خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها

فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها؛ انتخابی مطمئن برای ارائه‌ای حرفه‌ای

اسلایدهایی آماده برای استفاده:

فایل فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها شامل ۳۹ اسلاید با طراحی دقیق و ساختاری استاندارد است که برای ارائه‌های رسمی یا چاپ، کاملاً مناسب و آماده استفاده می‌باشد.

ویژگی‌هایی که فایل فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها را متمایز می‌کند:

• طراحی بصری حرفه‌ای:فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها با بهره‌گیری از رنگ‌بندی هوشمندانه و چیدمان اصولی جهت انتقال بهتر مفاهیم ارائه.
• سهولت در اجرا: تمامی اسلایدها از پیش تنظیم شده‌اند و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.
• وضوح بالا و نظم ساختاری: کیفیت بالای عناصر گرافیکی و هماهنگی کامل در نمایش، تجربه‌ای بدون نقص را فراهم می‌سازد.

استاندارد بالا در تولید محتوا:

فایل فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها با رعایت اصول حرفه‌ای طراحی شده و عاری از هرگونه ایراد گرافیکی یا ناهماهنگی در نمایش می‌باشد.

نکته مهم:

در صورت مشاهده نسخه‌هایی با کیفیت پایین‌تر، توجه داشته باشید که ممکن است نسخه‌های غیررسمی باشند. نسخه اصلی فایل فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها تنها از طریق منبع معتبر در دسترس است.

هم‌اکنون فایل فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها را دریافت کرده و ارائه‌ای حرفه‌ای و متمایز تجربه نمایید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل استقلال حوزه علمیه شیعه باید و نبایدها :

استقلال حوزه علمیه شیعه یکی از مفاخر آن بوده که همواره مورد تأکید بزرگان قرارگرفته است. چرا که تحولات و شرایط زمانه؛ توجه به آن را در هر دوره ای لازم می نماید تا اطمینان از تحقق آن را حاصل نموده و مقابله با عناصر آسیب رسان به آن را به ارمغان آورد.

آیت الله مظاهری علاوه بر بیان دغدغه خود در این راستا می فرمایند: امثال مرحوم حاج شیخ، مرحوم حضرت آیت الله العظمی بروجردی و آیت الله العظمی گلپایگانی در وقت مرگشان برای استقلال حوزه نگران بودند و حتی گریه می کردند و همه واهمه داشتند این استقلال ضربه بخورد.

آنچه امروز این توجه را بااهمیت مضاعفی مواجه ساخته، تحولات عظیم و رقم خوردن زمانه ای بسیار متفاوت در طول تاریخ تشیع است. ادامه طرح این شعار بدون تأمل جدی در تغییرات رخ داده در عصر حاضر، از سویی سبب سوء استفاده هایی از این شعار می شود که اغراض باطلی را در پوشش حق تعقیب نمایند و از سوی دیگر بدون طراحی سازوکار لازم برای جریان این شعار، آن را با چالش هایی مواجه خواهد نمود.

لذا لازم است به واکاوی این شعار در ابعاد مختلف پرداخته و علاوه بر زدودن تصورات باطل، نحوه استمرار آن در شرایط جدید را مورد توجه قرار داد.

حیطه های استقلال حوزه علمیه

با تأمل و دقت در سخنان بزرگان حوزه می توان سه حیطه برای استقلال حوزه های علمیه برشمرد که عبارت اند از: استقلال سیاسی، استقلال مالی و استقلال برنامه ریزی و محتوایی. این سه عرصه اگر چه با یکدیگر مرتبط بوده و کاملاً از هم منفک نمی باشند، اما نحوه تحقق هر کدام سازوکار متفاوتی را می طلبد و لازم است به نحو جداگانه مدنظر قرار گیرند.

