خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل تفاوت تجوید با قرائت

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل تفاوت تجوید با قرائت :

کسی که قواعد قراءات سبعه را فراگرفته و می‎خواهد قرآن را تلاوت نماید آیا مخارج حروف را باید در هر یک از قرائت‎های هفتگانه و یا دهگانه و…به طور یکسان رعایت کند یا مخارج حروف هم طبق قراءات اختلافی است؟

کسی که قواعد قراءات سبعه را فراگرفته و می‎خواهد قرآن را تلاوت نماید آیا مخارج حروف را باید در هر یک از قرائت‎های هفتگانه و یا دهگانه و…به طور یکسان رعایت کند یا مخارج حروف هم طبق قراءات اختلافی است؟ آیا ادغام یرملون را در دیگر قرائت‎ها هم باید عمل نماید یا اینکه ادغام یرملون مخصوص قرائت عاصم است؟ و قواعد دیگر همچنین.

و خلاصه قاری قرآن چه مواردی را باید در همه قرائت‎ها رعایت کند و چه مواردی را باید با اختلاف، تلاوت نماید؟

با تعریف و تشریح جداگانه قرائت و تجوید، تفاوت‎شان و همچنین جواب سؤالات حاصل می‎شود. برای بیان مطلب، مقدمتاً باید بگوییم که قرائت بر دو نوع است:

۱.قرائت بالمعنی الأعم.

۲.قرائت بالمعنی الأخص.

منظور از «قرات بالمعنی الأعم»، همان است که در عرف جامعه قاریان، مقصود می‎شود که مترادف معنای «تلاوت» است؛ یعنی خواندن قرآن، حال به صورت ترتیل یا تحقیق و یا غیره باشد.

و منظور از «قرائت بالمعنی الأخص» آن است که در کتب تخصصی علوم قرآنی از آن بحث می‎شود که منسوب به یکی از قرّاء سبعه یا عشر و یا… می‎باشد. به بیان واضح‎تر: وقتی می‎گوییم ابن کثیر آیه چهارم از سوره فاتحه را «مَلِک یوم الدّین» قرائت نموده،[۱] منظور این است که قرائت ابن کثیر در این آیه چنین است. یا وقتی که می‎گوییم «عاصم» همین آیه را «مالِک یوم الدّین» قرائت نموده،[۲] منظور همان «قرائت» عاصم است، به بیان دیگر مصادیق واقعی «روایت حفص از عاصم» قرائت بالمعنی الأخص است و یا منظور از بالمعنی الأخص، هر یک ار قرائت مختص قرّاء سبعه را گویند که مخصوص آن قاری می‎باشد.

و امّا معنای تجوید: سرالبیان می‎ نویسد: «تجوید، مصدر باب تفعیل، در لغت به معنای نیکوکردن و در اصطلاح، علمی است که در آن از شناسائی مخارج و صفات حروف تهجی و محل وقت و وصل و قواعد و دستورها قرائت قرآن مجید و نیکو خواندن آن بحث می‎شود»[۳]

و حلیه القرآن با بیان واضح‎تر می‎ گوید: «تجوید، در لغت به معنای تحسین، تکمیل، نیکو گردانیدن آمده است. بدیهی است آیات الهی با رعایت قواعد ویژه‎ای که ان شاء الله فرا خواهیم گرفت، زیباتر، نیکوتر و تکمیل‎تر، تلاوت خواهد شد و لذا این قواعد را تجویدِ قرآن نامیده‎اند»

«تجوید» در اصطلاحِ قرائت عبارت است از: ادای حرف از مخرجش همراه با اعطای «حق و مستحق» آن حرف.

«حقّ حرف»: عبارت است از صفات لازمه آن حرف، منظور از صفات لازمه حرف، حالاتی است که حرف در حالت «انفراد» و بدون ترکیب داراست؛ مانند استعلا، استفال، جهر، همس، شدّت و…

«مستحق حرف»: عبارت است از: احکامی که از صفاتِ لازمه آن حرف ناشی می‎شود. منظور از احکام، حالاتی است که برای حرف در «ترکیب» با حروف دیگر و حرکات مختلفه پیش می‎آید. مانند: تفخیم و ترقیق، ادغام و اظهار و…[۴]

با دقت و تأمّل در معنای لغوی تجوید با دو تعریف مذکور که شد به این نتیجه می‎رسیم که «تجوید» صرفاً جهت «راحتی» و «نیکویی» در تلفظ و ادا نمودن کلمات عربی می‎باشد[۵] و با تعمّق در معنای اصطلاحی تجوید و مقایسه آن با معنای لغوی، نتیجه حاصل می‎شود که «مخارج حروف، صفات حروف و احکامی که در رهگذر ترکیب حروف و کلمات پدید می‎آید مثل: احکام نون ساکنه و تنوین، وقف، ادغام و…» جزو مسائل قرائت ـ قرائتی که منظور از آن مثلاً روایت حفص از عاصم باشد ـ نیست.

خوانندگان محترم تحقیقاً اینجا گمان خواهند نمود که منظور ما این است که کتب تجوید که نوشته شده بر مبنای روایت حفص از عاصم نیست؛ چرا که در تمامی کتب تجویدی فقط از همین مسائل (صفات حروف، تفخیم و ترقیق، ادغام و…) به عنوان روایت حفص از عاصم بحث شده که