خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل راه رسیدن به درجات عالی انسانیت

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل راه رسیدن به درجات عالی انسانیت :

یکی از کلمات نورانی امام جواد(سلام الله علیه) این است که «مَن أصغی إلی ناطِقٍ فَقَد عَبَدَهُ فإن کانَ النّاطِقَ عن اللّه فقد عَبَدَ اللّه وإن کانَ النّاطِقَ عن إبلیسَ فقد عَبَدَ إبلیسَ»؛[۱]فرمود هر کس گوش به حرف گوینده ای می دهد و منظور از این گفتن، تنها گفتن در قبال نوشتن یا رفتن و مانند آن نیست، اگر در سوره «ق» ذات اقدس الهی فرمود: ما یلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیهِ رَقیبٌ عَتیدٌ؛[۲]انسان هیچ حرفی نمی زند مگر اینکه فرشته ای مراقب او و آماده اوست این قول در قبال فعل یا رفتن نیست، این قول کنایه از مطلق کار اوست. انسان هر کاری که می کند، فرشتهای که مراقب و آماده است؛ نه اینکه یکی رقیب است و دیگری عتید، بلکه آنکه در دوش راست است او هم رقیبی است عتید و آنکه در سمت چپ است او هم رقیبی است عتید ما یلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیهِ رَقیبٌ عَتیدٌ نه «رقیبٌ و عتید». «عتید»؛ یعنی مستعد و آماده، «رقیب» هم یعنی مراقب، «مراقب» به کسی می گویند که رقبه می کشد. اینکه می گویند سرکشی کرد؛ برای اینکه سر بلند نکند، سر خم بکند نمی بیند طرف چگونه تقلّب می کند، باید گردن بکشد رقبه بکشد سر بکشد ببیند که چه می کند. آنها گردن و سر ندارند؛ ولی سرکشی کردن آنها با اطلاع کامل آنهاست. هیچ ممکن نیست کسی حرفی بزند، نیتی بکند، کاری انجام بدهد، مگر اینکه اگر ـ إن شاءالله ـ خوب باشد، آن فرشته ای که رقیب است، مراقب است، رقبه یعنی گردن می کشد و آماده است او ضبط می کند وَ إِنَّ عَلَیکمْ لَحافِظینَ کراماً کاتِبینَ یعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ[۳] و اگر ـ خدای ناکرده ـ بد باشد آن که در قسمت چپ نشسته است او هم رقیب است، مراقب است، رقبه می کشد، گردن می کشد و آماده است. آن که طرف راست است که مأمور ضبط نیات و اعمال و اقوال و کتابت ها و سیره ها و سنّت های نیک است، هر چه دید می نویسد؛ اما آن که مسئول نوشتن سیئات ماست، او دستش باز نیست که هر چه خواست و دید بنویسد. برخی از کارها را ذات اقدس الهی حتی اجازه نمی دهد این فرشته ای که مأمور اقوال و گفتار و رفتار ماست او بنویسد. اگر ما ـ إن شاءالله ـ سعی کردیم هم آبروی خودمان را حفظ کنیم، هم آبروی نظام را، هم آبروی جامعه را، آبروی هیچ کسی را نریختیم.

به پی میکده گفتم که چیست راه نجات بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن[۴]

اسرار مردم را، راز مردم را، آبروی مردم را تا آن‎جا که ممکن بود حفظ کردیم. اگر یک وقت ـ خدای ناکرده ـ اشتباهی از ما سر زد ذات اقدس الهی اجازه نمی دهد که این فرشته ای که اصلاً معصوم است و مأمور نوشتن اعمال ماست بنویسد. درست است که این فرشته است، معصوم است، طبق سوره «ق»: ما یلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیهِ رَقیبٌ عَتیدٌ; یعنی هم مراقب است هم مستعد، هیچ نمی خوابد، هیچ غفلتی در او ندارد.

