خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل سرّ نامیده شدن اصحاب رسّ به اصحاب رسّ

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل سرّ نامیده شدن اصحاب رسّ به اصحاب رسّ :

حضرت علی بن موسی الرضا علیه السّلام از پدر بزرگوارشان موسی بن جعفر از پدرشان جعفر بن محمّد، از پدرشان محمّد بن علی، از پدرشان علی بن الحسین، از پدرشان حسین بن علی علیهم السّلام روایت کرده اند که حضرت فرمودند: سه روز قبل از شهادت حضرت علی بن ابی طالب علیه السّلام مردی از اشراف بنی تمیم که به او عمرو می گفتند محضر امام علیه السّلام مشرف شد و عرض کرد: یا امیر المؤمنین خبر به من دهید که اصحاب رسّ در چه عصری بوده و منازل و خانه هایشان در کجا و سلطانشان چه کسی بوده است؟

آیا حقّ عزّ و جلّ پیامبری به سوی آنها فرستاده یا نه؟ و بیان فرمایید به واسطه چه هلاک شدند چه آن که در کتاب خدای عزّ و جلّ ذکرشان به میان نیامده و در هیچ کجا خبری از آنها نیافته ام.

حضرت علی علیه السّلام فرمودند: سؤالی کردی که قبلا احدی آن را نکرده و بعد از من کسی شرح و توضیح آن را برایت نخواهد داد و هیچ آیه ای در قرآن شریف نیست مگر آن که من به تفسیرش واقف و آگاه بوده و می دانم در چه مکانی، صحرا یا کوه و در چه زمانی، شب یا روز نازل شده است و در حالی که به سینه مبارک اشاره می نمود فرمود: در این جا علم بسیار و زیادی می باشد ولی طالبین آن کم بوده و وقتی مرا از دست دادند انگشت ندامت به دندان می گزند.

ای برادر تمیمی قصّه و حکایت اصحاب رسّ چنین است: ایشان گروهی بودند که درخت صنوبر را می پرستیدند، به این درخت، شاه درخت گفته و یافث بن نوح آن را کنار چشمه ای موسوم به روشاب کاشته بود که این چشمه بعد از طوفان برای نوح جوشید.

و امّا ایشان را به این جهت اصحاب رسّ نامیدند که پیامبرشان را در زمین پنهان کردند و این قضیه بعد از جناب سلیمان بن داود علیهما السّلام بود.

دوازده روستا و قریه داشتند که در کنار نهری به نام رس قرار داشته و از بلاد مشرق زمین محسوب می شدند و این گروه به نام رود موسوم شده بودند و در آن روز روی کره زمین رودی بزرگ تر و پر پرآب تر و شیرین تر و قوی تر از آن وجود نداشت چنانچه روستا و قریه ای زیادتر و آبادتر از این دوازده روستا وجود نداشت نام یکی:

آبان و دیگری: آذر و سوّمی: دی و چهارمی بهمن و پنجمی اسفندیار و ششمی برودین و هفتمی اردی بهشت و هشتمی ارداد و نهمی مرداد و دهمی تیر و یازدهمی مهر و دوازدهمی شهریور بود.

و بزرگ ترین شهرهای ایشان، اسفندیار یعنی همان شهری بود که سلطانشان در آن مستقر شده بود سلطان ایشان موسوم به ترکوذ بن غابور بن یارش بن سازن بن نمرود بن کنعان بود (نمرود بن کنعان همان فرعون معاصر با حضرت ابراهیم علیه السّلام است).

چشمه مزبور و درخت صنوبر در همین شهر بوده و در هر یک از آن روستاها و قریه های دیگر دانه ای از شکوفه آن درخت را کاشتند، دانه ها رویید و به درختی عظیم تبدیل گشت و از چشمه ای که در جنب درخت صنوبر بود نهرهایی به طرف هر یک از آن درختان جاری کردند، آب چشمه و نهرهای منشعب از آن را بر خود و چهار پایان حرام کرده و از آن نه خود و نه حیواناتشان نمی آشامیدند حتی اگر کسی از آن استفاده می کرد وی را کشته و می گفتند این آب حیات پروردگار ما است، پس احدی نباید از حیات او بکاهد، ایشان و چهار پایانشان از نهر رس که در قریه های آنها جاری بود می آشامیدند ایشان در هر ماه از سال در هر قریه ای عیدی می گرفتند که اهل آن قریه اجتماع می کردند و درختی را که نزدیک ده و قریه ایشان بود آراسته و به انواع حلل و جواهر و حریر مزین می کردند سپس گوسفند و گاو بسیار آورده و نزد آن درخت قربانی می کردند و هیمه و هیزم جمع کرده و با آن آتش افروخته و آن قربانی ها را در آن می افکندند و چون دود آن بر هوا بلند می شد و آسمان را می پوشاند درخت را سجده می کردند نه حقّ عزّ و جلّ را و گریسته و تضرّع می نمودند و از درخت می خواستند که از آنها راضی شود، شیطان می آمد و شاخه های آن درخت را می جنباند و از ساق درخت آوازی همچون آواز کودک بلند می شد که: ای بندگان من از شما خشنود شدم، و پس نفس خود را پاک و منزّه می نموده و چشمهایتان را روشن بدارید ایشان پس از استماع این صدا سرها را بالا کرده و از فرط خوشحالی و سرور به شرب خمر و نواختن ساز مشغول می شدند و دستبند به دستها می کردند و آن روز و آن شب را در آنجا به لهو و لعب سر کرده و سپس به منازلشان بر می گشتند.

عجم ماههای خود را که به ابان ماه و آذر ماه و دیگر اسامی نامیده اند به خاطر آن است که این نامها را از اسماء این قریه ها و روستاها مشتقّ کرده اند چه آن که برخی از آنها به بعضی دیگر می گفتند: امروز عید فلان قریه است (مثلا قریه تیر یا قریه مهر. ..) حتی وقتی عید روستای بزرگشان (روستای اسفندیار) فرا می رسید کوچک و بزرگشان در آنجا اجتماع کرده و سراپرده ای از حریر که بر آن انواع صور و تماثیل منقوش بود در جنب درخت صنوبر و آن چشمه بر پا می کردند و دوازده درب بر