خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه

ارائه‌ی فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه شامل ۴۸ اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل بهره گیری ادبیات فارسی از نهج البلاغه :

اول این که منظور ما از ادبیات در این بحث، مفهوم عام آن نیست، بلکه دو شاخه خاص ادب یعنی نظم و نثر است. اما خود گفتار ادبی چه نوع گفتاری است همه ما این مطلب را می دانیم که وقتی کسی بخواهد معنائی را که در ذهن دارد، به ذهن دیگری منتقل کند، مسلما توجهی به آرایش های معنوی و یا لفظی ندارد، بلکه سعی می کند گفتارش را هر چه بهتر در قالب الفاظ رسا و متداول روز بریزد و با جمله بندی های درست آن را بیان دارد و ما در اصطلاح، این نوع ادبیات را ادبیات عادی یا معمولی می گوییم. نوشته های ما، نوشته های مکاتباتی یا گزارش های روزانه ای که عموما به استحضار مردم می رسد، مثل آنچه در روزنامه ها و مجلات خوانده می شود، از این دست می باشد. بگذریم از این که در این ده بیست سال اخیر نثر بعضی از مطبوعات متأسفانه به صورتی در آمده است که استفاده از آن حتی برای کسانی که ممکن است سالها هم در ادبیات کار کرده باشند مشکل است آن یک بحث دیگریست، ولی به هر حال سعی و امید بر این است که در چنین نوشته هائی، نویسندگان، روان، ساده و همه کس فهم بنویسند. اما اگر بیان مطلب از این مرحله تجاوز کند، یعنی گوینده یا نویسنده بخواهد که تنها خود مطلب را بیان نکند بلکه گفتار خود را بیاراید و خواه از جنبه معنی و خواه از جنبه لفظ، سخن خود را با زیور صنایع آرایش دهد، چنین گفته یا نوشته ای را نوشته ادبی می گویند و مجموع این نوع آثار هست که ادبیات منظوم و یا منثور را تشکیل می دهد.

حال گوینده در این کار چه غرضی دارد و چرا سخن خودش را ساده نمی گوید و آن را به آرایش های لفظی و معنوی زیور می دهد، این بحثی است که باید در کلاس مخصوص ادبیات مطرح بشود و اینجا مجالی برای آن نمی بینیم.

در طول چهارده قرن ادبیات عرب پس از اسلام و پس از نزول قرآن کریم، یعنی ادبیاتی که با قرآن و با گفتار پیغمبر بارور شده و با کوشش نویسندگان و شعرا گسترش پیدا کرده و تکامل یافته است، و همچنین در طول دوازده قرن ادبیات منظوم و منثور فارسی، خیل عظیمی از شاعران و نویسندگان پیدا شده اند و خواسته اند که گفتار خود را در قالب الفاظ منتخب و برگزیده بریزند و الفاظ را چنان بیارایند که تجلی دهنده معانی ناب و تازه باشد. صرف نظر از ادبیات عرب که بحث ما در حال حاضر مربوط به آن نیست، تا آنجا که تتبع ناقص ما مجال داده است، در حدود هزار و پنجاه دیوان چاپ شده در زبان فارسی داریم، و اگر در نظر بگیریم که نسبت کتاب های چاپ شده به کتاب های چاپ نشده از یک سوم هم کمتر است، خواهیم دید که چه جمعیت عظیمی در طول این دوازده قرن پیدا شده اند و خواسته اند شعر بگویند. نویسنده ها هم با این که به این تعداد نمی رسند، اما به هر حال آنها هم گروه نسبتا معتنابهی هستند. حال اگر از همه فارسی زبان ها و همه آنهائی که درس خوانده اند، سؤال بکنند که مثلا نام چند شاعر برجسته را در ادبیات فارسی بگوئید، شاید عدد شاعرانی که گفته می شود از انگشت های دست تجاوز نکند. حتی اگر از مختصصان ادب هم بپرسید بیش از ده نفر شاعر بزرگ را نام نخواهند برد، شاعرانی که عظمت آنها مورد اعتراف همه باشد و مقامی یافته باشند که آنها را جاودانه ادب ساخته باشد، و برای مردم خود، نمونه اعلی باشند. ممکن است کسی بپرسد که چرا چنین است، چگونه است که شاعران دیگر به این پایه نرسیده اند جواب، فرصتی کافی لازم دارد و متاسفانه باز مجال لازم را نداریم. مختصرا بگوییم که این بزرگان خصوصیاتی چشمگیر داشته اند و این را همه ما اعتراف داریم. یعنی وقتی از همه ما بپرسند که بزرگترین شاعر زبان فارسی کیست، یا حد اقل از نظر شما شاعر بزرگ فارسی در گذشته کیست، مثلا می گوئیم: سعدی یا حافظ یا مثلا ناصر خسرو. و اگر از ما بپرسند که به چه دلیل، خوب نمونه هائی از چرایش را می گوئیم که بلی به این دلیل یا آن دلیل، اینها توانسته اند به هدفی که مورد نظرشان بوده است برسند و دیگران نتوانسته اند و از همین جا است که این ده نفر در طبقه بالای آن خیل عظیم گویندگان یا نویسندگان فارسی قرار می گیرند.

