خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا

تحولی در ارائه‌ها با فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا!

اگر به دنبال یک روش ساده اما حرفه‌ای برای ارائه‌ی مطالب خود هستید، فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا بهترین انتخاب شما خواهد بود. فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا از پایه بر اساس اصول طراحی مدرن ساخته شده و تضمین می‌کند که اسلایدهای شما جذاب، منظم و آماده‌ی استفاده باشند.

فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا شامل ۷۷ اسلاید است که با ترکیب بصری زیبا و چیدمانی حرفه‌ای، ارائه‌ی شما را به سطحی بالاتر می‌برد.

چرا باید از فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا استفاده کنید؟

✔ طراحی حرفه‌ای: هر اسلاید فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا با دقت بالا تنظیم شده تا بیشترین تأثیر را روی مخاطبان بگذارد.

✔ صرفه‌جویی در زمان: نیازی نیست ساعت‌ها وقت خود را برای طراحی پاورپوینت بگذارید، همه چیز آماده است.

✔ استفاده‌ی آسان: بدون نیاز به ویرایش‌های پیچیده، کافی است فایل را باز کنید و ارائه دهید.

✔ فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا قابل استفاده در هر محیطی: چه در دانشگاه، چه در جلسات کاری، فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا حرفه‌ای نیاز شما را کاملاً برآورده خواهد کرد.

متمایز باشید!

دیگر نگران بهم‌ریختگی یا طراحی‌های غیرحرفه‌ای نباشید. فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا به شما این امکان را می‌دهد که بدون دغدغه روی محتوای خود تمرکز کنید و ارائه‌ای تأثیرگذار داشته باشید.

همین حالا دریافت کنید و تجربه‌ای متفاوت از ارائه‌های حرفه‌ای را داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل رجزخوانان اصحاب امام حسین در روز عاشورا :

اهداف رجز

اولین و بیشترین کاربرد رجز در میدان های نبرد، معرفی فرد سلحشور به مبارز روبرو و نیز به سپاه دشمن است و معمولاً با ستایش از پهلوانی و قدرت خود و تشبیه خود به شیر یا اژدها برای ترساندن طرف مقابل همراه بوده است. برای مثال در این جا به دو نمونه اشاره می کنیم: در جنگ خیبر، از جنگ های صدر اسلام که ابتدا قهرمانان دو سپاه با هم می جنگیدند و سپس حمله عمومی آغاز می شد، مرحب خیبری پهلوان یهود این گونه خود را معرّفی کرد:

قد علمت خیبر أنّی مرحب شاکـی السّلاح بطل مجرّب «(اهل) خیبر می دانند که من مرحبم، سلحشوری غرق در اسلحه و پهلوانی با تجربه…» و امیر مؤمنان علی(ع) نیز در پاسخ او چنین سرود:

أنا الذی سمّتنی أمّی حیدره ضرغام آجام و لیث قسوره/عبل الذراعین غلیظ القصره کلیث غابات کریه المنظره

«من آنم که مادرم مرا حیدر (شیر) نامیده است، شیر بیشه ها، شیر حمله ور.

با بازوان و گردنی ستبر، چون شیر نیزارها که دیدارش ناخوشایند است.» مالک اشتر در جنگ صفین خود را چنین معرّفی می فرماید: إنّی أنا الأشتر معروف الشَتر إنّی أنا الأفعی العراقیّ الذکر «اینک این منم، مالک اشتر، همان مالکی که به فروهشتگی پلک چشمش معروف است… اینک این منم، اژدهای مهیب عراق.»

بریر از اصحاب حضرت سیدالشهداء(ع) نیز چنین می سراید:

أنا بریرٌ و أبی خضیرٌ لیثٌ یروع الاُسدَ عند الزّیر/یعرف فینا الخیرَ أهل الخیر أضربُکم و لا أری مِن ضیر

کذاک فعل الخیر من بُرَیر«من بُریرَم فرزند خضیر، شیری که شیران از غرش او می هراسند. نیکوکاران نیکی ما را باور دارند. با شمشیرم شما را می زنم و زیانی در اینکار نمی بینم. چنین است کار نیک بریر.»

