خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل درنگی در جایگاه امامزادگان و تاثیر آن در توسعه فرهنگ زیارت

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل درنگی در جایگاه امامزادگان و تاثیر آن در توسعه فرهنگ زیارت :

مقدمه

انسان به طور فطری دوستدار محبت است. از این رو، به افراد خاصی علاقه مند می شود و به آنها عشق می ورزد. گاه این عشق و علاقه، در نبود آن افراد نیز از بین نمی رود و به صورت های گوناگون مانند حفظ آثار و مکتوبات و حفظ مکان زندگی نمایان می شود. زیارت فیزیکی از جلوه های عشق و محبت انسان به دیگران است. این گونه بزرگ داشت ها و ارادت ها همه در فطرت کمال جویی انسان ریشه دارد. زیارت، یکی از مهم ترین آموزه های معنوی اسلام است که در فرهنگ اسلام بویژه تشیع، جلوه ای خاص یافته است. زیارت اماکن متبرکه نشان از ارادت و احترام ویژه زائر در حق آنان و بهره گیری از فیوضات معنوی آن بزرگواران است؛ زیرا بار سفر بستن و تحمل سختی ها و گرفتاری های سفر نشان می دهد عشق و محبت خالصانه، وجود زائر را فراگرفته و او را مشتاق زیارت انسانی کامل کرده است. فلسفه زیارت، عشق و ارادت انسان، در مقام موجودی کمال جو، همراه با کسب فیض از محضر فرد زیارت شونده است. از جمله آثار و برکات زیارت قبور اهل بیت (علیهم السلام) و اولیاء الهی، آشنایی بیشتر با صاحبان آن بقعه های مطهر است. زائر با شناختی اجمالی از آن ذوات مقدس و منور الهی به زیارت مشرف می شود و با انجام مراسم زیارت و ورود در آن روضه های مبارک، شناخت تازه ای از آنها پیدا می کند؛ به ویژه اگر زیارت نامه های مخصوص و مأثور را نیز قرائت کند، با جایگاه اصلی و مقام رفیع و شایسته آنان آشنا می شود و بر ارزش وجودی خود اضافه می کند؛ زیرا بخش عمده و اهرم اصلی دور افتادن گروهی از مردم از اهل بیت (علیهم السلام) همین عدم شناخت صحیح از آن عزیزان خداست.

با این حال مزار حجت های الهی همیشه در دسترس انسان نیست، از این رو میل درونی، انسان را وا می دارد که این شوق درونی را با واسطه ابراز کند و این واسطه ها همان امامزادگان هستند که فرزندان یا نوادگان امامان معصوم (علیهم اسلام) می باشند. زیارت قبور امامزادگان خود به خود منجر به شکل گیری فرهنگی اسلامی در سایه سار قبور مطهر و منور ایشان شده است. زیارت قبور انبیاء و اولیای الهی نمادی از احساس محبت درونی انسان و تعلق خاطر او می باشد؛ زیرا که در نهاد زیارت، بزرگداشت و احترام نهفته است و این وابستگی قلبی و محبت و علاقه زائر است که وی را به سوی زیارت می کشاند.

درباره امامزادگان تحقیقات بسیاری انجام شده که حاصل آن چندین مقاله و کتاب است که از آن میان می توان به پژوهش های زیر اشاره کرد: مقاله ای با عنوان «بررسی جایگاه زیارت امامزادگان در مهندسی فرهنگی » نگاشته سرکار خانم نرجس امینی و نیز پژوهشی با عنوان «فلسفه زیارت امامزادگان و نقش آن در جامعه دینی » نوشته سرکار خانم منیژه ناصح ستوده. در پژوهش حاضر با مفروض گرفتن جایگاه والای زیارت امامزادگان در نگاه قرآن و احادیث اهل بیت، تلاش می شود جایگاه زیارت امامزادگان و تأثیرات فرهنگی آن، در دو بعد فردی و اجتماعی مورد بررسی قرار دهد.

