خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل مظلومیت امیرالمؤمنین علی علیه السلام

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل مظلومیت امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

اشاره

یکی از مباحثی که مطرح است و بسیار برآن تأکید می شود و تاریخ گواه آن است بحث مظلومیت امیرالمؤمنین علی(ع) است. مظلومیتی که حتی غیرمسلمانان نیز بر وی گریسته اند.

«جرج جرداق» مسیحی می گوید: در تاریخ از علی(ع) مظلوم تر نمی شناسم. لذا تصمیم گرفتم به اقتضای شغلم که وکیل دادگستری هستم، از این مظلوم دفاع کنم. بدین مناسبت کتاب «الامام علی(ع) صوت العداله الانسانیه» را نوشت. از او پرسیدند: شما که مسیحی هستید و چندان اهل مذهب نیستید، چطور شد که در مورد حضرت علی(ع) کتاب نوشتید؟ به گریه افتاد و گفت: وقتی علامه امینی(ره) کتاب «الغدیر» را نوشت، چند جلد از آن را برایم فرستاد و در نامه ای نوشت: آقای جرج جرداق! شما که حقوقدان و وکیل دادگستری هستید و کارتان دفاع از مظلوم است؛ چون نه شیعه هستید و نه سنی که بگویند طرفداری می کنید، ما با برادران اهل سنت بر سر حقانیت امام علی(ع) اختلاف داریم؛ این چند جلد کتاب را به عنوان پرونده مطالعه کنید؛ تمام مدارک آن از اهل سنت است و از شیعه چیزی در آن ننوشته ام، سپس در مقام یک وکیل دادگستری، قضاوت خود را برای من بنویسید.

این وکیل مسیحی می گوید: من دیدم وقتی انسانی مرا به عنوان یک وکیل دادگستری مخاطب قرار داده و از من کمک خواسته، بی انصافی است اگر کمک نکنم. بنابراین، پذیرفتم. وقتی کتاب ها را دقیق خواندم، دیدم در تاریخ از حضرت علی(ع) مظلوم تر نیست. به همین دلیل تصمیم گرفتم از این مظلوم دفاع کنم، پس کتاب «الامام علی(ع) صوت العداله الانسانیه» را نوشتم.[۱]

حجت الاسلام پناهیان می گوید: یکی از عجایب مهم دربار امیرالمؤمنین(ع) شدت مظلومیت ایشان است. در طول تاریخ و بین انبیاء و اولیای خدا(ع) که به قتل رسیدند، کسی را سراغ نداریم که سال ها بعد از شهادتش نیز او را لعن کنند.[۲]

مظلومیت امام علی(ع) در کلام خود حضرت

مظلومیت امیرالمؤمنین(ع) به یک جهت محدود نمی شود و همواره در جهات مختلف ساری و جاری بوده است. آنچه پیش رو دارید، بیان گوشه هایی از مظلومیت آن امام است که از زبان خود بیان شده است؛ البته تا آنچه که آن اصدق الصادقین و شخصیت کتوم بیان فرموده و گاه مجبور شده است که این مظلومیت را فریاد بزند.

مظلومیت مداوم و بی شمار

«ابن شهرآشوب» روایت می کند: حضرت علی(ع) بر منبر نرفت، جز آن که در پایان کلامش این جمله را می فرمود: «ما زِلتُ مظلوما مُنذُ قَبضَ اللّه رسولَهُ حتّی یوم الناسِ هذا؛[۳] از روزی که پیغمبر خدا(ص) از دنیا رفت تا به امروز، پیوسته مظلوم بوده ام.»

