خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت

ارائه‌ی فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت شامل ۶۵ اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل نهم ربیع؛ روز امامت و مهدویت :

مقدمه

بحث دربار روز نهم ربیع الاول به عنوان آغاز امامت حجت دوازدهم الهی، از جنبه های گوناگونی قابل بحث و بررسی است. در این نوشتار برآنیم با نگاهی تاریخی به این موضوع و بررسی اقوال مورخان و عالمان، به این مسئله پاسخ گوییم که چرا و طی چه روندی، اهتمام به آغازین روز امامت ولیّ عصر(عج) به روز برائت تبدیل شده است؛ هرچند بی تردید، اصل برائت نیز بخش مهمی از اعتقادات شیعه به شمار می رود و باید بدان اهتمام ورزید.

نوشتار حاضر در دو بخش سلبی و اثباتی به این مقوله می پردازد. جنب سلبی در پی آن است که نشان دهد روز نهم ربیع، ارتباطی به مرگ خلیف دوم ندارد و جنبه اثباتی، از آن روست که مشخص شود از نظر تاریخی، امام زمان(عج) در چنین روزی به امامت رسیده است. این مطلب خود فرع آن است که زمان شهادت امام عسکری(ع) بررسی و مشخص گردد.

بخش اول: جنب سلبی

گفته می شود که نهم ربیع الاول روز مرگ عمر بن خطاب – خلیف دوم – است و از آن جا که وی نقش زیادی در غصب خلافت امیرمؤمنان و برخورد با حضرت زهرا (ع) – دختر رسول خدا(ص) – داشته است، شیعیان به این روز اهتمام می ورزند. دلیل این قول، روایتی است که به «رفع القلم» شهرت دارد که در ادامه به آن اشاره خواهد شد.

کنکاش دربار پیشین این نظریه نشان می دهد که سخن از مرگ خلیف دوم در روز نهم ربیع، از قرن ششم به منابع راه یافته و پس از دوره ای سکوت، بار دیگر در عصر صفویه شهرت پیدا کرده و حتی بخشی از فرهنگ جامعه شیعه شده است. عبدالجلیل رازی قزوینی در کتاب النقض (نوشت حدود سال ۵۶۰) به قتل خلیفه در نهم ربیع اشاره کرده (رازی، ۱۳۵۸: ۳۵۳) اما گویند آن و مستند و منبع خود را ذکر نکرده است. هاشم بن محمد – دیگر عالم قرن ششم – در کتاب مصباح الانوار روایتی از احمد بن اسحاق مشهور به حدیث «رفع القلم» را آورده که در آن، قتل عمر به روز نهم ربیع نسبت داده شده است (حلی، ۱۳۷۰: ۴۴). گویا به همین دلیل است که ابن ادریس حلّی (۵۴۳ – ۵۹۸) با اشاره به مرگ عمر بن خطاب در ۲۶ ذی حج سال ۲۳ هجرت می نویسد:

این مطلب برای برخی شیعیان اشتباه شده و تصور کرده اند نهم ربیع الاول، روز مرگ اوست. اما این اشتباه و خلاف اجماع مورخان است، چنان که شیخ مفید نیز بر آن تأکید کرده است. (ابن ادریس، ۱۴۱۰: ج ۱، ۴۱۹)

حدود یک قرن بعد، ابن طاووس (م۶۶۴) بدون نام بردن از خلیف دوم یا شخصی دیگر می نویسد:

گروهی از برادران ما و مردم عجم، روز نهم ربیع را بزرگ می دارند و معتقدند یکی از دشمنان خدا و رسولش در این روز مرده است. (ابن طاووس، ۱۴۱۵: ج ۳، ۱۱۳)

وی با اشاره به وجود روایتی دربار این روز ادامه می دهد که در کتاب ها گشتم، ولی مؤیدی برای روایت ابن بابویه نیافتم (همو). البته او به محتوای روایت مورد نظر اشاره نمی کند.

در هر حال این مطلب با وجود ابهام و ناسازگاری اش با گزارش مشهور مورخان شیعه و سنی، مدتی در محاق ماند و در کتاب ها از آن سخنی به میان نیامد. اما با ظهور صفویه و رواج تشیع در ایران، گویی نهم ربیع به عنوان زمان قطعی مرگ خلیف دوم تلقی شد و مراسمی نیز در این روز برگزار گردید (مجلسی، ۱۴۰۳: ج ۳۱، ۱۱۹ – ۱۲۰).

