجلس پنجم را در اوایل سال ۱۳۷۸ به تکاپوی طرحی کارشناسانه برای تغییر قانون مطبوعات انداخت که بر اساس طرح جدید، عنصر ضدانقلاب از فعالیت در عرصه مطبوعات منع می شدند.

تجدید نظرطلبان که مطبوعات زنجیره ای (و به تعبیر مقام معظم رهبری پایگاه دشمن) را با کارکردی چندگانه به مهم ترین ابزار استحاله و فروپاشی تبدیل کرده بودند، با تصویب قانون مذکور، خود را ناکام می دیدند. از این رو برای پیشبرد پروژه استحاله حاکمیت دینی می باید به هر شیوه ممکن، مانع تصویب شدن آن می شدند.

لذا مطرح شدن اصلاحیه قانون مطبوعات در مجلس پنجم، یکی از دلائل حادث شدن غائله کوی دانشگاه بود. این طرح با عنوان «اصلاحیه قانون مطبوعات» در چهار بند به تصویب رسید که مواد آن عبارت بودند از:

الف) ممنوعیت فعالیت مطبوعاتی برای عوامل بیگانه، اعضای گروهک های تروریستی و ضدانقلاب، جاسوسان، وابستگان و سردمداران رژیم طاغوت و. . . ؛

ب) منع شدن مطبوعات کشور از دریافت کمک مالی از کشورهای بیگانه؛

ج) ضمانت اجرایی برای مقابله با افراد دولتی یا غیردولتی که نشریات را برای چاپ مطلب یا مقاله ای زیر فشار قرار داده یا آن ها را وادار به سانسور نمایند. (در قانون مطبوعات با تاکید بر آزادی بیان و قلم و برای پیشگیری از اعمال قدرت مسئولان بر مطبوعات، تصریح شده بود که اگر مطبوعات دولتی یا غیردولتی از این ماده تخلف کنند به حکم دادگاه از خدمات دولتی منفصل و یا تعزیر خواهند شد)؛

د) لزوم التزام عملی مدیران مسئول و صاحبان امتیاز نشریات به قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.

این قانون تمام حرکات ژورنالیستی و غوغاسالارانه را از استحاله طلبان به ویژه حزب مشارکت می گرفت و این برای آنان مرگ حزبی محسوب می شد؛ چراکه کم هزینه ترین و موثرترین پایگاه خود را از دست می دادند. قانون اصلاح مطبوعات دیگر اجازه نمی داد انتشار امثال، قصه ها و رویاهای ساختگی و توهم گوناکبر گنجی در مطبوعات مغرض، بدون هیچ پشتوانه مستدلی تحت عنوان «عالیجنابان خاکستری و عالیجناب سرخپوش»، کلیت نظام و در نتیجه امنیت ملی جمهوری اسلامی را با ادعاهای بی اساس، قربانی کند و با تشویش اذهان عمومی، نظام را از مردم جدا نماید.

کلید خوردن بازی خطرناک

تجدیدنظرطلبان که نمی توانستند پایان عمر خود را باور کنند، دست به بازی خطرناکی می زنند. با تصویب این طرح بسیاری از مطبوعات و روزنامه های کشور سعی در بهره برداری جناحی از این مصوبه کردند. همزمان با ارسال اصلاحیه قانون مطبوعات به هیات رئیسه مجلس، مجمع روحانیون مبارز با صدور اطلاعیه ای که در روزنامه ایران ۱۲ تیر ۷۸ به چاپ رسید، اعلام کرد: «طرحی توسط تعدادی از نمایندگان مجلس در دستور کار مجلس قرار گرفته که فقط تحدید کننده مطبوعات است و سایه استبداد را بر فضای مطبوعات کشور می گستراند. اعمال محدودیت و ممنوعیت همان طور که در گذشته نتیجه ای مطلوب در پی نداشته، اینک نیز چنین دستاوردی نخواهد داشت». روزنامه سلام – به مدیر مسئولی محمد موسوی خوئینی ها- هم در اقدامی غیرقانونی دست به انتشار یک خبر کاملاً سری و طبقه بندی شده به نقل از یکی از مقامات ارشد وزارت اطلاعات زد و در ۱۵ تیر یعنی یک روز مانده به مطرح شدن اصلاحیه در صحن علنی مجلس، اقدام به انتشار سند محرمانه منتسب به وزارت اطلاعات نمود و با تیتر درشت نوشت:

«سعید اسلامی (امامی) پیشنهاد اصلاح قانون مطبوعات را داده است ». انتشار این نامه توسط روزنامه سلام، تعجب همگان را برانگیخت. روزنامه نشاط در این باره نوشت: «خطر ریسک (انتشار نامه محرمانه وزارت اطلاعات) به اندازه ای بود که حتی سعید حجاریان نیز صلاح را در آن دانست که چنین بازی خطرناکی را به موسوی خوئینی ها بسپارد. . . سعید حجاریان به سردبیرانش توصیه کرده بود که فیتیله را پایین بکشند و اگر خبری یا نامه ای افشاگرانه در دست دارند، آن را به همکاران دیگری که احتمالاً حاشیه امنیتی قوی تری دارند، بسپارند. »

