خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود

ارائه‌ی فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود شامل ۵۴ اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل نگاه به خود :

اینکه انسان خود را چگونه ببیند و چگونه بیابد و چه جایگاهی در هستی برای خود قائل باشد، بشدت در اخلاق و رفتار او تأثیر گذار است. آن که خود را عبد می یابد و برای خویش کرامت انسانی و عزت ایمانی قائل است به گونه ای رفتار می کند؛ و آن که عبد بودن خود را از یاد می برد و برای خویش کرامت و عزت قائل نیست به گونه ای دیگر و متضاد با گونه نخست رفتار می نماید.

در اندیشه توحیدی امیر مؤمنان علی علیه السلام، کار گزاران هر دولت و کارکنان هر سازمان، پیوسته باید به یاد داشته باشند که بنده خدایند؛ و همین تلقی است که آنان را از بیماریهای روحی و رفتارهای غیر اخلاقی حفظ می نماید. امیر مؤمنان علی علیه السلام نامه های حکومتی و فرمانهای دولتی و دستورالعملهای اداری خود را با توجه دادن به این حقیقت آغاز می کرد تاکسی در منصب اداری فراموش نکند که کیست؛ آن حضرت می نوشت:

من عبد الله علی أمیر المومنین الی. .[۱]

از بنده خدا، علی امیر مؤمنان به. . .

اگر انسان فراموش کند که کیست و از بنده بودن خود غفلت نماید، سر به طغیان آورد و به گردنفرازی و گردنکشی مبتلا شود و به هلاکت سیر کند. پس باید همگان، پیوسته به یاد داشته باشند که جز بنده ای ناچیز نیستند تا منصب و مقام آنان را از صورت بندگی خارج نسازد. امیر مؤمنان علی علیه السلام در اوایل عهدنامه مالک اشتر بدو چنین می نویسد:

و اذا أحدث لک ما أنت فیه من سلطانک أبهه أو مخیله فانظر الی عظم ملک الله فوقک و قدرته منک علی ما لا تقدر علیه من نفسک، فان ذلک یطا من الیک من طماحک، و یکف عنک من غربک، و یفی ء الیک بما عزب عنک من عقلک[۲]

و اگر قدرتی که از آن برخورداری، نخوتی در تو پدید آرد و خود را بزرگ بشماری، بزرگی حکومت پروردگار را که برتر از توست بنگر، که چیست، و قدرتی را که بر تو دارد و تو را بر خود آن قدرت نیست؛ که چنین نگریستن سرکشی تو را می خواباند و تیزی تو را فرو می نشاند و خرد رفته ات را به جای باز می گرداند.

نگاه نادرست به خود، یعنی خود را صاحب قدرت دیدن و به نخوت آلوده شدن و بزرگی فروختن، آدمی را از مرز انسانیت به در می برد و او را از خرد نورانی بی بهره می سازد و گرفتار تند و تیزی و سرکشی می نماید؛ پس باید پیوسته خود را آن ببیند که هست: بنده ای از بندگان خدا که توفیق خدمتگزاری به مردمان را یافته است و نه بیش.

در نظام اداری، اگر کسی خود را بنده پروردگار و خدمتگزار مردمان نبیند، بی گمان به سوی خود کامگی میل می کند و با مردمان رابطه ای سلطه گرانه بر قرار می کند؛ چون مالکی که به ممکوک خویش بنگرد به مردمان می نگرد، و خواهان آن می شود که او را بستایند و بزرگ دارند و خدمتش نمایند. امیر مؤمنان علی علیه السلام به منظور تصحیح نگاهها و زدودن این گونه رابطه ها در سخنی والا و گویا، در عرصه پیکار صفین فرمود:

و ربما استحلی الناس الثناء بعد البلاء. فلا تثنوا علی بجمیل ثناء لاخراجی نفسی الی الله و الیکم من التقیه فی حقوق لم أفرغ من أدائها، و فرائض لابد من امضائها؛ فلا تکلمونی بما تکلم به الجبابره، و لا تتحفظوا منی بما یبحفظ به عند أهل البادره و لا تخالطنی بالمصانعه، و لا تظنوا بی استثقالا فی حق قیل لی، و لا التماس اعظام لنفسی، فانه من استثقل الحق أن یقال اله أو العدل أن یعرض علیه، کان العمل بهما أثقل علیه. فلا تکفوا عن مقاله بحق، أو مشوره بعدل، فانی لست فی نفسی بفوق أن أخطی ء، و لا آمن ذلک من فعلی، الا أن یکفنی الله من نفسی ما هو أملک به منی، فانما أنا و أنتم عبید مملوکون لرب لا رب غیره؛ یملک منا ما لا نملک من أنفسنا، و أخرجنا مما کنا فیه الی ما صلحنا علیه، فأبدلنا بعد الضلاله بالهدی، و أعطانا البصیره بعد العمی. [۳]

