خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر

فایل پاورپوینت فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر؛ راهکاری شایسته برای ارائه‌های موفق

اگر به‌دنبال یک فایل ارائه‌ی آماده با کیفیت بالا و طراحی حرفه‌ای هستید، فایل فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر انتخابی مناسب برای شماست. این مجموعه شامل ۳۷ اسلاید استاندارد و دقیق است که با هدف ارتقاء کیفیت ارائه‌های شما تهیه شده‌اند.

دلایل انتخاب فایل فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر:

• طراحی ساختارمند و چشم‌نواز: هر اسلاید با دقت بالا و توجه به اصول طراحی گرافیکی تهیه شده است تا محتوای شما به‌خوبی دیده و درک شود.
• آمادگی کامل برای ارائه: نیازی به ویرایش مجدد نیست؛ فایل فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر آماده‌ی استفاده در کلاس، جلسه یا کنفرانس است.
• سازگاری کامل با پاورپوینت: نمایش صحیح اسلایدها در تمامی نسخه‌های PowerPoint بدون بهم‌ریختگی یا مشکل ظاهری تضمین شده است.

تولید شده با رویکرد حرفه‌ای:

تمامی بخش‌های فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر با هدف ایجاد یک تجربه کاربری روان و بی‌نقص طراحی شده‌اند. جزئیات با دقت بالا تنظیم شده‌اند تا ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید.

توجه:

تنها نسخه رسمی فایل فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر از کیفیت کامل برخوردار است. نسخه‌های غیرمجاز ممکن است شامل اشکالات طراحی باشند و توصیه نمی‌شود از آن‌ها استفاده شود.

با تهیه فایل فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر، سطح ارائه‌های خود را ارتقاء دهید و مخاطبان خود را تحت تأثیر قرار دهید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل تفصیل کتاب مبین به قرآن عربی مبین در شب قدر :

برای تبیین مطلب پیشین باید به این نکته دقت کرد که تفصیل و تفریق کتاب مبین در شب قدر و در مرحله نزول انجام گرفت؛ چنان که در آیه نخست سوره هود می خوانیم: الر کتاب أحکمت آیاته ثم فصلت من لدن حکیم خبیر که لفظ ثم جانشین مرحله تفصیل آیات و سوره های کتاب مبین به آیات و سوره های قرآن عربی مبین است. علامه طباطبایی (رحمه الله) ذیل این آیه تصریح می کند که لفظ ثم نشان می دهد آنچه بعد از ثم می آید از نظر ترتیب کلام متأخر است، ولی از نظر زمانی، متأخر نیست [۱].

در آیه چهارم سوره دخان نیز می خوانیم: فیها یفرق کل أمر حکیم؛ یعنی در لیله مبارکه که همان شب قدر است، هر امر محکم و حکیمی (از جمله کتاب مبین)، فرق (تفریق) می گردد: و قرآناً فرقناه لتقرأه علی الناس علی مکث و نزلناه تنزیلاً.

علامه طباطبایی (رحمه الله) ذیل این آیه می نویسد:

این آیه معطوف بر آیه قبل از خود و بالحق أنزلناه و بالحق نزل است؛ یعنی أنزلناه بالحق و فرقناه قرآناً؛ و فرقناه را به فصلناه و نزلناه آیه آیه و سوره سوره معنا می کند[۲].

ایشان در معنای تفصیل آورده است:

التفصیل یقابل الاحکام و المراد بتفصیل آیات القرآن تمییز أبعاضه بعضها من بعض بانزاله الی مرتبه البیان بحیث یتمکن السامع العارف بأسالیب البیان من فهم معانیه و تعقل مقاصده و الی هذا یشیر قوله تعالی (کتاب أحکمت آیاته ثم فصلت من لدن حکیم خبیر)؛ (و الکتاب المبین * انا جعلناه قرآناً عربیاً لعلکم تعقلون * و انه فی أم الکتاب لدینا لعلی حکیم)

منظور از تفصیل در مقابل احکام، این است که کتاب حکیم در مرحله نزول، به آیات و سوره های قرآن عربی مبین تبدیل گشت و بر رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) اقرا و قرائت شد تا با قرائت آن ها هر شنونده آگاه به اسلوب بیان، قادر به فهم معانی و دریافت مقاصد آن باشد[۳].

بنابراین می توان گفت که در دل نزول یا تنزیل کتاب مبین در شب قدر، وحی، تفصیل، تعلیم، اقرا و تلاوت نیز وجود داشت: و ما أمرنا الا واحده کلمح بالبصر[۴].

