خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل فاجعه دردناک بقیع و پاسخ به شبهات

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل فاجعه دردناک بقیع و پاسخ به شبهات :

اشاره

در شماره های گذشت ماهنام مبلّغان (۲۴۷ -۲۵۰) مباحثی که مرتبط با شبهات مطرح شده در فضای مجازی است، در قالب پرسش و شبهه به همراه پاسخهای مناسب برای آن ارائه گردید. در این شماره به مناسبت هشتم شوال سالروز تخریب بقعه های مبارک قبرستان بقیع، به شبهه ای در این موضوع اشاره می کنیم.

پیشینه و تاریخ دردناک فاجع بقیع

در سال ق، وهابیان پس از یک سال و نیم محاصره و فشار قحطی در مدینه، شهر را به دست گرفتند. بنا بر منابع موجود پس از تسلیم شدن مدینه، سعود بن عبدالعزیز تمام اموال موجود در خزانه های حرم نبوی را توقیف و دستور به ویران کردن بناها و گنبدهای مدینه و از جمله قبرستان بقیع را صادر کرد. بر این اساس، بارگاه چهار امام شیعه و همچنین گنبد منسوب به حضرت فاطمه که بیت الاحزان خوانده می شد، در همان حمل نخست وهابیان تخریب و یا دچار خسارت جدی شد.[۱]

پس از این رخداد، دولت عثمانی لشکری را برای تصرّف مدینه و بازپس گیری آن از وهابیان فرستاد و در ذی الحج ق بر حاکم مدینه پیروز شد. سپس محمود دوم، سی امین سلطان عثمانی، در سال ق دستور بازسازی بارگاه ها را صادر کرد.[۲] وهابیان بار دیگر در صفر ق به مدینه حمله کردند.[۳] در این حمله، خسارتهایی به حرم نبوی (ص) و دیگر اماکن مذهبی وارد شد. هفت ماه بعد، در رمضان ق، شیخ عبدالله بن بُلَیهد (-ق) که از سال تا ق قاضی القضات مکه بود،[۴] وارد مدینه شد و با استفتائی از مفتیان مدینه، حکم تخریب قبور را گرفت. بدین ترتیب، در شوال ق، تمام بقعه های بقیع تخریب و با خاک یکسان شد.[۵]

طرح شبهه:

بحث ممنوعیت و تحریم بنا بر قبور، یکی از شبهات و باورهای چالشی در مسلک سلفی گری است که زمینه ساز دردسرهای عظیمی در جوامع اسلامی شده است. سردمداران تفکر سلفی بر این باورند که هرگونه ساخت و ساز بر روی قبور از جمله گلدسته، مسجد، گنبد و ساختمان، حرام بوده؛ بلکه پا را از این موضوع فراتر گذاشته و ادعا کرده اند که این کار از جمله مصادیق شرک و کفر است و در ردیف ساخت و ساز «بُت» به شمار می آید.

به طور مثال: «صناعی» در رسال «تطهیر الاعتقادات» بر این موضوع تصریح می کند که مشاهد مشرّفه همانند بُت به حساب می آیند و رفتار کسانی که به قبور احترام می گذارند، خارج از احترام به بتها نیست. مشهد به منزل بُت است و آنچه مشرکان در عصر جاهلیت برای بتهای خود انجام می دادند، اینها بر قبور اولیای خود انجام می دهند.[۶]

البته پیشنه و تاریخ این نوع تفکّر افراطی را می توان در افکار و آثار ابن تیمیه مشاهده کرد.[۷] این اعتقادات افراطی و غیرواقع بینانه در سالهای نه چندان دور منجر به جنایات بزرگ و نابخشودنی، از جمله تخریب بنای قبور اولیای الهی توسط پادشاه وقت آل سعود شده است.