دومین کاربرد رجز، بیان نسب و حسب سلحشور است که خود را با آن می ستاید و به آن بر دشمن فخر می فروشد. برای مثال، مالک اشتر نخعی در یکی از روزهای جنگ صفین چنین رجز خوانده است:

آلیت لا أرجع حتّی أضربا بسیفی المصقول ضرباً معجباً

أنا ابن خیر مذحج مرکبّا من خیرها نفساً و أمّاً و أباً

«سوگند یاد کرده ام که باز نگردم تا به آبگون تیغ خون پالایم ضربه هایی شگفت بر دشمن فرود آورم.

من زاده نجیب ترین سروران قبیله مذحجم. خود از بهترینِ ایشانم، پدر و مادرم نیز».

حضرت سیدالشهداء(ع) نیز در روز عاشورا خود را چنین معرفی می فرماید:

أنا الحسینُ بن علیّ أحمی عیالاتِ أبی

آلیتُ أن لا أنْثَنی أمْضی علی دینِ النّبیّ «منم حسین بن علی. از خاندان پدرم حمایت می کنم. سوگند خورده ام که تسلیم نشوم و برای دین پیامبر(ص)جان دهم.»

سومین کاربرد رجز، عقیده یا هدفی است که فرد سلحشور به خاطر آن می جنگد. برای مثال عمّار بن یاسر صحابی بزرگوار پیامبر(ص) در جنگ جمل با عمرو یثربی از سلحشوران سپاه عایشه روبرو شد و این رجز را خواند:

لا تبرح العرصه یابن الیثربیّ حتّی أقاتلک علی دین علیّ/نحن و بیت اللَّه أولی بالنّبیّ[۵۷]

«مگریز و صحن آوردگاه را ترک مکن ای فرزند یثربی، بمان تا با تو به خاطر دین علی(ع) بجنگم، به خان خدا سوگند که ما از شما به پیامبر(ص) نزدیک تر و سزاوارتریم.»

چهارمین کارکرد رجز در میدان های نبرد، بیان پلیدی ها و نادرستی عقیده یا اعمال دشمن و افشاگری دربار آن هاست تا آیندگان و کسانی که در آن نبرد حضور نداشته اند، بتوانند حقیقت را در آین شفاف این اشعار ببینند و قضاوت کنند. برای مثال در جنگ صفین عمروعاص با امیر مؤمنان علی بن ابی طالب(ع) روبرو شد و از ترس مرگ، عورت خود را برهنه کرد و با این ترفند شیطانی، از چنگ امام معصوم -که در هیچ شرایطی به عورت کسی نمی نگرد- جان در بُرد، بقیه بزرگان سپاه معاویه نیز بارها این روش رذیلانه را به کار گرفتند. مالک اشتر در رجزی چنین می سراید:

أکلّ یومٍ رجلُ شیخٍ شاغره و عوره وسط العجاج ظاهره/تبرزها طعنه کفٍّ واتره عمروٌ و بسرٌ رمیا بالفاقره «آیا هر روز باید پای شیخی شامی بالا رود و در میان غبار، عورت برهنه ای آشکار شود؟ ضرب نیزه زننده ای انتقام گیرنده سبب می شود تا آن عورت آشکار شود؛ راستی که عمروعاص و بسر بن أرطاه به ننگ کمرشکنی گرفتار آمده اند.»

نمونه عاشورایی از این دو هدف در ادامه مقاله آمده است.

کسانی از اصحاب که در روز عاشورا رجز خوانده اند عبارتند از: ابن عمیر کلبی، حرّ بن یزید ریاحی، بریر بن خضیر، نافع بن هلال جملی، حبیب بن مظاهر، زهیر بن قین، عبداللَّه و عبدالرحمن پسران عزره غفاری، یزید بن زیاد بن مهاصر (ابوالشّعثاءکندی)، عمرو ابن خالد صیداوی، خالد بن عمرو بن خالد صیداوی، جون غلام ابوذر غفاری، بشیر بن عمرو حضرمی، عبدالرحمن بن عبداللَّه بن الکدنیزنی، حجّاج بن مَسروق جُعفی، عُمیر بن عبداللَّه مَذحِجی، سعد بن حَنظله تمیمی، یحیی بن سُلَیم مازنی، قُرّه بن أبی قرّه غِفاری، مالک بن اَنس کاهلی، عمرو (عمر) بن مُطاع جعفی، انیس بن مَعْقِل الاصبحی، عمرو بن جناده، مبارزه و شهادت جوانی سلحشور و رشادت مادرش، غلام ترکی، مالک بن دودان، ابراهیم بن حُصَین اسدی.