برخی قائلان این نظریه، مانند هاشم بن محمد در کتاب مصباح الانوار، مستند این قول را روایت احمد بن اسحاق قرار داده اند و مستند دیگری برای آن ذکر نمی شود. مجلسی نیز تصریح می کند که دلیل اصلی مرگ عمر در نهم ربیع الاول، همین روایت است (همو: ۱۲۰) که به رفع القلم شهرت یافت. این در حالی است که عالمان شیعه بر منبع و سند و محتوای این خبر اشکال گرفته و آن را مردود دانسته اند (برای نمونه، نک: صافی گلپایگانی، بی تا: ج ۲، ۳۹۵).

این روایت در کتاب المحتضر نوشت حسن بن سلیمان حلی (قرن هشتم) آمده است (حلی، ۱۳۷۰: ۴۴). همچنین مجلسی آن را به نقل از کتاب زوائد الفوائد منسوب به فرزند سید بن طاووس (قرن هفتم) آورده (مجلسی، ۱۴۰۳: همان) که اکنون در دست نیست. گفته می شود در کتاب مصباح الانوار نوشت هاشم بن محمد – عالم قرن ششم – نیز وجود داشته است (حلی، ۱۳۷۰: ۴۴). نبود این خبر در منابع روایی دست اول، نخستین خدشه بر آن است.

از نظر سلسل اسناد، راویان نام برده شده در آن جز احمد بن اسحاق در کتب رجالی یافت نمی شوند و در سند روایت دیگری واقع نشده اند.

مهم ترین اشکالی که از نظر متن به این خبر وارد است و آن را از درج اعتبار ساقط می کند، این که به نقل از رسول خدا(ص) به خداوند متعال نسبت داده شده است که به فرشتگانِ نویسند اعمال دستور داده تا سه روز قلم را از هم مردم بردارند و چیزی از گناهان آنان را ننویسند (حلی، ۱۳۷۰: ۵۱؛ مجلسی، ۱۴۰۳: ج ۳۱، ۱۳۵) که با صریح آی (فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ شَرّاً یَرَهُ) مخالفت دارد.

نکت جالب آن که در برخی نقل های این روایت که دربار قتل خلیفه در نهم ربیع الاول بدان استناد می شود، نامی از عمر یا خلیف دوم نیست. آن چه از کتاب مصباح نقل شده، چنین است:

محمد بن علاء واسطی و یحیی بن محمد بن جریح گفتند: ما دربار «ابی الخطاب محمد بن ابی زینب الکوفی» اختلاف کردیم و امر بر ما مشتبه شد، پس نزد احمد بن اسحاق رفتیم. (حلی، ۱۳۷۰: ۴۵)

به نظر می رسد اگر اصل روایت و بخشی از آن منشأ صحیحی داشته، دربار ابوالخطاب کوفی – غالی معروف – بوده و به جهت تصحیف، تبدیل به «ابن الخطاب» شده و سپس روایت را مربوط به عمر بن خطاب دانسته اند.

این همه در حالی است که مورخان شیعه و سنی تاریخ مرگ خلیف دوم را روزهای آخر ذی حج سال ۲۳ هجرت دانسته اند. ابن سعد، یعقوبی، خلیفه بن خیاط، مسعودی، طبری، ابن اعثم و بلاذری، قتل عمر را روز ۲۶ یا ۲۷ ذی حج سال ۲۳ ثبت کرده اند (ابن سعد، ۱۴۱۰: ج ۳، ۲۷۸؛ یعقوبی، بی تا: ج ۲، ۱۵۹؛ مسعودی، ۱۴۰۹: ج ۴، ۳۰۲؛ طبری، ۱۳۸۷: ج ۴، ص ۱۹۴). شیخ مفید، ۲۶ ذی حجه را روز ترور و ۲۹ آن ماه را روز مرگ عمر می داند (مفید، ۱۴۱۴: ۴۲). دیگر عالمان شیعه نیز در طول تاریخ همین نظریه را پذیرفته و گزارش کرده اند. حتی مرحوم مجلسی که خود نظری نهم ربیع را نقل کرده است، می نویسد:

این که گفته اند قتل عمر در ماه ذی حجه بوده، بین فقهای شیع امامیه مشهور است. (مجلسی، ۱۴۰۳: ج ۳۱، ۱۱۸)

این قول نه تنها مشهور میان مورّخان و منابع دست اول است، که با دیگر شواهد تاریخی نیز سازگاری دارد. مثلاً بیعت با خلیف بعدی در اواخر ذی حجه یا اول محرم ذکر شده است (طبری، ۱۳۸۷: ج ۴، ۱۹۴؛ یعقوبی، بی تا: ج ۲، ۱۶۲). حتی گفته شده مردم کاشان که برگزار کنند مراسم نهم ربیع در محل بنای یادبود ابولؤلؤ بوده اند، آن را در اوایل در ماه ذی حجه برگزار می کرده اند (افندی، ۱۳۷۸: ۸۲).

