خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن

فایل پاورپوینت فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن؛ راهکاری شایسته برای ارائه‌های موفق

اگر به‌دنبال یک فایل ارائه‌ی آماده با کیفیت بالا و طراحی حرفه‌ای هستید، فایل فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن انتخابی مناسب برای شماست. این مجموعه شامل ۳۸ اسلاید استاندارد و دقیق است که با هدف ارتقاء کیفیت ارائه‌های شما تهیه شده‌اند.

دلایل انتخاب فایل فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن:

• طراحی ساختارمند و چشم‌نواز: هر اسلاید با دقت بالا و توجه به اصول طراحی گرافیکی تهیه شده است تا محتوای شما به‌خوبی دیده و درک شود.
• آمادگی کامل برای ارائه: نیازی به ویرایش مجدد نیست؛ فایل فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن آماده‌ی استفاده در کلاس، جلسه یا کنفرانس است.
• سازگاری کامل با پاورپوینت: نمایش صحیح اسلایدها در تمامی نسخه‌های PowerPoint بدون بهم‌ریختگی یا مشکل ظاهری تضمین شده است.

تولید شده با رویکرد حرفه‌ای:

تمامی بخش‌های فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن با هدف ایجاد یک تجربه کاربری روان و بی‌نقص طراحی شده‌اند. جزئیات با دقت بالا تنظیم شده‌اند تا ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید.

توجه:

تنها نسخه رسمی فایل فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن از کیفیت کامل برخوردار است. نسخه‌های غیرمجاز ممکن است شامل اشکالات طراحی باشند و توصیه نمی‌شود از آن‌ها استفاده شود.

با تهیه فایل فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن، سطح ارائه‌های خود را ارتقاء دهید و مخاطبان خود را تحت تأثیر قرار دهید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل معاد وخصوصیات آن :

پرسش:

لطفاً درباره خصوصیات معاد و معاد جسمانی توضیح دهید. آیا هر کس می تواند اسم اعظم را کسب کند، و آیا اسم اعظم، خارج از بسم الله الرحمن الرحیم است؟

بعضاً در رابطه با معاد سؤال هایی مطرح می شود که بعد از معاد چه می شود. آیا خداوند متعال درصدد به وجود آوردن انسان های جدید برخواهد آمد یا نه؟

برزخ چند سال است و آیا این مدت نسبت به افراد متغیر است؟ اگر این گونه باشد، فردی که در اول خلقت، مثل حضرت آدم مرده است و فردی که لحظه ای قبل از نفخ صور بمیرد، چگونه می شود برزخ را برای آنان توجیه کرد؟

پاسخ:

با نظر به این که پاسخ به این سؤالات کمی طول می کشد، به طور اجمال عرض می کنم. در رابطه با معاد سؤال هایی می شود که بعد از معاد چه می شود؟ بعد از معاد ابدیت است.

اولًا: معاد که شروع شد، دیگر، زمان از اقلیم منظومه شمسی برداشته می شود و حرکت و سکون، معنای خود را از دست می دهد و قدم به فراسوی زمان می گذاریم. دیگر نمی توان گفت: یوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَهٍ. [۱] «روزی که مثل پنجاه هزار سال است». این پنجاه هزار سال، واقعاً پنجاه هزار سال کمّی، عددی و مقداری نیست، بلکه به عنوان کثرت است که در آن، مسأله یک روز و دو روز و. . . مطرح نیست.

لا یرَوْنَ فِیها شَمْساً وَ لا زَمْهَرِیراً. [۲]

«نه آفتاب را در آن جا می بینند و نه سرما را. »

مسأله آفتاب و منظومه شمسی نیست که زمانِ قراردادی را در ساعت ها برای خودمان منعکس کنیم. زمان در آن جا تمام می شود. وقتی که وارد ابدیت شدیم، به کلی و تدریجاً رو به تجرد می رویم.

ثانیاً: جمله ای عجیب از امیرالمؤمنین علیه السلام دیدم که می فرماید:

«آن نعمت های بهشتی و آن مقدماتی که گفته شده، در آغاز ورود به ابدیت است، تا انسان ها شایستگی مقام لقاءاللَّه را داشته باشند. »

جمله مذکور، خیلی جمله عجیبی است! حور و قصور و. . . معنای ناچیزی در ابدیت دارد.