و از بنی هاشم عبارتند از: علی بن الحسین (حضرت علی اکبر(ع))، عبداللَّه بن مسلم بن عقیل، عَوْن بن عبداللَّه بن جعفر طیّار، محمّد بن عبداللَّه بن جعفر طیّار، عبد الرحمن بن عقیل بن ابی طالب، جعفر بن عقیل بن ابی طالب، قاسم بن الحسن، ابوبکر بن الحسن، ابوبکر بن علی، عثمان بن علی، جعفر بن علی، عبداللَّه بن علی، عبّاس بن علی بن ابی طالب(ع) و حضرت سیّدالشهداء حسین بن علی(ع). همانطور که ملاحظه می شود، از ۷۲ تن شهدای کربلا، تعداد ۴۱ نفر رجز خوانده و جنگیده اند. این یعنی ۹/۵۶% از همه سپاه کوچک حضرت اباعبدالله(ع). از این تعداد نیز ۱۷ نفر یعنی ۴/۴۱% از کسانی که رجز خوانده اند، به بیان حقانیت دین خود که همان دین امام حسین(ع) و پیامبر(ص) است می پردازند.

به راستی شگفت آور است آیا سید جوانان بهشت باید از حقانیت دین خود بگوید؟ آنهم برای کسانی که نه ایرانی اند و نه رومی و نه حبشی! بلکه عربند و به وسیله جدّ او از بت پرستی نجات یافته اند؟ قطعاً چنین کسانی شیعه او نیستند، وگرنه نیاز نبود که خود را در روز عاشورا با تفصیل معرفی کند و نیاز نبود که در وسط میدان نماز بخواند، بلکه می توانست نماز خود را در خیمه بجا آورد و نیاز نبود که بفرماید: “ای شیعیان آل ابوسفیان اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید…امام معصوم و اصحاب با وفایش، علاوه بر معرفی خود به دشمن و بیان شجاعت و حسب و نسب خویش، دو هدف مهم دیگر- یعنی اظهار دین و باوری که برای آن می جنگند و نیز بطلان عقیده دشمن و سخافت باورهای ایشان- را دستمایه رجزهای خود ساخته اند. برای آن که آیندگان و امّت رسول خدا(ص) حقیقت را بدانند و از ضلالت و گمراهی برهند. نخستین نفر، نافع بن هلال جملی است که با تیرهایی که نام خود را بر آن ها نوشته بود سپاه ابن سعد را هدف قرار داد و ۱۲ نفر را هلاک کرد. وی چنین می سرود:

أرمی بها معلمه أفواقها مسومه تجری بها اخفاقها/ لیملانّ أرضها رشاقها والنفس لا ینفعها اشفاقها

«تیرهایی که سوفارشان نشانه دار است، پرتاب می کنم و زمین را از آن ها پر می کنم. ترس از مرگ برای آدمی نفعی ندارد و او را از مرگ باز نمی دارد.» آن گاه به میدان آمد و این رجز را خواند:

أنا ابن هلال الجملی أنا عَلی دین علیّ /و دینه دین النّبیّ«من پسر هلال جملی هستم و بر دین علی(ع) می باشم و دین علی(ع) همان دین پیامبر(ص) است.» و نیز این رجز را می خواند:

أنا الغلام الیمنی الجملی دینی علی دین حسینٍ وعلیّ/ إن أقتل الیوم فهذا أملی و ذاک رأیی و أُلاقی عملی

«منم جوان یمنی جملی؛ دینم همان دین حسین و علی است. اگر امروز کشته شوم این آرزوی من است و اعتقادم این است که با عمل خویش (شهادت) ملاقات خواهم کرد.»

