خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح

تحولی در ارائه‌ها با فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح!

اگر به دنبال یک روش ساده اما حرفه‌ای برای ارائه‌ی مطالب خود هستید، فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح بهترین انتخاب شما خواهد بود. فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح از پایه بر اساس اصول طراحی مدرن ساخته شده و تضمین می‌کند که اسلایدهای شما جذاب، منظم و آماده‌ی استفاده باشند.

فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح شامل ۳۵ اسلاید است که با ترکیب بصری زیبا و چیدمانی حرفه‌ای، ارائه‌ی شما را به سطحی بالاتر می‌برد.

چرا باید از فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح استفاده کنید؟

✔ طراحی حرفه‌ای: هر اسلاید فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح با دقت بالا تنظیم شده تا بیشترین تأثیر را روی مخاطبان بگذارد.

✔ صرفه‌جویی در زمان: نیازی نیست ساعت‌ها وقت خود را برای طراحی پاورپوینت بگذارید، همه چیز آماده است.

✔ استفاده‌ی آسان: بدون نیاز به ویرایش‌های پیچیده، کافی است فایل را باز کنید و ارائه دهید.

✔ فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح قابل استفاده در هر محیطی: چه در دانشگاه، چه در جلسات کاری، فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح حرفه‌ای نیاز شما را کاملاً برآورده خواهد کرد.

متمایز باشید!

دیگر نگران بهم‌ریختگی یا طراحی‌های غیرحرفه‌ای نباشید. فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح به شما این امکان را می‌دهد که بدون دغدغه روی محتوای خود تمرکز کنید و ارائه‌ای تأثیرگذار داشته باشید.

همین حالا دریافت کنید و تجربه‌ای متفاوت از ارائه‌های حرفه‌ای را داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح :

در تقویم شیعی بیست و ششم ربیع الاول، روز امضای پیمان صلح میان امام حسن مجتبی علیه السلام با معاویه است؛ حادثه بسیار مهم و درس آموزی که نه تنها چنان که باید شناخته نشده است، که حتی متاسفانه دچار کج فهمی و قدر ناشناسی تاریخی هم گردیده است. این اشتباه بزرگ از مردمِ زمان خود آن بزرگوار آغاز شد و هم اکنون نیز کاملاً برطرف نگردیده است. معروف است که کوته نظران ِبلند ادعای همان دوران هم امضای این پیمان را موجب ذلت اسلام می ‌نامیدند و در سلام ‌های نیش آلود به امام او را «مُذِلُّ المُومِنین» خطاب می ‌کردند! و این نشانه اوج مظلومیت فرزند مقتدر و شجاع علی و فاطمه است (علیهم صلوات الله).

حتی امروز هم بسیاری از مومنان، گرچه چنین نمی ‌کنند و نمی ‌گویند و جانب ادب نگه می ‌دارند، اما از اوج حماسه امام خود آگاه نیستند و تسلیم آنان نه از باب درک حقیقت و قناعت و جدان، که از روی تعبد و اعتقاد به عصمت و حکمت پیشوای خویش است. این درحالی است که به تعبیر عالم خبیری چون کاشفُ الغطا، در مقدمه کتاب «حیاتُ الامامِ الحسن»: «همه مصلحت و مصلحت همه، در همان کاری بود که حسن (ع) کرد. این را نه از راه تعبد می ‌گوییم و نه از این باب، که چون قضیه این گونه واقع شده در برابر آن تسلیم شویم و کار به خیر و شرش نداشته باشیم، و نه از این باب که ما به «عصمت» عقیده داریم و می ‌گوییم عمل «معصوم» به هر حال مطابق حکمت بوده است. نه! هرگز! بلکه اگر ما در واقعه صلح تدبر کنیم و آن را از همه لحاظ‌ ها و جوانبش بسنجیم و نتایج و مقدمات آن را در نظر گیریم، به قطع و یقین برای ما روشن می شود که تنها راه همان بود که امام حسن پیمود.» گرچه بازخوانی این حادثه تاریخی و استخراج درس ‌ها و عبرت‌ های آن نیازمند فرصتی فراخ است، اما اینک به یادآوری چند نکته پیرامون آن بسنده می شود.

