خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم

ارائه‌ی فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم شامل ۷۵ اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل قصه در قرآن کریم :

درباره قصه و قصص در قرآن کریم باید اشاره کرد که این عنوان را خود قرآن ذکر می کند «و لقد کان فی قصصهم عبره لاولی الالباب» [یوسف، ] قرآن درباره ماجرایی که برای پیامبر مطرح می کنند، عنوان «قصص» را به آن می دهد. برخی قصص را جمع قصه می دانند، بعضی هم آن را به معنای «مصدر» بیان می کنند. بر این اساس، معنای عبارت سخن «نقص علیک احسن القصص» [یوسف، ] چنین خواهد بود: «ما بهترین نوع قصه گویی را برای تو بیان می کنیم».

در حال حاضر، قصه در ادبیات فارسی کمی افت کرده است. وقتی گفته می شود قصه، بلافاصله یاد قصه هایی که در دوران کودکی می شنیدیم می افتیم و این امر باعث می شود افق قصه در اذهان افول پیدا کند. شاید داستان در ادبیات، افقش بالاتر از قصه باشد. ولی قرآن، قصه را در یک افق بلند مطرح می کند؛ چه خود قصه و چه قصه گویی.

شیوه های قصه گویی در قرآن کریم

در سوره یوسف (ع)، قرآن کریم داستان بسیار منسجم، یکپارچه و قابل توجهی را مطرح می کند و در نهایت در آیه همین سوره به پنج نکته از شیوه های قصه گویی در قرآن می پردازد.

نکته اول: قصه های گذشتگان (انبیا) عبرت آموز هستند. یعنی محور بحث، عبرت، معرفت و درس است.

نکته دوم: «ما کان حدیثا یفتری»؛ این ها گفتارهای ساختگی نیستند، مثل بعضی از کتاب هایی که در ادبیات فارسی یا سایر زبان ها وجود دارد و قصه هایی را جعل می کنند تا الگویی تربیتی را القا کنند. داستان ساختگی است، مثل کلیله ودمنه و یا خیلی از کتاب های داستانی دیگر. در این کتاب ها به نظر می رسد که خیلی از داستان ها ساخته شده اند، ولی در قرآن کریم این گونه نیست؛ چرا که همه داستان ها بیان واقعیت هستند.

نکته سوم: «و لکن تصدیق الذی بین یدیه»؛ به رشته تحریر درآوردن ماجراهای گذشتگان و تثبیت و تصدیق آن هاست. اگر قران درباره موسی بن عمران (ع) و معجزه او بحثی نمی داشت، ما امروز به آن یقین نمی کردیم. بعضی از مورخان درباره قبل از میلاد شک می کنند که تاریخ قابل اعتمادی وجود دارد یا خیر؟ قرآن با آوردن آیاتی، حقایق گذشته را تثبیت و تصدیق می کند و جلوی این گونه شک ها را می گیرد.

نکته چهارم: «تفصیل کل شیء»؛ در خلال بیان این داستان ها هر نکته تربیتی و عبرت آموزی که لازم بوده بیان و تأکید شده است.

نکته پنجم: «و هدی و رحمه لقوم یؤمنون»؛ این داستان ها و قصص برای قومی که مؤمن باشند هدایت و رحمت است.

این طرح کلی قصه گویی در قرآن کریم است: بیان حقایق گذشتگان با محورهای تربیتی و البته برای هدایت. اهل ایمان وقتی این داستان را می خوانند، هم نکات هدایتی را در می یابند و هم برای آن ها خیر و رحمت محسوب می شود. این پنج وجه به تمام قصه های قرآن کریم مربوط است. اگر ما بخواهیم قصه های قرآن را به نمایش بگذاریم، با توجه به این پنج محور می توانیم به قصه ها وفادار باشیم و اگر غیر این باشد، داستان گویی و فیلم سازی ما سمت و سوی دیگری پیدا می کند.

اقسام قصه گویی قرآنی

با این نگاه، قصه های قرآنی را باید به دو دسته تقسیم کنیم: قصه های تاریخی یا به عبارت دیگر، تاریخ در قرآن کریم. تاریخ نویسان، تاریخ را بر مبنای اهداف خودشان تنظیم کرده اند. قرآن کریم هم تاریخ بر مبنای مورد نظر خودش تنظیم کرده است. تاریخ نویسان، تاریخ را بر محور قدرت سلاطین و سلسله های سلطنتی تنظیم می کنند. تقریباً در همه ملل، همواره همین گونه بوده است. حتی تاریخ های اسلامی، مثل تاریخ ابن کثیر و تاریخ طبری هم تقریباً همین سیر را در نظر داشته اند. اما قرآن کریم تاریخ را بر محور پیامبران، کلاس های درس و شریعت ها تنظیم می کند. در کتاب هایی که داستان های انبیا را می آورند می نویسند «تاریخ انبیا».

