خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل رفتار عملی و گفتاری انسان مؤمن

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل رفتار عملی و گفتاری انسان مؤمن :

در تعبیرات دینی به ما فرمودند: «مَنْ جَلَسَ مَجْلِسَاً وَ لَمْ یزْدَد فِیهِ مِنَ الْعِلْمِ شَیئَاً لَمْ یزْدَدْ فِیهِ مِنَ اللهِ إِلاّ بُعْدَا»؛[۱] نه تنها در هر زمانی ما موظفیم عالِم شویم و به هیچ وجه دوران فراغت از تحصیل برای انسان مطرح نیست بلکه در هر مکانی ما موظفیم عالمانه به سر ببریم یا عالمانه سخن بگوییم یا سخن عالمانه را بشنویم یا عالمانه گفتگو کنیم: «مَنْ جَلَسَ مَجْلِسَاً وَ لَمْ یزْدَد فِیهِ مِنَ الْعِلْمِ شَیئَاً لَمْ یزْدَدْ فِیهِ مِنَ اللهِ إِلاّ بُعْدَا»؛ آن گاه به ما فرمودند وقتی در جایی شرکت کردید مطالبی از قرآن و عترت ائمه اطهار(سلام الله علیهم) شنیدید آن را به دیگران منتقل کنید تا فضای جامعه فضای فرهنگی شود: «رَحِمَ اللَّهُ [نَضَرَ اللَّهُ ] مَنْ سَمِعَ مَقَالَتِی وَ بَلَّغَهَا مَنْ لَمْ یبْلَغَهَا»؛[۲] این را تنها وجود مبارک حضرت در مسجد خیفه منا نفرمود، آن جا البته همه حاضر نبودند فقط زائران بیت خدا و حاجیان و مؤتمران و این ها حضور داشتند که فرمود: «رَحِمَ اللَّهُ [نَضَرَ اللَّهُ ] مَنْ سَمِعَ مَقَالَتِی وَ بَلَّغَهَا مَنْ لَمْ یبْلَغَهَا»؛ فرمود خدا رحمت کند کسی که این سخنرانی را می شنود و به دیگران منتقل می کند یا خدا چهره کسانی را در قیامت بشّاش کند که حاملان علم و ناقلان علم اند، یا «رحم الله» یا «نضّر الله»؛ این «نضّر» ناظر به همان چیزی است که در سوره مبارکه «قیامت» آمده است وُجُوهٌ یوْمَئِذٍ ناضِرَهٌ إِلی رَبِّها ناظِرَهٌ؛[۳] عده ای اهل نظارت و طراوت اند چهره های این ها در قیامت بشّاش و نورانی است، گذشته از اینکه سفید است: یوْمَ تَبْیضُّ وُجُوهٌ[۴] بلکه شفاف و نورانی است: وُجُوهٌ یوْمَئِذٍ ناضِرَهٌ إِلی رَبِّها ناظِرَهٌ گروهی در قیامت چهره های آن ها نورانی است. این دعا را حضرت در مسجد «خیفه» منا راجع به مستمعانی که خوب یاد می گیرند و بعد به دیگران منتقل می کنند فرمود: «رَحِمَ اللَّهُ [نَضَرَ اللَّهُ ] مَنْ سَمِعَ مَقَالَتِی وَ بَلَّغَهَا مَنْ لَمْ یبْلَغَهَا».

در روایت دیگری از وجود مبارک پیغمبر (ص) رسیده است: «نَضَّرَ اللَّهُ عَبْداً سَمِعَ مَقَالَتِی فَوَعَاهَا وَ حَفِظَهَا وَ بَلَّغَهَا مَنْ لَمْ یسْمَعْهَا».[۵] بنابراین ما دو وظیفه داریم: یکی اینکه در مجلس عالمانه شرکت کنیم، یکی اینکه محصولات علمی که شنیدیم به دیگران منتقل کنیم، در درس و بحث این طور است، در همایش ها و جشنواره ها این طور است، در کنگره ها و سخنرانی ها این طور است، در همه موارد ما باید این چنین باشیم. آن گاه وجود مبارک رسول خدا صغرا و کبرا و همه را تبیین کرد.

