خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل از خود آگاهی تا عبودیت

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل از خود آگاهی تا عبودیت :

آدمی در یک مقطع با حواس و با احساس و با توهم و تخیل و در نهایت با تفکر و استنتاج از معلومات خویش، همراه است. در این مقطع رشد علمی هم دارد و می تواند تجربه های خود را بارور کند و بزایاند؛ ولی از هنگامی که نیروی تعقل و سنجش در او فعال می شود و او بر وجود خود و اهداف خود و روش های خود نظارت می کند، تولد انسانی او آغاز می شود. انسان در این مرحله از وقوف و بینش، بودن، برای چه بودن و چگونه بودن خود را زیر سؤال می برد و از طبیعی ترین حالت های خود می پرسد و بر آن ها نظارت می کند.

این وقوف و بینش، بر هر نوع بحث علمی، فلسفی، عرفانی و روانی و اجتماعی مقدم است. در واقع همراه این بینش، انسان به طرح جامع علم و عمل و آرزوهایش می رسد و هر گونه حرکت علمی و عملی در این طرح

می گنجد و برای تأمین این بینش، به ادراکات حضوری و تجربه های حضوری روی می آوریم و با تعمیم و تجرید و انتزاع و استدلال، این تجربه های حضوری به طرح و بینش و چارچوب علم و عمل خویش می رسیم.

این حرف که تجربه های حضوری، علم و فلسفه نمی آورند در واقع تفکیک بین تجربه های حضوری و باطنی و «درد و لذت» حسی است. در حالی که هیچ کدام از این سه دسته، تجربه علم و فلسفه نمی آورند؛ که استدلال و استنتاج و انتزاع و تعمیم و تجرید از کارهای ذهن است که بر روی هر گونه تجربه ای، چه حضوری و چه باطنی و چه حسی، می تواند انجام شود و بینش و علم و عمل را در خود بگیرد. با این تفاوت که تجربه های حضوری خالص ترین تجربه های ما هستند و از آفت های خطا و اشتباه حواس و تیه های گوناگون برکنار هستند و همین است که این تجربه ها برای امی ها کارسازتر و مؤثرتر هستند و این هدایت ها آن ها را به اندازه ها و ارزش ها و برنامه ریزی های جدید می کشاند.

با توجه به این اندازه و استمرار و با توجه به ارتباطهای محتمل و مظنون با دنیاها و عوالم دیگر، گرایش به غیب و به روز دیگر و به اللّه و به وحی در آدمی شکل می گیرد و همین گرایش او را متعهد می سازد و به عبودیت می رساند و به تسلیم و تفویض راه می دهد.

و همین نقش هدایتی و همین نقش تربیتی، برای رسول و دین، زمینه را برای تمامی نظام ها و احکام دینی فراهم می سازد و مذهب حداقل را کنار می زند، که حداقل مذهب، تمامی حوزه ی مستمر و مرتبط آدمی است؛ که حتی احتمال ارتباط با غیب و با الله و یا روز دیگر، در تقدیر و تدبیر و تشکل و تربیت او تأثیر می گذارد و او را به وحی گره می زند؛ که گفتیم اگر انسان در و سعتی بیش از هفتاد سال مطرح شود به وحی و به عهد نیاز دارد.

و اگر در این محدوده مطرح شود، بیشتر از علم و تجربه و قراردادها و منافع مشترک نمی خواهد و در هنگام تعارض منافع، ناچار تعادلی جدید به نظم جدید و نظم نوین و نوین تر سامان می دهد.

چگونه می توان در حوزه ای بزرگ تر از تجربه به تجربه روی آورد و در بوق علمی بودن دمید؟

چگونه می توان هدایت دینی را به آخرت دوخت و از دنیا و از هدایت حس و احساس و وهم و خیال و تفکر و تعقل و قلب آدمی، جدا کرد؟

دین برای قرآن هدایت هایی می شمارد: «هدی للناس و بینات من الهدی و الفرقان».[۱]

این سه با هم چه تفاوت هایی دارند؟

باید گفت که هدایت برای مردم و برای مسلم و برای مؤمن، هدایتی است که هنوز همراه ریب و خلط و شک و شرک است؛ بینات هدایت، از مرحله ی تقوا آغاز می شود که بدون ریب و خلط است و این بینات به فرقان و تفکیک می رسد که اهداف و روش ها و اعمال متشابه و درهم را مشخص و جدا می سازد و به فرقان راه می یابد که: «ان تتقوا اللّه، یجعل لکم فرقاناً» [۲]

و این فرقان، سرتاسر اهداف و روش ها و اعمال آدمی را زیر پوشش می گیرد.