اما به نظر من این طور نیست و باید بنویسیم: تاریخ انسان یا بشریت؛ منتها بر محور انبیا. مگر تاریخ نویسان یک محور را در نظر نمی گیرند؟

قرآن تاریخ بشریت را مطرح می کند که از کجا آغاز شد و چگونه پیشرفت کرد. و تاریخ زندگی انسان را مطرح می کند، نه تاریخ انبیا را.

تاریخ انسان محور بر محور انبیا صحیح تر است. قرآن با این نگاه، یک کتاب تاریخ قلمداد می شود. خیلی از مباحثش را در سیر تاریخی تنظیم می کند و با این نگاه، دین مسیری تاریخی، بسیار نکته آموز و معرفت آفرین است که خداوند می فرماید: کار را از کجا شروع کردیم؟ برنامه ما چیست؟ و جریان خلقت انسان را چگونه طراحی کردیم؟ این ها همه در تاریخ قرآن مطرح شده است، منتها بر محور انبیا نه تاریخ انبیا.

نکته دوم، تفاوت دیگری است که بین تاریخ قرآن و تاریخ نویسان وجود دارد. تاریخ نویسان به ریز نگاری وقایع اهتمام می ورزند و در صددند که به اسامی مکان ها و زمان وقایع بپردازند، ولی قرآن طراحی تاریخ را از این حالت خارج می کند و روی مباحث تربیتی معرفتی تأکید دارد.

تمام داستان های قرآنی این گونه هستند و به همین دلیل، نقل تاریخ قدم به قدم قطع می شود تا استفاده ای معرفتی و تربیتی از آن صورت گیرد و بعد ادامه دهد.

در داستان حضرت یوسف (ع) بارها و بارها داستان قطع می شود و به مباحث دیگری پرداخته می شود. به طور مثال، آن دو زندانی به حضرت یوسف (ع) می گویند: خواب ما را تعبیر کن. حضرت می فرمایند: برایتان توضیح می دهم؛ عجله نکنید. بعد شروع می کنند به درس توحید دادن که این دانش من (تعبیر خواب) از طرف خداست. این ها آدم هایی هستند که تشنه هستند. خوابی دیده اند و نگران هستند. پس حالت حرف شنوی خوبی دارند. حضرت یوسف (ع) از این فرصت استفاده می کنند و درس توحید می دهند.

سوره یوسف (ع)، آیه : «یا صاحبی السجن و ارباب متفرقون خیر ام الله الواحد القهار»؛ خدایان پراکنده بهترند یا خدای یکتای قدرتمند. «ماتعبدون من دونه الا اسماء سمیتوها انتم و اباءکم ما انزل الله بها من سلطان. . .» (یوسف، آیه ).

خدا هیچ دلیلی بر حقانیت این ها نازل نکرده است. ضمن نقل تاریخ، به نکته ای اشاره می کند که بت پرستان الله را قبول داشتند و اگر نه، معنا ندارد که حضرت یوسف (ع) به آنان بگویند: «ما انزل الله بها من سلطان». خدا دلیل نازل نکرده بر حقانیت این ها. از نظر قرآن، تاریخ همواره با قبول خداوند همراه بوده. از دقت هایی که در تاریخ نگاری قرآن می شود، به این نتیجه می رسیم. نظر قرآن با آنچه در کتاب هایی از نوع تاریخ ادیان وجود دارد، کاملاً مغایر است. آن ها می گویند تفکر بشر از توتم پرستی و. . . شروع شد تا بحث توحید مطرح شد. قرآن عکس این قضیه را مطرح می کند. در تاریخ انبیا جایی دیده نمی شود که پیامبری به قوم خودش بگوید قبول کنید که خدا هست و یا حتی یک جا هم نشان نمی دهد که قومی با پیامبرش مخالفت کند با این بهانه که اول اثبات کن که خدا هست، بعد بگو من پیامبر خدا هستم.

تمام اقوام براساس فطرتشان الله را قبول داشتند، ولی مشرک می شدند. پیامبران با شرک مبارزه می کردند. «ما لکم من اله غیره»؛ به هر حال، قرآن کریم در بیان داستان تکیه گاهش بر معرفت و تربیت است؛ داستانی را که بیان می کند و در آن به نکات تربیتی و راه و روش زندگی می پردازد. در داستان حضرت موسی (ع) و شعیب (ع) این را می آموزد که اگر دو انسان مؤمن بخواهند قراردادی را منعقد سازند، چگونه باید عمل کنند. در سرتاسر قرآن این نکات را می بینم. بر خلاف تاریخ نویسان که روی جزئیات تأکید می کنند، قرآن بر محورهای تربیتی تأکید دارد.

