خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه

فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه؛ انتخابی مطمئن برای ارائه‌ای حرفه‌ای

اسلایدهایی آماده برای استفاده:

فایل فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه شامل ۷۳ اسلاید با طراحی دقیق و ساختاری استاندارد است که برای ارائه‌های رسمی یا چاپ، کاملاً مناسب و آماده استفاده می‌باشد.

ویژگی‌هایی که فایل فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه را متمایز می‌کند:

• طراحی بصری حرفه‌ای:فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه با بهره‌گیری از رنگ‌بندی هوشمندانه و چیدمان اصولی جهت انتقال بهتر مفاهیم ارائه.
• سهولت در اجرا: تمامی اسلایدها از پیش تنظیم شده‌اند و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.
• وضوح بالا و نظم ساختاری: کیفیت بالای عناصر گرافیکی و هماهنگی کامل در نمایش، تجربه‌ای بدون نقص را فراهم می‌سازد.

استاندارد بالا در تولید محتوا:

فایل فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه با رعایت اصول حرفه‌ای طراحی شده و عاری از هرگونه ایراد گرافیکی یا ناهماهنگی در نمایش می‌باشد.

نکته مهم:

در صورت مشاهده نسخه‌هایی با کیفیت پایین‌تر، توجه داشته باشید که ممکن است نسخه‌های غیررسمی باشند. نسخه اصلی فایل فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه تنها از طریق منبع معتبر در دسترس است.

هم‌اکنون فایل فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه را دریافت کرده و ارائه‌ای حرفه‌ای و متمایز تجربه نمایید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل شرح و تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه :

شرح تفسیر حکمت ۱۰ نهج البلاغه مشکل نهج البلاغه این است که یک بخش از آن تکرار است، یک بخش از آن کمبود. برخی از نامه ها گزینش شده است، بعضی از نامه ها گزینش شده است. آن خطبه معروفی که حضرت درباره وصف «متّقیان»[۱]فرمود، آن تقریباً بیست صفحه است و سید رضی (رضوان الله تعالی علیه) در حدود هفت، هشت صفحه آن را نقل کرد. بخشی از خطبه ها را ظاهراً اصلاً نقل نکرد، بخشی را هم متفرقه نقل کرده است. نامه ها هم این چنین است. این کلمات حکیمانه آن حضرت که تقریباً ۴۷۳ کلمه است. بسیاری از اینها تکراری است؛ یعنی از همان خطبه ها جمله هایی را انتخاب فرمودند، یک؛ از آن نامه ها جمله هایی را انتخاب فرمودند، دو؛ برخی از نامه ها گزینش شده است بعضی از نامه ها گزینش شده است و این کتاب شریف تمام نهج البلاغه، یک کتاب بسیار مغتنمی است که تمام فرمایشات حضرت را تا آن‎جا که ممکن بود جمع کردند.

شماره ده از کلمات نورانی آن حضرت، اینها نامه ای است که برای فرزند بزرگوارشان؛ حالا یا امام حسن است یا ابن حنفیه، در نهج البلاغه هست که نامه ای برای حضرت هست و این نامه هم مفصّل است که در اواخر عمر وجود مبارک امیرالمؤمنین، این نامه را برای فرزندشان نوشتند: «مِنَ الْوَالِدِ الْفَانِی»؛ یعنی پدری که در آستانه رفتن هست به پسرش این نامه را می نویسد.[۲] برخی ها گفتند این نامه به امام مجتبی (سلام الله علیه) نوشته شده، برخی هم گفتند به ابن حنفیه. این کلمات قصار تاکنون یک بخش از آن مربوط به نامه ای است که برای مالک اشتر مرقوم فرمودند. برای مالک اشتر چند تا نامه دارد؛ یک نامه های سیاسی اجتماعی است که معروف است به آن عهدنامه مالک.[۳] یک نامه دستور اخلاقی است که برای مالک مرقوم فرمودند. بخشی از این کلمات قصار که تاکنون خواندیم، اینها مربوط به نامه اختصاصی است که حضرت برای مالک اشتر نوشتند. برخی هم از این کلماتی که می خوانیم مربوط به نامه ای است که وجود مبارک حضرت برای امام مجتبی نوشتند.

