خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل ماجرای قول پنهانی مصدق به جامعه بهائیان

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل ماجرای قول پنهانی مصدق به جامعه بهائیان :

سفر دکتر محمدمصدق به آمریکا، از سرفصل های شاخص اولین دوره از نخست وزیری اوست. تاریخ نگاران معمولاً این سفر را به دلیل ایراد سخنرانی ۱۸ مهر ۱۳۳۰مصدق در شورای امنیت، دارای اهمیت قلمداد می کنند. در این مقال اما، نگاه ما به رویدادی است که عمدتاً از سوی تاریخ پژوهان یا علاقمندان مورد غفلت یا تغافل قرار گرفته و آن ملاقات دکتر مصدق در۲۶ مهرماه ۱۳۳۰ با نمایندگان محفل بهائیان آمریکا، در سالروز میلاد سیدعلی محمدباب در شیراز است. گزارش این دیدار به رغم اصرار مصدق بر مخفی ماندن آن، در «بی گناهان» تألیف محمدتقی افنان صص ۲۱۵ تا ۲۱۸به چاپ رسید و اخیراً بهرام چوبینه نیز آن را در «دکتر محمد مصدق و بهائیان» صص۴۴تا۵۰ آورده است.

مصدق در این دیدار، از آنچه رفتار خلاف قانون با بهائیان می خواند، ابراز تأسف و در اظهار نظری شگفت انگیز، اینگونه قضایا را به رهبران مذهبی که تحت تأثیر کمونیست ها هستند، منتسب می کند! و نهایتاً قول می دهد که تا آنجا که می تواند، از کمک به بهائیان دریغ نکند. او در پایان این دیدار از نمایندگان محفل بهائیان آمریکا می خواهد که بر کاغذ مارک دار محفل خویش، به او شکوائیه ای بنویسند تا وی در بازگشت به ایران، پیگیر مفاد آن شود. مصدق دراین دیدار اصرار دارد که قول پنهانی او به این افراد، مکتوم بماند وگرنه او نخواهد توانست به نفع آنان کاری انجام دهد.

هرچند که ممکن است عده ای که لایه های گوناگون رفتار مصدق را نمی شناسند و متأثر از دعاوی پوچ حقوق بشری برخی رسانه های داخل وخارج هستند، رفتار او را در راستای صیانت از حقوق اقلیت ها قلمداد کنند، اما نظری بر تظاهرات دینی مصدق، بی اساس بودن این انگاره را اثبات می کند. مصدق در یکی از جلسات علنی مجلس درسال ۱۳۳۰، باصراحت اذعان داشت که: «یک پیرمرد نورانی به خواب من آمد وگفت: برو و نفت را ملی کن!». این اظهار نظر که در دوران خود بهت بسیاری از رسانه ها و محافل را بر انگیخت، نوعی بهره برداری از احساسات دینی جامعه قلمداد شد. او در دادگاه نیز، پس از آنکه از سوی دادستان به بی دینی متهم شد، رگ گردن برافروخت و خود را مسلمانی معتقد و کاملاً ملتزم معرفی کرد! حال سئوال اینجاست که فردی که در مواقع لزوم همه گونه تظاهرات دینی انجام می دهد و حتی دعوی ارتباط با ماوراء دارد، چگونه به مسلکی که درصدد نسخ اسلام و به شهادت اسناد در تمامی ادوار حیات خویش به کار جاسوسی برای بیگانگان بوده و از سوی آنان تغذیه مالی امنیتی شده و می شود، قول مساعدت می دهد؟ آیا باید این رفتار را به لاقیدی دینی او نسبت داد یا تلاشی برای جلب نظر مضاعف آمریکایی ها برای کمک به دولت خویش؟ این رفتار به هردلیل که انجام گرفته باشد، نقطه ابهامی در کارنامه اوست و محلی برای بحث و فحص تاریخ پژوهان نهضت ملی. آنچه در این مقال پیش روی شماست، نخست متن گزارش محفل بهائیان آمریکا از دیدار با مصدق است و سپس تحلیل ها و روایاتی است در تأیید مضمون ومحتوای آن. امید آنکه پژوهندگان تاریخ نهضت ملی را مفید و مقبول افتد. متن گزارش محفل بهائیان آمریکا از دیدار نمایندگان خویش با دکتر محمد مصدق.

آنچه در این فصل پیش روی شماست، گزارش نمایندگان محفل بهائیان آمریکا از دیدار با محمد مصدق است که بعدها محمدتقی افنان در کتاب «بی گناهان»، آن را منتشر ساخت. متن این روایت، بی نیاز از هرگونه توضیح است:

ساعت [ملاقات]: ۱۱ صبح جمعه، ۱۹اکتبر۱۹۵۱ [جمعه۲۶ مهرماه۱۳۳۰] روز تولّد حضرت اعلی. محل [ملاقات]: اتاق نخست وزیر در هتل ریستزتاور، خیابان پارک، خیابان پنجاه و هفتم، نیویورک.