بحث و بررسی

– مفهوم شناسی

— مفهوم زیارت

واژه زیارت از زور گرفته شده است، ابن فارس می نویسد: «الزاء و الواو و الراء، أصل واحد یدّل علی المیل و العدول؛ زیارت از ریشه «زَور» است. اصل این واژه به معنای میل و عدول از چیزی است». (ابن فارس، ۱۴۲۹: ۳، ۳۶) حال زایر نیز از همین مقوله است؛ چرا که وقتی فردی به زیارت فرد دیگری می رود، تمایل به سوی او یافته و از دیگران عدول می کند و زایر یعنی کسی که به یک طرف میل پیدا می کند و از ماسوای آن عدول می کند. (میلانی، ۱۳۹۲: ۱، ۲۹)

فیومی نیز در تعریف واژه زیارت می نویسد: «زارَه زیارهً و زواراً: قَصدَهُ. .. و الزِّیارَهُ فی العرفِ قَصدُ المزور اکراما له و استئناساً بهِ؛ زیارت به معنی قصد دیار کسی نمودن و درعرف به معنی کسی را قصد کردن و به دیدار شخصی شتافتن به منظور اکرام و بزرگداشت او و انس و الفت گرفتن به او است.» (فیومی، ۱۴۰۵: ۳۵۴) «زور »، به قسمت بالای سینه گفته می شود. (ابن منظور، ۱۴۱۴: ذیل واژه زور) طریحی می نویسد: «در دعایی آمده است: اللهم اجعلنی من زوارک؛ خدایا، مرا از زائران خود قرار بده.» (طریحی، ۱۴۰۸: ۲، ۳۰۴) خدای تعالی جسم نیست تا مکانی خاص و جهتی معین داشته باشد. پس معنای این دعا چنین است: خدایا، مرا چنان قرار بده که فقط به تو تمایل و توجه داشته باشم. وقتی انسان به خدا تمایل نمود، در واقع از ماسوای حضرت باری تعالی اعراض و عدول کرده است و از کسانی شده که به آن درگاه باشکوه پناه آورده، از او یاری طلبیده و کاری با ماسوای او ندارد. (میلانی، ۱۳۹۲: ، ۳۰)

صاحب مجمع الحرین در ادامه می نویسد: «در حدیث آمده است: من فعل کذا فقد زار الله فی عرشه؛ هرکس فلان عمل را انجام دهد، خدا را در عرش خودش زیارت کرده است.» (طریحی، ۱۴۰۸: ۲، ۳۰۴) یعنی خدا را قصد کرده و به او تمایل نموده و از ماسوای خدا عدول و اعراض کرده است؛ به بیان دیگر اثر این عمل چنین است که خدای تعالی این شخص را به خود اختصاص می دهد، تمایل او را به سوی خودش قرار داده و او را از ماسوای خود منقطع می نماید. راغب اصفهانی نیز در مفردات آورده است، «زُورٍ: الزَّوَّارُ اعلی الصَّدْرِ وَ زُرْتَ فُلَاناً تلقیته بزوری أَوْ قَصَدْتُ زَوْرَهُ نَحْوَ وَجَّهْتَهُ؛ زور به بالای سینه می گویند و فلانی را زیارت کردم، یعنی با بالای سینه ام او را ملاقات کردم یا اینکه قصد نمودم بالای سینه او را (یعنی او را ببینم چرا که انسان همیشه سر و بالای سینه مخاطب و زائر را زیارت می کند و به پای طرف کاری ندارد) هنگامی که به سویش توجه نمودم.» (راغب اصفهانی، ۱۴۱۲: ذیل واژه زور؛ حسینی، بی تا: ۷) در ریشه این واژه مفهوم میل و گرایش نهفته است؛ گویی زیارت کننده از دیگران روی گردانده و به سوی زیارت شونده تمایل پیدا کرده است و نیز در معنای زیارت، قصد اکرام زیارت شونده و انس گرفتن با او نیز نهفته است. (هاشمی رفسنجانی، ۱۳۸۹: ۱۵، ۴۳۹) جوادی آملی می نویسد: «زیارت از ریشه زور است. اصل این واژه به معنای میل و عدول از چیزی است و دروغ را از آن جهت، زُور گفته اند که مایل و منحرف از راه حق می گردد.» (جوادی آملی، ۱۳۸۲: ۱، ۲۳) در جایی دیگر نیز زیارت را عبارت از تمایل آورده؛ خواه از دور باشد یا از نزدیک و خواه با گرایش قلبی و قصد هم همراه باشد یا نه و اعم از اینکه با اکرام و تعظیم مزور همراه باشد یا نه؛ از این رو در مورد میل و گرایشِ عنصری مادی همانند خورشید که هیچ یک از خصایص فوق در آن نیست، نیز در قرآن کریم از واژه «زَور »، که به معنای میل کردن است، استفاده شده است. در قصه اصحاب کهف آمده است که خورشید هنگام طلوع، از جانب راست اصحاب کهف عبور می کرد و هنگام غروب، از ناحیه چپ افول داشت و این عامل سلامت و صحت آنان می شد: «و آفتاب را می بینی که چون بر می آید، از غارشان به سمت راست مایل است و چون فرو می رود، از سمت چپ دامن بر می چیند. (کهف/۱۷)» (جوادی آملی، ۱۳۸۲: ۱۹)