در کتاب شرح ابن ابی الحدید می خوانیم: اخبار مظلومیتش، به تواتر از آن حضرت رسیده است. از جمله: روزی بین سخنرانی حضرت، عربی فریاد زد: «أنا مظلومٌ فقالَ (ع): هَلُمَّ فَلْنَصرُخْ معا، فإنّی ما زِلتُ مظلوما و قوله: و إنّه لَیعلمُ أن مَحَلّی منها مَحَلّ القُطبِ من الرَّحی و قوله: أری تُراثی نَهْبا و قوله: أصْغَیا بإنائنا و حمَلا الناسَ علی رقابِنا و قوله: إن لنا حقّا إن نُعْطَهُ نأخُذْهُ و إن نُمْنَعهُ نَرکبْ أعجازَ الإبلِ وَ إِنْ طَالَ السُّرَی و قوله: ما زلتُ مسْتأثَرا علی، مدفوعا عمّا أستَحِقُّه و أستَوجِبُه؛[۴] من مظلومم! حضرت فرمود: بیا تا با هم فریاد زنیم؛ زیرا من نیز همواره مظلوم بوده ام. و این کلامش: و او می داند که جایگاه من نسبت به آن (خلافت) همچون محور آسیاب است نسبت به سنگ آسیاب. و این کلامش: میراث خود را تاراج رفته می بینم. و این کلامش: آن دو، ظرف های ما را [برای خود] کج کردند و مردم را بر گرده ما سوار نمودند. و این کلامش: ما را حقّی است که اگر بدهند آن را می گیریم و اگر ندهند، بر پشت شتر می نشینیم هر چند سفر شبانه به درازا کشد. همواره حقّ من غصب شده و از آنچه سزاوار و شایسته آن هستم، محروم مانده ام.»

در وقتی دیگر در بین سخنرانی آن حضرت، عربی فریاد زد: «وَا مَظْلِمَتَاهْ» فَقَالَ: اُدْنُ فدَنَا، فقَالَ: لَقَدْ ظُلِمْتُ عَدَدَ الْمَدَرِ وَ الْمطَرِ وَ الْوَبرِ وَ فِی رِوَایهِ کثیرِ بنِ الْیمانِ وَ مَا لَا یحْصَی؛[۵] به من ظلم شد؛ حضرت او را به حضور طلبیدند. هنگامی که نزدیک شد، به او فرمودند: ای مرد عرب! به من به انداز شن ها و ریگ ها و قطرات باران و کُرک حیوانات ظلم شده.»

«مدر» در متن روایت، به معنی کلوخ است و «وبر» به معنی کُرک حیوانات، و این ها کنایه از کثرت اند. در حدیث دیگری آمده است: عربی در مسجد کوفه بر امیرمؤمنان (ع) وارد شد و فریاد زد: من مظلومم! حضرت به او فرمودند: جلو بیا! مرد عرب جلو آمد، امام فرمود: چه می گویی؟ عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! من مورد ظلم واقع شده ام. حضرت فرمودند: باز هم جلو بیا! مرد عرب جلو آمد، به قدری که حضرت دست خود را روی زانوی او گذاشت و فرمود: چیست آن ظلمی که بر تو شده است؟ آن مرد عرب از ظلمی که بر او شده بود، شکایت کرد، پس حضرت فرمودند: اما من از تو بیش تر مورد ظلم قرار گرفته ام؛ زیرا انداز خاک ها و موهای حیوانات به من ظلم شده است. خانه ای در عرب نیست؛ جز این که مظلم من بر آن هاست. من همیشه مظلوم بوده ام، حتی تا الان که اینجا نشسته ام.»[۶]

مظلومیت ستودنی

شاید برخی تصور کنند مظلومیت عیب است؛ ولی باید بدانیم هر مظلومیتی عیب نیست. شرط مظلومیت بدون عیب و عار این است که در دین خود، گرفتار شک و تردید، و در یقین خود، دو دل نباشیم. این مظلومیت نه تنها عیب نیست که ستودنی است.

امام علی(ع) در نامه ای به معاویه نوشتند: «إنّی کنتُ اُقادُ کما یقادُ الجَمَلُ المَخْشوشُ حتّی اُبایعَ و لَعَمْر اللّهِ لقد أردتَ أنْ تَذُمَّ فمَدَحتَ، و أن تَفْضَحَ فافْتَضَحْتَ و ما علَی المسلمِ مِن غَضاضهٍ فی أن یکون مظلوما ما لم یکن شاکا فی دِینهِ، و لا مُرْتابا بیقینِه؛[۷] و گفتی که مرا چون شتر مهار شده می کشیدند تا بیعت کنم؛ به خدا قسم، خواستی نکوهش کنی، اما ستودی و خواستی مرا رسوا سازی؛ ولی خود رسوا شدی. مظلوم بودن، برای مسلمان عیب و عار نیست، تا آن گاه که در دین خود، گرفتار شک و تردید، و در یقین خود، دو دل نباشد.»