در این شماره ده فرمودند: «إِذَا قَدَرْتَ عَلَی عَدُوِّک فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُکراً لِلْقُدْرَهِ عَلَیهِ»؛[۴] اگر بر دشمنت مسلّط شدی قادرانه او را مقهور کردی، عفو از او را شکر قدرت قرار بده. اگر کسی نعمتی خدا به او داد، شکر این نعمت واجب است، و اگر کسی شکر نعمت کرد، خدای سبحان نعمت او را افزون می کند، اگر شکرش شکر متوسط باشد؛ خود او را بالا می برد اگر شکر او شکر عالی باشد. اینکه گفته شد: «شکر نعمت نعمتت افزون کند؛ کفر، نعمت از کفت بیرون کند»؛ نه «کفرِ نعمت»! شکر نعمت این کار را می کند، کفر نعمت، نعمت از کف بیرون کند، این برای شکر متوسط است که اگر کسی شکر نعمت کرد نعمتش افزوده می شود. اما آنچه در سوره مبارکه «ابراهیم» آمده است، نفرمود اگر شکر نعمت کردید ما نعمت شما را افزوده می کنیم! گوهرِ هستی شاکر را بالا می برد: لَئِن شَکرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکمْ،[۵] نه «لأزیدنّ نعمَتَکُمْ». یک وقت است انسان در حد ایمانِ متوسط درک می کند و شکر می کند، این شکر باعث افزایش نعمت اوست، می شود «شکر نعمت، نعمتت افزون کند». یک وقت است که وقتی به امام(سلام الله علیه) عرض کردند که ما چگونه خدا را شکر کنیم؟ فرمود: تمام نعمت ها را از او بدانید، بعد فرمودند: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِین»؛ من تمام شکرها را در این جمله انجام دادم؛[۶] یعنی توحید در شکر، توحید در مُنعِم بودن، توحید در ربوبیت، توحید در الهیت، همه را من رعایت کردم، چون این «الف» و «لام»، «الف» و «لام» استغراق است؛ یعنی تمام حمدها از هر حامدی که صادر بشود از آنِ خداست؛ چون حمد در برابر نعمت است و منعم غیر از خدا نیست. اگر شکر در این حد باشد، گوهر ایمان خود شخص بالا می آید که در سوره «ابراهیم» فرمود: لَئِن شَکرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکمْ، نه «لازیدنّ نعمتَکُم». این شکر نعمت مصادیقی دارد، فرمود اگر بر دشمن پیروز شدید، عفو از او را شکر قرار بدهید؛ یعنی یکی از مصادیق شکرِ نعمت است. این برای کدام دشمن است؟ آن دشمنی است که اگر شما بر او مسلّط شدید او دگرباره در صدد عدوات و دشمنی نباشد؛ اما آن دشمنی که هرگز دست از دشمنی برنمی دارد نباید مورد عفو قرار بگیرد، همچنان باید تحت استیلا قرار بگیرد و آن نفس امّاره است. شیطان آن دشمنی نیست که اگر کسی نسبت به او مهربانی کند از او عفو کند، او صرف نظر کند. اینکه حضرت فرمود: «أَعْدَی عَدُوِّک نَفْسُک الَّتِی بَینَ جَنْبَیک»؛[۷]فرمود از هر دشمنی این هوس بدتر است، چرا؟ برای اینکه حالا یا مار یا عقرب یا سگ یا گرگ به انسان حمله کرد، انسان اگر یک مقدار گوشت یا غذایی پیش این سگ بیندازد، در همان چند لحظه ای که سگ یا گرگ مشغول خوردن آن گوشت است، آدم را رها می کند؛ اما این نفس امّاره اگر گفت این نگاه نامحرم را انجام بده، یا این حرف حرام را بزن! همین که انسان حرف او را گوش داد، حرف بد زد یا نامحرم را نگاه کرد، او یک قدم جلوتر می آید. هیچ ممکن نیست دشمنی مثل نفس امّاره باشد. هر دشمنی را انسان یک طعمه جلوی او بیندازد در همان چند لحظه یا چند ساعتی که مشغول خوردن آن طعمه است، انسان آزاد است؛ اما نفس امّاره همین که انسان یک قدم حرف او را گوش داد، او ده قدم جلوتر می آید؛ لذا «أَعْدَی عَدُوِّک نَفْسُک الَّتِی بَینَ جَنْبَیک». این بیان نورانی حضرت رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) است.