نتیجه آن که قول درست دربار مرگ خلیفه دوم، اواخر ماه ذی حجه است؛ اما در دوره هایی – که احتمال می رود آغاز آن، عصر آل بویه بوده باشد – این زمان را که با ایام سوگواری سالار شهیدان حسین بن علی(ع) تلاقی می کرده است، به بعد از ایام محرم و صفر یعنی ربیع الاول منتقل کرده اند. توضیح آن که با روی کار آمدن دولت شیعی آل بویه (۳۲۲ – ۴۴۸)، مراسمی همچون غدیر و عاشورا گرامی داشته شد (ابن اثیر، ۱۳۸۵: ج ۸، ۵۵۰ و ۵۸۹). از این رو حنابله و متعصبان از اهل سنت به بزرگداشت ایامی چون همراهی ابوبکر با پیامبر در غار یا عزا برای شخصیت هایی چون مصعب بن زبیر اهتمام ورزیدند (همو: ج ۹، ۱۵۵). اگرچه دربار نهم ربیع گزارش صریحی نداریم، ولی به نظر می رسد این نزاع های فرقه ای، شیعیان را بدان سو برده که در روز مرگ خلیف دوم شادمانی کنند. گزارش های تاریخی نشان می دهد که شیعیان در دو مقطع موقعیت خاصی یافتند و برخی مراسم و برنامه های خاص مذهبی را آغاز کردند که تدریجاً به اوج رسید. یکی در عصر آل بویه است که با سقوط این دولت، مراسم شیعی تعطیل شد و دوم، دوران صفویه است که بسیاری از برنامه های آن تا کنون ادامه دارد. از این که در قرن ششم سخن از نهم ربیع به عنوان مرگ خلیفه زده می شود، می توان حدس زد که منشأ آن، دور آل بویه بوده باشد. این موضوع در برخی کتاب ها ماند و در عصر صفویه بار دیگر ترویج شد. یکی از مروّجان این مطلب، افندی – عالم متتبع شیع عصر صفوی – است که در آثار خود به موضوع نهم ربیع پرداخت (افندی، ۱۳۷۸: ۸۰؛ همو، ۱۴۱۰: ج ۴، ۳۸۱). از این که کفعمی (م۹۰۵) – عالم شیعی پیش از دور صفوی – این قول را رد کرده (کفعمی، ۱۴۰۵: ۵۱۰ – ۵۱۱) می توان فهمید که پیش از این دوره، جایگاهی نداشته است.

بخش دوم: جنب اثباتی

اکنون به بررسی ارتباط روز نهم ربیع الاول با مهدویت و امامت دوازدهمین حجت الهی می پردازیم.

در هم ملل و اقوام، چنین معمول است که هرگاه رهبری از دنیا می رود و جانشین معینی دارد، ضمن تعزیت مرگ رهبر پیشین، جانشینی و صدارت وی را تهنیت می گویند. دربار امامان معصوم و رهبران شیعه نیز این شیوه مرسوم بود و بلافاصله پس از رحلت هر امام، جانشین او – که از سوی پیامبر و به دستور خدای متعال و با تأکید پیشوای پیشین تعیین شده بود – به ریاست و زعامت جامع شیعه می رسید و خواص و نزدیکان آن امام، ضمن تسلیت شهادت پدر (یا برادر، دربار امام سوم) با پیشوای جدید بیعت می کردند (مسعودی، ۱۴۱۷: ۲۴۷)، هرچند اوضاع سیاسی و رعایت تقیه، غالباً مانع از بیعت عمومی یا حتی اطلاع همگانی از موضوع بود.

دربار دوازدهمین امام شیعیان نیز همین روش جاری است. هنگامی که ابوالادیان – نمایند امام عسکری(ع) – از مأموریت خود بازگشت، دید مردم به اشتباه سراغ جعفر رفته و او را به مرگ برادر تسلیت می دهند و به امامت تهنیت می گویند (طوسی، ۱۴۱۹: ۶۰۸). اگرچه شیعیان در مصداق به خطا رفته بودند، ولی این روایت نشان دهند رواج آن شیو معمول در میان امامیه نیز هست.

مشخص شدن زمان آغاز امامت حضرت ولیّ عصر (عج) متوقف بر آن است که زمان شهادت امام عسکری(ع) روشن شود.

کلینی شهادت امام حسن عسکری (ع) را روز جمعه هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ ثبت کرده است (کلینی، ۱۴۰۵: ج ۱، ۵۰۳). شیخ صدوق به نقل از محمد بن حسین بن عباد می نویسد:

آن حضرت هنگام نماز صبح روز جمعه هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ از دنیا رفت و شب قبل از آن به دست خود نامه های زیادی به اهل مدینه نوشته بود. (صدوق، ۱۳۹۵: ج ۲، ۴۷۳)

همچنین وی در خبر مفصل بن خاقان – که در عظمت شخصیت ام