چون که با کودک سر و کارت فتاد پس زبان کودکی باید گشاد

دلیلش هم این است:

مَثَلُ الْجَنَّهِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ. [۳]

«مَثَل آن بهشتی که متقیان به آن وعده داده شده اند. »

این ها فقط مَثَل هایی است که می گوییم. این آیه به تنهایی می تواند معنای بهشت را تفسیر کند، که واقعاً این مسائل مادی مَثَل است. آیا امیرالمؤمنین از این لذایذ دست برداشت که برود آن جا همین لذایذ را ببیند؟ آیا چنین چیزی اصلًا امکان پذیر است؟ این ها (لذایذ مادی) که در همین دنیا هم وجود داشت. یا اولیاءاللَّه، وارستگان، پیامبران و انسان های وارسته، دست از این زرق و برق های دنیا برداشته اند، تا بیایند آن جا آن زرق و برق ها را ببینند؟

بنابراین، چنین مسائلی مطرح نیست. جمله امیرالمؤمنین را که بعدها به تفسیر آن رسیدم، واقعاً عجیب است. می فرماید: این ها در مقدمات کار است تا انسان ها کم کم به خود بیایند و آن هویت الهی شان به فعلیت برسد، تا به لقاءاللَّه و رضوان اللَّه در ایام اللَّه برسند و به دیدار خدا نایل شوند. پس مسأله معاد این چنین است. نمی توان گفت بعد از ما، بعد از او، پیش از او. لذا، بعد و پیش آن ها از بین می رود. بعضی ها اگر با استناد به این روایت بگویند که شاید پیش از ما آدم هایی بوده اند و آن ها قیامتشان برپا شده است- البته بعد از انقراض نسل آدم ابوالبشر- احتمال آن وجود دارد، اما به طور یقین نمی توان اظهارنظر کرد که خدای ناخواسته خلاف واقع باشد.

در ادامه سؤال گفته اند: «برزخ چند سال است؟» مدت برزخ معین نشده است، زیرا تا قیامت این برزخ طول دارد. لذا، نمی توان حدس زد و با اطمینان گفت که چند سال است. البته در برزخ هم وقتی که چشم از این جا پوشیده شد، زمان سنج های ما از کار می افتد. حضرت امیر علیه السلام می فرماید:

أَی الْجَدِیدَینِ ظَعَنُوا فِیهِ کانَ عَلَیهِمْ سَرْمَداً. [۴]

«هر یک از روز و شب که در آن از این دنیا کوچ کردند، برای آنان ابدی گشت. »

وقتی که انسان از این دنیا می رود، اگر در روز برود، روز برای او ابدیت دارد.

اگر در شب برود، شب برای او ابدیت دارد، زیرا عبور شب و روز و عبور زمان اصلًا مطرح نیست. ممکن است وقتی چشم را برای معاد باز کردیم، خیال کنیم که همین الان از این دنیا رفته ایم. بنابراین، بحث زمان در آن جا مطرح نیست.

قبل از توضیحات در رابطه با سؤال اسم اعظم، ابتدا داستانی را عرض می کنم که بسیار لطیف است و جنبه طنز دارد:

گشت با عیسی یکی ابله رفیق استخوان ها دید در گور عمیق

گفت ای روح الله آن نام سنی که بدان تو مرده زنده می کنی

مر مرا آموز تا احسان کنم استخوان ها را بدان باجان کنم

گفت خامش که این کار تو نیست لایق انفاس و گفتار تو نیست

کآن نفس خواهد زباران پاک تر وز فرشته در روش چالاک تر

عمرها بایست کآدم پاک شد تا امینِ مخزن افلاک شد

خود گرفتی این عصا در دست راست دست را دستانِ موسی از کجاست؟

گفت اگر من نیستم اسرارخوان هم تو برخوان نام را بر استخوان

گفت عیسی یارب این اسرار چیست؟ میل این ابله در این گفتار چیست؟

چون غم خود نیست این بیمار را چون غم جان نیست این مردار را!

مرده خود را رها کرده است او مرده بیگانه را جوید رفو

گفت حق ادبارگر ادبارجوست خار روییده جزای کشت اوست

آن که تخمِ خار کارد در جهان هان و هان او را مجو در گلسِتان

گر گلی گیرد به کف خاری شود ور سوی یاری رود ماری شود

کیمیای زهر مار است آن شقی بر خلاف کیمیای متّقی

هین مکن بر قول و فعلش اعتمید کاو ندارد میوه ای مانند بید[۵]

چون که عیسی دید کان ابله رفیق جز که استیزه نمی داند طریق

می نگیرد پند او از ابلهی بخل می پندارد او از گمرهی

خواند عیسی نام حق بر استخوان از برای التماسِ آن جوان

حکم یزدان از پی آن خام مَرد صورتِ آن استخوان را زنده کرد

از میان برجست یک شیر سیاه پنجه ب