خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل حضور قلب در نماز

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل حضور قلب در نماز :

امّا حضور قلب در عبادت: پس از برای آن نیز مراتبی است که عمده آن دو مرتبه است: یکی حضور در عبادت اجمالاً، و آن چنان است که در عین اشتغال به عبادت – هر عبادتی باشد چه از باب طهارت مثل وضو و غسل و چه از باب نماز و روزه و حجّ و دیگر امور – انسان به طریق اجمال ملتفت باشد که ثنای معبود می کند گرچه خود نمی داند که چه ثنائی می کند و چه اسمی از اسماء حقّ را می خواند. شیخ عارف کامل ما[۱] – روحی فداه – برای این نحو عبادت مثل می زدند به اینکه یکی قصیده در مدح کسی بگوید و به طفلی که معنای آن را نمی فهمد بدهد که در محضر او بخواند و به طفل بفهماند که این قصیده در مدح این شخص است. البتّه آن طفل که قصیده را می خواند اجمالاً می داند ثنای ممدوح را می کند گرچه کیفیت آن را نمی داند. ماها نیز که طفل ثناخوان حقّ هستیم و نمی دانیم که این عبادات را چه اسراری است و هر یک از این اوضاع الهیه با چه اسمی از اسماء ارتباط دارد و به چه کیفیت ثنای حقّ است، اینقدر باید ملتفت باشیم که هر یک از آنها ثنائی است از کامل مطلق و معبود و ممدوح علی الاطلاق، که خود ذات مقدّس در این اوضاع خود را ثنا فرموده و ما را امر فرموده که در پیشگاه مقدّسش این نحو ثنا کنیم.[۲]

عزیزم! تو مناجات با حقّ را مثل تکلّم با یکنفر بندگان ناچیز حساب کن. چه شده است که اگر با یک نفر از دوستان، سهل است با یک نفر از بیگانگان، اشتغال به صحبت داشته باشی مادام که با او مذاکره می کنی، از غیر غافلی، و با تمام توجّه به او مشغولی، ولی در اشتغال به مکالمه و مناجات یا ولی النعم و پروردگار عالمیان، بکلّی از او منصرف و غافلی و به دیگر امور متوجّهی؟! آیا قدر بندگان از ذات مقدّس حقّ افزون است؟ یا تکلّم با آنها ارزشش از مناجات با قاضی الحاجات بیشتر است؟ آری من و (شما) مناجات با حقّ را نمی دانیم چیست. تکالیف الهیه را سربار امور می دانیم. البتّه امری که تحمیل بر شخص شد و سربار زندگانی گردید، در نظر اهمّیت نخواهد داشت. باید سرچشمه را اصلاح کرد و ایمان به خداوند و فرمایشات انبیاء پیدا کرد تا کار اصلاح شود. همه بدبختی ها از ضعف ایمان و سستی یقین است.[۳]

انسان در حال غلبه غضب و غلبه محبّت گاهی از هر امری غافل می شود. یکی از دوستان موثّق ما می گفت: ((وقتی با جمعی از اوباش در اصفهان منازعه کردیم، در بین اشتغال به زد و خورد می دیدم بعضی از آنها مشت به من می زند؛ نفهمیدم چیست، بعد که فراغت حاصل شد و به خود آمدم معلوم شد با کارد چندین زخم به من زدند که از آثار آن تا چندی بستری بودم )). البتّه نکته آن هم معلوم است. وقتی که نفس توجه تامّ به یک امری پیدا کرد از مُلک بدن غافل می شود و احساسات از کار می افتد و همّش همّ واحد می شود. ما خود در جنگ و جدال مباحثات – نعوذباللّه منها – دیدیم که اگر در مجلس هر امری واقع شود از آن بکلّی غافل هستیم. ولی افسوس که ما به هر امری توجه تامّ داریم جز به عبادت پروردگار عبادت پروردگار.[۴]

بنابراین، اوّل مرتبه حضور قلب در باب عبادات، حضور قلب در عبادات است اجمالاً؛ و آن از برای همه کس میسور است. و آن، چنان است که انسان به قلب خود بفهماند که باب عبادات باب ثنای معبود است. و از اوّل عبادت تا آخر آن، به طور اجمال قلب را به این معنی که اشتغال به ثنای معبود دارد متوجّه و حاضر کند؛ گرچه خود نمی داند چه ثنائی می کند و ذات مقدس را به چه و با چه ثنا می کند و آیا این عبادت ثنای ذاتی است یا اسمائی یا غیر آن، تقدیسی یا تحمیدی است؛ مثل آنکه شاعری مدیحه ای برای کسی بگوید و به طفلی بفهماند که این در مدح فلان است، ولی او نداند که ممدوح را با چه و به چه مدح و ثنا کرده؛ او اجمالاً می داند که مدح می کند گرچه تفصیلاً نداند. همین طور اطفال دبستان معارف محمّدی صلّی اللّه علیه و آله، که مدایح و ثناهائی را که به کشف کامل تامّ آن حضرت مکشوف و به وحی و افاضه حضرت حق، جلّ جلاله، بر قلب شریفش نازل شده، در پیشگاه مقدّس می سرایند؛ گرچه خود نمی دانند که چه ثنائی می گویند و به چه و برای چه، مدح می سرایند؛ ولی اوّل مرتبه کمال عبادات آنها آن است که قلب آنها در عبادت حاضر باشد که ثنای حقّ می کنم به ثنائی که حقّ تعالی برای خود فرموده و خاصّان درگاه به آن رطب اللّسان شده اند. بلکه اگر ثناگوئی به لسان اولیاکند بهتر است.[۵]

سبب عدم حضور قلب ما در عبادات و غفلت ا