خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل خاطرات راویان پیشکسوت

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل خاطرات راویان پیشکسوت :

سیدابراهیم احمدی ثنا، از راویان پیشکسوت راهیان نور است. وی از سال ۵۹ که جنگ شروع شد وارد جبهه شد و یک سال و نیم بعد از اتمام جنگ یعنی تا سال ۶۸ در مناطق جنگی حضور داشت. خاطرات احمدی ثنا از اردوهای راهیان نور را می خوانید:

خدا توفیق داد و لطف الهی شاملم شد که از سال ۵۹ که جنگ شروع شد وارد جبهه شوم. بواسطه اینکه منزل ما در همین آبادان بود و بعد هم خانواده مجبور شدند بخاطر وضعیت جنگی بیایند اهواز و تقریبا تا پایان جنگ این وضعیت را داشتیم، چه بخواهیم و چه نخواهیم مجبور بودیم وارد جنگ بشویم، چون در منطقه جنگی بودیم. خدا این توفیق را داد که از همان سال ۵۹ با صدای توپ و خمپاره آشنا شدیم. یعنی دقیقا به یاد می­آورم، کلاس پنجم ابتدایی بودم که وقتی از آبادان آمدیم اهواز، دو نفر از اخوی هایم زودتر از من رفتند جبهه و من هم از قِبل آنها این فرصت برایم پیش آمد و به صورت غیر قانونی مثل خیل عظیمی از بچه­های رزمنده که سنشان کم بود وارد جبهه شدم.

مرحله اول تا منطقه دشت آزادگان و تا تقریبا نزدیکیهای خط مقدم رفتم، منتها توسط بچه های سپاه دستگیر شدم چون غیر قانونی و بدون مجوز تشکیلات رفته بودم و ما را آوردن تحویل خانواده دادند. اما یک هفته بعد دوباره رفتم و رسما آموزش دیدم و آمدم جبهه. خانواده­ام با جبهه رفتن من خیلی مخالفت میکردند، خوب راحت هم نبود که پدر و مادر اجازه بدهند بچه کم سن و سالشان برود به میدان جنگ.

من در خانه خیلی شیطنت میکردم و بچه خیلی پرجنب و جوشی بودم به طوری که پدر و مادرم و خواهر و برادرهایم را خیلی اذیت کرده بودم، اما بعد از رفتن به جبهه و آمدنم یک تحول عجیبی در درونم رخ داد. حال و هوا و فضای جبهه در من تحولی عظیم ایجاد کرده بود. یادم نمیرود که وقتی آمدم خانه، چهار زانو کنار مرحوم پدرم می­نشستم، شلوغ کاری نمیکردم و خیلی احترام به آنها میگذاشتم. طبق آنچیزی که در جبهه یادگرفتیم. حضرت امام می­فرمودند که جبهه یک دانشگاه است، و واقعا وقتی آنجا میرفتی این را حس میکردی که دارید یک درسی را پاس میکنید. پدر وقتی اخلاقم را دید که اینگونه تغییر کرده، گفت: دیگر از ناحیه من مشکل ندارد و هر زمان خواستی بروی جبهه میتوانی بروی.

خلاصه پای ما از آن زمان به جبهه باز شد و تا تقریبا یک سال، یک سال و نیم بعد از اتمام جنگ یعنی تا سال ۶۸ من در مناطق جنگی حضور داشتم.

دلتنگ مناطق بودیم

سال ۶۹ دیدیم دوستان دلتنگ مناطق اند. شروع کردیم برنامه ریزی کردن که برویم و بازمانده های مناطق جنگی را ببینیم و به صورت گروه های شخصی شش هفت نفری، گاهی با مجوز، گاهی بدون مجوز می رفتیم مناطق. خیلی هم سخت بود. به هر حال مناطق یا در دست سپاه بود یا دست ارتش، همچنین مناطق آلوده هم بودند لذا به راحتی به کسی اجازه عبور داده نمی شد. خلاصه به هر شکلی بود می رفتیم به مناطق تا حال و هوای آنجا را درک کنیم و برمی گشتیم. به این شکل قضیه راهیان نور آهسته آهسته از حرکت های خودجوش مردمی آغاز شد تا اینکه بعدها به شکل امروزی درآمد.

سابق نمی دانستند که چند روز برای دیدن مناطق کافیه، چه مناطقی باید بروند، یادمان ها کجاست، و اصلا چیزی به نام یادمان وجود نداشت. هرآن چیزی که در حافظه ما بود از مناطقی که در آنها عملیاتی بوده و شرکت داشته ایم، همان را برنامه ریزی می کردیم و می رفتیم برای بازدید. بعضا حتی جاده ها را هم نمی دانستیم چرا که یک رزمنده ای که در یک گردان بود و اختیارش دست خودش نبود که هرجا برود یا بیاید چطور می توانست مناطق را بشناسد؟ تعدادی از بچه های اطلاعات عملیات بودند که مناطق و جاده ها را بهتر می شناختند. و اینها آمدند به کمکمان و بعضی جادها را نشانمان می دادند.