— زیارت در اصطلاح دینی

اصطلاح زیارت در آموزه های اسلامی، توجه و تمایلی است که علاوه بر میل و حرکت حسّی، قلب هم به آن گرایش پیدا کرده و نسبت به مزور هم با اکرام و تعظیم قلبی و انس روحی همراه می باشد؛ چنان که در دعای «اَللّهُمَّ اجْعَلنِی مِن زّوّارِک» (مجلسی، ۱۴۰۳: ۸۱، ۳۷۷) آمده و به معنای قصدکنندگان به سوی او و پناه آورندگان به درگاهش تفسیر شده است. بدیهی است که چنین معنا و حقیقتی حضور واقعی و اصیل زائر در نزد مزور را به همراه دارد و از این رو اگر زیارت به «حضور زائر در نزد مزور» معنا شد، این تعریف به لازم معناست؛ البته لازم بین و حتمی آن معنا. (جوادی، ۱۳۸۵: ۲۱۲۰) بنابراین، زیارت واقعیتی اصیل است و هرگز یک پندار خیالی و تهی از واقعیت نیست و اساساً همین نگاه هستی شناسانه به معنا و حقیقت زیارت است که راه درستِ فهم چیستی زیارت و ماهیت پیچیده آن را هموار می کند؛ زیرا گرچه معنای شرح الاسمی زیارت آسان و گفتن آن روان است، لیکن معنای حقیقی آن با حقایق و معارفی همراه است که باید به تدریج آنها را آموخت؛ زیرا به صورت یک قاعده کلی هر حقیقتی که میزان تأثیر کمّی و کیفی آن گسترده و عمیق باشد، ضرورتاً از معنا و لبّ بیشتری برخوردار است و زیارت از این مقوله است. (جوادی، ۱۳۸۵: ۲۱)