مبنای شبه وهابیت

با رجوع به فتاوا و عبارات علمای وهابی، به طور کلی می توان به چند مورد از مبانی و ریشه های فکری این شبهه اشاره کرد. در واقع عمده دلایل و مبانی فکری تخریب بنای بر قبور را می توان در چند موضوع خلاصه کرد:

۱. بنای بر قبور از مظاهر شرک و از اعمال مشرکین است؛

۲. بنای بر قبور بدعت بوده و پیشین اسلامی و قرآنی ندارد؛

۳. ادعای اجماع به حرمت بنای بر قبور؛

۴. استناد به روایات حرمت بنای قبور.

در این نوشتار سعی داریم به طور اجمال مبانی مورد نظر را بررسی کنیم:

۱. مناقشه در مبنای اول (بنای بر قبور شرک است)

یکی از کارهای عادی سلفی ها، متهم کردن آسان دیگران به رفتارهای شرک آمیز است. باید به این موضوع توجه داشت که صرف ساختن بنا یا گنبد و گلدسته بر سر قبر، به هیچ وجه مستمسکی برای متهم کردن دیگران به شرک و الحاد نیست. در واقع، ساخت بنایی که به قصد الوهیت و پرستیدن صاحبان قبور ساخته شده، حرام است، نه هر بنا و ساختمانی.

در فرهنگ جاهلی به جهت الوهیت و پرستیدن، بُت یا بتکده ای ساخته می شد؛ اما هیچ یک از بناها و اماکن مشرّفه به این منظور ساخته نشده اند و هیچ مسلمانی در مقام پرستیدن اولیای الهی و امکان مشرّفه نیست[۸] و اگر سلفی ها صادقانه در معنای شرک دقت و تأمل می کردند، بی جهت دیگران را به اعمال شرک آلود متهم نمی ساختند؛ زیرا «شرک به معنای شریک قائل شدن برای خداوند در امور مختص به او مانند واجب الوجود، الوهیت، پرستش و تدبیر شئون آفریدگان است.»[۹] مثلاً اینکه مسلمانان در برابر بیت الله الحرام (کعبه) تعظیم می کنند و سر به سجده می گذارند، آیا برای کعبه الوهیت قائل شده اند؟ به طور قطع و یقین این چنین تعظیمی به معنای شرک نیست.

در ثانی اگر بناسازی روی قبور نشان شرک است؛ چرا موحدان تاریخ اصحاب کهف پیشنهاد ساختن مسجدی بر قبور آنان را درخواست کردند و چرا خدای متعال بدون اینکه از آن کار نهی کند و یا آنان را توبیخ نماید، این آیه را فرموده است:[۱۰] فَقالُوا ابنُوا عَلَیهِمْ بُنْیاناً رَبُّهُمْ أَعْلَمُ بِهِمْ قالَ الَّذینَ غَلَبُوا عَلی أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیهِمْ مَسْجِداً[۱۱]؛ «پس [عده ای ] گفتند: بر روی (قبر) آنها ساختمانی بنا کنید، پروردگارشان به [حال ] آنان داناتر است. [سرانجام ] کسانی که بر کارشان غلبه یافتند، گفتند: حتماً بر (سر قبر) ایشان مسجدی بنا خواهیم کرد»؟

۲. مناقشه در مبنای دوم (بنای بر قبور بدعت است)

در رد این ادعا کافی است قبل از بیان هر نکته ای، در معنا و مفهوم بدعت دقت و تأمل شود.

«بدعت» در لغت به معنای آفریدن چیزی بدون الگوی پیشین است، به گونه ای که پیش تر نشان و شناختی از آن در کار نباشد.[۱۲] این واژه در اصطلاح فقیهان و متکلمان اسلامی چندان تفاوتی با معنایی که علمای لغت بیان کرده اند، ندارد؛ جز اینکه این موضوع در لغت دارای گستردگی خاصی است؛ ولی در دین و شریعت اصطلاح مخصوصی می باشد. در منابع اهل تسنن چنین تعریف شده است: نوآوری در شریعت در حالی که ریشه ای در شریعت نداشته باشد.[۱۳]

علمای شیعی نیز این موضوع را چنین تعریف کرده اند: بدعت؛ افزودن چیزی بر دین یا کاستن از آن است.[۱۴] بر این اساس، هرگونه نوع آوری در دین که اصلی در کتاب و سنت نداشته باشد، بدعت است. علت آن که این کار «بدعت» نامیده می شود، آن است که شخصی کاری برخلاف سنت انجام داده است؛ زیرا در زمان پیامبر(ص) نبوده است.

