خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل یکتایی خدا

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل یکتایی خدا :

مَا اِتَّخَذَ اَللّهُ مِنْ وَلَدٍ وَ ما کانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ إِذاً لَذَهَبَ کلُّ إِلهٍ بِما خَلَقَ وَ لَعَلا بَعْضُهُمْ عَلی بَعْضٍ سُبْحانَ اَللّهِ عَمّا یصِفُونَ [۱]

خداوند هرگز فرزندی برای خود نگرفته و برنگزیده و معبود دیگری هم هرگز با او شریک نیست که اگر چنین می بود هر آینه هر معبودی و خداوندی مخلوقات خود را به عبادت پرستش و اداره خود می خواند و به کشاکش بین آنان و برتری یکی بر دیگری می کشید و جهان هستی به تباهی و نابودی می افتاد، پاک و منزه است خداوند از توصیفی که مشرکان می کنند.

وجود شریک و انباز برای خداوند امری محال و ناممکن است و در جای خود در کتاب های عقاید و تفسیر به طور تفصیل بیان شده است و اکنون هم آیه شریفه در مقام طرد و دفع شریک و انباز برای خداوند است، گرچه به نحو فرزندی و فرزند خواندگی باشد. چنین نیست که خداوند متعال فرزندی داشته باشد، یا برگزیند تا در الوهیت و ربوبیت شریک او باشند. شأنی تنزهی در مورد حضرت باری – جل شأنه – که ساحت مقدس او منزه از فرزند داشتن و لوازم آن است. این امور از نیاز و احتیاج و لوازم امکان است و او منزه از تمام لوازم امکانی. این که تعبیر به ولد فرمود تا اعم از پسر و دختر باشد که خداوند را فرزند و اولادی نیست، چه پسر و چه دختر؛ زیرا فرزند حقیقی داشتن یا اتخاذ و تشریف فرزند گزیدن شایسته الوهیت و مقام خداوندی نیست. اشاره ای است به مسئله شایع و معروف میان مشرکان و غیر آنان؛ یعنی گمان و اعتقاد فرزند داشتن یا به فرزندی گزیدن؛ همان طور که عده ای ملائکه را دختران خداوند می پنداشتند: و یجعلون لله البنات سبحانه و لهم ما یشتهون (۷۵) و: أفأصفاکم ربکم بالبنین و اتخذ من الملائکه اناثاً[۲] دیگر جن را به فرزندی گرفتند. عده ای نیز بعضی قدیسین بشری را فرزندان خداوند سبحان می پنداشتند؛ زیرا یهود خود و عزیز را فرزندان خدا دانستند و اتفاقاً نصارا هم در این قول از پیروی کردند و مسیح را فرزند خدا دانستند: و قالت الیهود عزیز ابن الله و قالت النصاری المسیح ابن الله [۳] و و قالت الیهود والنصاری نحن أبناء الله و أحباؤه [۴]. فرزند حقیقی خداوند بودن بدان سان است که چیزی از حقیقت لاهوت و جوهره ذات او جدا شود و پاره ای از او، بلکه خود، مصداقی از الوهیت و ربوبیت باشد یا شرکتی در آن امر داشته باشد، به همین جهت که جدا شده از اله و معبود دیگری باشد. خداوند منزه است از چنین فرزند و اتصال و انفصالی که مستلزم امکان و لوازم امکان و و جسمیت و تحقق بعد از نبود است و حاشا که واجب الوجود چنین باشد. ادعای فرزندی به عنوان تشریف و گرامی داشتن هم مستلزم آن نیست تا سهمی از الوهیت و ربوبیت و به تعبیر دیگر، سهمی از حقیقت پدر مقامی در آن فرزند یافت شود، همان گونه که یهود چنین تشریف و فرزندخواندگی را در حق خود اثبات می کنند. خود را فرزندان و دوستان خدا می گویند تا برای خود شرافتی دست و پا کنند و روشن است، همان گونه که فرزند حقیقی بودن همراه با معبودیت و الوهیت نیست فرزندخواندگی و تشریف داشتن نیز همراه با معبودیت و الوهیت نیست.

ظهور و سیاق آیه شریفه در مقام نفی تعدد اله و معبودی غیر از ذات باری است، چه آن معبود به عنوان فرزند حقیقی بودن باشد یا به عنوان تشریفی فرزند خواندگی باشد، خداوند نه فرزندی حقیقی است تا به انفصال و جدایی از او شایسته معبودیت و الوهیت باشد و نه فرزندی تشریفی است تا به عنوان گرامی داشتن، مستلزم تعدد الهه شود. از این جهت، آیه کریمه هم نفی ولد کرد و هم نفی تعدد الهه تا اشاره به دو مطلب باشد و تکراری نباشد در نفی اتخاذ ولد، معنای خاصی را نفی کرد و در نفی هر الهه با خداوند، معنای اعمی را نفی کرد و کلمه من در هر دو جمله برای تاکید است یعنی: ما اتخد الله من ولد و ما کان معه من الهه یقینا نه آنکه کلمه من زاید باشد؛ همان طور که بعضی ها گفته اند بلکه همان گونه که سید الشعراء الطالبیین و نقیب اغلام الهاشمیین، شریف رضی در کتاب تلخیص البیان فی مجازات القرآن فرموده است: در قرآن نه کلمه زاید است نه شأن قرآن چنین است و هر جا که چنین گمان رود آن جا کلمه برای تاکید است، نه زایده.

اذا لذهب کل اله بما خلق آیه شریفه بعد از نفی فرزند و شریک برای خداوند در صدد بیان استحاله این امر بر می آید که اصولاً این امر محال و شدنی نیست. تعدد خدایان محال است، چه به فرزندی و فرزندخواندگی باشد و چه به شراکت در الوهیت.

خداوند متعال وجوه گوناگون محال بودن این شرکت را از نظر عقل و استدلال برای مردم بیان نمی دارد، بلکه توجه آنان را به امری عادی فرا می خواند که همگان دریافته و به توحید اذعان کنند. به مردمی که حافظ فطرت سالم و نفسیت منصفانه خود می باشند، می فرماید: تعدد الهه و شریک، مایه تباهی و هرج و مرج عالم هستی از عرش تا فرش می گردد.

خود به انصاف و فطرت توحیدی خود بنگرید: چه نظام استوار یگانه ای در عالم هستی برقرار است. دوگانگی رب و اله، مستلزم تعدد الهه و استقلال هر یک در عمل و بی نیازی از غیر خود اوست تا هیچ کدام از دو شریک نیازی و ارتباطی و استمدادی از دیگری نداشته باشد و اگر یکی نیازمند کمک دیگری باشد، خود، ریزه خوار سفره الهه بالاتر است و خود مخلوقی نیازمند است نه خالقی به نیاز اگر دو خالق متباین از یکدیگر بود طبعاً اثرات آنان نیز باید متباین و ناهمسان بوده باشد و چگونه ممکن بود این وحدت نظام کلی عالم به تمام مراتب هستی و وجودیش با خداوندان متعدد و متباین و سلیقه های گوناگون پدید آید. اگر تمام ارباب و الهه های گوناگون مستقل از دیگری و بدون استمداد از خدایان دیگر می بود، یعنی هر کدام به طور مستقل و بدون استمداد از دیگری آثار و تدبیری در میان انواع تدبیرهای جاری در عالم می داشتند، آثار هر کدام باید جدای از دیگری و به نحو متمایز بدون رابطه و ضابطه ای بین انواع تدبیرهای جاری در عالم باشد. هر عالمی از موجودات خود نظامی خاص و تدبیری