— مفهوم امامزاده

امامزاده در لغت به معنای فرزند یا نوه یکی از امامان (عمید، ۱۳۷۸: ۱، ۲۲۹) در اصطلاح از نظر ذکر احوال و اراده محل، به «مدفن و مزار متبرک آنان و بزرگان سادات که در سراسر شهرها و روستاهای ایران پراکنده است »، اطلاق می گردد.(صدر حاج سید جوادی، ۱۳۷۹: ۲، ۳۹۲) عباراتی که برای تعریف امامزاده هستند و در هر لغت نامه ای می توان یافت از این قبیل می باشند. امامزادگان سادات شیعه علوی بودند که تا پایان خلافت عباسی در نبرد با ستمِ خلافت و سلطنت برای دست یافتن به عدالت و دفاع از حق مردم به شهادت می رسیده اند و سپس در بین اعتقاد و ارادت مردم جای می یافتند. » (افتخارزاده، ۱۳۷۳: ۳۳) و از این رو مزار امامزادگان همواره بهترین جایگاه درخشش ایمان و صعود مردم به قله حق بوده است. محدث قمی در رابطه با امامزادگان می نویسد: «امامزادگان عظام و شاهزادگان عالی مقام که قبورشان محل فیوضات و برکات و موضع نزول رحمت و عنایت الهیه است، ملاذ درماندگان و ملجاء واماندگان و پناه مظلومان که از بسیاری از آنان کرامات مشاهده شده، لکن پوشیده نماند امامزاده ای که انسان با اطمینان خاطر برای درک فیوضات و کشف کربات برای زیارتش بار سفر ببندند، باید اول دو مطلب را درست کرده آن گاه قصد زیارت کنند: اول اینکه جلالت قدر صاحب آن مرقد را علاوه بر شرافت، نسب او از کتاب های احادیث و انساب و تواریخ بداند. دوم معلوم بودن قبر آن بزرگوار و صحت نسب قبر به او که جمع بین این دو بسیار کم است.» (صحفی، ۱۳۷۸: ۵۶)

— مفهوم واژه فرهنگ

فرهنگ واژه ای فارسی و در فرهنگ لغات دارای معانی متعددی می باشد که مرکب از دو جزء «فر» و «هنگ» است. فر به معنای شکوه و عظمت است و اگر به عنوان پیشوند به کار رود، به معنای جلو، بالا، پیش و بیرون است و هنگ از ریشه اوستایی سنگ به معنای کشیدن، سنگینی و وقار است. این واژه مرکب دارای معانی متعددی می باشد؛ مانند علم و دانش و ادب. (دهخدا، ۱۳۷۷: ذیل واژه فرهنگ) تربیت، معرفت، مجموعه آداب و رسوم و آثار علمی و ادبی یک ملت، (معین، ۱۳۷۱: ۲، ۲۵۳۸) نیکویی پرورش، بزرگی، فضیلت، شکوهمندی، هنر، حکمت، عقل، شاخ درختی که در یک زمین خوابانند و بر آن خاک ریزند، آموزش و پرورش. (نفیسی، بی تا: ۴، ۲۵۵۷) با توجه به اینکه کلمه «فرهنگ» به جای کلم (Culture) به کار می رود، لازم است قبل از بیان تعریف اصطلاحی فرهنگ، به واژه (Culture) اشاره شود. واژ (Culture) از زبان کلاسیک و شاید پیش از کلاسیک لاتین ریشه گرفته که به معنای کشت و کار یا پرورش بوده است. مفهوم (Culture) دیرگاهی نیست که در مورد جوامع بشری و تاریخ به کار گرفته شده و احتمالاً در سال ۱۷۵۰م نخستین بار در زبان آلمانی به این معنا به کار رفته است. بدین سان اصطلاح (Culture) از آغاز، اندیش بهگشت و پیشرفت به سوی کمال را به دقت در بر داشته و هنوز نیز این معنا را در کاربردهای بسیار، چه عامیانه و چه روشنفکرانه، حفظ کرده است. (آشوری، ۱۳۵۷: ۲۶۲۸) استاد جعفری تعریفی جامع برای فرهنگ بیان می کنند: «فرهنگ عبارت است از کیفیت یا شیوه بایسته و شایسته برای آن دسته از فعالیت های حیات مادی و معنوی انسان ها که مستند به طرز تعقل سلیم و احساسات تصعیدشده آنان در حیات معقول تکاملی باشد.» (جعفری، ۱۳۷۳: ۲) علی رغم تعاریف متعدد و متنوع که از فرهنگ ارائه شده است و بدون پرداختن به اختلافات پایان ناپذیر نظریه پردازان و جامعه شناسان درباره مفهوم فرهنگ می توان تعریفی را بیان کرد که تقریباً تمامی کسانی که به این مفهوم پرداخته اند، بر آن توافق دارند: «فرهنگ مجموعه ای از پیشنهادها، گرایش ها و رفتارهای مادی و معنوی افراد یک جامعه است که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.» (نوید، ۱۳۷۴: ۱۴)

