خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳)

ارائه‌ی فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) شامل ۴۸ اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳):

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل دین و سیاست: صلح در نهج البلاغه (۳) :

در شماره گذشته (آبان ماه ۱۳۹۲)، یک سلسله از موانع صلح مطرح و بررسی شد، اینک ادامه مطلب:

د. نیرنگ و نفاق

کسی که پیمان صلح می بندد، باید اهل فریب و نیرنگ و خیانت نباشد. روبه صفتی و تزویر و بوقلمون صفت عمل کردن و نان را به نرخ روز خوردن، از مردان خدا به دور است. هنگامی که معاویه پیمان صلح را با امام حسن مجتبی (ع) منعقد کرد، با هیمنه و سیطره وارد کوفه شد و طی سخنانی به مردم اعلام کرد که جنگش به خاطر نماز و روزه و زکات و حج نبوده، بلکه به خاطر حکومت بوده، و مواد صلح را زیر پای خود دارد و معلوم نیست که به آن ها پای بند باشد. [۱]چنین روحیه پلیدی مانع انعقاد صلح و مانع استمرار آن است. اگر طرفین صلح حسن نیت خود را ثابت کنند، صلح منعقد می شود، و اگر در حسن نیت خود، صادق و استوار باشند، صلح استمرار می یابد، و طرفین صلح از فواید و آثار و برکات آن بهره مند می شوند؛ در غیر این صورت، هردو طرف همواره در حال اضطراب به سر می برند و ناگزیرند پادگان های خود را تجهیز کنند و نیروهای رزمی را در حال آماده باش نگاه دارند.

کسی که پیمان صلح می بندد، باید اهل فریب و نیرنگ و خیانت نباشد. روبه صفتی و تزویر و بوقلمون صفت عمل کردن و نان را به نرخ روز خوردن، از مردان خدا به دور است. در چنین حالتی، آن فوایدی که بر صلح مترتب می شود، به دست نمی آید و هیچ کسی خواب راحت نخواهد داشت؛ از این رو امام علی (ع) که در فرمان تاریخی خود، مالک را به پذیرش دعوت صلح ترغیب کرده، به او هشدار می دهد، و می فرماید: «أَلحَذَرَ کلَّ الحَذَرِ مِن عَدُوِّک بَعدَ صُلحِهِ، فَإنَّ العدُوَّ رُبما قارَبَ لِیتَغَفَّلَ».[۲]«زنهار، زنهار از دشمن خود پس از آشتی کردن! زیرا دشمن گاهی نزدیک می شود، تا غافل گیر کند ». پیمان شکنی کار زشتی است؛ نه تنها شرایع آسمانی آن را نمی پسندند، بلکه عقل سلیم و وجدان پاک نیز، از آن بیزار است. اگر از کسانی که به ظاهر بر سر میز مذاکره و صلح می نشینند، اطمنیان نباشد، صلحی پدید نمی آید؛ مگر این که طرف مقابل فریب بخورد، یا این که او نیز در پی فریب رقیب باشد. چنین صلحی پا نمی گیرد و اگر پا بگیرد، قابل دوام نیست؛ زیرا در درجه اول، علت محدثه ندارد و در درجه دوم از داشتن علت مبقیه بر کنار است. مگر ممکن است بدون علت محدثه، چیزی پدید آید و مگر ممکن است بدون علت مبقیه استمرار یابد.

امام علی (ع) نه تنها مالک اشتر را از غافل گیر شدن در برابر نیرنگ دشمن برحذر می دارد، بلکه با سفارش بسیار مؤکد، او را از پیمان شکنی بر حذر می دارد و او را از این که به کاری روی آورد که راه و رسم نامردهای روزگار و شیوه دغل بازان مردم آزار است، نهی می کند. او در مورد هوشیاری و بیداری و عدم غفلت از فریب کاری دشمن می فرماید: «فَخُذ بِالحَزمِ وَ اتَّهِم فی ذلِک حسنَ الظنِّ». [۳]«دور اندیشی پیشه کن و از خوش گمانی بپرهیز».

و در مورد پرهیز از دسیسه و نیرنگ و پیمان شکنی می فرماید: «اگر میان خود و دشمنت پیمانی منعقد کردی یا او را در پناه خود امان دادی، به پیمان خویش وفادار باش، و نسبت به آن چه بر عهده گرفته ای، امانت داری کن و جانت را سپر عهد و پیمان و امان خود گردان ». اگر امت اسلامی پرچمدار وفا و صفا و انصاف واخلاق نباشد، کدام فرد یا جمع یا گروهی این پرچم مقدس را برافراشته خواهد کرد؟!.

ما باید برافروزنده چراغ هدایت باشیم و مردم را بصیرت و نورانیت و معرفت بخشیم، و عقل سلیم و شرع قویم حکم می کند که در این راه همچون شمع، ذوب شویم تا به زندگی دیگران نور و فروغ بخشیم. همین بود سفارش مولای همه عاقلان و متشرعان راستین، به پور نخعی که از تربیت شدگان مخلص مکتب پرافتخار و انسان سازش بود. نه تنها جنگ مکتبی فداکاری می خواهد، بلکه صلح مکتبی نیز، و اگر نگوییم: فداکاری بیشتری می طلبد، کمتر هم نمی طلبد.