اما طبق دعای نورانی «کمیل» که شب های جمعه قرائت می کنید وجود مبارک حضرت امیر به ما آموخت به خدا عرض کنیم خدایا! بعضی از گناهان را اجازه نمی دهی که حتی آنها هم بفهمند «وَ کنْتَ أَنْتَ الرَّقِیبَ عَلَی مِنْ وَرَائِهِمْ وَ الشَّاهِدَ لِمَا خَفِی عَنْهُمْ وَ بِرَحْمَتِک أَخْفَیتَهُ وَ بِفَضْلِک سَتَرْتَه»[۵] خدایا این طور نیست که آنها جاهل باشند اما فرشته اند، معصوم اند، تو فرستادی، تو نمی خواهی آبروی ما نزد فرشته برود، اگر ما آبروی دیگران را حفظ کردیم، این خداست! دیگر از این «ارحم الراحمین» فرض ندارد، فرشته است، معصوم هم هست؛ نه می خوابد نه غفلت دارد، سهو و نسیان و غفلت از حرم امن فرشته ها دور است، این خطبه اوّل نهج البلاغه همین است. خطبه اوّل نهج البلاغه این است که اهل خواب و غفلت و سهو نیستند مأمور الهی آند، آمدند که حرف های ما را بنویسند و تحویل بدهند محاکمه نمی کنند.[۶] اصلاً خدا فرستاده که وَ إِنَّ عَلَیکمْ لَحافِظینَ کراماً کاتِبینَ یعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ این بیان قرآن است درباره فرشته ها؛ فرمود اینها اشتباه نمی کنند، کم و زیاد نمی‎کنند، نمی خوابند، سهو و غفلت ندارند؛ اما این طور نیست که اگر یک وقت ـ خدای ناکرده ـ کسی کار خلاف کرد من جلوی اینها را نگیرم، نمی گذارم بفهمند. اینکه در دعای «کمیل» آمده؛ یعنی تو نمی گذاری بفهمند وگرنه اینها که معصوم اند «وَ کنْتَ أَنْتَ الرَّقِیبَ عَلَی مِنْ وَرَائِهِمْ وَ الشَّاهِدَ لِمَا خَفِی عَنْهُمْ»؛ اما «وَ بِفَضْلِک سَتَرْتَه»؛ این خداست! غرض آن است که آنچه در سوره مبارکه «ق» آمده؛ «قول» در مقابل فعل و رفتار و گفتار و مانند آن نیست؛ بلکه «قول» کنایه از مطلق کار است: ما یلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیهِ رَقیبٌ عَتیدٌ. بیان نورانی امام جواد (سلام الله علیه) این است که «مَنْ أَصْغَی إِلَی نَاطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ»؛ کسی نوشته کسی را بدون تحقیق بپذیرد، حرف کسی را بدون تحقیق بپذیرد، رفتار و منش و سیره کسی را بپذیرد که او برایش الگو باشد دارد او را عبادت می کند. «إصغاء کردن»؛ یعنی گوش دادن و پذیرفتن.[۷] «مَنْ أَصْغَی إِلَی نَاطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ فَإِنْ کانَ النَّاطِقُ عَنِ اللَّهِ»؛ اگر آن گوینده از خدا و پیغمبر و اهل بیت(علیهم السلام) می گوید این شنونده دارد عبادت می کند. یک وقت است عبادت واجب است، مثل نماز ظهر و عصر؛ یک وقت نافله است، مثل نافله‎های ظهر و عصر، یک وقت عبادت هاست گفتن و شنیدن و مطالعه کردن کلمات قرآن و عترت است این عبادت است، این طور نیست که این جزء کارهای عادی باشد؛ نظیر خواندن کتاب عادی باشد این عبادت است.

بیان نورانی رسول گرامی (ص) این است که «فَإِنَّ تَعَلُّمَهُ حَسَنَهٌ وَ مُدَارَسَتَهُ تَسْبِیح»[۸] حسنه است. فرمود اگر کسی گوش به حرف کسی بدهد مقاله کسی را نگاه کند، روزنامه کسی را، سخن کسی را گوش بدهد، نوار کسی را گوش بدهد که بخواهد بپذیرد باید بداند دارد او را عبادت می کند. اگر او ـ إن شاءالله ـ از خدا و پیغمبر بگوید، این کار او عبادت خداست و اطاعت پیغمبر، اگر ـ خدای ناکرده ـ او باطل می گوید، او دارد شیطان را عبادت می کند. بنابراین ما باید فضای مجازی را؛ البته این فضا، فضای حقیقی است نه مجازی، بارها به عرض شما رسید که سیم حقیقت نیست تا بی‎سیم بشود مجاز، چهره تلویزیون و شیشه حقیقت نیست تا بی‎شیشه و بی‎چهره بشود مجاز، این فضا، فضای حقیقی است نه مجازی، وقتی اندیشه، نقل و انتقال بشود، فضا فضای حقیقی است. اگر کسی این را گوش می دهد و بی‎تحقیق می پذیرد ـ خدای ناکرده ـ دارد آن گوینده را عبادت می کند؛ لذا هر گفتار و رفتار و نوشتاری را ما باید تحقیق کنیم، این سخن نورانی امام جواد است: «مَنْ أَصْغَی إِلَی نَاطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ فَإِنْ کانَ النَّاطِقُ عَنِ اللَّهِ فَقَدْ عَبَدَ اللَّهَ»؛ اگر او از خدا و قیامت و پیغمبر می گوید، این شنیدن و خواندن و مطالعه کردن عبادت است و اگر ـ معاذالله ـ بر خلاف دین سخن می گوید این دارد ابلیس را عبادت می کند این سخن نورانی امام جواد است.

مطلب دیگری که از آن ذات مقدس به ما رسیده است این است که خدای سبحان این عالم را که آفرید یک سفره ای است؛ یعنی سماوات را، ارضین را، فرشته ها را، همه را آفرید؛ بعد به وسیله کتاب های خود، این عالم را تفسیر کرد، به وسیله کتاب هایی که به انبیا(علیهم السلام) مخصوصاً وجود مبارک حضرت عطا کرده است این قرآن، این تورات، این انجیل، این زبور و صحف ابراهیم، اینها تفسیر ساختار خلقت است، مفسر این است و به وسیله انبیا و ائمه(علیهم السلام) که مفسّران این تفسیرند وَ أَنْزَلْنا إِلَیک الذِّکرَ لِتُبَینَ لِلنَّاسِ[۹]او را مفسّر قرار داد، به وسیله وجود مبارک حضرت و اهل بیت(علیهم السلام)، قرآن برای ما تفسیر شد. ما تا می توانیم این تفسیر را به هر اندازه ای که استعداد داریم، گوش بدهیم و با قرآن مأنوس باشیم، هیچ کس نگوید که برای من سخت است. قرآن کریم راه ارتباطی مان را با بیانات نورانی اهل بیت روشن کرده است. فرمود: قرآن دو خصیصه دارد که بارها به عرض شما رسید: یکی اینکه وزین است، پرمحتواست إِنَّا سَنُلْقی عَلَیک قَوْلاً ثَقیلاً،[۱۰]«ثَقیل»؛ یعنی وزین، نه یعنی سخت؛ این یک خصوصیت قرآن کریم است که پرمحتواست. بعد فرمود سخت نیست، وزین و سنگین و پرمحتواست، این یک؛ إِنَّا سَنُلْقی عَلَیک قَوْلاً ثَقیلاً؛ یعنی وزین.