کتاب مبین مجموعه ای منظم و مدون از آیات و سوره ها

کتاب مبین در مرحله پیش از نزول در ام الکتاب، مجموعه ای منظم و مدون بوده که آیات و سوره هایش از هم متمایز بوده است: تلک آیات الکتاب المبین [۵]؛ تلک آیات القرآن و کتاب مبین [۶]؛ تلک ایات الکتاب و قران مبین [۷]؛ تلک آیات الکتاب الحکیم [۸]؛ کتاب أحکمت آیاته ثم فصلت [۹]؛ سوره أنزلناها و فرضناها و أنزلنا فیها آیات بینات لعلکم تذکرون [۱۰]؛ یعنی کتاب مبین، مجمل و خلاصه نبوده تا با تنزیل و تفصیل، دارای آیات و سوره ها شود و از اجمال به درآید، بلکه چون شباهتی به کلام بشر نداشته لا یشبه بکلام البشر، گوش و قلب انسان ها توان دریافت و تعقل مستقیم آن را نداشته است [۱۱]. از این رو، به آیات و سوره های قرآن عربی مبین تبدیل شد تا متناسب با گوش، زبان و قلب انسان ها گردد و قابلیت قرائت و دریافت آنان را داشته باشد.

پس آیات و سوره های قرآن عربی مبین، متناظر و متشابه آیات و سوره های کتاب مبین در ام الکتاب است و این دو، تنها در وصف تفاوت دارند: آن جا دارای وصف حکیم و احکام بود و این جا دارای وصف تفصیل، و این تغییر وضعیت را خداوند حکیم خبیر، با علم و آگاهی انجام داد: فصلناه علی علم [۱۲] تا این قرآن مفصل، با اقرا و قرائت تدریجی و پیوسته، در قلب مخاطبان قرار گیرد[۱۳].

بدین ترتیب در شب قدر، خداوند علیم با عنوان نخستین معلم و مقری قرآن، تمام قرآن را حرف به حرف، کلمه به کلمه، آیه به آیه و سوره به سوره، بر بنده مکرمش، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) (اولین متعلم و مستقری قرآن) نازل، اقرا و قرائت کرد: ما نزل علی القرآن الا آیه آیه و حرفاً و حرفاً [۱۴]و پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مقام فراگیری، چنان قرآن و قرائت آن را فرا گرفت که هیچ گاه آن را فراموش نکرد: سنقرئک فلا تنسی [۱۵]

البته کیفیت آن حال و مقام، جز برای شخص رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) مکشوف نیست [۱۶].

علامه طباطبایی معتقد است:

حقیقت وحی برای ما مجهول است. تنها برخی از آثار آن را که از آن جمله قرآن مجید می باشد و پاره ای از اوصاف آن را که از راه نبوت به ما رسیده، دیده و شنیده ایم، (ولی) به طور اجمال آنچه قرآن مجید در کیفیت وحی خود توضیح می دهد، این است که وحی این کتاب آسمانی به طور تکلیم و کلام متلو و مقرو بوده: و ما کان لبشر أن یکلمه الله الا و حیاً و خدای متعال با پیغمبر گرامی خود سخن گفته و آن حضرت با تمام وجود خود (نه تنها با گوش) سخن خدا را تلقی نموده است [۱۷].

مفضل بن عمر گوید: به مولایم امام صادق (علیه السلام) گفتم که آیات: شهر رمضان الذی أنزل فیه القرآن، انا أنزلناه فی لیله مبارکه انا کنا منذرین * فیها یفرق کل أمر حکیم * أمراً من عندنا انا کنا مرسلین، لولا نزل علیه القرآن جمله واحده کذلک لنثبت به فؤادک بینانگر تنزیل قرآن است؛ حال چگونه وحی طی ۲۳ سال ظاهر شد؟ امام (علیه السلام) فرمود:

نعم یا مفضل! أعطاه الله القرآن فی شهر رمضان، و کان لا یبلغه الا فی وقت استحاق الخطاب، و لا یؤدیه الا فی وقت امر و نهی فهبط جبریل (علیه السلام) بالوحی فبلغ ما یؤمر به، و قوله (لا تحرک به لسانک لتعجل به)؛ خداوند، کل قرآن را در ماه رمضان (در شب قدر) به پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) عطا کرد، ولی آن حضرت بدون اذن الهی، قرآن را به کسی ابلاغ نمی کرد. با هبوط جبرئیل و ابلاغ وحی الهی، ایشان آن مقدار از آیاتی را که مأمور به تبلیغ آن می شدند، به مردم ابلاغ می کردند که همگام و هم زمان با رویدادها و مناسبت هایی بوده که شایستگی خطاب و ابلاغ را داشته است؛ چنان که آیه لا تحرک به لسانک لتعجل به ناظر بر همین مسئله است [۱۸].

شیخ صدوق (د ۳۸۱ق)، علامه مجلسی (د ۱۱۱۱ق) و علامه طباطبایی (رحمه الله) (د ۱۳۶۰ ش) همین دیدگاه را پذیرفته اند[۱۹]. شیخ بهائی (د ۱۰۳۱ق) معتقد