۵- مشوّقات صلح

هم صلح؛ انگیزه می خواهد، هم جنگ؛ هیچ فرقی نمی کند که صلح و جنگ، مکتبی باشد یا غیر مکتبی. رهبران جنگ و صلح مکتبی با ملاک های مکتب، ایجاد انگیزه می کنند و رهبران جنگ و صلح غیر مکتبی به انگیزه های نژادپرستانه و ناسیونالیستی و قومی و طایفه ای و قبیله ای روی می آورند.

امام علی (ع) که در فرمان تاریخی خود، مالک را به پذیرش دعوت صلح ترغیب کرده، به او هشدار می دهد، و می فرماید: «أَلحَذَرَ کلَّ الحذَرِ من عدُوِّک بَعدَ صُلحِهِ، فَإنَّ العَدُوَّ رُبَّما قارَبَ لِیتغَفَّلَ ». «زنهار، زنهار از دشمن خود پس از آشتی کردن! زیرا دشمن گاهی نزدیک می شود، تا غافل گیر کند».

عرب جاهلی غیر خود را عجم و گنگ می نامید و برایش ارزشی قائل نبود، و می کوشید که از راه تحریک غرور عربیت، عجم ها را خوار و زبون و ذلیل معرفی کند. با ظهور اسلام این روحیه نژادپرستی به افول گرایید؛ ولی بنی امیه آن را تجدید کردند و مسلمانان غیر عرب را موالی -یعنی بردگان آزادشده- شمردند. تعصب قومی و غرور طایفه گرائی نیز بر عرب جاهلی حاکم بود، و منشأ جنگ های بسیار می شد؛ ولی اسلام آن را محو کرد؛ چنان که فرمود: «… وَ أذکرُوا نِعمَهَ اللّهِ علَیکم إذ کنتُم أَعداءً فَألَّفَ بَینَ قلوبِکم فأَصبَحتُم بنِعْمَتِهِ إخواناً… »[۴]: «نعمت خدای را به یاد آورید که همه با هم دشمن بودید، و خدا دل های شما را با هم الفت داد و به برکت نعمت وحی او با یکدیگر برادر شدید ».

چه عواملی موجب صلح و آشتی برادری می شود؟ مردمی که بر لبه گودال آتش جنگ و خشونت و نسل کشی قرار دارند، چگونه ممکن است که آن ها را نجات داد؟! چگونه می توان آتش جنگ و کینه و برادرکشی را فرو نشانید؟! آیا نه این است که باید عوامل تشویق را شناسائی کرد، و آن ها را با همت بلند و عزم راسخ و سعه صدر به کار بست. پاره ای از مشوّقات، جنبه پیش گیری و پاره ای جنبه درمان دارد.

الف. عوامل پیشگیری

سران قوم و اولیاء امور و آن هایی که باید گره گشای زندگی مردم باشند، سعی کنند که همه را به یک چشم بنگرند و میان اقشار مختلف مردم تبعیض قائل نشوند. این نکته ظریف و لطیف را می توان از همان فرمان تاریخی امام علی (ع) که خطاب به مالک اشتر صادر شده و سال ها مورد استفاده خلیفه های اموی بوده و در دوره عمر بن عبدالعزیز در دسترس عموم قرار گرفته، استفاده کرد. امام علی (ع) در این فرمان جاویدان از سه عامل پیش گیری سخن می گوید: رحمت، محبت و لطف. در این باره می فرماید: «وَ أَشعِرْ قَلبَک الرَّحمَهَ لِلرَّعِیهِ وَ المَحَبَّهَ لَهُم وَ اللُّطفَ بِهِم»: [۵] «بر قامت قلبت لباس رحم و محبت و لطف به مردم را بپوشان».

اگر مردم بدانند که زمامدارشان دلی مهربان و آکنده از رحم و مهر و لطف دارد و همواره به یاد ایشان است، هرگز بر سرش نمی شورند و شعار مرگ بر… را سر نمی دهند و اسباب سقوطش را فراهم نمی کنند و او را به دار نمی آویزند، یا فرارش نمی دهند.

آنچه امروز بهار عربی نام گرفته، و اگر به کنه آن پی برده شود، بیداری اسلامی است، نتیجه نبودن رحمت و محبت و لطف شاهان و زمامداران است. اکنون هیچ زمینه ای برای آشتی و صلح بین ملت ها و زمامدارانشان باقی نمانده و چاره ای جز برکناری و محاکمه آن ها نیست. آیا اگر رابطه سران و ملت ها رابطه گرگ و میش باشد، امکان صلح و مصالحه وجود دارد؟ اگر روزی گرگ و میش باهم آشتی کنند، این ملت ها هم با سران خود آشتی می کنند؛ ولی هیهات!

امام علی (ع) برای تقویت و تحکیم عوامل پیش گیری به پور نخعی فرمود: «وَ لا تَکوُنَنَّ عَلَیهِم سَبُعاً ضارِیاً تَغتَنِمُ أَکلَهُم». [۶] «و مبادا برای آنها حیوان