خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل عکاس ویژه امام خمینی (ره)

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل عکاس ویژه امام خمینی (ره) :

خیلی‌ ها «اکبر کشاورز شیرازی» را با عنوان فایل پاورپوینت کامل عکاس ویژه امام خمینی (ره) می ‌شناسند، بارها و بارها از او به‌ عنوان دیده ‌بان فرهنگی و عکاس نمونه ایران تقدیر شده اما کمتر کسی روایت هم ‌نشینی ‌اش با بزرگ ‌مرد تاریخ ایران را شنیده، اینکه چطور جوان عشق دوربینی که روزگاری عکاس خوانند ه‌های طاغوتی بود و در و دیوار اتاقش پر از پرتره خواننده ‌ها بود سر از بیت امام خمینی (ره) در می ‌آورد و عکاس تصاویر ماندگار بنیان ‌گذار انقلاب می‌ شود. اکبر کشاورز شیرازی داستان زندگی‌ اش را روی دایره می ‌ریزد، خاطراتش از حسن هم‌ نشینی با محبوب دل‌ ها در سی امین سالگرد رحلت امام(ره) شنیدنی است.

عشق دوربین بودم از همان بچگی

عشق دوربین و عکس بود؛ از همان دوران کودکی، دلیلش را نمی ‌دانست. در بچگی با کاغذ برای خودش دوربینی درست کرده بود و با درآوردن صدای چلیق چلیق از این ‌طرف و آن ‌طرف عکس می‌ گرفت. این سرگرمی کودکانه آن ‌قدر برایش لذت‌ بخش بود که مادر در ۷ سالگی تصمیم گرفت رنگ واقعیت به دل‌ خوشی ‌های فرزند یتیمش بدهد و اولین دوربین زندگی ‌اش را برایش بخرد؛ آن ‌هم با هزار زحمت. «اکبر کشاورز شیرازی» حالا ۵۸ ساله شده اما مرور خاطرات دوران کودکی هنوز هم لبخند شیرینی را مهمان صورتش می‌ کند. دوربین قدیمی روی پیشخوان اتاق جا خوش کرده و کنارش یکی از عکس‌ های زیبای امام خمینی (ره) و آن ‌طرف تر عکسی یادگاری از دوران جبهه، این سه تلفیقی زیبا از همه خاطرات اکبر را مقابل چشمانش به تصویر می ‌کشد و روایت دوران کودکی را از سر می ‌گیرد؛ «همه زندگی من خلاصه شد در آن دوربین، من یتیم به دنیا آمده بودم و وقتی مادرم مرا باردار بود پدرم در یک تصادف جانش را از دست داد و می ‌دانستم مادرم با چه زحمتی این دوربین را برای من خریده بود. از بازی بچه ‌ها و سنگریزه ‌های جلوی در خانه و سفره ساده غذا گرفته تا قبر پدر و خنده‌ های مادر، همه آن صحنه ‌ها را مهمان لنز دوربین می ‌کردم.»

اکبر آقا؛ عکاس خواننده‌ ها و بازیگران معروف طاغوتی

عشق به دوربین و عکاسی در دوران کودکی اکبر جا نماند و این علاقه با او قد کشید. عطش عکاسی در او بیداد می ‌کرد. دیگر عکاسی از بازی ‌های کودکانه و سنگ‌ریزه ‌ها و خنده مادر راضی ‌اش نمی ‌کرد و دلش می‌ خواست لنز دوربینش میزبان آدم های معروف شود. باید کمک ‌خرج مادرش هم می‌ شد و بدش نمی ‌آمد دوربین عکاسی منبع درآمدش باشد؛ «نوجوان بودم، از مدرسه که تعطیل می ‌شدم سراغ دوربین می ‌رفتم. کیفم را روی دوشم می ‌انداختم و به ‌طرف لاله ‌زار می ‌رفتم. سال ‌های قبل از انقلاب بازار کاباره‌ها حسابی داغ بود و خواننده‌ های طاغوتی هم کاروبارشان حسابی سکه. تلاش کردم سری میان سرها بلند کنم و آن‌ قدر رفتم و آمدم که بالاخره عکاس خواننده ‌های طاغوتی شدم و خواننده‌ ها از عکس ‌هایم حسابی استقبال می ‌کردند. برای خوانندگان مهم بود که عکس‌ هایی زیبا داشته باشند. عکس یادگاری هواداران با خواننده ‌ها و بازیگرهای معروف هم سرم را شلوغ کرده بود و جیبم را پر پول. عکاسی از آدم معروف‌ های آن زمان دل ‌خوشی ‌ام بود؛ یک روز فلان بازیگر و یک روز فلان خواننده، بهترین عکس ‌ها را به در و دیوار اتاق خانه‌ مان هم چسبانده بودم. تا آن روز حتی نام امام خمینی (ره) هم با گوش من ناآشنا بود.