هدایت به نقش آدمی به جای شغل او، و هدایت به وضعیت و موضع گیری، به جای شرایط و موقعیت ها، و هدایت به مسؤولیت ها، به جای افتخار به نعمت ها و تظاهرها و خودنمایی ها، هدایت هایی است که آدمی را با ظرفیت و با ظرافت همراه می سازد و به جای کثرت نعمت و حرص و بخل و حسد و حزن و خوف بر نعمت ها، او را به کوثر وبهره برداری زیاد و خیر کثیر می رساند.

و همین است که نقش هدایت دینی و هدایت قرآن، با نقش تربیتی و شفاء دل ها و سینه ها همراه است و آدمی از حسد و حرص و بخل و ریاء و تظاهر نجات می یابد.

وحی تنها احکام و تعبد نیست؛ که زندگی و روش و راه و مقصد را با هم دارد: «استجیبوا للّه وللرسول اذا دعاکم کما یحییکم».[۳]

وحی بر حس و احساس و بر فکر و عقل تأثیر می گذارد و به آدمی می آموزد که چگونه ببیند و بفهمد و بسنجد و انتخاب کند و بگرود و عمل نماید.

هدایت به معارف و عقاید و هدایت به مواقف و جایگاه ها و روابط و ارتباطها، از کارهای رسول است. این که چه کسی و در کجا با چه کسی باشد، و با چه کسی نباشد، از هدایت های اوست. و همین هدایت کارایی و تاثیر آدم ها را بسیار و یا خنثی می سازد.

هدایت به معارف و عقاید و مواقف و روابط و تکالیف و احکام را نمی توان از وحی جدا کرد. این هدایت و معرفت، با نوع رایج در علم و فلسفه و عرفان متفاوت است: هم در شروع و هم در مراحل و هم در نتایج و هم در آفت پذیری و سلامت؛ که با سؤال آغاز می شود، نه با شک و از حضوریات بهره می گیرد، نه حسیات و عقلیات و به مجموعه و ترکیب توجه دارد، نه اجزاء و به کفر و شک و بلاء و تمحیص روی می آورد، نه تمرکز و ریاضت و به عبودیت منتهی می شود، نه علم و قدرت که: «ان اعبدونی هذا صراط مستقیم». [۴]

عبودیت صراط است و عبادت و خدمت به خلق و عشق و محبت و کارهای خوب، همه سبیل هستند و این سبیل ها اگر از عبودیت بگذرد و در نیت و سنت و اهمیت پالایش بیابد، ارزش می یابد؛ چون تمامی تعلق های آدمی که آرمان ها و انداد او را می سازند حتی آرمان هایی مثل آزادی و عدالت و عرفان و تکامل، مادام که از عبودیت عبور نکند، ارزش نمی یابد؛ که عبودیت در تعمیم و تخصیص و تقیید این آرمان ها، حرف آخر را دارد.

در واقع ما از صراط به سُبُل می رسیم، که: «والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سُبُلنا»؛ [۵]

کسانی که در عبودیت جهاد کرده اند به هدایت راه های واصل راه می یابند.

و برای این که دوباره سؤال های سمج و چند سر بر سر راه نیفتد، در مورد عبودیت و تسلیم این نکته را توضیح بدهم که «ان صلوتی ونسکی ومحیای و مماتی للّه. ..»: [۶]

انسان، در عبادت ها و کارهای قدسی زودتر صبغه ی الهی می گیرد. آن چه دیرتر به محور خدایی ملحق می شود، زندگی و مرگ ماست؛ محرک های ما و حرکت های گوناگون ما است. این ها هستند که باید کنترل بشوند و این کنترل آن گاه تحقق می یابد که تو در برابر تمامی این محرک ها بایستی و با آن ها کلنجار بروی.

ما به خاطر هیچ و پوچ و بدون محاسبه و ان