مظلومیت امیرمؤمنان(ع) در احادیث

«حاکم نیشابوری» از «حیان اسدی» روایت کرده است که: امیرمؤمنان(ع) فرمود: از رسول خدا(ص) شنیدم که می فرمودند: «ای علی! امّت به زودی بعد از من بر تو حیله و ظلم می کنند، حال آن که زندگی تو بر ملت و آیین من است و برای (حفظ) سنّت من می جنگی. هر کس تو را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر کس با تو دشمنی کند، با من دشمنی کرده است. همانا به زودی محاسن تو از خون سرت رنگین می شود.»[۸]

در روایتی دیگر پیامبر(ص) می فرمایند: « یا علِی! اِتقِ الضَّغائِنَ الَّتی هِی فی صُدورِ مَن لا یظهِرُها إلاّ بَعدَ موتی، اُولئِک یلعنُهُمُ اللّه ویلعنُهُمُ اللاّعِنونَ؛[۹] ای علی! بترس از حقدها و کینه هایی که در سین افراد است که اظهار نمی کنند؛ مگر پس از مرگ من. خداوند و تمام لعنت کنندگان عالم آن ها را لعن می کنند.» سپس پیامبر(ص) شروع به گریه کردند. کسی عرضه داشت: برای چه گریه می کنید؟ فرمودند: «أخبَرَنی جَبرَئیلُ أنَّهُم یظلِمونَهُ بَعدی، وأنَّ ذلِک الظُّلمَ یبقی حَتّی إذا قامَ قائِمُهُم وعَلَت کلِمَتُهُم وَاجتَمَعَتِ الاُمَّهُ عَلی مَحَبَّتِهِم وکانَ الشّانِئُ لَهُم قَلیلاً وَالکارِهُ لَهُم ذَلیلاً وکثُرَ المادِحُ لَهُم وذلِک حینَ تَغَیرَتِ البلادُ وضَعُفَ العِبادُ وَالیأسُ مِنَ الفَرَجِ؛ فَعِندَ ذلِک یظهَرُ القائِمُ المَهدِی مِن وُلدی بِقَومٍ یظهِرُ اللّه الحَقَّ بِهِم ویخمِدُ الباطِلَ بِأَسیافِهِم ویتبَعُهُم النّاسُ راغِبًا إلَیهِم أو خائِفًا؛ جبرئیل به من خبر داد که پس از من، این عده به او (علی) ستم می کنند و این ستم همچنان ادامه می یابد تا آن که قائم آنان (اهل بیت) قیام کند و کارشان بالا گیرد و امّت بر محبّت و دوستی ایشان هم داستان شوند و دشمنانشان اندک شود و کسانی که آنان را ناخوش دارند، به ذلّت افتند و ستایندگانشان زیاد شوند و این زمانی است که شهرها، دگرگون شود و بندگان، ناتوان گردند و امیدی به فرج و گشایش باقی نماند. در این زمان، مهدی قائم از نسل من، به همراه عده ای ظهور کند که خداوند به واسطه آنان حقّ را رو می آورد و با شمشیرهای ایشان، باطل را درهم می شکند و مردم، داوطلبانه یا از ترس، پیروی می کنند.»

