خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی

فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی؛ انتخابی مطمئن برای ارائه‌ای حرفه‌ای

اسلایدهایی آماده برای استفاده:

فایل فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی شامل ۵۷ اسلاید با طراحی دقیق و ساختاری استاندارد است که برای ارائه‌های رسمی یا چاپ، کاملاً مناسب و آماده استفاده می‌باشد.

ویژگی‌هایی که فایل فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی را متمایز می‌کند:

• طراحی بصری حرفه‌ای:فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی با بهره‌گیری از رنگ‌بندی هوشمندانه و چیدمان اصولی جهت انتقال بهتر مفاهیم ارائه.
• سهولت در اجرا: تمامی اسلایدها از پیش تنظیم شده‌اند و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.
• وضوح بالا و نظم ساختاری: کیفیت بالای عناصر گرافیکی و هماهنگی کامل در نمایش، تجربه‌ای بدون نقص را فراهم می‌سازد.

استاندارد بالا در تولید محتوا:

فایل فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی با رعایت اصول حرفه‌ای طراحی شده و عاری از هرگونه ایراد گرافیکی یا ناهماهنگی در نمایش می‌باشد.

نکته مهم:

در صورت مشاهده نسخه‌هایی با کیفیت پایین‌تر، توجه داشته باشید که ممکن است نسخه‌های غیررسمی باشند. نسخه اصلی فایل فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی تنها از طریق منبع معتبر در دسترس است.

هم‌اکنون فایل فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی را دریافت کرده و ارائه‌ای حرفه‌ای و متمایز تجربه نمایید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل حقیقت نعمت های الهی :

طبق بیان نورانی امیرمؤمنان (سلام الله علیه) که فرمود: «إِنَّ هذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِیهٌ فَخَیرُهَا أَوْعَاهَا»[۱] یعنی دل ها ظروف علوم و معارف و فضایل هستند و هر قلبی که ظرفیت آن بیشتر باشد، بهتر از قلوب دیگر است: «إِنَّ هذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِیهٌ فَخَیرُهَا أَوْعَاهَا». برخی ها می کوشند که در این دل، مظروف خوب بیاورند، اینها کسانی هستند که مصداق مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَهِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها[۲] هستند کار خوبی است؛ یعنی تلاش و کوشش آنها این است که اولاً به بارگاه الهی مشرّف می شوند؛ یعنی حضور و ظهور دارند، ثانیاً با دست خالی نمی روند چیزی در ظرف آنها هست به نام اعمال خیر، نیت خیر، علم صائب و عمل صالح تحصیل کردند و به پیشگاه خدا می برند. خدای سبحان در پاسخ به اینها فرمود: مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَهِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها کسی کار خوب، علم خوب، عمل صالح فراهم کند ما چند برابر پاداش می دهیم. برخی ها می کوشند که این ظرف را سالم نگه بدارند به این فکر نیستند که چه چیزی ببرند، این ظرف را که سالم نگه داشتند منتظرند که خدای سبحان در این ظرف هر چه بخواهد بریزد. خیلی فرق است بین کسی که جاءَ بِالْحَسَنَهِ باشد و بین کسی که جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلیمٍ[۳] باشد. وجود مبارک ابراهیم خیلی تلاش و کوشش کرد اما به بارگاه الهی که رسید، عرض نکرد خدایا! من صبر و مقاومت آوردم، برهان آوردم، لا أُحِبُّ الْآفِلینَ[۴] آوردم، تبر گرفتم بت ها را ریز ریز کردم، گفتند حَرِّقُوهُ وَ انْصُرُوا آلِهَتَکمْ[۵] من مقاومت کردم، اینها را نیاوردم من قلب سالم آوردم إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلیمٍ. اگر کسی قلب سلیم ببرد مظروف را صاحب دل عطا می کند، چه می دهد خدا خودش می داند، اگر توانستیم به آن مقام بار یابیم که «طوبی لنا و حُسن مآب»، نشد حداقل یک مظروف صائب و صالحی را به پیشگاه خدا ببریم.