سپس عبدالرحمن بن عبداللَّه بن الکدن یزنی به میدان رفت و چنین سرود:

إنّی لمن ینکرنی إبنُ الکدَن إنّی علی دین حسینٍ و حسن

«اگر کسی مرا نمی شناسد، من فرزند کدَنَم و بر دین حسین و حسن می باشم.»

به گزارش دیگری او چنین رجز خواند:

أنا ابن عبد اللَّهِ من آل یَزَن دینی علی دین حسینٍ و حسن

أضربکم ضربَ فتی من الیمن أرجو بذاک الفوز عند المؤتمن

«من عبداللَّه از خاندان یَزَن و دینم همان دین حسین و حسن است.

بر شما ضربت وارد می کنم، ضربت جوانمرد یمنی و با این کار امید رستگاری در نزد خدای مؤتمن را دارم.»

چرا این دو بزرگوار، در آن عرصه هولناک، از دین خود می گویند و آن را دین علی و حسن و حسین (یعنی دین اهل بیت پیامبر(ص)) معرفی می کنند؟ واضح است که اگر در جامعه آن روز دو دین وجود نداشت، بیان چنین مطلبی بی مورد بود و با واکنش منفی شخص امام حسین(ع) مواجه می شد. در احوالات جناب زهیر هم نقل شده که ابتدا گرایش عثمانی داشته و پس از برخورد با حضرت اباعبدالله(ع) متحول شده و به آن حضرت پیوسته است. پیروان خلفا اکثریت جامعه را تشکیل می دادند و بی بصیرت بودند و حکومت جائر و کینه توز اموی که کمر به محو خاندان پیامبر(ص) بسته و انتقام کشته های بدر را می طلبید در تبلیغات مسموم خود، امام علی و فرزندانش را بی دین معرفی می کرد. این سخن اصحاب امام(ع) بیانگر این است که دین سپاه ابن زیاد، دین اهل بیت: نیست بلکه برخلاف رضای الهی است.

اگر دین اهل بیت: همان دین رسول خداست پس باید قاتلان حضرت اباعبدالله بی دین و کافر باشند نه مسلمان. به یاد بیاوریم نامه حضرت سیدالشهداء(ع) به معاویه را که در آن می فرماید: “…. آیا تو قاتل عمرو بن حمق خزاعی نیستی؟ او که از اصحاب پیامبر(ص) بود و عبادت او را رنجور کرده و چهره او را تغییر داده و جسم او را نحیف کرده بود… تو سنت پیامبر(ص) را ترک کرده و با فرمان او عمداً مخالفت کردی و بدون هدایت الهی به دنبال هوای نفس خود رفتی. بعد از آن زیاد را به بصره و کوفه مسلط کردی؛ در حالی که او دست های مسلمانان را قطع کرده، چشمان آنها را نابینا نموده و آنها را به شاخه های نخل آویزان می ساخت. آیا تو قاتل آن دو فرد حضرمی نیستی؟ کسانی که زیاد به تو نوشت آنها بر دین علی(ع) هستند و تو به او نوشتی که هر کس را بر دین و رأی علی(ع) است، بکش. او نیز به دستور تو آنها را کشته و مُثله کرد. آیا جز این است که دین علی(ع) همان دین محمد(ص) است؟. … خداوند تو را به خاطر گمان بد به مردم و اینکه آنها را گرفته و با شبهه و تهمت به قتل رسانده و مردم را وادار به بیعت برای فرزند سفیه شرابخوار و سگ باز خود می کنی، فراموش نمی کند….