– پندار مشترک و فرض اساسی منتقدان صلح امام حسن علیه السلام آن است که آنان «جنگ» را وظیفه امام دانسته و آنگاه خُرده می ‌گیرند که چرا «صلح»؟! این در حالی است که فایل پاورپوینت کامل در فرهنگ اسلام، نه جنگ اصالت دارد و نه صلح. آنچه مهم است تشخیص وظیفه و تکلیف است وعمل به آن. بگذریم از اینکه معمولاً و بیشتر کسانی از صلح خُرده می ‌گیرند که به هنگام جنگ زودتر از همه فرار می ‌کنند. مگر نه آنکه در تاریخ معاصر خودمان، منتقدان به پذیرش قطع نامه از سوی امام خمینی (ره) بیشتر همان کسانی بودند که در جنگ سهمی نداشتند جز نیش و کنایه و اتهام به جنگ افروزی و خشونت ورزی. درهرصورت به جای پرسش از جنگ یا صلح، باید از وظیفه پرسید و اینکه چه چیزی موجب عمل به آن است. بی تردید در زمان امام مجتبی (ع)، وظیفه چیزی نبود جز«نشان دادن واقعیت امویان و بیرون آوردنِ اسلام و سرنوشت اسلام از چنگ آنان. اکنون باید دید، انجام دادن این وظیفه، در آن روزگارِ بخصوص (میان سالهای تا هجری قمری)چگونه می توانسته است صورت بگیرد: با شمشیر یا با تدبیر؟». پیشوای عادل و دانا به میل و در ذهن خود برای پیروانش تصمیم نمی ‌گیرد. متن جامعه و واقعیت ها را می ‌بیند و آنگاه تدبیر می ‌کند. این همان چیزی است که استاد محمدرضا حکیمی، در کتابی «امام در عینیت جامعه »نامیده‌ اند و عنوان و محتوای این نوشتار وامدار وگزیده آن بیش نیست.

– اعتقاد ما شیعیان در خصوص امامان معصوم آن است که جز به تکلیف عمل نمی ‌کنند و البته عمل به تکلیف گاهی به جنگ است و گاهی به صلح. به عبارت دیگر «خونی که در رگ ‌های حسین می ‌گشت در رگ‌ های حسن نیز می ‌گشت. اما- چنانکه یاد شد- پاسخ شمشیر شمشیر است و پاسخ تدبیر تدبیر.» علامه شرف الدین چه زیبا گفته است که «امام حسن(ع)، از دادن جان خود بخل نداشت و امام حسین در راه خدا، جانبازتر از امام حسن نبود، فقط این بود که امام حسن، جان خود را در ضمن یک جهاد خاموش فدا کرد.» امام حسن (ع) اگر به فکر آسایش خود بود بهتر از قیام و شهادت نمی ‌یافت؛ چه آنکه می ‌دانیم خون دل خوردن بسی دشوارتر از خون دل دادن است و گاهی شهادت طلبی، راحت طلبی است. اما برای امامت که حکمت و عصمت شرط آن است، هدفی جز ادای تکلیف متصور نیست. «در حقیقت برای امام پیروزی حق مطرح است برای ابد، نه پیروزی شخص در برهه‌ ای از زمان.»

– درک شرایط آن روزگار و اینکه چرا صلح، با همه دشواری اش، وظیفه بود، در گرو شناخت معاویه و نیز یاران او و امام است. معاویه کسی است که با مهارت تمام افکار عمومی را منحرف کرده بود؛ «هزینه‌ ای که معاویه برای جعل حدیث درباره خود و به نفع خود صرف کرد، و دیگر تبلیغات و حیله ‌هایی که معمول می ‌داشت، بی اثر نبود که گروه های بسیاری از مردم بی اطلاع مسلمان به هر صورت گرد او جمع بودند. و همین‌ ها بود که حدود سال پس از مرگ معاویه، هنگامی که مردم شام از حافظ و محدث معروف اهلِ سُنَّت، احمد بن شعیب نسائی (مؤلف یکی از شش کتابِ «صحیح» در نزد اهل سُنَّت)، درباره فضایل معاویه پرسیدند و او پاسخ موافق نداد و فضیلتی برای معاویه تقریر نکرد، به او اهانت کردند و او را از خویش راندند.» تاثیر جنگ روانی و تبلیغاتی معاویه بر پیروان سست عنصر امیر مومنان (ع) چنان بود که شِکوه ‌های درد آلود حضرتش هنوز هم به گوش می ‌رسد و سرانجام فضاچنان شد که علی (ع) در محراب عبادت کشته می شود و دیگر هیچ! معاویه حاکم شد و چنان خود را مسلط و بی نیاز از پاسخ گویی می ‌دید که «به حاکمان و کارگزاران خود نوشت که نام شیعیان علی را از دفتر بیت المال حذف کنند و هزینه زندگی به آنان ندهند. سپس نامه‌ ای دیگر