خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل تبیین ارزش های انسانی در عرفان اسلامی

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل تبیین ارزش های انسانی در عرفان اسلامی :

در عرفان اسلامی که منبع اساسی آن، قرآن و احادیث معتبر و عقلِ سلیم است، این روش را می بینیم که دوشادوشِ بیانِ پستی و رذالت حیوان صفتی های خودِ طبیعی و لزوم کوشش و تقلّا برای نجات یافتن از آن، تأکید زیادتر و تشویق بیش تر به فهمیدنِ مراتبِ رشد و کمالِ عظمت ها و ارزش هایی است که حرکت صعودی را نتیجه می دهد. به عنوان نمونه:

یک- انسان ها باید بدانند که خداوند متعال، اسماءِ حقایقِ عُظما و مقامات عالی رشد را به پدرشان آدم علیه السلام تعلیم فرموده است: وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کلَّها.[۱] و این تعلیم شامل فرزندان او نیز می شود که بتواند پاسخ سؤال فرشتگان درباره خلقت حضرت آدم بوده باشد.

دو- آدم علیه السلام مسجود فرشتگان قرار گرفته،[۲] و او عنوان خلیفهاللّهی [۳] در روی زمین داشته است. اگرچه مسجود فرشتگان بودن، مخصوص خود حضرت آدم علیه السلام بوده است، ولی در نهایت، انسان ها فرزندان آن موجود شریف و مکرّم می باشند و در نتیجه کوشش و سعی در مسیر ارزش ها، می توانند از فرشتگان یا حداقل اغلب آن ها، گام بالاتر بنهند.

سه- انسان ها این افتخار را می توانند کسب کنند که با خداوندِ هستی آفرین، به وسیله نماز و دعا ارتباط برقرار کنند.[۴]

چهار- انسان ها می توانند شایستگی لقاءاللّه را به دست بیاورند.[۵]

پنج- خداوندی که انسان ها را آفریده است، قدرت بازسازی روح را به وسیله توبه حقیقی پس از ویران شدن آن به خاطر ارتکاب به گناهان، عنایت فرموده است.[۶]

شش- خداوند متعال، به انسان هایی که در مسیر گردیدن های تکاملی قرار می گیرند، عنایت ها فرموده، و ترس و اندوه را از درون آنان منتفی می نماید.[۷]

هفت- خداوند متعال، هر آیه و دلیل و نشانی را که به پایان برساند، یا اگر مردم کاری کنند که خداوند آنان را وادار کند تا آن را فراموش کنند، یا بهتر از آن را می آورد یا مثل آن را:

ما نَنْسَخْ مِنْ آیهٍ أَوْ نُنْسِها نَأْتِ بِخَیرٍ مِنْها أَوْ مِثْلِها.[۸]

هشت- هیچ عمل نیکی که انسان برای خود بیندوزد، از بین نخواهد رفت و آن عمل و نتیجه آن را در نزد خدا خواهد یافت:

وَ ما تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکمْ مِنْ خَیرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ.[۹]

نه- به هر نقطه ای از هستی روی بیاورید، وجه خداوندی و فیض او را در آن جا خواهید یافت:

فَأَینَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ.[۱۰]

ده- خداوند متعال، برای هدایت مردم، به وسیله انبیاء علیهم السلام برای آنان کتاب و حکمت عنایت فرموده است:

کما أَرْسَلْنا فِیکمْ رَسُولًا مِنْکمْ یتْلُوا عَلَیکمْ آیاتِنا وَ یزَکیکمْ وَ یعَلِّمُکمُ الْکتابَ وَ الْحِکمَهَ. ..[۱۱]

یازده- خداوند متعال، به وسیله هدایت و استعداد پذیرش ایمان، نفوس مردم را با بهترین رنگ، رنگرزی فرموده است:

صِبْغَهَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَهً.[۱۲]

دوازده- انسان ها با پذیرش دین اسلام، به مقام امّت وسط نایل می شوند و منصب والای شاهد بودن (الگو و معیار بودن) برای همه مردم را به دست می آورند:

وَ کذلِک جَعَلْناکمْ أُمَّهً وَسَطاً لِتَکونُوا شُهَداءَ عَلَی النَّاسِ وَ یکونَ الرَّسُولُ عَلَیکمْ شَهِیداً.[۱۳]

سیزده- برای هر فرد و گروهی، مسیر و هدفی است که آن را پیش گرفته است؛ شما در میدان زندگی، به مسابقه در تحصیل خیرات بپردازید:

وَ لِکلٍّ وِجْهَهٌ هُوَ مُوَلِّیها فَاسْتَبِقُوا الْخَیراتِ.[۱۴]

چهارده- انسان، با یاد خدا بودن، خود را مورد توجّه و عنایت خداوندی قرار می دهد:

فَاذْکرُونِی أَذْکرْکمْ. ..[۱۵]

بی تردید، این که خدا انسان را ذکر می کند، علمِ او بر حال انسان ها نیست، زیرا علم خداوندی به همه موجوداتِ جزئی و کلّی و انسانی و جهانی، مشروط به هیچ چیز نیست.