سپس فرمودند: «مَعاشِرَ النّاسِ، أبشِروا بِالفَرَجِ فَإِنَّ وَعدَ اللّه حَقٌّ لا یخلَفُ، وقَضاؤهُ لا یرَدُّ وهُوَ الحَکیمُ الخَبیرُ، وإنَّ فَتحَ اللّه قَریبٌ. اللّهمَّ إنهُم أهلی فَأَذهِب عَنهُمُ الرِّجسَ وطَهِّرهُم تطهیرًا، اللّهمَّ اکلَأهم وَارعَهُم وکن لَهُم وَانصُرهُم وأعِزَّهُم ولا تُذِلَّهُم وَاخلُفنی فیهِم، إنَّک عَلی ما تَشاءُ قَدیرٌ؛[۱۰] ای مردم! بشارت بادا شما را به فرج و گشایش؛ زیرا که وعده خدا راست و تخلّف ناپذیر است و حکم و قضای او برگشت ندارد و اوست حکیم و آگاه. فتح خدا نزدیک است. بار خدایا، آنان خانواده من هستند، پس پلیدی را از آنان بزدای و کاملاً پاک و مطهّرشان گردان. بارخدایا، آنان را حفظ و نگهداری کن و با آنان باش و یاریشان ده و عزّتشان بخش و خوارشان مگردان و به جای من برای آنان باش، همانا تو بر آن چه بخواهی، توانایی.»

«ابن ابی الحدید» می گوید: رسم عرب بر این بود که هرگاه کسی از آن ها کشته می شد، باید از قاتلش انتقام می گرفتند و اگر آن قاتل می مرد یا نمی توانستند خون مقتول را از او مطالبه کنند، از کسی که به او از همه نزدیک تر بود، انتقام می گرفتند. این عادت سیئه و روش احمقانه در مورد پیغمبر(ص) و حضرت علی(ع) نیز مصداق پیدا کرد؛ زیرا رسول خدا(ص) برای پیشبرد اسلام، هر خونی از ناپاکانِ مانع و سدّ راه خدا را با شمشیر حضرت علی(ع) و دیگران ریخت و آنان چون نتوانستند از پیامبر(ص) انتقام بگیرند، تمام عقده ها و کینه های درونی ۲۳ سال بعثت از خون ناپاک اجداد مشرک خود را بر سر حضرت علی(ع) خالی کردند و از او انتقام گرفتند؛ زیرا کسی از ایشان به پیامبر(ص) نزدیک تر نبود.[۱۱]

باز «ابن ابی الحدید» می گوید: به ابی جعفر یحیی بن ابی زید [استادم] گفتم: من تعجب می کنم که چطور شد با آن که دل های اعراب از کین حضرت علی(ع) شعله ور بود، باز هم ایشان زنده ماند و توانست سی سال پس از رسول خدا (ص) بماند و بعد از رحلت پیامبر(ص) بلافاصله او را نکشتند؟ در پاسخ به من گفت: آری؛ چون علی(ع) مشی خود را عوض کرد؛ شمشیر را کنار گذاشت و در خانه نشست و سر بر خاک نهاد و مانند بیابان گردان و راهبین مشغول نماز و عبادت شد و مردم به سراغ آن هایی رفتند که انتخاب کرده بودند، و آن ها نیز انگیزه ای برای قتل علی(ع) نداشتند. بنابراین، او مصون و محفوظ ماند، و اگر نبود این حالت، وی کشته می شد.

البته بعد از امام علی(ع) زهر این کینه ها را بر فرزندان ایشان ریختند و جگر حسنش را پاره پاره و بدن حسینش را قطعه قطعه کردند و علناً گفتند که این رفتار «بغضَاً لابیک»[۱۲] است.

زمان رحلت پیامبر(ص) وقتی اشک های حضرت فاطمه(ع) جاری بود، حسنین(ع) جلو آمدند و خود را روی سین پیامبر (ص) انداختند و گریستند، به طوری که اشک خود حضرت نیز جاری شد. امام علی(ع) برای رعایت حال ایشان خواست حسنین(ع) را از روی سین حضرت بردارد؛ ولی ایشان مانع شده، فرمودند: برادرم! رهایشان کن مرا ببویند و من نیز آنان را خوب ببویم؛ زیرا آنان پس از من مظلومانه به شهادت می رسند. خدا دشمنان و قاتلان این دو را لعنت کند. علی جان! تو نیز پس از من بسیار ستم می بینی. من تا روز رستاخیز دشمن آنانی هستم که تو را دشمن می دارند.»[۱۳]

پیامبر (ص) در آخرین لحظات عمر به فکر سرپرستی امت بود، پس قلم و دوات خواست که از مظلومیت حضرت علی(ع) و اهل بیتش جلوگیری کند که آن هم نشد.