بحث های اخلاقی برای این است که یا ظرف سالم یا مظروف خوب؛ البته کسی که دارای ظرف سالم است، اعمال صالحه فراوانی دارد؛ ولی آن را به حساب نمی آورد. از سابق می گفتند انسان وقتی نزد مولا می رود، چیزی باید به عنوان هدیه ببرد که آنجا نباشد، یک و نبودن آن هم کمال باشد نه نقص، دو. ما اگر نزد ذات اقدس الهی می رویم که باید برویم حتماً نباید با دست خالی برویم باید چیزی ببریم، اگر آن چیز، علم و عمل و تلاش و کوشش باشد که اینها همه نعمت های الهی است، یک؛ ما بِکمْ مِنْ نِعْمَهٍ فَمِنَ اللَّهِ[۶] دو؛ آن صغرا این هم کبرا، پس چیزی ما آنجا نبردیم که او نباشد. معدن علم آن جاست، معدن کمال آن جاست، معدن قدرت آن جاست آنچه او به ما داد که نباید به عنوان زادراه یا به عنوان هدیه به پیشگاه او ببریم چیزی باید ببریم که آن جا نباشد، یک و نبودن آن هم کمال باشد، نه نقص، دو؛ آن جا جز فقر و عجز و ذلّت نیست اگر گفتند: «در کوی او شکسته دلی می خرند و بس»[۷] یعنی همین. ما قلب سالم آوردیم و سلامتِ او در شکستگی آن است، فقر و فلاکت و مسکنت آوردیم این «مَولای یا مَولای أنتَ الخالِقُ وَ أنَا المَخلُوقُ، أنتَ القَوی وَ أنَا الضَعیفُ»[۸]همین است؛ یعنی به بارگاه الهی عجز و مسکنت و ضعف و جهل و جهالت و «وَ ارحَم عَبدَک الجَاهِلَ»[۹]یعنی من جهل آوردم، شما با علم آن را حل کنید. اگر کسی ـ خدای ناکرده ـ بگوید ما چند سال زحمت کشیدیم سی، چهل سال زحمت کشیدیم علمی اندوختیم یا فلان کار خیر را انجام دادیم، بارها به عرضتان رسید، این طرز تفکر، اسلامی حرف زدن و قارونی فکر کردن است، مگر قارون غیر از این می گفت که إِنَّما أُوتیتُهُ عَلی عِلْمٍ عِنْدی[۱۰] من خودم زحمت کشیدم این را پیدا کردم، اگر کسی اسلامی حرف زد باید اسلامی فکر کند اگر گفت من مسلمانم باید بگوید «مَا بِنَا مِن نَعمَهٍ فَمِنک»[۱۱] نباید بگوید ما سی، چهل سال زحمت کشیدیم، علم پیدا کردیم، چه کسی این نعمت را داد چه کسی این توفیق را داد، داشتن استاد خوب،شاگرد خوب نعمت است، داشتن هم بحث خوب نعمت است، داشتن هم حجره خوب و رفیق خوب، نعمت است ما بِکمْ مِنْ نِعْمَهٍ فَمِنَ اللَّهِ. اینکه گفتند اهل محاسبه باشید؛ یعنی همین، مگر می شود انسان یک رفیق خوبی، هم بحث خوبی، شاگرد خوبی، استاد خوبی، کتاب خوبی نصیب او بشود و فیض الهی نباشد؟! اگر ذات اقدس الهی بخواهد یک دانشجو یا طلبه ای را خوب بپروراند، همه این وسایل را برای او فراهم می کند رفیق خوب، هم حجره خوب، هم اتاق خوب، استاد خوب، شاگرد خوب، کتاب خوب برای او فراهم می کند طولی نمی کشد که او استاد حوزه و دانشگاه می شود، دیگر نباید بگوید ما چند سال زحمت کشیدیم، عالِم شدیم، در تمام این مدت ها دیگری بود که او را راهنمایی می کرد «مَا بِنَا مِن نَعمَهٍ فَمِنک»؛ این مناجات نورانی حضرت امیر همین است «أنتَ القَوی وَ أنَا الضَعیفُ»، بنابراین ما باید چیزی به بارگاه الهی ببریم که آن جا نباشد و آن فقر و عجز و مسکنت است و این نبودنش هم فقر است.