به صحنه آوردن مدیر مسئول روزنامه سلام با هدف ایجاد هزینه ای غیرقابل پرداخت و در نتیجه عدم تصویب اصلاحیه قانون مطبوعات صورت پذیرفت، اما با شکایت وزارت اطلاعات و تعدادی از نمایندگان مشارکتی مجلس شورای اسلامی، پرونده اتهامی وی به دادگاه ویژه روحانیت ارجاع داده شد و با احتساب حکم تعلیقی سال ۱۳۷۲، روزنامه سلام تا تعیین تکلیف نهایی تعطیل شد.

جریان تجدیدنظرطلب با اعلام حکم توقیف روزنامه سلام دچار غافلگیری شدند و به هشدار و تهدید روی آوردند. روزنامه های وابسته به آنان در اقدامی هماهنگ، تعطیلی روزنامه سلام را مهم ترین سوژه خبری خود قرار دادند و از آن به عنوان «اقدامی غیرقانونی»، «مقابله با دولت» و «مخالفت با توسعه سیاسی» یاد کردند.

مصطفی تاج زاده از اعضای مرکزی حزب مشارکت و معاون سیاسی وقت وزارت کشور در مورخ ۱۷ تیرماه ۱۳۷۸ – یک روز پیش از واقعه کوی دانشگاه- در سخنانی در جمع اعضای دفتر تحکیم وحدت از روزنامه سلام به عنوان خط قرمز یاد می کند و از اعضای این تشکل دانشجویی می خواهد که برای رفع توقیف از این نشریه اقداماتی را انجام دهند.

هماهنگی روزنامه های پنجشنبه ۱۷ تیر در اختصاص تیترها و سرمقاله های خود به عواقب غیرقابل پیش بینی و کنترل توقیف روزنامه سلام، نشان از آن داشت که یک تیم پشت پرده، هدایت این جریان را برعهده دارد؛ چرا که خبر توقیف روزنامه سلام ساعت ۱۰ شب اعلام گردید و آن زمانی بود که اکثر روزنامه می بایست با انجام مراحل نهایی، صفحات روزنامه ها را به چاپخانه می فرستادند تا در توزیع فردا صبح خود دچار مشکل نشوند.

روز پنجشنبه ۱۷ تیر، ۱۰ روزنامه زنجیره ای با تیترهایی چون «محدودیت مطبوعات خشم مردم را شعله ور خواهد کرد»، «زمان حامل حوادث خشونت بار است»، «نظام باید هزینه های سنگینی بپردازد»، «دانشجویان ساکت نخواهند نشست»، «ورود به قلعه چپ گرایان یک ریسک خطرناک برای محافظه کاران است»، «مقابله با دولت و مخالفت با توسعه سیاسی » و «پایان سیاست ورزی»، درصدد القای فضای بحرانی و ناآرامی به جامعه برآمدند.

همه این ها در حالی بود که شواهد فراوانی حتی قبل از آغاز تشنجات وجود داشت که غائله ۱۸ تیر، برنامه ای حساب شده جهت بحران سازی و مظلوم نمایی افراطیون است. پنج روز قبل از سناریوی کوی دانشگاه، روزنامه صبح امروز، وابسته به حزب مشارکت، پا را از تهدیدات تلویحی فراتر گذاشته بود و در یادداشت روز ۱۳ تیر ۱۳۷۸ خود، مسئولان را به ایجاد شورش و آشوب تهدید کرده و یادآور شده بود که:

«اگر طرح تصویب گردد، اغتشاش ایجاد می شود».

آیا موارد فوق بدین معنا نیستند که تجدیدنظرطلبان از واقعه ای خشونت بار در دانشگاه و سپس در جامعه خبر می دهند که قرار است در پی برخورد با مطبوعات و در تابستان به وقوع بپیوندد و با این حساب آیا نمی توان تصور کرد که جریان لیبرال-سکولار در یک هم پیمانی با عناصر نفوذی در میان مهاجمین به کوی دانشگاه این غائله را طراحی و اجرا کرده است. برای این تحلیل شواهد دیگری نیز می توان ارائه کرد و آن اینکه جریان لیبرال داخلی، فضای پس از دوم خرداد ۷۶ را همچون فضای شوروی سابق در آستانه فروپاشی محاسبه و ارزیابی کرده است و در پی آن با قرار دادن محمد خاتمی در مسیر گورباچف، درصدد برآمده اند که پس از یک آشوب اجتماعی همچون یلتسین در صحنه حاضر شده و قدرت را قبضه کنند.

مقطع اول سناریوی بحران آفرینی

اولین تجمع در اعتراض به توقیف روزنامه سلام ساعت ۲۱ در برابر خوابگاه دانشجویان دانشگاه تهران شکل گرفت. برپاکنندگان این تجمع دو فرد غیر دانشج