اینکه وجود مبارک حضرت امیر فرمود: اگر بر دشمنی قادر شدیم عفو از او را شکر نعمت قرار بدهیم، درباره دشمن بیرون است نه دشمن درون. دشمن بیرون دو قسم است، اما حالا دشمن بیرون فقط یک قسم است، هیچ ممکن نیست که انسان بتواند از او عفو کند و او دوباره دشمنی نکند، «إِذَا قَدَرْتَ عَلَی عَدُوِّک فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُکراً لِلْقُدْرَهِ عَلَیهِ»؛ این کار در زمان خود حضرت انجام شد. وقتی بر مشرکان مکه پیروز شد فرمود: «إذهَبُوا فَأَنْتُمُ الطُّلَقَاء»،[۸]حالا که اسلحه را به زمین انداختید اظهار عجز کردید، دیگر ما کاری با شما نداریم. حضرت عفو کرد که بسیاری از اینها به همان «ابن الطُّلقاء» معروف شدند؛ اما حضرت می دانست که دیگر کاری از آنها ساخته نیست. اما آن دشمنی که اگر شما یک لحظه عفو کنید دوباره خودش را تجهیز می کند، عفو از او شکر نیست یک غفلت است، دشمن درون فقط یک قسم است؛ لذا حضرت فرمود: «أَعْدَی عَدُوِّک نَفْسُک الَّتِی بَینَ جَنْبَیک».

کلمه یازدهم که اینها همه در همان نامه هایی که برای حضرت امام مجتبی مرقوم فرمودند هست: «أَعْجَزُ النَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکتِسَابِ الْإِخْوَانِ وَ أَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ»؛ عاجزترین مردم کسی است که نتواند در جامعه برای خودش یک دوست صادق و صدیق فراهم کند. یک بیان نورانی از حضرت امیر است که ریشه آن در بیانات نورانی پیغمبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) هست و آن فرمود: «عَجِبْتُ لِمَنْ یشْتَرِی الْعَبِیدَ بِمَالِهِ فَیعْتِقُهُمْ کیفَ لَا یشْتَرِی الْأَحْرَارَ بِحُسْنِ خُلُقِه»؛ [۹] فرمود: من در تعجب هستم که مردم مال می دهند بنده می خرند؛ اما اخلاق را رعایت نمی کنند که آزاد مردم را بخرند! مردان آزاده وقتی ببینند کسی خلیق است، خوش خُلق است، صادق است، امین است، پاک است، به او دل می سپارند. فرمود شما پول می دهید بنده می خرید، اخلاق داشته باشید که جامعه ای را بخرید، نه اینکه آنها ـ معاذالله ـ بنده تو بشوند! می شوند هر چه تو بخواهی برای تو انجام می دهند. نه تنها در ظاهر، اگر مشکلی پیش آمد، بیمار شدی، شب برمی خیزند دعا می کنند. از این نعمت بالاتر! فرمود چرا شما به این فکر هستید که بنده ها را بخرید، به این فکر باشید که آزادها را بخرید.