برخی از محققان و اساتید کلام و علوم اسلامی، برای بدعت سه رکن ذکر کرده اند:

۱. افزودن یا کاستن احکام دینی؛

۲. اشاع در میان مردم؛

۳. نبود دلیل خاص یا عام بر اثبات آن.

بر اساس عنصر سوم، باید به این نکته توجه داشت که هر نوآوری که از دو مصدر یاد شده مایه نگیرد، بدعت است؛[۱۵] اما در خصوص بنای بر قبور هم دلیل خاص داریم که سنت و سیر سلف از مسلمین بوده است، هم دلیل عام. در ادامه به برخی از مجوزات و مدارک علمی بنای بر قبور اشاره خواهیم کرد که نشان می دهد این کار نه تنها بدعت نیست؛ بلکه مصداق احیای شعائر اسلامی است.

مجوزات و مدارک علمی بنای بر قبور

در ذیل به برخی مدارک علمی و مجوزات بنای بر قبور اشاره ای خواهیم داشت:

الف) قرآن کریم

خداوند متعال می فرماید: ذلِک وَ مَنْ یعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوبِ[۱۶]؛ «این است [فرایض خدا] و هر کسی شعائر خدا را بزرگ دارد، در حقیقت آن [حاکی ] از پاکی دلهاست.»[۱۷]

«شعائر» جمع «شعیره» به معنی علامت و نشانه است. بنابراین شعائر اللَّه به معنی نشانه های پروردگار بوده، شامل سر فصلهای آیین الهی و برنامه های کلی و آنچه در نخستین برخورد با این آیین چشم گیر است و از جمله مناسک حج می باشد که انسان را به یاد خدا می اندازد.

اگرچه بدون شک مناسک حج از جمله قربانی از شعائری است که در این آیه مقصود بوده؛ اما عمومیت مفهوم آیه نسبت به تمام شعائر اسلامی به قوت خود باقی است و هیچ دلیلی بر تخصیص آن به خصوصِ قربانی یا مناسک حج وجود ندارد، به ویژه اینکه قرآن در مورد قربانی حج با ذکر کلم «من» که برای «تبعیض» است، این حقیقت را گوشزد کرده که قربانی یکی از آن شعائر است. به همین دلیل در مورد «صفا و مروه» نیز در آی ۱۵۸ سور بقره می فرماید: إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَهَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ.

کوتاه سخن اینکه تمام آنچه در برنامه های دینی وارد شده و انسان را به یاد خدا و عظمت آیین او می اندازد، شعائر الهی و بزرگداشت آن نشان تقوای دل است. این نکته نیز قابل توجه است که منظور از تعظیم بزرگی جسمانی قربانی و مانند آن نیست؛ بلکه حقیقت تعظیم آن است که مقام و موقعیت این شعائر را در افکار و اذهان یا ظاهر و باطن بالا ببرند و آنچه درخور احترام و عظمت آنهاست، به جای آورند.

ب) بنای قبور از مصادیق مودّت و دوستی

خداوند در قرآن کریم به روشنی آحاد جامع اسلامی را به بزرگداشت، مودّت و دوستی با اهل بیت پیامبر(ص) امر کرده است. از جمله می فرماید: ذلِک الَّذی یبَشِّرُ اللَّهُ عِبادَهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ قُلْ لا أَسْئَلُکمْ عَلَیهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبی وَ مَنْ یقْتَرِفْ حَسَنَهً نَزِدْ لَهُ فیها حُسْناً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکورٌ[۱۸]؛ «این همان [پاداشی ] است که خدا بندگان خود را که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند [بدان ] مژده داده است. بگو: به ازای آن [رسالت ] پاداشی از شما خواستار نیستم، مگر دوستی