خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴)

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) شامل ۴۷ اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۴) :

در شماره گذشته (آذرماه ۱۳۹۲)، یک سلسله مباحث مربوط به صلح، از جمله نیرنگ در صلح، مشوّقات صلح و جنبه پیش گیری از جنگ را مطرح کردیم و اینک ادامه مطلب:

ب – عوامل درمان

درست است که امام علی (ع) چه در زمان حیات پربرکت پیامبرگرامی اسلام (ص) و چه پس از ممات آن اَبَرانسان روزگار در بسیاری از میادین، قهرمانانه جنگیده و بینی دشمنان خدا و بشریت را به خاک مالیده، ولی حضرتش تنها قهرمان جنگ نیست، بلکه قهرمان صلح نیز هست. از آن امام رستگاران تعجب نیست که هم قهرمان جنگ باشد و هم قهرمان صلح، یعنی مجمع صفات متضاد باشد[۱]. هر اندازه روح انسان لطیف تر و متعالی تر گردد، به خدا نزدیک تر می شود و صفات خدائی بیشتر در او تجلی می یابد. مگر نه خدای متعال، هم اول و هم آخر و هم ظاهر و هم باطن است؟!. [۲] مگر نه او هم رحمان و رحیم. [۳] و هم شدید العقاب است؟!. [۴]

روح بلند و لطیف امام علی (ع) پس از پیشوا و مرادش پیامبر خاتم (ص)، نزدیک ترین ارواح به خدای متعال بود، بنابراین؛ چه عجب، اگر او جامع اضداد و مؤلف اَشتات »[۵]) یعنی تألیف کننده امور پراکنده باشد! اگر رجزهای جنگی او دل شیران را آب می کرد و بر اندام پهلوانان نامدار لرزه می انداخت و برق شمشیر مردافکن و شیراوژنش چشم ها را خیره می کرد، مواعظ صلح آمیزش نیز آتش خانمان سوز کینه ها را فرو می نشاند و تعصبات غلط و جاهلی را خنثی می کرد و غرور قومی و طایفه ای و ناسیونالیستی و نژادی را می شکست، و از تمام مشوّقاتی که بیماری صلح گریزی و آشتی جوئی را درمان می کرد، بهره می جست.

گفته شد که در زندگی بشر، اصالت با صلح است نه جنگ، و صلح؛ خیر است نه شر؛ بنابراین، باید دید آن ابر مردی که هم قهرمان جنگ و هم قهرمان صلح است، برای محقق ساختن آن چه خیر و صلاح بشریت است و فرهنگ ها و تمدن ها را به بار می نشاند و ضامن بقاء همه آثار خیر و مفیدی است که از پیشینیان به یادگار مانده، چه چاره ای اندیشیده، و چه رهنمودهائی از خود به یادگار گذاشته است. با استقراء ناقص در نهج البلاغه سید رضی می توانیم سه عامل را مطرح کنیم؛ هرچند مدعی حصر نیستیم، و صدالبته که استقراء بیشتر فرصتی افزون تر می طلبد.

۱- نقد سازنده

امام علی (ع) راهگشای نقد سازنده و گفت وگوی آگاهی دهنده است. به راستی اگر رقباء به چنان نقدی روی آورند، و دست از عناد و لجاج بردارند و احتجاج را با شیوه ای عقلانی و راه و رسمی خدایگانی برگزینند، ممکن است جنگ و ستیز، مبدل به صلح و صفا و آشتی شود و محبت، جایگزین عداوت، و عدالت، به جای ظلم و قساوت نشیند. در صورتی که طرف مقابل به هیچ صراطی مستقیم نباشد، قطعاً بر آن که در صراط مستقیم گام نهاده، ملامتی و ایرادی نیست؛ چرا که ملامت برای کسانی است که تخلف کرده، و به بی راهه رفته اند، همان طوری که امام علی (ع) در سخنی بسیار حکیمانه، مردن به خاطر پاره شدن گوش یک زن بی پناه و بی گناه را در خور ملامت ندانست. اکنون ببینیم بعد از آن که حضرتش یاران را از سبّ و دشنام منع کرد، به جای آن چه توصیه ای به آن ها ارائه داد: «و لکنّکم لو وصفتُم أعمالَهم و ذکرتُم حالَهُم کان أصوبَ فی القولِ و أبلَغَ فی العُذر». [۶]ولی اگر کردار دشمنان را وصف کنید، و حالاتشان را یادآوری کنید، به سخن صواب نزدیک تر، و در راه عذرخواهی و پوزش، رساتر است. اگر نقد گفتار و کردار و رفتار و احوال رقیب، عاری از غرض ورزی و به دور از کینه توزی و برکنار از انتقام جوئی باشد، قطعاً طرف مقابل را -اگر اهل فکر باشد- به تفکر وا می دارد، و اگر اهل فرافکنی نباشد، انتقاد را می پذیرد و چه بسا از این رهگذر، عقلانیت را بر نفسانیت و انسانیت بر سبعیت، ترجیح می دهد و اگر به لجبازی و یکدندگی روی آورد، اتمام حجت شده، و باید درباره اش گفت:

چندین چراغ دارد و بیراهه می رود

بگذار تا رود و ببیند سزای خویش

خدای متعال درباره افراد بی منطق و پندناپذیر و لجوج به پیامبرش می گوید: «ذَرْهُم یأْکلُوا و یتَمَتَّعُوا و یلْهِهمُ الأَملُ فسَوفَ یعلمُون». [۷]: بگذارشان تا بخورند و متمتع شوند و به آرزوهای دور و دراز خود سرگرم باشند، زیرا به زودی خواهند دانست که چه بیراهه رفته اند!

فرهیختگان راه خدا می کوشند که غریقی را نجات دهند، یا گمراهی را به راه آورند، یا سرگردانی را نجات دهند، یا بیماری را درمان کنند، یا نادان ناپخته و ناآگاهی را پختگی و آگاهی بخشند. دوای درد غریق های گرداب بدبختی و گمراهی و سرگردانی، و شفای بیماران ناپختگی و ناآگاهی و جهالت خشونت و فحاشی نیست. اگر دوا و شفائی برای آن ها فرض شود، همانا نقادی های سازنده و تذکرات بیدارکننده و مواعظ شفادهنده است

جنگ، جراحی است برای قطع عضو فاسدی که اصلاح ناپذیر است. جراحی که عضوی را قطع می کند، خوشحال است که بیماری را نجات داده؛ ولی ناراحت است که عضوی را از پیکر بیمار بریده و به خاک سپرده است. بی جهت نیست هنگامی که امام علی (ع) طلحه و عبدالرحمان بن عتاب را در میان کشتگان جملی مشاهده کرد، فرمود: أما واللّهِ لقد کنتُ أکرَهُ أن تکونَ قُریشٌ قتلی تحتَ بُطُونِ الکواکب. [۸]: آگاه باشید، به خدا دوست نمی داشتم که قریش را زیر سقف پرستاره آسمان کشته ببینم!

شاید دیگران از تماشای اجساد به خون غلتیده دشمنان شادی می کردند، ولی آن که در حقیقت مامای نفوس است، و به دنبال این است که از مادر ابدان، نفوسی پاک و طاهر و وارسته و خجسته متولد شوند، از دیدن اجساد دشمنان هلهله و شادی و غریو خنده مستانه سر نمی دهد، زیرا می بیند به هدفش نرسیده، و گوئی نوزادانش نارسیده و به کمال و تمام نرسیده سقط شده اند! بنابراین، چه جای خنده و شادی، و چه جای تبریک و تهنیت!

با سیری سریع، که در بوستان پرگل و سنبل نهج البلاغه داشتیم، و با نگاهی اجمالی که به این کتاب ماندگار و پایدار افکندیم، معلوم شد که امام علی (ع) اصالت را به صلح داده، نه جنگ.

۲- پایمردی

هنگامی که امام علی (ع) صلح نامه ای میان قبیله ربیعه و مردم یمن تنظیم می کند و بعدها از طریق نوشته های هشام بن کلبی -که از شیعیان دانشمند و مورخ و مفسر و عالم به علم انسان بود[۹]-، به دست ما می رسد، بیشترین تکیه اش بر پایمردی و پایداری در راه حفظ و مراعات مواد صلح است. ممکن است صلح، مخالف میل بعضی باشد، و منافع مادی آن بعض را تأمین نکند، چرا که برخی بر آنند که از آب گل آلود، ماهی بگیرند! این گونه افراد نه تنها خشنود نیستند و سکوت نمی کنند، بلکه از هیچ گونه توهین و جسارتی نسبت به کسانی که به صلح شرافتمندانه روی آورده اند، کوتاه نمی آیند.

امام علی (ع) برای تشویق و دل گرمی و تقویت روحی امضاءکنندگان پیمان صلح می فرماید: دَعَوتُهُم واحِدَهٌ لا ینقُضُونَ عهْدَهُم لِمَعْتَبَهِ عاتِبٍ و لا لِغَضَبِ غاضِبٍ و لا لاستِذلالِ قومٍ قوماً و لا لِمَسَبَّهِ قومٍ قوماً. [۱۰]: دعوت آن ها یگانه و هماهنگ است. هرگز به خاطر یک سرزنش، یا یک خشم، یا یک تحقیر، یا یک دشنام، ننگ پیمان شکنی را بر خود هموار نمی کنند. این لحن سخن شوق انگیز است؛ چرا که به صورت اِخبار، بیان شده نه به صورت امر و نهی. در حقیقت، طرفین صلح را بر مسندی والا نشانده و آن ها را به اوصاف استقامت و پایمردی ستایش کرده، و به آن ها عزت و عظمت و شخصیت بخشیده و از این رهگذر، خواسته خود را بر آ