بعد از بیان کلیات مظلومیت امام علی(ع) به نمونه هایی عینی از این مظلومیت ها اشاره می کنیم:

مظلومیت امیرمؤمنان(ع) در سقیفه

از جمله مظلومیت های امیرمؤمنان علی(ع) این بود که بعد از پیامبر(ص) عده ای انگشت شمار در محلی به نام «سقیفه بنی ساعده» جلسه ای تشکیل دادند و حق مسلم آن حضرت در خلافت بعد از نبی(ص) را غصب کرده، تمام امتیازات او را نادیده گرفتند که آن حضرت ۲۵ سال بعد از ماجرای سقیفه، در یکی از خطبه هایی که پس از شنیدن خبر شهادت محمد بن ابوبکر ایراد فرمود، پرده از این حقیقت برداشته، فرمودند: «فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَیسَ لِی مُعِینٌ إِلَّا أَهْلُ بَیتِی، فَضَنِنْتُ بِهِمْ عنِ الْمَوْتِ وَ أَغْضَیتُ عَلَی الْقَذَی وَ شَرِبْتُ عَلَی الشَّجَا، وَ صَبَرْتُ عَلَی أَخْذِ الْکظَمِ وَ عَلَی أَمَرَّ مِنْ طَعْمِ الْعَلْقَمِ؛[۱۴] دیدم برای گرفتن حق خود یاوری جز خاندان خویش ندارم و اگر اقدام می کردم، همگی کشته می شدند، پس به مرگ آنان راضی نشدم و چشم های پر از خاشاک را فروبستم و با گلویی که گویا در آن استخوانی گیر کرده بود [جرع جام حوادث] را نوشیدم و با اینکه تحمل گلوگرفتگی و نوشیدن جرع حوادث از حنظل برایم تلخ تر بود؛ اما صبر پیشه کردم.»

و در جای دیگر می فرمایند: «فَصَبَرْتُ وَ فِی الْعَینِ قَذًی وَ فِی الْحَلْقِ شَجًا أَرَی تُرَاثِی نَهْباً؛[۱۵] صبر کردم، در حالی که گویی خاشاک در چشمم و استخوان گلویم را گرفته بود و با چشم خود می دیدم که میراثم را به غارت می برند.» این عبارات گرچه خیلی کوتاه و مختصرند؛ اما حکایت از عمق فاجعه و شدت ناراحتی و مظلومیت آن حضرت در دوران پس از پیامبر (ص) دارند.»

البته در کنار غصب خلافت، ظلم های بی شمار دیگری نیز تحقق یافت.

الف) هفتاد سال لعن و سبّ

شاید امیرمؤمنان علی(ع) این باشد که پس از شهادتش، در شرق و غرب حکومت امویین، حدود هفتاد سال روی منابر سبّ و لعن آن حضرت رواج داشت و بلکه بر خود واجب می دانستند.

امیرمؤمنان(ع) در خبری غیبی، به این واقع تأسف انگیز اشاره کرده، به یاران و شیعیان خود هشدار داده، فرمودند: «أَمَّا إِنَّهُ سَیظْهَرُ عَلَیکمْ بَعْدِی رَجُلٌ رَحْبُ الْبُلْعُومِ، منْدَحِقُ الْبَطْنِ یأْکلُ مَا یجِدُ وَ یطْلُبُ مَا لَا یجِدُ، فَاقْتُلُوهُ وَ لَنْ تَقْتُلُوهُ. أَلَا وَ إِنَّهُ سیأْمُرُکمْ بسَبِّی وَ الْبرَاءَهِ مِنِّی، فَأَمَّا السَّبُّ فَسُبُّونِی فَإِنَّهُ لِی زَکاهٌ وَ لَکمْ نَجَاهٌ؛ وَ أَمَّا الْبَرَاءَهُ، فَلَا تَتَبَرَّءُوا مِنِّی، فَإِنِّی وُلِدْتُ عَلَی الْفِطْرَهِ وَ سبَقْتُ إِلَی الْإِیمانِ وَ الْهِجْرَهِ؛[۱۶] آگاه باشید که پس از من مردی ب