بنابراین، باید گفت: مقصود خداوند از ذکر، عنایتِ خاصِّ او درباره کسی است که او را ذکر کند (به یاد او باشد).

پانزده- کسانی که در این دنیا مصائب و ناگواری ها را تحمل می نمایند و درک می کنند

که: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ،[۱۶] مورد درود و سلام خداوندی هستند:

وَ لَنَبْلُوَنَّکمْ بِشَی ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ الَّذِینَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ أُولئِک عَلَیهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَهٌ وَ أُولئِک هُمُ الْمُهْتَدُونَ.[۱۷]

شانزده- از نتایج ایمان، محبّت شدید به خداست:

… وَ الَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ.[۱۸]

هفده- رشد و تکامل از نتایج ایمان است:

… وَ لْیؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یرْشُدُونَ.[۱۹]

هجده- اگر بندگان خدا واقعاً خدا را بخوانند، خداوند دعای آنان را مستجاب خواهد کرد:

وَ إِذا سَأَلَک عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ. ..[۲۰]

نوزده- در برابر ناگواری های دنیا نباید شکیبایی را از دست داد، زیرا چه بسا چیزهایی هستند که ناملایم و ناگوار می نمایند، ولی خیر انسان در آن هاست:

وَ عَسی أَنْ تَکرَهُوا شَیئاً وَ هُوَ خَیرٌ لَکمْ. ..[۲۱]

بیست- در برابر خوشی های دنیا نباید خود را باخت، زیرا چه بسا همان خوشی ها در پشت پرده خود، ناخوشی ها و نکبت ها به بار می آورد:

وَ عَسی أَنْ تُحِبُّوا شَیئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَکمْ.[۲۲]

بیست و یک- ملاک ارزش و ضدّ ارزش، همه شئون انسانی در دل اوست:

لا یؤاخِذُکمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فِی أَیمانِکمْ وَ لکنْ یؤاخِذُکمْ بِما کسَبَتْ قُلُوبُکمْ. ..[۲۳]

بیست و دو- از نتایج ایمان به خدا و عمل مطابق ایمان، ورود به عالم نور است:

اللَّهُ وَلِی الَّذِینَ آمَنُوا یخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ. ..[۲۴]

برای استقامت دل ها در ایمان، از خدا یاری بجوییم و او دل های ما را نورانی و با استقامت خواهد کرد:

رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْک رَحْمَهً إِنَّک أَنْتَ الْوَهَّابُ.[۲۵]

پروردگارا، دل های ما را پس از آن که هدایت فرمودی، نلغزان و از فیضِ ربّانی خود برای ما رحمتی عنایت فرما؛ قطعاً تویی بخشاینده.

بیست و سه- توکل به خداوند متعال پس از هر گونه سعی و تلاشِ طبیعی منطقی و هم چنین با هر گونه سعی و کوشش که بزرگ ترین عامل آرامش و اطمینان است؛ خواه سعی و تلاش به نتیجه مورد انتظار برسد و خواه نرسد:

… وَ عَلَی اللَّهِ فَلْیتَوَکلِ الْمُؤْمِنُونَ.[۲۶]

و بر خدا توکل کنند مردم باایمان.

بیست و چهار- خداوند متعال نمی خواهد هیچ کسی به نفس خود ستم کند:

إِنَّ الَّذِینَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِکهُ ظالِمِی أَنْفُسِهِمْ قالُوا فِیمَ کنْتُمْ قالُوا کنَّا مُسْتَضْعَفِینَ فِی الْأَرْضِ قالُوا أَ لَمْ تَکنْ أَرْضُ اللَّهِ واسِعَهً فَتُهاجِرُوا فِیها فَأُولئِک مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ ساءَتْ مَصِیراً.[۲۷]

در این آیه بیش تر دقت شود، زیرا از این آیه به خوبی روشن می شود که نفْس آدمی مانند امانت الهی است. نفْس آدمی که قابل اعتلاء و ترقّی به عالم ملکوت است، دارای آن بُعد الهی است که ضایع کردن آن و ستم بر نفْس، ضدّ مشیت خداوندی است. از این رو، خداوند برای کسانی که بر خویشتن ستم روا می دارند، وعده عذاب می دهد.

بیست و پنج- ارزش و عظمتِ نفْسِ آدمی، وابسته به خداست. در راه شناخت نفس (خودشناسی) و خودسازی باید حداکثر تلاش را صورت داد و باید به خویشتن رسیدگی کرد و اگر چنین فرض کنیم که همه مردم دنیا گمراه شوند، باز نباید تحت تأثیر مردم دنیا قرار گرفته و از ساختن خویشتن دست برداشت:

یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیکمْ أَنْفُسَکمْ لا یضُرُّکمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیتُمْ.[۲۸]

ای کسانی که ایمان آورده اید! شما درباره اصلاح خود بیندیشید و خود را اصلاح کنید؛