روشن است که کسانی که با خداوند یا پیامبر(ص) یا اهل بیت: دشمنی کنند، ناصبی اند و کافرند، حتی اگر نماز بخوانند یا روزه بگیرند. در اینجا چند روایت از معصومین: را در باره نواصب می آوریم:

کاربرد لغوی نصب، به معنی ابراز دشمنی و جنگ، در متون قرون اولیه دیده می شود؛ اما با فرض صحت انتساب، می توان احادیث منقول از پیامبر اکرم(ص) را که شامل واژ نصب است، از اولین موارد کاربرد این مفهوم دانست.[۶۶] از جمل آن ها، روایتی است که شیخ صدوق از انس بن مالک از رسول خدا(ص) نقل می کند که: «مَن ناصَب عَلِیَّاً حَارَبَ الله. .. »؛[۶۷] و نیز حدیث مشابه دیگری که ابن مغازلی شافعی در مناقب الامام علی بن ابی طالب از قول رسول اکرم(ص) آورده است: «مَن ناصب عَلِیاً الخلافه بعدی فهو کافر و قد حارب اللهَ و رسولَه… »[۶۸] و روایتی دیگر از پیامبر(ص): «صنفان من أمتی لا نصیب لهما فی الاسلام: الناصب لاهل بیتی حربا، وغالٍ فی الدین مارقٌ منه.» پیامبر اکرم(ص) در یکی از خطبه های خود، ضمن بیان برتری علی(ع)، به بحث دشمنی و مخالفت با آن حضرت نیز اشاره کرده و تأکید نمود که خداوند فرموده: هر که با علی دشمنی کند با من دشمنی کرده و هرکه از او پیروی کند مرا پیروی کرده و جنگ افروز بر او با من جنگ کرده (= من ناصبه ناصبنی) و مخالف او با من مخالفت نموده است..

آن حضرت در جای دیگر و خطاب به علی(ع)، ضمن اشاره به اینکه خداوند، شفاعت اهل توحید را به رسولش سپرده است، تأکید می کند که این شفاعت به کسانی که نسبت به علی و فرزندانش ابراز دشمنی کنند (= ناصبک و ناصب ولدک)، نمی رسد. در روایات، نصب دربار دشمنان حسین بن علی۸ نیز آمده است. برای نمونه، در روایتی از پیامبر(ص) نقل شده که خداوند فرموده است: هر کس او [حسین(ع)] را بکشد، و با او به نصب، خصومت و نزاع برخیزد (= من قتله وناصبه وناواه ونازعه)، لعن، خشم، عذاب، محنت و عقوبت الهی برای او خواهد بود. سپس حبیب بن مظاهر به میدان آمد و این رجز را خواند:

أنا حبیب و أبی مظاهر فارسُ هیجاء و حرب تُسعَر

أنتم أعدّ عدّه و أکثر و نحنُ أوفی منکمُ و أصبَر

ونحن أعلی حجّه وأظهر حقاً و أتقی منکم و أعذر

«من حبیبم و پدرم مظاهر است؛ سوارکار میدان جنگ های شعله ورم. ابزار و ادوات جنگی و شمار نیروهای شما از ما افزون تر است ولی ما با وفاتر و شکیباتریم. ما حجّتی برتر و حقانیّتی روشن تر داریم. ما از شما پرهیزکارتر و دارای عذری برتریم.»

عمرو بن جناده به میدان جهاد گام نهاد و چنین سرود:

اَضِقِ الْخَناقَ مِنِ ابْنِ هِنْد وَارْمِه فی عُقرِهِ بِفوارِسِ الاَنْصارِ

وَ مُهاجِرینَ مُخَضِّبِینَ رِماحَهُم تَحْتَ الْعِجاجَه مِنْ دَمِ الکُفّارِ

خَضَبَتْ عَلی عَهْدِ النَّبِیِّ مُحَمَّد فَالْیَوْمَ تُخْضَبُ مِنْ دَمِ الْفُجّارِ

وَ الْیَومَ تُخْضَبُ مِن دَمٍ لمَعاشر رَفَضُوا الْقُرآنَ لنُصْره الاَشْرارِ

طَلِبُوا بِثَأرِهِمُ بِبَدْرٍ وَ انْتَشَوا بِالْمُرهَفاتِ وَ بِالْقِنَا الْخَطّارِ

وَ اللَّه رَبّی لا أزالُ مُضارِبا لِلْفاسِقینَ بِمُرْهَفٍ بَتَّارِ

هَذا عَلَیَّ الْیَوْمِ حَقٌّ واجِبٌ فی کُلّ یَوْمِ تَعانُقٍ