مثلا منطقه طلاییه را ما به هیچ عنوان تا اینجا که الان یادمان شهدا است نمی توانستیم برویم و برایمان آرزو بود که یک موقعی منطقه باز شود تا بتوانیم برویم و آن قسمت خاکریز را ببینیم یا اینکه برویم و باقیمانده های تانک ها، نفربرها و پوکه هایی که روی زمین ریخته بود را ببینیم. از همان موقع هم این دغدغه را داشتیم که آیا می شود اینها را حفظ کرد؟ خیلی هم سخت بود، هر بار هم که می رفتیم می دیدیم که مثلا هفته قبل که در منطقه بودیم تانکی را دیدیم و یک هفته بعد دیگه اثری هم از آن نیست! و این خیلی برایمان دردناک بود که می دیدیم یک تعداد افراد سودجو می آیند و این تانک ها و نفربرها و غیره را تکه تکه می کنند و می برند به شرکت های فولاد می فروختند. و واقعا امروز تاسف می خورم که در جایی مثل شهدای هویزه که بیش از سیصد، چهارصد تا تانک منهدم شده ریخته بود آنجا و نشان از یک عملیات بزرگ زرهی داشت امروز به جز یکی دو تانک چیزی دیگر نمی بینی. حالا وقتی می خواهی به کاروان ها بگویی که یکی از بزرگ ترین درگیری های زرهی ما در این عملیات بود و آن را برایشان تصویرسازی کنی، می پرسند پس آثارش کجاست؟

اولین کاروان هایی که تشکیل شد کاروان های خانواده های شهدا بودند. پدر و مادرهای شهدا خیلی زیاد هم تاثیر می گذاشتند و هم تاثیر می پذیرفتند. خوب بعد سال ها حالا می خواهی پدر و مادر همرزم شهیدت را بیاوری به منطقه. . . آنجا چه می خواهی به او بگویی؟ چه می خواهی برایش تعریف بکنی؟ بگویی چگونه پسرت اینجا ترکش خورد. چطور زیر تانک رفت. چطور گلوله خورد و. . . . چه بگویی برایش؟

هنوز بحث های روایتگری ما منسجم نشده. هنوز به داشته های خودمان اتکا می کنیم. هنوز داریم از جیب خرج می کنیم. مجموعه داشته ها و دیده های خودمان و مطالعات خودمان را می گوییم. ما دیدیم اینها کفایت نمی کند لذا اقدام کردیم به گذاشتن کلاس های روایتگری. چون روز به روز حجم کاروان ها زیادتر می شد و ارائه خدمات به اینها محدودتر.

توسل به شهدا

در یکی از سفرها – در سال های اول – سردار پور رکنی (از راویان پیشکسوت) به ما گفت که کاروانی از ایلام آمده، که سه تا مینی بوس بودند، و از ما خواست تا با آنها برویم به مناطق. من هم قبول کردم و آقای حسن اسدپور و منصور شمس هم که دوتا از راویان قوی استان خوزستان هستند با ما همراه بودند. تقسیم شدیم بین سه تا مینی بوس و حرکت کردیم. آن موقع کاروان ها خیلی محدود بود و مثل الآن نبود که پانزده، شانزده اتوبوس بیایند. این کاروان هم همه دبیرستانی بودند. خانم معلمی بود که دانش آموزانش را جمع کرده بود و آورده بود مناطق.

من نگاه کردم دیدم تمام داشته ها و آذوقه اینها برای ماندن در منطقه به مدت سه یا چهار روز، پنجاه تا نان و پنج شیشه مربا و یک کلمن آب بود. جا هم نداشتند به طوری که ما که راوی بودیم در رکاب مینی بوس می نشستیم و روایتگری می کردیم. خانم معلم خیلی سختش بود، می گفت ما چیزی نداریم برای پذیرایی از راویی ها.

به هرحال حرکت کردیم و شهدای هویزه پیاده شدیم، متفق القول شدیم تا که این کاروان را به سمت بستان یا سوسنگرد ببریم و پول روی هم بگذاریم تا یک تعداد کنسرو بگیریم که برای این چند روزشان کنسرو با خود داشته باشند. یکی از دوستان راوی همراهم گفت: «ما همیشه می آییم اینجا و به کاروان ها می گوییم که از شهدا بخواهید، چراکه شهدا کمک می کنند، خوب خود ما هم به این همرزم های شهیدمان توسل کنیم و کمک بخواهیم از آنها».

توسلی به شهدا کردیم و خدا می داند، چندی نگذشت که کاروانی از اصفهان آمده بود و ما را صدا کردند و به اندا