دأب قرآن کریم این است که یا متنی را اوّل ذکر می کند، بعد به وسیله آیات و سُور آن را شرح می دهد یا شروح فراوانی را اوّل ذکر می کند بعد متنی را به عنوان نتیجه بحث های مبسوط ذکر می کند. گاهی هم ممکن است آن مدّعا را با دلیل یکجا ذکر کند; ولی این در قرآن کریم هست که گاهی متنی را اوّل ذکر می کند، بعد با براهین و شواهد آن متن را تشریح می کند که آن اجمال قبل از تفصیل است، گاهی یک سلسله مسائلی را مبسوطاً طرح می کند و نتیجه را به عنوان اجمال بعد از تفصیل ذکر می کند. هفته های قبل به مناسبت اینکه با میلاد وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیه والثناء) ارتباط داشتیم این وَ إِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ[۶]مطرح شد، این ها جزء عتایق سُور مکّی است؛ یعنی در اوایل سُور مکّیه این وصف وجود مبارک حضرت به عنوان وَ إِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ نازل شد بعد به وسیله سُور و آیات فراوان، علم، تقوا، مدیریت و گذشت آن حضرت را شرح داد که می شود تفصیل بعد از اجمال. این وَ إِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ متن است و سُور و آیاتی که در تبیین سیره و سنّت آن حضرت است به منزله شرح است آن می شود اجمال قبل از تفصیل، این می شود تفصیل بعد از اجمال، گاهی هم یک سلسله مطالب مبسوطی را ذکر می کند بعد نتیجه گیری می کند فبشِّر کذا؛ به فلان گروه بشارت بدهید یا فلان گروه را انذ ار کنید یا الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقینَ،[۷] این الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقینَ نتیجه جمع بندی قصص و داستان های فراوانی است که قرآ ن کریم ذکر می کند.

در همین زمینه گاهی می فرماید: فَبَشِّرْ عِبادِ الَّذینَ یسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ[۸] این یک متن است. فرمود به آن گروهی بشارت بدهید که در صدد بررسی مکتب ها و مبانی فکری اند، یک و قدرت تشخیص پیدا می کنند که کدام حق است و کدام باطل، دو؛ در بین تشخیص حق ها کدام حق است کدام أحق، سه؛ این را کاملاً می پذیرند فَبَشِّرْ عِبادِ الَّذینَ یسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ «احسن اقوال» را، «أحقّ الاقوال» را، «أصدق الأقوال» را این یک متن است. اما حالا «أحسن الأقوال» چیست؟ این بخش دوم، «أحسن الأقوال» را چه کسی آورد؟ بخش سوم، اینها را یکی پس از دیگری قرآن کریم تبیین کرد. پس متن را به صورت: فَبَشِّرْ عِبادِ الَّذینَ یسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ قرار داد، بعد فرمود: وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إِلَی اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ قالَ إِنَّنی مِنَ الْمُسْلِمینَ؛[۹] فرمود: اینکه من می گویم «أحسن الاقوال»، «قول» تنها به معنای سخن نیست، به معنای مجموعه سیره و سنّت است، به معنای مجموعه عقیده و خُلق و رفتار و گفتار و منش و کرنش و گویش است؛ منظور این نیست که چه کسی خوب حرف می زند یا حرفِ خوب می زند، کسی که خوب حرف می زند یا حرف خوب می زند قدم اوّل است، عمل خوب انجام می دهد و خوب عمل می کند و مانند آن این ها مراحل بعدی است. وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إِلَی اللَّهِ نه به خود دعوت کند. اگر یک گوینده یا نویسنده ای سخن او و کتاب و کتابت او مورد اقبال و استقبال مردم قرار گرفت، او خوشحال شد که مردم حرف او را گوش دادند، حرف او و کتاب او پذیرفته شد این معلوم می شود جزء «أحسن الاقوال» نیست، چون «أحسن الاقوال» این نیست که انسان «دعا الی الحق»؛ بلکه «دعا الی الله»، نه اینکه هم خوشحال بشود که مردم این حرف را پذیرفتند، هم خوشحال شود که کتاب او فروش رفته وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إِلَی اللَّهِ. خاصیت توحید این است که نشاط او در این است که مردم به طرف «الله» جذب شدند همین! حالا سخن او بود و کتاب او بود یا نبود این دخیل نیست، پس وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إِلَی اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً؛ تنها دعوت او برای مردم نبود خودش هم پشتوانه این دعوت را عمل صالح قرار داد: وَ عَمِلَ صالِحاً، وَ قالَ این فعل مضارع مفید استمرار است منطقش این باشد که إِنَّنی مِنَ الْمُسْلِمینَ دائماً حرف او این باشد که من مسلمانم، من اهل تسلیم هستم. پس اگر فرمود: فَبَشِّرْ عِبادِ الَّذینَ یسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ، «أحسن الأقوال» را از «أحسن القائلین»، از «أحسن العاملین»، از «أحسن العادلین» باید شنید: وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إِلَی اللَّهِ، یک؛ وَ عَمِلَ صالِحاً، دو و حرف و منطقش این باشد: وَ قالَ إِنَّنی مِنَ الْمُسْلِمینَ به صورت جمله اسمیه با تأکید «انّ»، من مسلمانم؛ یعنی من منقاد و من مطیع هستم، حرف این می شود «أحسن الاقوال». بخش سوم این است که حالا این کیست؟ آن که دَعا إِلَی اللَّهِ است وَ عَمِلَ صالِحاً است، وَ قالَ إِنَّنی مِنَ الْمُسْلِمینَ است. این چه کسی است؟ وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیه والثناء) مأمور شد که بگوید من او هستم بگو: أَدْعُوا إِلَی اللَّهِ عَلی بَصیرَهٍ؛[۱۰] من مردم را به الله عَلی بَصیرَهٍ دعوت می کنم خودم بصیرم، دعوتم بصیر است، راه من بصیر است و مردم را هم به بصیرانه بودن دعوت می کنم. بنابراین من حرفم «أحسن الاقوال» است؛ روش را هم که به من نشان دادید. تا این جا مربوط به وحی و نبوّت آن ذوات قدسی (علیهم الصلاه و علیهم السلام) است.