یکی از بهترین و جزء غرر جمله های نورانی همین دعای ماه رجب که از توقیعات مبارک حضرت(سلام الله علیه) است این است که ذات اقدس الهی «مَوجِدُ کلُّ مَوجُودٍ»، یک؛ «وَ فَاقِدُ کلُّ مَفقُودٍ»[۱۲]دو؛ یعنی هر چه هستی هست، هر چه هست در عالَم هست فیضِ اوست، این موجبه کلیه را قرآن صریحاً اعلام کرد که اللَّهُ خالِقُ کلِّ شَی ءٍ[۱۳]از آن عموماتی که تخصیص پذیر نیست؛ یعنی هر چه مصداق شیء است، مخلوق خداست، این ناظر به «کان» تامّه است: اللَّهُ خالِقُ کلِّ شَی ءٍ. این جمله نورانی دعا که از توقیع مبارک است در روزهای ماه رجب ـ ان شاءالله ـ می خوانید، فرمود: «مَوجِدُ کلُّ مَوجُودٍ» آن جمله نورانی دیگر این است که «وَ فَاقِدُ کلُّ مَفقُودٍ»؛ یعنی خدایا هر چه عدمی است تو نداری که نفی در نفی موجب اثبات است، عجز نداری، جهل نداری، ظلم نداری، فقر نداری، مسکنت نداری، عیب نداری، هر چه نقص است تو نداری، «وَ فَاقِدُ کلُّ مَفقُودٍ». بعضی ها خیال می کردند که این دعای نورانی احیاناً ـ معاذ الله ـ ارتباطی به توقیع مبارک ندارد و حلّ این جمله برای آنها مشکل بود، می گفتند مگر خدا فاقد چیزی می شود باشد، غافل از اینکه فاقد امر عدمی است، نه فاقد امر وجودی، این نفی در نفی موجب اثبات است؛ خدایا! تو جهل را نداری، نقص را نداری، عجز را نداری، فقر را نداری، مسکنت را نداری «وَ فَاقِدُ کلُّ مَفقُودٍ» هر چه نقص است تو منزّه از آن هستی ما با چنین خدایی روبه رو هستیم.

بنابراین آنچه ذات اقدس الهی به ما عطا کرده است که کرده است از ما توقع دارد آن را از دست ندهیم. فرمود شما بالأخره مرتب باید به من رجوع کنید؛ ولی با ظرف خالی نیایید یا حسنه بیاورید یا ظرفِ خوب، اگر حسنه آوردید مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَهِ، در بخشی فَلَهُ خَیرٌ مِنْها[۱۴] یک؛ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها[۱۵] دو؛ اینها دو طایفه از آیات است که در فرازهای گوناگون مطرح است، گاهی هم وَ اللَّهُ یضاعِفُ لِمَنْ یشاءُ.[۱۶] یک وقت است که شما مظروف نیاوردید، به این فکر هستید که من در این ظرفِ شما آنچه کمال است بریزم، ظرفِ سالم آوردید، ظرفی آوردید که می تواند مظروف را در خود جا بدهد إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلیمٍ، ذات اقدس الهی این همه خدمات صادقانه و صالحانه خلیل خود را که به تعبیر سعدی «خلیل من همه بت های آزری بشکست»[۱۷] آنها را نیاورد وجود مبارک ابراهیم کم کاری نکرد؛ اما گفت او یک ظرف خوبی آورد که منتظر است من در این ظرفِ سالم، مظروف بریزم، آن گاه چنین ظرفی می شود «قلبی بحبّک متیما»[۱۸]آنچه ذات اقدس الهی در این دل می ریزد، همان دلمایه الهی خواهد بود؛ البته مستحضرید که قلب همان هویت ماست ،چیزی جدای از هویت ما نیست. خدای سبحان این نعمت را به ما داد به ما فطرت داد فَأَلْهَمَها کرد، فُجُورَها وَ تَقْواها[۱۹] را به ما آموخت.

اصلی در قرآن کریم هست که آن اصل را وجود مبارک حضرت امیر(سلام الله علیه) و همچنین سایر ائمه(علیهم السلام) به آن اصل خیلی عنایت دارند که در این بحث هایی که معمولاً در روزهای پنج شنبه داشتیم، بعد از اشاره به برخی از مسائل اخلاقی، سخنان نورانی حضرت امیر از نهج البلاغه خوانده می شد، حضرت روی آن قسمت خیلی تکیه می کنند. در قرآن اصلی هست که تمام نعمت ها را ما به شما دادیم ما بِکمْ مِنْ نِعْمَهٍ فَمِنَ اللَّهِ، این یک اصل؛ بعد فرمود چیزی را که ما به شما دادیم، هرگز از شما نمی گیریم مگر اینکه شما خودتان به هم بزنید. این دو آیه در قرآن کریم هست: یکی لَمْ یک مُغَیراً نِعْمَهً أَنْعَمَها عَلی قَوْمٍ حَتَّی یغَیرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ[۲۰]یک؛ إِنَّ اللَّهَ لا یغَیرُ ما بِقَوْمٍ[۲۱] دو؛ این دو آیه می فرماید ما چیزی که دادیم پس نمی گیریم، خودمان هم به هم نمی زنیم، شما به هم نزنید همان را که دادیم حفظ کنید ما افزوده می کنیم. خدای سبحان از ما همین را می خواهد، فرمود: من