– جایگاه زیارت در اسلام

— زیارت در قرآن

یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیهِ الْوَسیلَهَ وَ جاهِدُوا فی سَبیلِهِ لَعلَّکُمْ تفْلِحُونَ؛ ای اهل ایمان، از خدا پروا کنید و دست آویز و وسیله ای [از ایمان، عمل صالح و آبروی مقرّبان درگاهش] برای تقرّب به سوی او بجویید و در راه او جهاد کنید تا رستگار شوید. (مائده/۳۵) شفیع قراردادن و طلب کردن از شخصیت های بزرگ امری عقلی و فطری است. زائر بر اساس همین حالت طبیعی که در نهان اوست، مظاهر رحمت الهی را به عنوان شفعا و وسائط، دربارگاه قدس الهی قرار می دهد. شفیع قرار دادن مقربین الهی و اولیاء، هیچ گونه منع عقلی و نقلی ندارد، بلکه بر اساس این آیه به مومنان دستور داده شده به این کار مبادرت کنند. (طباطبایی، ۱۳۹۷: ۳، ۲۸)

— فضیلت زیارت در روایات

در روایات اهل بیت (علیهم السلام) با مضامین مختلف به زیارت قبور امامان معصوم اشاره شده است که بخشی از آن کلی و مربوط به همه ائمه و بعضی از آن مخصوص یک یا چند امام معصوم است. از این روایات می توان این گونه برداشت کرد که اگر انسان بخواهد به عهد خود در مقابل ائمه وفا کند، باید به زیارت مزارشان رود و چنانچه کسی با میل و رغبت قلبی به این زیارت برود و برحق بودن آنان را تصدیق نماید، در روز قیامت مشمول شفاعت آنان واقع می شود. (مجلسی، ۱۴۰۳: ۹۷، ۱۱۶) همان طور که در روایتی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می خوانیم: «کسی که من یا یکی از فرزندانم را زیارت کند، روز قیامت به زیارت و دیدار او خواهم رفت و از هراس ها و وحشت های آن نجاتش خواهم داد.» (حرعاملی، بی تا: ۱۴، ۳۳۲) در روایت دیگری امام صادق از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نقل می کنند که خطاب به حضرت علی (علیه السلام) فرمود: «خداوند قبر تو و قبور فرزندان تو را بقعه هایی از بقاع بهشت قرار داده، به گونه ای که با تحمل انواع آزارها و مشکلات، قبور شما را تعمیر می کنند و فراوان به زیارت آن قبور می روند؛ همه اینها به نیت تقرب به خدا و به جهت علاقه شدیدی است که به من دارند. اینان مخصوص شفاعت من و وارد بر حوض کوثر من و فردای قیامت، زوّار من در بهشت خواهند بود. یا علی، کسی که قبورتان را مرمت کند و با آن پیمان ببندد، گویا سلیمان بن داود را در بیت المقدس یاری کرده است و کسی که قبورتان را زیارت کند، ثواب حج به او داده می شود و به گونه ای از گناهانش خارج می شود که گویا تازه از مادر متولد شده. پس بر تو و دوستان و محبان بشارت باد به نعمت هایی که هیچ چشمی آن را ندیده و هیچ گوشی آن را نشنیده و بر قلب هیچ بشر خطور نکرده است. ..» (طوسی، ۱۴۱۰: ۶، ۴۵۰) در روایتی دیگر نیز از پیامبر گرامی آمده که از شهادت اهل بیتش خبر داد و وقتی فرزندش حسین (علیه السلام) از زائرین قبور آنها سؤال می کند، ایشان در جواب می فرماید: «آنان طوایفی از امت من هستند که شما را زیارت می کنند و از آن برکت می جویند و شایسته است بر من که در روز قیامت به سراغشان بروم تا از مشکلات آن روز و از گناهان رهایشان سازم و خداوند آنان را در بهشت جای دهد.» (مجلسی، ۱۴۰۳: ۹۷، ۱۱۸) در جایی دیگر نیز از امام کاظم (علیه السلام) درباره بافضیلت ترین زیارت سؤال می شود و حضرت می فرماید: «زیارت و دوستی اولین ما، زیارت و دوستی آخرین ماست و زیارت و ولایت آخرین ما زیارت و ولایت اولین ماست (و فرقی بین ما وجود ندارد) و هرکسی حاجتی از یکی از اولیای ما را برآورده کند، گویا حاجت همه ما را برآورده ساخته است. ..» (مجلسی، ۱۴۰۳: ۹۷، ۱) از این روایات به خوبی می توان فضیلت زیارت و رفتن به قبور ائمه و اولیای دین را درک کرد.

