خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل امامت و عصمت در قرآن

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل امامت و عصمت در قرآن :

لفظ «امام» در موارد متعدّدی از قرآن کریم آمده است که در همه جا، به معنای «پیشوایی» است. این پیشوا می تواند پیشوای صالحان و نیکوکاران باشد و یا پیشوای فاسقان و بدکاران.

در قرآن آمده است: «وجعلناهم أئمه یهدون بأمرنا و أوحینا إلیهم فعل الخیرات و إقام الصلاه و إیتاء الزکاه و کانوا لنا عابدین»؛[۱]ما، پیامبران را پیشوایانی ساختیم که به امر ما، مردم را هدایت می کردند و انجام دادن کارهای نیک و بر پاداشتن نماز و دادن پرداختِ زکات را به آنان وحی کردیم، و آنان ما را پرستش می کردند.

نیز می فرماید: «والذین یقولون ربّنا هب لنا من أزواجنا و ذرّیاتنا قره أعین و اجعلنا للمتقین إماما»؛[۲] آنان که می گویند: «پروردگارا! از همسران و فرزندان ما، چشم روشنی عطا کن و ما را امام پرهیزکاران قرار بده».

در آیات زیر، به پیشوای بدان و ناصالحان اشاره شده است: «وجعلناهم أئمه یدعون إلی النار و یوم القیامه لاینصرون»؛[۳]آنان را پیشوایانی ساختیم که مردم را به سوی آتش دوزخ دعوت می کنند و در قیامت نصرت نمی یابند.

«فقاتلوا أئمه الکفر إنّهم لا أیمان لهم لعلّهم ینتهون»؛[۴] پس با امامان کفر بجنگید؛ زیرا، آنان، به عهد خویش وفا نمی کنند. شاید از کردارشان باز ایستند.

از قرآن استفاده می شود که هر گروهی از مردم، چه بر حق و چه بر باطل، چه نیکوکار و چه بدکردار، در این جهان، امام و پیشوایی از سنخ خود دارند و در قیامت با او محشور می شوند. قرآن می گوید: «یوم ندعوا کل أناس بإمامهم فمَنْ أوتی کتابه بیمنه فأولئک یقرؤونَ کتابهم و لا یظلمون فتیلاً * و مَن کان فی هذه أعمی فهو فی الآخره أعمی و أضلّ سبیلاً»؛[۵]روزی که هر گروهی از مردم را با امامشان می خوانیم. پس هر که نامه عملش به دست راستش داده شد، چون بخوانند، ببینند که به اندازه نخک داخل هسته خرما، به آنان ستم نشده است. و هر که در این دنیا (از درک حقائق) نابینا باشد، در قیامت نیز نابیناتر و گمراه تر خواهد بود.

پیامبران، در طول تاریخ، امام صالحان، و سران کفر و استکبار، پیشوایان کافران و مستکبران بوده اند.

از قرآن استفاده می شود که امامت صالحان، یک پیمان الهی است و نصیب ستمکاران نمی شود.

در قرآن می گوید: «وإذابتلی إبراهیم ربّه بکلماتٍ فأتمهن قال إنّی جاعلک للناس إماماً قال و من ذریتی قال لاینال عهدی الظالمین»؛[۶]هنگامی که ابراهیم را پروردگارش مورد امتحان قرار داد، و او، آن ها را به اتمام رسانید (و از امتحان خوب در آمد) خدا به او گفت: «تو را به مقام امامت و پیشوایی ارتقاء خواهم داد.». ابراهیم عرض کرد: «از فرزندانم نیز نیز بدین مقام می رسند؟». خدا فرمود: «عهد من (امامت) نصیب ستمکاران نخواهد شد.».

از این آیه، چند مطلب مهم استفاده می شود:

الف) برای تصدّی مقام امامت دینی، هر کسی صلاحیّت ندارد، بلکه باید از استعداد ذاتی و نورانیّت باطنی برخوردار باشد و در مقام اطاعت از پروردگار جهان، ثابت قدم و استوار باشد. به همین جهت، حضرت ابراهیم، وقتی با چشم باطن، ملکوت آسمان و زمین را مشاهده کرد و به مرتبه یقین رسید،[۷]سپس با مبارزه شدید با بت پرستی و ابتلا به آتش نمرود، و داستان ذبح فرزندش اسماعیل و چیزهای دیگر، مورد امتحان قرار گرفت و صلاحیت او به اثبات رسید، از جانب خدای متعال، به او وحی شد که تو را به مقام امامت ارتقا خواهم داد.

ب) از این آیه استفاده می شود که امامت حضرت ابراهیم، غیر از مقام نبوّت آن جناب و عالی تر بوده است؛ زیرا، این خطاب، در اواخر عمر آن حضرت صادر شده و قبلاً پیامبر بوده و مورد امتحان قرار گرفته و چون از عهده آزمایش، خوب بر آمده، از جانب خدای متعال، به مقام امامت ارتقا یافته است.

ناگفته نماند که از آیه مذکور، بیش از این استفاده نمی شود که امامت حضرت ابراهیم، برتر از نبوّت آن جناب بوده، نه این که هر امامتی برتر از هر نبوّتی است.

ج) از آیه استفاده می شود که امامت، با نبوّت قابل جمع است. یک شخص، می تواند پیام