خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل تقوا «زاد» است و محبّت «راحله»

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل تقوا «زاد» است و محبّت «راحله» :

همه علاقه مند به برجستگی و بزرگواری و بزرگی و رفعت میباشیم؛ این در نهاد همه ما هست و نعمت خوبی هم هست که خدا به ما داد. این نعمت را کسی به ما داد که همه این درجات رفیع برای اوست، عَرش و فرایند این درجات هم برای اوست و دیگری سهمی ندارد و آن خداست که فرمود: رَفیعُ الدَّرَجاتِ است، یک؛ ذُو الْعَرْشِ[۱]هم است، دو. اینکه شما می بینید خواسته ای در نهاد همه بشرها هست، معلوم می شود این برای زمان و زمین نیست، برای نژاد و قبیله نیست، این را دیگری عطا کرده است! اگر هر ملت و نِحلتی با هر زبان، فرهنگ و نژادی این علاقه را دارد معلوم می شود با فطرت او همراه است. همه ما می خواهیم ترقّی کنیم، هیچکس نیست که نخواهد ترقّی کند، معلوم می شود این در گوهر ما هست و آنچه در گوهر ما هست نه خود ما به خودمان دادیم و نه دیگری داد، بلکه فقط عطیه الهی است و خدا هم فرمود درجات رفیع و برجسته فراوان در اختیار من است که این الدَّرَجاتُ به صورت جمع با الف و لام ذکر شده و خودش هم بالای همه درجات، بر همه درجات احاطه دارد که ذُو الْعَرْشِ است.

اما چه کنیم که ما بالا برویم؟ در بحث های دیگر هم به عرض شما رسید که در ادبیات ما آمدند گفتند:

چو سرو و سنبله بالاروش باش بنفشه وار سوی پَست منگر[۲]

می بینید این بوته بنفشه همیشه سرش زیر است، امّا سرو است که سرش بالاست و شیفته آفتاب است، سنبله هم همین طور است. گفتند:

چو سرو و سنبله بالاروش باش بنفشه وار سوی پَست منگر

اگر بخواهیم سروگونه بالا برویم راهش چیست؟ این راه را همان کسی که گرایش به این رفعت درجه را به ما داد و صاحب این درجات رفیعه هست، آن را هم به ما نشان داد؛ فرمود یک سلسله مکان های خاص است، یک سلسله زمان های مخصوص است و یک سلسله آداب و سنن خاص، آن مکان هایی که در آن جا رفعت فروشی می کنند مساجد است و حسینیه است و مراکز مذهب فی بُیوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ؛ فرمود سنگ و گِل مسجد عامل بالا رفتن است، این بیت، بیت رفیع است و این خانه، خانه بلند است؛ برای اینکه در این جا در پیشگاه خدای سبحان سرها به سجده می افتد و همه قامت ها خم می شود: فی بُیوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ،[۳] آن وقت انسان رابطه خود را تا ممکن است با مسجد حفظ می کند. تا آنجایی که ممکن است گفتند: «لَا صَلَاهَ لِجَارِ الْمَسْجِدِ إِلَّا فِی الْمَسْجِدِ»، [۴] این برای زمین بود؛ فرصت های مناسبی هم مثل شب های قدر، شب های جمعه، موقف عرفات، نهم ذیحجه و مانند آن هست که این زمان ها هم زمان قدر، زمان رفعت و زمان برکت است. گرچه هر زمینی می تواند مسجد باشد: «جُعِلَتْ لِی الْأَرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً»،[۵]امّا مسجد برجستگی دارد. گرچه هر زمانی می تواند منشأ رفعت باشد، ولی لیله قدر و شب جمعه یک فضیلت خاص دارد که حرمت اینها را باید پاس بداریم و رعایت کنیم.