گزارش: نهایت دقّت به عمل آمد تا مصاحبه [گفتگو] در موقعیتی انجام پذیرد که برای اظهارات خود، حدّاکثر آزادی را داشته باشیم. بنابراین موضوع وقت برای ما حائز اهمیّت بود. همراه دکتر فضلی میلانی شرفیاب شدیم. نمایندگان محفل روحانی ملّی، آقای بورا کاولین[bora kawlin] و دکتر [فضلی] میلانی بودند. دکتر [حسین] نواب، وزیرمختار ایران در هلند، ما را پذیرفت و به نخست وزیر معرّفی کرد. دکتر [سیّد علی] شایگان، عضو مجلس شورای ملّی ایران و معاون شورای نفتی و همچنین دختر نخست وزیرحضور داشتند. دختر نخست وزیر و دکتر نواب با عدّه ای از عکّاسان که وسایل خود را آماده می کردند، مشغول صحبت بودند. بدین ترتیب مصاحبه [گفتگو و ملاقات] با دکتر مصدّق نخست وزیر در شرایط بسیار خوبی انجام گرفت. دکتر مصدّق، انگلیسی صحبت نمی کرد. از دکتر [فضلی] میلانی خواهش کرد که مترجم باشد. این موضوع به ما کمک به سزایی کرد که توانستیم، نه تنها مطالب خود را بیان کنیم، بلکه جوهر کلام را به خوبی تفهیم کردیم. دکتر شایگان بسیار خوب انگلیسی حرف می زد، فقط گوش می داد و به ندرت در مصاحبه ی [گفتگوهای] ما شرکت می کرد.

به نخست وزیر گفتم: «مفتخرم که از طرف محفل روحانی ملّی و سلامتی شما را مسئلت نمایم». او از این بیانات اظهار تشکّر نمود و اظهار داشت: «خوش وقت است و این خیرمقدم را می پذیرد». بعد به ایشان گفتم: «بهائیان آمریکا که علاقه ی خاصّی به رفاه و آسایش ملّت ایران و ترقّی و پیشرفت کشورشان دارند، نه فقط به این سبب است که کشور ایران زادگاه دیانت جهانی بهائی است، بلکه موطن عدّه ی کثیری از برادران بهائی ما است.» سپس گفتم: «در تمام دنیا بهائیان ایرانی تا آنجا که برایشان مقدور و میسّر باشد، صادقانه به نفع کشور [ایران] خدمت می کنند و یک حکومت عادل را خدمتگزار حقیقی خداوند می دانند. بهائیان ابداً در امور سیاسی دخالت نمی کنند. فکر اصلی و آرزوی قلبی آنها این است که انصاف و عدالت برای تمام افراد وجود داشته باشد. آنها تا حدّ امکان پشتیبان حقیقی دولت عادل هستند.»

نخست وزیر با دقّت به سخنان من توجّه می کرد. گفت: «در ایران موازنه ی دوستانه ی بیشتری نسبت به بهائیان در مقایسه با سایر اقلیّت ها وجود دارد». من گفتم: «بهائیان آمریکا از تعقیب و اذیّت و آزار بهائیان در ایران نگرانند». نخست وزیر سئوال کرد که: «آیا موضوع خاصّی را در نظر دارم؟». پاسخ دادم: «مدارک بسیاری درباره ی این وقایع در اختیار داریم». پس از شنیدن این مطالب با تأسّف گفت: «این قضایا را رهبران دینی که تحت نفوذ بعضی از نهضت های سیاسی مانند کمونیست ها هستند، موجب شده اند». نخست وزیر گفت، دولت او نظر سوئی علیه بهائیان ندارد و امیدوار است، به همان گونه که در تمام دنیا دین آزاد است، در ایران هم همان طور باشد. نخست وزیر اظهار داشت: «تعقیب و ستم های وارده بر بهائیان مربوط به زمان گذشته است و امیدوارم دیگر در آتیه تکرار نشود» و قول داد، تا آنجا که بتواند، از کمک بهائیان دریغ ننماید و از هر فرصتی برای اجرای عدالت استفاده کند. از احساسات دوستانه ی او عمیقاً تشکر نموده و گفتم: «بهائیان برای سلامتی شما دعا می کنند». پاسخ داد: «من برای موفقّیت اشخاصی که افکار عالی و نظر خوب برای ایران دارند، دعا می کنم.»

اظهار تأسّف کردم. هدیه ای که محفل امریکا برای ایشان تهیّه کرده بودند، هنوز نرسیده، به محض اینکه برسد، ارسال خواهم داشت. در ضمن مقاله ای که در مجلّه ی لایف در تمجید دیانت بهائی نوشته شده بود، به ضمیمه ی رونوشت برنامه ی صلح بهائی[ را] به ایشان نشان دادم. دکتر شایگان اظهار علاقه ی خاصّی به مقاله ی مزبور نمود. من هم مجلّه را به او هدیه دادم. روح این ملاقات رسمی بسیار دوستانه بود، زیرا هیچ عجله و شتابی در کار نبود و فرصت کافی داشتیم، تا آنچه حائز اهمیت است، بیان نماییم. دکتر میلانی و من هر دو احساس کردیم که دکتر مصدّق در بیانات و نیّت خود صادق است. او در موقع خداحافظی شخصاً تا درب اتاق ما را مشایعت کرد و دست ما را با گرمی فشرد.

عصر جمعه به دکتر میلانی تلفن کردند که به آپارتمان دکتر مصدّق برود. چون هدیه محفل ملّی آمریکا رسیده بود. به دکتر میلانی دادم، تا آن را همراه ببرد. دکتر میلانی ابتدای ورود هدیه را به دکتر مصدّق تقدیم کرد. نخست وزیر بی نهایت خوشحال شد که یک آلبوم چرمی زیبا حاوی عکس های داخلی و نمای خارجی معبد [بهائیان در شهر شیکاگو] آمریکا و گزارش پیوست آن را که حاکی از