کتانی پاره، اتهام خراب کاری و اعلامیه امام خمینی (ره)

از اینجا به بعد ماجرای زندگی عکاس انقلاب و امام شنیدنی می ‌شود؛ یک جفت کتانی پاره و بندهایی که زیر پاهای اکبر گیر کرد تا مسیر زندگی ‌اش را تغییر دهد. سال‌ ها می ‌گذرد و هر بار که خاطره آن روز را مرور می ‌کند بیشتر مطمئن می ‌شود که خدا او را زیر سایه لطف و رحمتش قرارداد؛ «پشت لب‌ هایم تازه سبز شده بود و همه دل‌ خوشی ‌ام عکاسی از چهره‌ های معروف آن زمان؛ خواننده ‌ها و بازیگران طاغوتی. کاری به اتفاقات دوروبرم نداشتم. کاری به مبارزه و سیاست هم نداشتم. اصلاً تا به ‌حال نام امام خمینی (ره) به گوشم نخورده بود و یا شاید آن ‌قدر غرق در دنیای عکس ‌هایم بودم که گوش ‌هایم چیزی نمی ‌شنید. آن روز کاری نداشتم. کتانی‌ های پاره ‌ام را پوشیدم تا با دوستانم به فوتبال برویم. در حال بازی بودم که بند کتانی زیرپایم گیر کرد و نزدیک بود با سر به زمین بخورم، نشستم، در حال گره زدن بندها بودم که یک ‌دفعه دیدم دو مرد کت ‌و شلواری با کراوات به ‌سرعت به من و دوستانم نزدیک می‌ شوند. راستش ترسیدیم. پیش خودمان گفتیم حتماً سر ظهری در کوچه سر و صدا کردیم و آن دو نفر برای گوشمالی ما به طرفمان می ‌آیند. همگی پا به فرار گذاشتیم، من با آن کنونی و بندهای پاره نتوانستم فرار کنم و گیر آن دو نفر افتادم، ساواکی بودند. در حالی‌که مرا کتک می‌ زدند دیواری که روبه روی آن بندهای کفشم را گره می ‌زدم نشانم دادند و گفتند غلط‌ های زیادی می‌ کنی؟ اعلامیه روی دیوار می چسبانی؟ راستش را بگو عکس روح‌الله خمینی و این اعلامیه ‌ها را از کجا آورده‌ ای؟ من همین ‌طور مات و مبهوت نگاهشان می ‌کردم. نمی ‌دانستم چه می ‌گویند. با دنیای اتهاماتشان غریبه بودم. اعلامیه چیست؟ هر چقدر گریه می‌ کردم انگار حرف ‌های مرا نمی ‌شنیدند.»

این جوان یک مبارز تمام‌ عیار انقلابی است

«تا چشم ‌باز کردم خودم را در کلانتری شهرری دیدم. حرف ‌هایم به گوششان نمی ‌رفت. پاهایم را بین دو میز قرار داده بودند و فقط کتک می ‌زدند. من هم گریه می ‌کردم و می‌ گفتم از همه ‌جا بی ‌خبرم. سوزش ضربه ‌هایی که به کف پاهایم زده بودند جانم را به لبم رسانده بود. چشم ‌هایم را بسته بودم که صدای فحاشی یکی از نیروهای شهربانی توجهم را جلب کرد. چشمم را باز کردم و دیدم یک روحانی را دستگیر کرده ‌اند. به او ناسزا می ‌گویند و کتکش می ‌زنند. دو ساعت بعد دوباره سراغ من آمدند و کتک زدنشان را شروع کردند. خلاصه این قصه ۲ روز ادامه داشت و آن‌ها فکر می‌ کردند من مبارز انقلابی هستم و نمی ‌خواهم دوستانم را لو بدهم، تصمیم گرفتم برای آنکه از شر آزارهایشان خلاص شوم چسباندن اعلامیه ‌ها به دیوار را گردن بگیرم. همین کار را کردم و گفتم اعلامیه ‌ها را از حیاط مدرسه پیدا کردم. بعد از چند روز دایی ‌ام برای ضمانت به کلانتری آمد و گفت بچه یتیم گیر آوردید؟ این طفل معصوم از این کارها بلد نیست و بالاخره مرا از زندان بیرون آورد.»

اکبر کشاورز قصه زندگی ‌اش را با اشتیاق خاصی بازگو می ‌کند و از آشنایی ‌اش با حجت‌الاسلام طباطبایی می‌گوید: «چند روز بعد از آزادی از زندان، همان روحانی که در کلانتری دیده بودمش و نشانی خانه ‌مان را گرفته بود سراغم آمد و گفت می ‌خواهم با من به مسجد بیایی؟ مرا به مسجدی دورتر از خانه ‌مان برد و در جلسه‌ ای کنار او نشستم. بعد از آنکه در مورد اهمیت مبارزه علیه ظلم و ستم سخنرانی کرد، گفت می‌ خواهم جوان مبارزی را به شما معرفی کنم که با این سن و سال آن ‌قدر کتک خورد اما راضی نشد اسم کسانی که اعلامیه را از آن‌ها گرفته بود لو بدهد. این جوان یک مبارز تمام ‌عیار است. من همین‌ طور هاج و واج نگاهش می‌ کردم و انگار زبانم قفل‌شده بود و نمی ‌توانستم حرفی بزنم. من کجای این