خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل هویدای بله قربان گو

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل هویدای بله قربان گو :

فروردین ۱۳۵۸ خورشیدی امیر عباس هویدا نخست وزیر ۱۳ سال حکومت پهلوی اعدام شد؛ تنها یک هفته بعد از شرکت در همه‌پرسی تغییر رژیم سیاسی. هر چند معلوم نشد رأی «آری» انداخته یا نه اما دو نفر دیگر (عبدالله ریاضی رییس مجلس شورای ملی و عباس‌علی خلعت‌بری وزیر امور خارجه که مانند او اعدام شدند رأی آری خود را به خبرنگاران نشان دادند). در سال‌های اخیر البته این روایت غالب است که قبل از اجرای حکم، او در واقع کشته شده چون حکم اعدام معمولا سحرگاهان اجرا می‌شود و هویدا بعد از ظهر اعدام یا کشته شده بود. بدین ترتیب امروز ۱۸ فروردین ۱۳۹۸ چهلمین سالگرد اعدام نخست وزیری است که پس از مشروطه بیش از هر نخست وزیر دیگر رییس دولت بوده است.

۱۵نکته هویدا

دربار امیر عباس هویدا و در چهلمین سالگرد اعدام او نکات گفته نشده یا کمتر گفته شده ای قابل ذکر است:

۱. تا قبل ازهویدا نخست وزیران و رییس الوزراها تا این حد در برابر پادشاه ضعیف و مطیع نبودند. هویدا جایگاه نخست وزیر را تا حد رییس دفتر شاه پایین آورد و به همین خاطر قریب ۱۳ سال باقی ماند. طولانی بودن دوران نخست وزیری او بیش ازآن که نشان ثبات باشد ناشی از این بود که انتخابات آزاد برگزار نمی شد و رقابت احزاب برای تصاحب کرسی پارلمان در کار نبود و کار به جایی رسید که دو حزب فرمایشی هم برچیده شد و شاه با غرور ناشی از فوران درآمدهای نفتی نظام تک حزبی اعلام کرد و هویدا هم دبیر کل حزب رستاخیز ملت ایران شد.

۲. شیخ صادق خلخالی حاکم شرع دادگاه انقلاب که هویدا را محاکمه می کرد انکار نمی‌کرد که او در غیاب شاه و در واقع به جای شاه و به عنوان نماد حکومت سلطنتی محاکمه می‌شود و انگار محمد رضا پهلوی را محاکمه می کنند و هر چه از خود سلب مسؤولیت می‌کرد و مدام با تکرار کلم «سیستم» می گفت «سیستم، مقصر بوده» اما کارگر نیفتاد چرا که ساواک حسب ظاهر زیر نظر نخست وزیری بود و کارمندان ساواک خود را کارمند نخست وزیری معرفی می کردند. بیش از هر اتهام دیگری هویدا از « محاربه با خدا» شگفت زده شده بود و می گفت: « من کی با خدا جنگیده ام»؟! در غیاب احزاب و دموکراسی و در فاصل سال های ۴۳ تا ۵۶ مردم حکومت را با سه نفر می شناختند: شاه، فرح و هویدا و و نخست وزیر ۱۳ ساله به جای آن دو نفر هم محاکمه و محکوم شد.

۳. سلطنت‌ طلبان در قبال هویدا دچار تناقض‌اند و در این چهل سال نتوانسته‌اند این تناقض را حل کنند. از یک طرف اعدام او را محکوم می کنند و از جانب دیگر نمی دانند با بازداشت او به دستور خود شاه و سه ماه زندان قبل از پیروزی انقلاب چه کنند. چون در واقع او به عنوان نماد فساد و هم زمان با پیام مشهور شاه در نیم آبان ۵۷ زندانی شد و شماری از سلطنت طلبان نیز کاسه کوزه ها راسر او می شکنند و دوست دارند او را مقصر اصلی جلوه دهند. هم به خاطر فساد و این که هویدا را به این اتهام بازداشت کردند و هم به این سبب که نتوانست جای اسدالله علم را در وزارت دربار پُر کند تا جایی که گفته می شود اگر «علم» در آغاز سال ۵۷ از دنیا نرفته بود شاه این قدر دچار بی تصمیمی نمی شد و هویدا که قبل از مرگ او وزیر دربار شده بود، هرگز نتوانست نقش او را ایفا کند.

۴. هویدا تا ۲۰ سالگی بیشتر عمر خود را در خارج از کشور سپری کرده بود و شاید اگر جنگ جهانی دوم درنگرفته بود و برای این که گرفتار نشود ناچار نبود خود را ایرانی معرفی کند به ایران بازنمی گشت یا مأموریت های دیپلماتیک را ترجیح می داد. مهم ترین تفاوت هویدا با اسلاف خود این بود که روشنفکری باورمند به جهان وطنی بود و خیلی تعلقات ملی نداشت. در حالی که اسلاف او هر قدر متمایل به روس یا انگلیس اما با فرهنگ ایران عجین بودند. به این معنی که گلستان سعدی خوانده و خط خوش داشتند. لازم نیست هویدا را با دکتر مصدق مقایسه کنیم. کافی است با احمد قوام یا حتی علی سهیلی یا فروغی مقایسه کنیم تا بدانیم شبیه هیچ یک نبود. نخست وزیران سابق همه اهل ادبیات یا فلسفه و با خط های خوش و فارسی دانی و هویدا در عوالم دیگر و بیشتر فرانسوی بود تا ایرانی.

۵. هویدا مال اندوز نبود. نه در داخل و نه در خارج ثروتی جمع نکرده بود و از این حیث با اغلب رجال عصر پهلوی متفاوت بود. خانه ای در مجتمع مسکونی آ.اس.پ داشت و مادرش هم در «دَرّوس» زندگی می کرد. همین! اما مال اندوز نبودن خود او مانع فساد اقتصادی با افزایش درآمدهای نفتی نشد. چون کار دست دربار بود. اواهل کتاب هم بود منتها بیشتر با کتاب هایی به زبان فرانسه. مسعود بهنود در خاطره ای گفته در سفری پیغامی از او را برای ژان پل سارتر برده است. هیچ نخست وزیری قبل و بعد از او این قدر با روشنفکران آشنا نبوده است.

۶. هر چند در سال های اخیر به اعدام هویدا انتقاداتی وارد شده اما در همان زمان که مطبوعات کاملا آزاد بودند و بدون مجوز منتشر می شدند تقریبا هیچ نقدی به اعدام او منتشر نشد. حتی روشنفکرانی که بع