حالا نکته دیگری را در نظر بگیریم، و آن این که این چند نفری که برای شاعران و نویسندگان گذشته و حال نمونه اعلا هستند همه در کار خود می کوشیده اند که زیورهای گفتارشان را از گنجینه بگیرند و از سرچشمه سرشاری استفاده کنند و چه بسیار به این استفاده تفاخر می کردند، تظاهر می کردند و تصریح می کردند.

بهره گیری از همین گنجینه و سرچشمه بود که آن یک نمونه را در اوج اعلا قرار می داد و این همان درجه ای است که در اصطلاح ادبا به آن اعجاز می گویند، یعنی ریختن معانی در قالب الفاظی که دیگران آن را درک بکنند، و اگر بخواهند نظیر آن معنی و لفظ را بگویند بر گفتن و سرودن شعری به آن زیبائی و بلاغت قادر نباشند. این حد اعجاز است.

در عالم اسلام، ما دو منبع را سراغ داریم که ادیبان عرب و فارسی زبان به این دو منبع توجه داشته اند، یعنی می کوشیده اند تا گوهرهائی از این دو گنجینه بردارند و آن را زیور گفتار خودشان بکنند. یکی قرآن کریم است که سخن خدا است و دیگری گفتار بنده خدا امیر المؤمنین علی بن ابی طالب (ع)، و سومی ندارد.

اما اختلاف سخن در این منابع و استفاده کنندگان از زمین تا آسمان است، و حتی آن ده نفر هم اگر نسبت به گذشتگان خود، اظهار فروتنی کرده باشند، افتخار نمی کنند. مثلا سعدی می گوید:

چه خوش گفت فردوسی پاکزاد،

که رحمت به آن تربت پاک باد

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است.

شعر فردوسی را تضمین می کند ولی وقتی می خواهد از او نام ببرد نمی گوید فردوسی سخنی گفته که من نمی توانم مثل او بگویم. او را بعنوان شاعر پیشکسوتی می ستاید، اما خود را از او کمتر نمی داند. لیکن شاعران و گویندگان نسبت به گفتار علی (ع) این طور نیستند. همه ادبای عرب و عجم افتخار می کنند و به این افتخار هم تظاهر می کنند، یعنی محرمانه و پوشیده یا بطور تضمین نمی گویند، به صراحت می گویند که ما از این منبع فیاض بهره فراوان گرفته ایم. «عبد الحمید کاتب» نویسنده ای است که در آغاز قرن دوم هجری زندگی می کرده است. او را پدر فنّ کتابت به شمار آورده اند. کاتب مروان بن محمد بود. او ایرانی الاصل بود و پدر زن «صالح بن نصر» که او هم ایرانی و کاتب حجاج بن یوسف بود. در باره اش گفته اند که این مرد، یعنی عبد الحمید، می گفت: هفتاد خطبه از خطبه های این اصلع را من فرا گرفتم تا قلمم به نویسندگی جاری شد.

باید توجه داشته باشیم که این سخن در دوران حکومت اموی گفته شده است، یعنی دوره ای که هم دولت و هم وابسته های به دولت می کوشیدند تا فضایل آل محمد (ص) را محو کنند. ولی از آنجا که خورشید را نمی شود به گل اندود، عبد الحمید کاتب، نویسنده مروان بن محمد (دشمن سرسخت خاندان علی (ع)) مجبور است بگوید که من گفتار خودم را تحت تأثیر خطبه های علی (ع) نوشتم.

همچنین «ابن نباته» کاتب آل حمدان می گوید: فصلی از سخنان علی بن ابی طالب را از بر کردم تا توانستم فن نویسندگی را یاد بگیرم.

این دو نفر که یک نفرشان سه قرن، و یک نفرشان اندکی کمتر از یک قرن پیش از زمان شریف رضی بودند و پیش از زمانی می زیستند که شریف رضی کلمات علی (ع) را در بین الدفتین کتابی به نام نهج البلاغه تدوین کرد. این گوهرها پراکنده بودند و دست به دست می گشت، و اهل سخن و ادیبان می کوشیدند که هر چه بیشتر، از این زیورها برای گفتار خود پیدا کنند.

سال گذشته در فرصتی کوتاه نمونه هائی از گفته های علی علیه السلام را در شعر و نثر فارسی از قدیم ترین ای