استقلال سیاسی

یکی از پررنگ ترین عرصه های استقلال حوزه های شیعی، استقلال در عرصه سیاسی می باشد که تمایزات جدی بین حوزه تشیع و حوزه اهل سنت ایجاد کرده است. این تمایز تا حدی ناشی از مبانی فکری متفاوت شیعه و سنی می باشد. معنای اولی الامر در بین اهل سنت و شرایطی که برای آن در نظر گرفته اند، در برهه های مختلف، سبب همراهی حوزه اهل سنت با ظلم و انحراف حاکمان شده است. حال آنکه حوزه شیعی همیشه از این آفت مبرا بوده است. (طبیعتاً استثناهایی وجود داشته و خواهند داشت؛ اما چند نمونه نادر نمی تواند مبنای قضاوت درباره یک گروه اجتماعی باشد. ) البته بستر تاریخی بسیار متفاوتی نیز برای شیعه و سنی وجود داشته است که آن نیز در شکل گیری برخی تفکرات باطل اهل سنت بی تأثیر نبوده است. در حالی که اهل سنت عموماً حکومت های مسلط داشته اند، شیعه عموماً از قدرت منعزل بوده است؛ و قدرت های حاکم را طاغوت دانسته و از همراهی با آن ها به نحو حداکثری اجتناب نموده است؛ بنابراین اهل سنت به نوعی باید با حاکمیت همراهی می کرده اند، از این رو لغزشگاه های بیشتری در پیش روی داشته است؛ اما شیعه که خود را منعزل از قدرت می دیده است، راحت تر به تصمیم رسیده و با شجاعت عالمان، در برابر ظلم و ستم قد برافراشته است.

از همین نکته می توان چالش عصر جدید را درک کرد. در حالی که امروز اهل سنت، حکومت دینی خود را از دست رفته می بینند، شیعه دارای قدرت مسلط شده است؛ و از دل حوزه های علمیه شیعه، انقلابی شکل گرفته و حکومتی را به ارمغان آورده است. حکومتی که حوزه علمیه به هیچ عنوان نمی تواند خود را بیگانه از آن بداند. چرا که نقش بنیادین در تکوین آن داشته است.

و ازاینجا روشن می شود که برخی از معانی باطلی که در حیطه استقلال سیاسی حوزه از سوی عده ای مطرح می شود، ناشی از تحجر آنان، عدم فهم زمانه و باقی ماندن در گذشته است. امروز روحانیت شیعه نمی تواند تعقیب کننده مسیر جدایی از حکومت، عدم حمایت و عدم همکاری با آن باشد؛ و همان تقوا، حریت و شجاعتی که سبب ایستادن در مقابل حکومت های جائر می گشته و شهادت علما را به ارمغان می آورده، امروزه سبب همکاری و تعامل با حکومتی می شود که اصل و اساس آن، تقویت تشیع، تعقیب آرمان ها و اجرای مناسک و دستورات آن است.

مرجعیتی که افتخار تاریخی آن ظلم ستیزی است، امروزه نمی تواند در مقابل جریان استکبارستیزی منعزل بوده و خود را از همکاری با جریان مقابله با تسلط کفار کنار بکشد؛ و روشن است که هر نوع آسیبی که متوجه جمهوری اسلامی ایران شود، بیش از همه دین و علمای دینی را متضرر خواهد نمود؛ و تصور جدا نمودن سرنوشت حوزه علمیه از حکومت جمهوری اسلامی، تصور خام و بی پایه ای است. کما اینکه تفکر حفظ احترام با کنار کشیدن از حکومت، استمرار همان جریانی است که روحانی مقدس را روحانی ای می دانسته اند که سادگی از سر و پایش ببارد؛ و به اسم کثیف بودن سیاست او را از اجتماع دوره کرده اند. حال آنکه اصل و اساس تشیع، به استمرار نگاه الهی در تعیین مقدورات حکومتی و اجتماعی است.

از همین رو تعامل دو سویه و عمیقی بین حکومت و حوزه علمی شیعی شکل می گیرد. در حالی که حوزه وظیفه تأمین نظریه های مورد نیاز حکومت، تقویت پشتوانه های تئوریک نظام و پاسخگویی به شبهات علیه آن را به عهده دارد و باید با دستگاه های حکومتی در جهت اصلاح فرهنگ عمومی همراه شود، حکومت باید زمینه های لازم برای فعالیت و رشد حوزه علمیه شیعی را مهیا کند.

لذا عالمان برجسته شیعی به لزوم این همکاری تأکید داشته اند. یکی از مراجع عظام در این رابطه می فرمایند: حوزه زنده، حوزه ای است که با ورود در مسائل گوناگون، سیاست اسلامی و انقلابی را به دنیا نشان داده و راه امام راحل را باقدرت و قوت ادامه دهد که مسئولیت آن در درجه اول متوجه حوزه های علمیه است.

البته حساب تظلم جویانی که با پیراهن عثمان، جمل و صفین به پا می کنند را باید در راستای استمرار همان نمونه های نادر و استثنائی دید که ربطی به جریان فکری و علمی حوزه علمیه شیعه ندارند و اگر چه تا دیروز با عنوان آخوند درباری شناخته می-شده اند، اما امروز مشخصه آن ها تعامل با حکومت نیست؛ بلکه گاهی نیز با شعار استقلال در راستای توجیه خود و القای تفکر لزوم انعزال از حکومت هستند.

با این حال باید م