— ارکان و ماهیت زیارت

زیارت از سه رکن تشکیل شده است: زائر؛ یعنی شخصی که میل و گرایش به چیزی یا کسی دارد. مزور؛ یعنی شخص یا چیزی که میل به سوی اوست. و خصیصه ای درونی به نام گرایش قلبی که با تعظیم و تکریم و احترام گذاشتن و انس گرفتن با مزور همراه است. پرواضح است که هر چه ارکان سه گانه فوق از بنیان و اساس محکم تری برخوردار باشد، حقیقت زیارت و آثار آن نیز عینی تر و ظاهرتر خواهد بود؛ به عبارت دیگر، اگر زائر از معرفت و ایمان و کمالات وجودی والاتری برخوردار باشد و همچنین اگر مزور شخصیتی ربّانی و مؤثر در نظام هستی باشد یا اگر تصمیم و قصد با کمال معرفت و جدیت و اراده جزمی همراه باشد، قطعاً جلوه کامل تری از زیارت عرضه می شود و حتماً تأتیرات چشمگیر و گسترده ای خواهد داشت و برعکس، هرچه این ارکان سه گانه به ضعف و سستی گراید و از توان و صلابت لازم برخوردار نباشد، معنا و حقیقت زیارت و آثار آن نیز ضعیف و سست خواهد بود. (واعظ جوادی، ۱۳۸۵: ۲۱)

— زیارت؛ ارتباط قلبی

در دین مبنین اسلام پس از توحید و رسالت بر هیچ عملی به اندازه ارتباط و اتصال و دوستی با اهل بیت (علیهم السلام) تأکید و اصرار نشده؛ چنان که هیچ عداوت و دشمنی هم در مقیاس الهی بیش از خصومت و خشونت نسبت به سفرای باری تعالی و اوصیای آنها نبوده است. زیارت تفسیر این ارتباط و تبیین و تحقق آن اتصال است و به همان میزانی که ایجاد آن اتصال و تحکیم آن رابطه در هندسه معرفتی اسلام ضروری و مهم است، زیارت هم از راه های عملی و راه تحقق آن رابطه است که ضروری و مهم خواهد بود و از این رو همان طور که ایجاد و تحکیم این رابطه موجب خردمندی در دنیاست: إنَّما یتَذَکرُ اُولُوا الاَلْبابِ سبب نیک بختی در آخرت نیز هست: لَهُمْ عقْبَی الدّارِ (واعظ جوادی، ۱۳۸۵: ۴۴) مقوله زیارت هم از این قانون عام مستثنی نیست و هدف غایی زائر در زیارت نیز، خدا و تقرّب به ساحت الوهی است. مراد از هدف بودن خداوند در زیارت و تقرّب به سوی حضرت حق همانا تخلّق به اخلاق الهی و تحصیل کمالات ربوبی است: «تَخَلَّقُوا بِأَخلاقِ الله. » (مجلسی، ۱۴۰۳: ۵۸، ۱۲۹) مزور حقیقی خداوند متعال است و هدف زیارت، زنده شدن فضایل و خصلت های والای آن مزور در زائر و دوری جستن و برائت از بدها و بدی هاست؛ از این رو تمامی فعالیت های عبادی که به انسان جهت الهی می دهد، خود زیارت الله است. (واعظ جوادی، ۱۳۸۵: ۷۵) از جمله مواردی که در زیارت ها و حتی هنگام قرائت اذن دخول توجه خاصی دارد، بیان زنده بودن و توجه ایشان به زائر است؛ چنان که در بعضی زیارت نامه ها می خوانیم: «أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَ خُلَفَاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ أَحْیَاءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ یرَوْنَ مقَامِی وَ یَسْمَعُونَ کَلامِی وَ یَرُدُّونَ سَلامِی. .. اللَّهُمَّ إِنِّی أَعتَقِدُ حرْمَهَ صاحِبِ هَذَا الْمَشْهَدِ الشَّرِیفِ فِی غَیْبَتِهِ کَمَا أَعتَقِدُهَا فی حَضْرَتِهِ (واعظ جوادی، ۱۳۸۵: ۳۷) این به سبب آن است که ائمه اطهار (علیهم السلام) انسان هایی هستند که از درجه وجودی خاصی برخوردار می باشند.

