خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل بی ضابطه گی در استفاده از القاب و عناوین علمی در حوزه علمیه

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل بی ضابطه گی در استفاده از القاب و عناوین علمی در حوزه علمیه :

سیره و روش بزرگان حوزه کاربرد محتاطانه و دقیق القاب بوده است. فقیهی ملقب به «خاتم الفقهاء و المجتهدین» چون شیخ انصاری در به کاربردن القاب قیراطی عمل می کند به طوری که از صاحب جواهر به «بعض المعاصرین» (مکاسب ج ص) یاد می کند و در تمام کتاب گرانسنگ مکاسب، لقب«استاذ» را تنها به شریف العلماء (مکاسب ج ص) اعطا می کند. مراجع بزرگوار تقلید نیز، در نامه به افراد یا تسلیت به بازماندگان عیار لقب را مراعات می نمایند. (برای نمونه به پیامهای تسلیت مقام معظم رهبری و مراجع عظام تقلید به بازماندگان رئیس سابق مجمع تشخیص مصلحت نظام و تولیت آستان قدس رضوی دقت شود).

در تعاملات فرهنگی برای احترام گذاشتن به افراد، آنها را با القابی خطاب می کنیم که بار معنائی زیادی دارند. القابی مانند آیت الله و علامه و مانند آنها این روزها با ملاحظه کمتر به کار می روند. احترام گذاشتن همیشه در فرهنگ ما بوده است، همیشه آموخته ایم که به بزرگتر باید احترام گذاشت. این یک فرهنگ خوب و پسندیده است. اما اجرای آن همیشه درست انجام نمی شود. کاربردهای نابجا و اشتباه به آسیبهایی منجر می شود که عواقب نامحمودی می تواند داشته باشد:

خلط بین مقام اجرایی و مقام علمی:

برای پرکردن منصب اجرایی نیاز به قابلیت ها و سطح علمی خاصی به عنوان حداقل است، اما تناسبی بین درجه منصب اجرایی و مقام علمی لزوما وجود ندارد. چه بسیار شهرداران، استانداران، وزیران یا حتی نخست وزیران و رئیس جمهورانی که مدرکی بیش از کارشناسی نداشتند.

اگر چه این تفکیک بین منصب اجرایی و مقام علمی دانشگاهی موجود است، اما در مقام علمی مناصب اجرایی که حوزویان متصدی آن می شوند خلط و اشتباه روی می دهد. بدیهی است که مناصبی چون امام جمعه حتی در مرکز استانها و پایتخت، نمایندگی ولی فقیه، ریاست و مدیر اجرایی در سازمانهای حوزوی و اماکن مقدسه نیازمند مقام علمی اجتهاد که بر اساس سنت حوزوی لقب «آیت الله» دلالت بر آن دارد، نیست.

بی مبالاتی در استفاده از القاب ناظر به مقام علمی حوزوی:

بالاترین مراکز مدیریتی در دانش، چون وزارت آموزش عالی، یا حتی سازمانهای دارای مراتب سازمانی متفاوت، علاوه بر حساسیت شدید نسبت به انتحال و جعل هویت سازمانی افراد خارج از سازمان، نسبت به استفاده صحیح از عناوین و القاب مراتب سازمانی یا علمی دقت مضاعف دارند.

در حالی که هر از گاهی خبر از رسوایی رئیس جمهور یا نخست وزیری در جهان به جهت جعل مدرک یا سرقت علمی که منجر به استعفا یا برکناری او شده، به گوش می رسد یا در ایران مردم با دو چشم خود استیضاح و برکناری وزیری که دارای مدرک دکترا از دانشگاهی غیرمعتبر را مشاهده می کنند، اما چنین حساسیتی در به کاربردن القاب ناظر به مقام علمی حوزوی وجود ندارد. کم نیست مواردی که در آن شخصیت اجرایی مهمی که سالها در صدا و سیما و تریبونهای رسمی و غیررسمی از او با عنوانهای باطمطراق همراه لقب «آیت الله» یاد می شد اما هنگام درگذشت در اعلامیه های تسلیت مراجع عظام تقلید و رهبر معظم انقلاب حداکثر با لقبی چون «حجه الاسلام والمسلمین» از او یاد می شود.

اگر چه بنا به «البلیه اذا عمّت طابت»، آفتی که فراگیر شود جای شکایت نیست و دیگر مردم آن را سهل انگاری مراکز مدیریتی نمی دانند، اما خدا نکند روزی شاهد پدیده ای باشیم که لقب «آیت الله العظمی» سالهای متمادی توسط اشخاص مختلفی به کار رود در حالی که مراکز مدیریتی حوزوی در برابر آن سکوت کنند. ترس از این است که ناگهان در برهه حساسی چون انتخابات، برخی سازمانها احساس وظیفه نمایند و عدم ش