خدای سبحان فرمود همه را مایلم بالا ببرم و اصلاً بهترین و عزیزترین نماینده هایم را فرستادم که مردم بالا بیایند! اگر به وجود مبارک پیامبر فرمود تو برو مردم را بالا بیاور، خود حضرت را رفیع کرده است: وَ رَفَعْنا لَک ذِکرَک؛[۶] ما تو را برجسته کردیم، بالا آوردیم و بلندآوازه کردیم، تویی که بلندآوازه و بلندمرتبتی برو و مردم را بلند کن! این خوابیده ها را و این افتاده ها را بلند کن! او را برای ما فرستاد. وجود مبارک حضرت را برای چه کسی فرستاد؟ برای چه چیزی فرستاد؟ برای اینکه ما رفیع شویم، از این خاک برخیزیم و بلند شویم. فرمود کتابی من فرستادم که این کتاب هم رفیع است فی صُحُفٍ مُکرَّمَهٍ مَرْفُوعَهٍ مُطَهَّرَهٍ؛[۷]این کتاب ها، این نام ها و این نامه های من بلند هستند! قرآن یک کتاب بلندی است که برای شما فرستادم! برای اُمم و ملت های دیگر تورات فرستادم، انجیل فرستادم، زبور فرستادم، صحف ابراهیم فرستادم. این کتاب ها رفیع است، مردان بلند را برای شما فرستادم! امّا تمام مشکل در خود شماست وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لکنَّهُ أَخْلَدَ إِلَی الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ؛[۸]من اگر بخواهم دست اینها را می گیرم، امّا این به زمین چسبیده و دو دستی گرفته است. تمام تلاش و کوشش او این است که بسازد و بسازد و با دست خالی برود، آخر این برای چیست؟! حیف این سرمایه است که در تولید به کار نمی رود، حیف این سرمایه است که شغل ایجاد نمی کند. غالب شما آقایان که با کتاب وسائل آشنا هستید، این کتاب شریف وسائل از بهترین کتاب های نورانی ما شیعه هاست! در همین کتاب وسائل صاحب وسائل این روایات را نقل کرد؛ این برج سازی ها وقتی به صورت جلال و شکوه درآمده فرشته ها می گویند: «یا أَفْسَقَ الْفَاسِقِینَ أَینَ تُرِیدُ»؛[۹] این قدر بالا آمدی کجا می خواهی بروی؟ برای چه این قدر بالا می سازید؟ این تجمّل برای کیست؟ از آن طرف بیکاری! شما می بینید بعضی ها وضع مالی شان خیلی عالی است، به طوری که در غالب منطقه ها یک ویلای خوب دارند، در شهر هم ویلای خوب دارند که سالی دو روز آن جا و سالی سه روز آن جا، از آن طرف هم وضع مالی عدّه ای بسیار تلخ است و فقر! فرمود ملائکه می گویند: «یا أَفْسَقَ الْفَاسِقِینَ أَینَ تُرِیدُ»؛ کجا می خواهی بیایی؟! این بیان نورانی ذات اقدس الهی است که ما دلمان می خواهد، اصلاً مأمور فرستادیم، کتاب و نامه فرستادیم، پیامبر فرستادیم که این را از زمین بلند کنیم وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لکنَّهُ أَخْلَدَ إِلَی الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ؛ این دو دستی به زمین چسبیده و بیرون نمی آید، این تازه حلالش! آن اختلاس و امثال آن که حساب خاصّ خودش را دارد.

بنابراین برای بلند شدن راه باز است، اگر کسی خیالش این باشد که ـ خدای ناکرده ـ مرگ پایان راه است، او یک تصمیم دیگر می گیرد؛ ولی باید بداند مرگ آغاز راه است، تمام تلاش و کوشش برای بعد از موت است. فرمود رهتوشه تهیه کنید: تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوی.[۱۰] یک مسافر زاد و راحله می خواهد، گفتند زادش همین تقوا و نماز و روزه و اطاعت دستور خداست و آن راحله محبت است. «بسی سواره می آیند» و بعضی این راه را پیاده می روند، بالأخره ما پیاده هم برویم برای ما مغتنم است، همه را سواره نمی برند! نماز خواندن، روزه گرفتن، واجبات را انجام دادن، حرام را ترک کردن، اینها راه رفتن است؛ امّا دلبستن چیز دیگری است! چرا ما برای حسین بن علی گریه می کنیم؟ بالأخره محبوب ماست! اگر یک نماز صبح قضا شود، همان طور اگر گریه کردیم معلوم می شود دوستمان است. اگر ـ خدای ناکرده ـ یک نامحرم نگاه کردیم، بعد آن طور به چشممان فشار آوردیم و گریه کردیم معلوم می شود اطاعت خدا د