— زیارت؛ محبت و شیدایی

زیارت نشانی از شوق و اشتیاق درونی زائر و نیز نمودی از محبت و شیدایی اوست؛ زیرا در درون زیارت، اکرام و انس گیری نهفته است. بدیهی است که این ارتباط قلبی و محبت اوست که زائر را به زیارت می کشاند. خداوند دوستی پیامبر و خاندانش را اجر رسالت قرار داده است: قل لا أسئَلُکُم عَلَیهِ اجراً الاَّ المَوَدَّه فِی القُربی (شوری/۲۳) بنابراین زائر با حضور در مزار اهل بیت (علیهم السلام) به این ندا پاسخ می گوید. برای شخص عاشق نه تنها خود محبوب، بلکه هر چیزی که رنگ تعلّق و رایحه انتساب به او را دارد، مطلوب و جاذبه دار است؛ لذا فرد عاشق خدا، دوستدار پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت (علیهم السلام)، همواره مشتاق زیارت خانه خدا، مزار، مرقد و شهر و دیار اولیای او نیز می باشد. علاّمه امینی نیز در این باره می نویسد: «اگر مدینه منوّره، حرم محترم الهی شمرده شده و در سنت نبوی، برای مدینه و خاکش و اهلش و مدفونان آنجا، ارزش های فراوان بیان شده است، به سبب همان انتساب به خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله) است و بر مبنای همین اصل، هر چیز دیگری هم که نوعی تعلّق و انتساب به پیامبران، اوصیاء، اولیای الهی، صدیقین و شهدا و افراد مؤمن دارد، ارزش پیدا می کند و شرافت می یابد.» (پورامینی، ۱۳۹۳: ۲۱۲۲)