اما آنچه به ما برمی گردد این است که فرمود: أَدْعُوا إِلَی اللَّهِ عَلی بَصیرَهٍ این بخش چهارم از سلسله مباحث قرآنی به ما مرتبط است: أَدْعُوا إِلَی اللَّهِ عَلی بَصیرَهٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنی؛[۱۱] امّتان من که علما وارثان انبیا هستند،[۱۲] این ها هم «أحسن الاقوال» دارند مردم را به «الله» دعوت می کنند نه به خودشان و عمل صالح دارند و منطق مستمرّ و مستقیم این ها این است که إِنَّنی مِنَ الْمُسْلِمینَ. بنابراین وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیه والثناء) اگر فرمود من امام شما و اَمام و پیشوا و رهبر شما هستم، فرمود: برنامه من، دعوت «الی الله» است عَلی بَصیرَهٍ و شما هم باید مردم را به الله دعوت کنید عَلی بَصیرَهٍ و این با شما می ماند، وگرنه هنگام مرگ همه این ها از انسان گرفته می شود، خیلی سخت است انسان تنها وارد آن عالَم بشود، آن جا هیچ کس به داد انسان نمی رسد یک صحنه وسیعی است که إِنَّ الْأَوَّلینَ وَ الْآخِرینَ لَمَجْمُوعُونَ إِلی میقاتِ یوْمٍ مَعْلُومٍ[۱۳] انسان باید یک آدرس دستش باشد کجا برود؟ کجا بایستد؟ چه بگوید؟ کسی، کسی را نمی شناسد آن روزی است که یوْمَ یفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخیهِ وَ أُمِّهِ وَ أَبیهِ[۱۴]اگر آن روز هر کسی از دیگری فرار می کند و هیچ کس، کسی را نمی شناسد؛ چون فَلا أَنْسابَ بَینَهُمْ[۱۵]همه از خاک برخاستند مگر ذوات قدسی اهل بیت(علیهم السلام) که به هم مرتبط اند، انسان آن روز باید راهنما را همراه خودش داشته باشد. اگر کسی ـ خدای ناکرده ـ درس و بحثش الهی نبود چیزی به همراه او نیست، این ها کودکانی هستند که برای همین عالم اند خسته می شوند همین جا می مانند، این ها «ابن السبیل» هستند کارِ غیر خدا در راه ماندنی است، چون ما عِنْدَکُمْ ینْفَدُ[۱۶]آن‎که با آدم می آید و به همراه انسان هست و راهنمای انسان است آن دعوت «الی الله» است و عمل صالح است و قول مستمر إِنَّنی مِنَ الْمُسْلِمینَ است.

وجود مبارک امام مجتبی (سلام الله علیه) در اواخر دوران زندگی خود که دیگر حالا احتضار نزدیک بود وجود مبارک حسین بن علی (سلام الله علیهما) گفت: من باید تا آن لحظه آخر در کنار برادرم باشم ببینم وضع او چیست. وقتی