«عَجِبْتُ لِمَنْ یشْتَرِی الْعَبِیدَ بِمَالِهِ فَیعْتِقُهُمْ کیفَ لَا یشْتَرِی الْأَحْرَارَ بِحُسْنِ خُلُقِه». بارها به عرض شما رسید که اخلاق جامعه را منسجم می کند. وجود مبارک امام (سلام الله علیه) فرمود: «تَزَاوَرُوا»؛ یکدیگر را ترک نکنید، به زیارت یکدیگر بروید، محفل یکدیگر را پُر کنید جمع بشوید، چرا؟ «فَإِنَّ فِی زِیارَتِکمْ إِحْیاءً لِقُلُوبِکمْ وَ ذِکراً لِأَحَادِیثِنَا»؛ شما شیعیان ما هستید وقتی کنار هم جمع شدید احادیث ما را نقل می کنید. احادیث ما همه اش که مربوط به مسئله نماز و روزه و مانند آن نیست، بخشی مربوط به فقه است، بخشی مربوط به اخلاق است، بخشی مربوط به حقوق است. «تَزَاوَرُوا فَإِنَّ فِی زِیارَتِکمْ إِحْیاءً لِقُلُوبِکمْ وَ ذِکراً لِأَحَادِیثِنَا وَ أَحَادِیثُنَا تُعَطِّفُ بَعْضَکمْ عَلَی بَعْض»؛[۱۰]فرمود فایده کلمات ما این است که در جامعه عاطفه ایجاد می کند. مستحضرید که همه ما شنیده ایم و این حرف را هم می گوییم و حرف درستی هم هست، می گوییم «سنگ روی سنگ بند نمی شود». الآن این برج هایی که می سازند اگر این کف، طبقه اوّل سنگ گذاشتند، طبقه دوم را بخواهند روی آن سنگ بگذارند که بند نمی شود، یک ملات نرمی می خواهد. اینکه می گوییم: «سنگ روی سنگ بند نمی شود»، مطلب درستی است. اگر یک ملات نرم نباشد سنگ روی سنگ بند نمی شود. این ملات نرم سنگ را روی سنگ بند می کند، این می شود بُرج، آن می شود قصرِ چند طبقه، آن می شود فلان، آن می شود فلان. وجود مبارک امام فرمود، دستورات اخلاقی ما آن ملات است که جامعه بسته را به هم مرتبط می کند: «تَزَاوَرُوا فَإِنَّ فِی زِیارَتِکمْ إِحْیاءً لِقُلُوبِکمْ وَ ذِکراً لِأَحَادِیثِنَا وَ أَحَادِیثُنَا تُعَطِّفُ»؛ عاطفه همان ملات نرم است. «أَحَادِیثُنَا تُعَطِّفُ بَعْضَکمْ عَلَی بَعْض»؛ آن وقت می شود قصر، آن وقت می شود بنیان مرصوص.

اینجا هم فرمود عاجزترین مردم کسی است که نتواند برادر ایمانی تهیه کند. لطیف تر از «أصدقاء»، «إخوان» است. فرمود: إَنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَه[۱۱] همین است. آن ایمان یک ملات نرمی است که جامعه را به هم جمع می کند. فرمود اگر کسی نتواند برادر ایمانی جذب کند که مشکل او را در روز خطر حلّ کند، او جزء عاجزترین مردم است و عاجزتر از او کسی است که برادری فراهم کرده و تهیه کرده، دوست صادقی تهیه کرده؛ ولی در اثر رعایت نکردن و ادامه ندادن اخلاق، آن برادر را از دست داد. نکته ای است که مستحضرید اینجا ما أعجز از أعجز که نداریم. اینکه فرمود: «أَعْجَزُ النَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکتِسَابِ الْإِخْوَانِ»؛ یعنی عاجزترین مردم. أعجز از عاجزترین مردم که فرض ندارد! لکن این کلمه «النَّاس» اگر عموم بود، عاجزتر از همه دیگر عاجزتر نداشت؛ ولی «النَّاس» را گفتند مطلق است نه عام، چون مطلق است می تواند سعه عام را نداشته باشد؛ قهراً أعجز از أعجز فرض دارد. بنابراین اگر کلمه «النَّاس» عام بود، معنای آن این بود: «عاجزترین مردم در بین همه» و دیگر أعجز از او فرض نداشت؛ اما چون مطلق است نه عام، آن أعجز می شود أعجز نسبی و نه نفسی. وقتی أعجز نسبی شد أعجز از او فرض دارد. فرمود: «أَعْجَزُ النَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکتِسَابِ الْإِخْوَانِ وَ أَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ»؛ کسی که دوستی پیدا کرده و به زحمت زیاد، یک رفیق شفیقی پیدا کرده؛ اما در اثر مواظب نبودن گفتار، رفتار و زبانش را کنترل نکرده، آن دوست را از دست داد.