— زیارت؛ تجدید پیمان با معصومان

زیارت، بیعت دوباره زائر با امام است که در متون زیارتی بر این نکته تصریح شده و زائر، خدا و امام را به گواهی می گیرد که به این عهد وفا کرده است؛ به این معنا که همه شیعیان ابتدا با امام خود بیعتی پایدار بسته اند و وقتی به زیارت آنان مشرف می شوند، این بیعت را یادآوری می کنند و تأکید دارند که بر آن پای بند هستند. در زیارتی که مرحوم کلینی، از امام هادی (علیه السلام) نقل کرده است، در زیارت سیدالشهدا (علیه السلام)، پس از سلام و درود بر آن حضرت، دستور می دهد که نام یکایک ائمه را یاد کن و بگو: «اَشهَدُ انّکم حُجَجُ الله. .. اکتُبْ لی عِندَک میثاقاً وَ عَهْداً إِنِّی اَتَیتُک مُجَدِدّاً المیثاقَ، فَاشْهَدْ لی عِنْدَ رَبِّک.» سید رضی نیز در دستورالعملی که درباره زیارت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) دارد، با استفاده از همین نکته می گوید: پس از زیارت آن حضرت می گویی: «خدایا، این زیارت را نزد خودت بیعتی پسندیده و پیمانی استوار قرار بده؛ پیمانی که حیات و مماتم، زندگی و مرگم بر این پیمان و در وفاداری به آن باشد و بر همین میثاق هم مرا در قیامت برانگیزی.» (مجلسی، ۱۴۰۳: ۹۷، ۱۶۲) در زیارت نامه ها، این فرازها، مسلمانان را در پیوندی معنوی و ارتباطی عمیق با اولیای دین قرار می دهد و یک زائر، احساس می کند که در مسیر حرکت ائمه و خط جهادی امام حسین (علیه السلام) است. این بیعت، تنها یک تکریم یا احترام گزاری ظاهری نیست، بلکه مسئولیت سنگینی را به گردن می نهد، که حدّ و مرز و قلمرو آن، تا دامنه قیامت هم کشیده می شود. وقتی ائمه دین، امام جهاد و اسوه شهادت اند، زیارتی هم که پیمان با این پیشوایان مجاهد و شهید باشد، حضور در میدان مبارزه و درگیری و فداکاری را می طلبد و این، جز در سایه اعلام آمادگی از سوی زائر، برای جانبازی در این راه، میسر نیست. به همین جهت، عنصر «شهادت طلبی» را که در پی همین نکات مطرح است، نباید از نظر دور داشت.

— زیارت؛ پرورش دهنده روح و روان انسان

حضور مردم در اماکن زیارتی تأثیر بسیاری در آبادی و عمران آن مناطق دارد. از همین رو این عمل زائر را که موجب آبادی آن مکان می شود، عمره نامیده اند. صاحب جواهر در ابتدای کتاب العمره در تعریف عمره می فرماید: «و هی لغه الزیاره أخذاً من العماره، لأنّ الزائر یعمر المکان بزیارته.» (طریحی، ۱۴۰۸: ۱، ۳۰۴) یکی از خواص زیارت برطرف کردن افسردگی ها و استرس ها و مشکلات روحی زائر است. زائر امام را پناه خود و بزرگ ترین شفیع به درگاه خداوند می داند. بنابراین با کمال خلوص و یکرنگی، اسرار و مشکلات خودش را با امام در میان می گذارد و معتقد است که او یک شفیع مقرب در درگاه خداست، لذا در مقابل او گریه می کند، اسراری را که از نزدیک ترین کسانِ خودش می پوشاند، در مقابل امام می گوید و این مسائل تأثیر کلی در رفع افسردگی ها دارد، نیرو و نشاط را افزایش می دهد و اعصاب او را آرامش می بخشد.

– انواع زیارت

— زیارت ائمه

روایت های فراوانی از ائمه به ما رسیده که استحباب زیارت اهل قبور، مخصوصاً زیارت ائمه اطهار (علیهم السّلام)، را می رساند و از وظایف شرعی هر فرد مؤمن می داند که به زیارت این اولیای الهی اهتمام داشته باشد؛ چنان که در حدیثی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) آمده است: «مَنْ زَارَ قبری بَعْدَ مَوْتَی کانَ کمَنْ هَاجَرَ الَی فِی حیاتی فَان لَمْ تَسْتَطِیعُوا فَابْعَثُوا الَی بِالسَّلَامِ فانه یبلغنی؛ هر کس قبر مرا بعد از مردنم زیارت کند، مانند کسی است که به جانب من در زندگیم هجرت کرده باشد. پس اگر نمی توانید به زیارت من بیایید، به طرف من سلام بفرستید که به من می رسد.» (طیب، بی تا: ۱، ۲۰۱) در حدیث دیگری نیز آن حضرت می فرماید: «هر کس مرا در حیاتم یا پس از مردنم زیارت کند، در روز قیامت شفیع او خواهم بود.» (حمیری، ۱۴۱۳: ۳۱) از امام باقر (علیه السلام) روایت شده که رسول خدا (صلی ا