نکته سوم، تاریخ نویسان موضوع را مطرح می کنند و می گذرند یا به عبارتی، فقط نقل واقعه می کنند. اما در قرآن کریم این گونه نیست؛ قرآن تاریخ را قسمت به قسمت تحلیل می کند. در داستان حضرت موسی (ع) چند مرتبه داستان را قطع می کند تا به تحلیل بپردازد. مانند اینکه: چرا قوم فرعون در نهایت شکست خوردند؟ یا چرا قوم موسی سرگردان شدند؟ و بعد به ادامه داستان می پردازد. قرآن، تاریخ را همراه با تحلیل بیان می کند و فقط به بیان وقایع نمی پردازد. این نکته را در آخر سوره یوسف نیز تأکید می کند.

طراحی قرآن از تاریخ بشریت

قصص قرآن به دو دسته تقسیم می شوند: یک دسته قصه های تاریخی است یا به عبارت دیگر، یک قسمت از تاریخ بر محور انبیا یعنی از زمان آدم ابوالبشر است که خلقت وی در بهشت صورت پذیرفت. در سوره بقره، آیه چنین آمده است: «کیف تکفرون بالله و کنتم امواتاً فاحیاکم ثم یمیتکم ثم یحییکم ثم الیه ترجعون» که اشاره می کند به دوره های وجودی بشر: شما چگونه به خدا کفر می ورزید، در حالی که گذشته و آینده و حال شما در دست اوست. شما قبل از ورود به دنیا، میت بودید؛ یعنی این بدن را نداشتید. روح وقتی فاقد بدن باشد، طبق اصطلاح قرآن میت است. وقتی این ابزار (بدن ) را به روح می دهند، حی می شود. مثل خلبان با هواپیما که بالفعل است و طبق این اصطلاح، خلبان زنده (حی) اما وقتی هواپیما را از او بگیرند، ادراکات و دانش خلبانی با خلبان است، ولی از او کاری ساخته نیست و می شود خلبان بالقوه و طبق این اصطلاح میت است. روح انسانی میت است که با ابزار بدن حی می شود. بنابراین دوره برزخ دوره موت است نه حیات، الا عده ای که استثنا هستند، مانند شهدا و مقتولین فی سبیل الله. قرآن می فرماید: «ثم انکم بعد ذالک لمیتون»؛ شما بعد از دنیا، دوباره میت می شوید. طبق این آیه شریفه، ماقبل از به دنیا آمدن میت بودیم، اکنون خدا ما را حی قرار داده: «فاحیا کم ثم یمیتکم»: پس مجدداً ما را اماته می کند. دوره برزخ را می گذرانیم «ثم یحیکم»؛ مجدداً با بدنی جدید در قیامت ما را زنده می کند. این دوره چهارم شماست که ادامه آن بهشت و جهنم است. به دنبال این می فرماید: ما زمین را آماده کردیم برای ورود انسان به زندگی دنیا. در قسمتی از سوره بقره، آیه آمده است: «. . . خلق لکم ما فی الارض جمیعاً. . . »: تمام امکانات زمین را برای شما خلق کردیم. پس سفره زمین برای انسان گسترده شده است و بقیه موجودات طفیلی این سفره هستند. البته زمین، نه کل کائنات.

«خلق لکم ما فی الارض جمیعا». در جای دیگر هم می فرماید: «سخر لکم و الشمس و القمر»: برای شما مسخر کرده ماه و خورشید را. خداوند می فرماید: منظومه شمسی را برای بشر خلق کردیم. اما به بقیه کائنات در قرآن اشاره ای نشده است. در سوره بقره، آیه می فرماید: «خلق لکم ما فی الارض جمیعا ثم استوی الی السماء فسواهن سبع سموات. . . »

برای زندگی انسان، طراحی هفت آسمان را مطرح می کند. در آیه بعد (بقره، ) می فرماید: «اذ قال ربک للملائکه انی جاعل فی الارض خلیفه. . . »: به فرشتگان اعلام می کند که می خواهم در زمین خلیفه ای قرار بدهم. چرا به فرشتگان اعلام می کند؟ به این دلیل که فرشتگان کارگزار هستند و باید خود را آماده کنند برای اداره این دوره. همین جا کلاس درس ماست. به فرمان خداوند، مجریان این کلاس که مدیریت هم می کنند، فرشتگان الهی هستند. اطراف هر انسانی تعدادی مأمور هستند. در سوره ق، آیه های و آمده است: «اذ یتلقی المتلقیان عن الیمین و عن الشمال قعید. ما یلفظ من قول الا لدیه رقیب عتید»: یک نفر سمت راست شماست و یک نفر سمت چپ شماست که اعمال شما را دریافت می کنند. کلمه ای به تلفظ نمی آید مگر مراقبی آماده برای دریافت و ثبت آن وجود داشته باشد.

کلاس حفاظت شده!

به تعبیر امیرالمؤمنین (ع) اطراف هر انسانی جمعی از ملائکه هستند که او را از حوادث حفظ می کنند. همه آن ها تا در این کلاس (دنیا) هستند، محافظت می شوند. مگر اینکه تقدیری از طرف خداوند باشد و به ملائکه ابلاغ شود که آن ها خودشان را کنار بکشند و او را دست تقدیر دهند. کلاس حفاظت شده