خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل رابطه موسیقی با روان انسان

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل رابطه موسیقی با روان انسان :

اکنون برمی گردیم به توضیح بحثی که مطرح نموده ایم: موسیقی آن تأثّرات و عواطفی را برمی انگیزد که مربوط به سطحِ نفسِ آدمی است که مجاور برون ذات اوست، و اکثریت قریب به اتفاقِ این پدیده ها، محصول محیط و فرهنگ- به معنای عام آن- در اقوام و ملل دنیاست و ذاتاً جنبه ماورای طبیعی ندارد.

کسانی که می خواهند برای نغمه های موسیقی جنبه ملکوتی و ماورای طبیعی نسبت بدهند، بهتر است این مسئله را حل کنند: با توجه به این که جنبه های ملکوتی و ماورای طبیعی، در همه نفوس انسانی یکی است، پس این همه اختلاف در نغمه ها و نواهای موسیقی اقوام و ملل دنیا از چیست؟! اختلاف مزبور به حدّی است که گاهی بعضی از موسیقی های یک جامعه، برای جامعه دیگر نفرت انگیز و موجب ناراحتی اعصاب آنان می شود. اختلاف در نغمه ها و نواها، از بهترین دلایلِ این مدّعاست که تأثرات، عواطف و هیجاناتی که به وسیله موسیقی ها برانگیخته می شود، مربوط به ذاتِ نفسِ انسان ها- که همه در آن مساویند- نیست، بلکه مربوط به آن سطحِ نفسِ آدمی است که مجاور برون ذات (طبیعت به معنای عامِ آن است)، مانند محیط و عناصر فرهنگی و حوادثِ نافذ در درون مردم. حتی یک انسان در موقعیت ها و حالاتِ روانی گوناگون، در مقابل یک نوع موسیقی، تأثرات و هیجانات مختلفی از خود نشان می دهد.

دلیل دیگر برای اثبات این قضیه که موسیقی موجب تحریک آن دسته از تأثرات و عواطف می شود که از محیط و فرهنگ و از تأثیرِ حوادثِ نافذ در درون انسان ها ناشی شده، این است: اگر موسیقی دارای جنبه ملکوتی و ماورای طبیعی بود، می بایست هر انسانی که این نوع موسیقی را بیش تر بنوازند و یا بیش تر بشنود، روحانی تر و ملکوتی تر از دیگران باشد، در صورتی که در واقع چنین نیست. ظرافت و لطافت و معنی گرایی نفوسِ آدمی، یک ریشه فطری دارد که به وسیله خیرات، اعمال نیک، نیک خواهی و تلاش در انجام تکالیف و ریاضاتِ معقولِ نفس- که همه آن ها جزو فعالیت به شمار می رود و نه انفعال- به فعلیت می رسید، نه با موسیقی که نخست هشیاری را از نفس (من) برکنار می نماید و آن را در اختیار ضرب ها و فواصل و کمیت ها و کیفیت های آن نهاده و هم چنین در اختیار تجزیه زمان و «من»، و برگرداندن آن رو به حالِ وحدتِ خود می گذارد.

بنا به نقل سماع نامه های فارسی، ابو سلیمان دارانی چنین گفته است:

هر دل که به آواز خوش از جای درآید، آن دل ضعیف بود. به مداواش حاجت بود تا قوی گردد؛ هم چنان که کودک خُرد خواهندکه او را سخنی می گویند تا در خواب شود.

پس ابو سلیمان گفت: آواز خوش، هیچ چیز در دل زیادت نکند، بلی اگر در دل چیزی بود، آن را بجنباند.

شاگرد او احمد گفت: راست گفتی ابو سلیمان، واللّه.[۱]

این عبارات به خوبی می رساند که «موسیقی تأثرات و عواطفی را برمی انگیزد که مربوط به آن سطحِ نفسِ آدمی است که مجاور برون ذات است و اکثریت قریب به اتفاقِ این پدیده ها، محصول محیط و فرهنگ- به معنای عام آن- در اقوام و ملل دنیاست و ذاتاً جنبه ماورای طبیعی ندارند.

در کتاب سماع نامه های فارسی به نقل از کتاب بیان انواع سماع از علی هجویری غزنوی چنین نقل شده است:

گروهی گفتند که سماع، آلت غیبت [۲] است و دلیل آوردند که اندر مشاهدت، سماع محال باشد که دوست، اندر محلِ وصلِ دوست اندر حال نظر بدو مستغنی بود از سماع از آن چه [زیرا] سماع خبر بود و خبر اندر محل عیان، دوری و حجاب و مشغولی باشد. پس آن آلتِ مبتدیان باشد تا از پراکندگی های غفلت بدان مجتمع شود، پس لام