و بسا مردم که ستایش را دوست دارند، از آن پس که در کاری کوششی آرند. لیکن مرا به نیکی مستایید تا از عهده حقوقی که مانده است برآیم و واجبها که برگردنم باقی است ادا نمایم. پس بامن چنانکه با سرکشان سخن گویند، سخن مگویید و چونان که با تیزخویان رفتار کنند، از من کناره مجویید، و با ظاهر آرایی آمیزش مدارید و شنیدن حق را بر من سنگین مپندارید، و نخواهم که مرا بزرگ انگارید، چه آن کس که شنیدن سخن حق بر او گران افتد و نمودن عدالت بر وی دشوار بود، کار به حق و عدالت کردن بر او دشوارتر است. پس، از گفتن حق، یا رای زدن در عدالت باز مایستید، که من نه برتر از آنم که خطا نکنم، و نه در کار خویش از خطا ایمنم، مگر آنکه خدا مار در کار نفس کفایت کند که از من بر آن تواناتر است. جز این نیست که ما و شما بندگان و مملوک پروردگاریم و جز او پروردگاری نیست. او مالک ماست و ما را بر نفس خود اختیاری نیست. ما را از آنچه در آن بودیم بیرون کرد و بدانچه صلاح ما در آن بود در آورد؛ به جای گمراهی رستگاری مان نصیب نمود، و به جای کوری بینایی مان عطا فرمود.

بدین ترتیب امیر مؤمنان علی علیه السلام تلاش می کند تا با تصحیح بینش مردمان و اداره کنندگان امور، اخلاق اداری را آن گونه که بایسته است سامان دهد و مناسبات و روابط مالک و مملوک، و حاکم و محکوم را بزداید. امام علیه السلام در این بیان والا می آموزد که مدیران و مردمان خود را بندگان خدا و مملوک پروردگار بدانند و در نظر و عمل جز او برای خود مالک و پروردگاری نبینند. در این صورت است که کسی بر کسی خداوندی نخواهد کرد و همه خود را بنده پروردگار قادر بی همتا خواهند دید که از آنان می خواهد که براساس روابطی انسانی با یکدیگر رفتار کنند و مرزبان حدود الهی و متخلق به اخلاق کرامتی باشند. رسالت پیام آوران الهی پیوسته این بوده است که مردمان را از بندگی غیر خدا بیرون آورند و در بندگی خدا وارد نماید که اگر جز این باشد گردنفرازی و گردنکشی و خودکامگی و سلطه گری پیوسته در روابط آدمیان ظهور خواهد داشت.

ما کان لبشر أن یؤتیه الله الکتاب و الحکم و النبوه ثم یقول للناس کونوا عبادا لی من دون الله ولکن کونوا ربانیین بما کنتم تعلمون الکتاب و بما کنتم تدرسون. [۴]

هیچ بشری را نسزد که خدا به او کتاب و حکم و پیامبری بدهد، سپس او به مردم بگوید که به جای خدا، بندگان من باشید، بلکه بگوید که خداشناسان و خداپرستان باشید بدان سبب که کتاب خدا را به دیگران می آموختید و خود به خواندن آن می پرداختید.

امیر مؤمنان علی علیه السلام این حقیقت را چنین بیان کرده است:

فبعث الله محمدا- (صلی الله علیه وآله)- بالحق لیخرج عباده من عباده الاوثان الی عبادته، و من طاعه الشیطان الی طاعه. [۵]

پس خداوند، محمد (ص) را بحق بر انگیخت تا بندگانش را از پرستش بتان بیرون آرد، و به عبادت او وادارد، و از پیروی شیطان برهاند، و به اطاعت خدا کشاند.

بیرون شدن از بندگی غیر خدا و خود را بنده خدا دیدن، انسان را به کرامت حقیقی می رساند و از پستی دور می سازند. اگر انسان به کرامت ذاتی خود توجه نماید، به امور حقیر تمایل نمی یابد و خود را برتر از آن می داند که تن به نادرستی سپارد. امیر مؤمنان علی علیه السلام در سخنان نورانی خود این حقیقت را مکرر بیان کرده و بر آن تأکید کرده، چنانکه فرموده است:

من کرمت علیه نفسه لم یهنها بالمعصیه. [۶]

هر که کرامت نفس داشته باشد، هرگز آن را با ارتکاب گناه و نافرمانی پست و موهون نمی سازد.

من أحب المکارم اجتنب المحارم. [۷]

هر که مکارم را دوست بدارد، از محارم دوری می نماید.

الکریم من تجنب المحارم و تنزه عن العیوب [۸]

کریم کسی است که از حرامها دوری گزیند و از عیبها پاک باشد.

بنابراین از مهمترین اموری که باید بدان پرداخت، حفظ و رشد کرامت کارکنان نظام اداری، و ترمیم و تقویت کرامت ایشان است که اگر کارکنان نظام اداری، خود را کریم ببینند، کریمانه رفتار می کنند و کرامت خود را با هیچ چیز معاوضه نمی نمایند. امیر مؤمنان علی علیه السلام در سفارشی گرانقدر به فرزندش حسن علیه السلام چنین فرموده است:

أکرم نفسک عن کل دنیه، و ان ساقتک الی الرغائب، فانک لن تعتاض بما تبذل من نفسک عوض [۹]

نفس خود را از هر پستی گرامی دار، هر چند تو را بدانچه خواهانی رساند، چه آنچه را از خود بر سر این کار می نهی، هرگز به تو برنگرداند

انسان کریم، قدر خود را می شناسد و خود را با ارزش تر از آن می داند که تن به پستی دهد. امیر مؤمنان علی علیه السلام فرموده است:

ألا حر یدع هذه اللمظه لاهلها؟ انه لیس لانفسکم الا الجنه، فلا تبیعوها الا به[۱۰]

آیا آزاده ای نیست که این خرده طعام مانده در کام (دنیا) را بیفکند و برای آنان که درخورش هستند نهد؟ جانهای شما را بهایی نیست ج