خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران

تحولی در ارائه‌ها با فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران!

اگر به دنبال یک روش ساده اما حرفه‌ای برای ارائه‌ی مطالب خود هستید، فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران بهترین انتخاب شما خواهد بود. فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران از پایه بر اساس اصول طراحی مدرن ساخته شده و تضمین می‌کند که اسلایدهای شما جذاب، منظم و آماده‌ی استفاده باشند.

فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران شامل ۱۲۰ اسلاید است که با ترکیب بصری زیبا و چیدمانی حرفه‌ای، ارائه‌ی شما را به سطحی بالاتر می‌برد.

چرا باید از فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران استفاده کنید؟

✔ طراحی حرفه‌ای: هر اسلاید فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران با دقت بالا تنظیم شده تا بیشترین تأثیر را روی مخاطبان بگذارد.

✔ صرفه‌جویی در زمان: نیازی نیست ساعت‌ها وقت خود را برای طراحی پاورپوینت بگذارید، همه چیز آماده است.

✔ استفاده‌ی آسان: بدون نیاز به ویرایش‌های پیچیده، کافی است فایل را باز کنید و ارائه دهید.

✔ فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران قابل استفاده در هر محیطی: چه در دانشگاه، چه در جلسات کاری، فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران حرفه‌ای نیاز شما را کاملاً برآورده خواهد کرد.

متمایز باشید!

دیگر نگران بهم‌ریختگی یا طراحی‌های غیرحرفه‌ای نباشید. فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران به شما این امکان را می‌دهد که بدون دغدغه روی محتوای خود تمرکز کنید و ارائه‌ای تأثیرگذار داشته باشید.

همین حالا دریافت کنید و تجربه‌ای متفاوت از ارائه‌های حرفه‌ای را داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل رفتارشناسی مشارکت کنندگان در راه پیمایی روز ۱۳ آبان نمونه موردی؛ راه پیمایی ۱۳ آبان ۱۳۹۵، شهر تهران :

۱- طرح مسئله

در تاریخ انقلاب لحظاتی وجود دارد که به صورت دال های متعدد گفتمان انقلاب درآمده اند که انقلاب را می توان با آنها فهم و درک کرد. لحظاتی که سمبل انقلاب شده اند و نام آنها با نام انقلاب پیوند خورده است به طور مثال ۱۳ آبان یکی از مهم ترین این لحظات است. این روز که به حق سمبل مبارزه با استکبار و امپریالیسم است، یادآور سه حادثه جداگانه در سال های مختلف است که اتفاقاً در یک روز اتفاق افتاده است. ۱۳ آبان ۱۳۴۳ و تبعید رهبر عظیم الشان نهضت به ترکیه و آغاز نهضتی که انتهای آن به پیروزی مردم بر شاه منجر شد؛ ۱۳ آبان ۱۳۵۷ و حمله مزدوران رژیم شاه به دانش آموزان بی گناه تهرانی و به خاک و خون کشیدن آنان؛ و سرانجام ۱۳ آبان ۱۳۵۸ و تسخیر لانه جاسوسی آمریکا توسط دانشجویان مسلمان که بساط نفوذ فیزیکی امپریالیسم آمریکایی را از این کشور برچید.

انقلاب دوم ایران که در ۱۳ آبان تبلور یافته است، یکی از نقاط عطف در تاریخ ایران است و ازاین رو اهمیت دارد ابعاد مختلف این روز مورد مطالعه قرار گیرد تا بر مبنای آن بتوان به تئوری های بومی در مورد جامعه ایران و کنش های سیاسی مردم آن دست یافت. تحقیق حاضر گامی هرچند اندک در این راستاست و امید است بتواند به عنوان شروعی برای مباحث بعدی در این زمینه مورد استفاده قرار گیرد.

مشارکت سیاسی جزئی از رفتار اجتماعی است که نیت مند می باشد و به منزله یکی از ارکان توسعه سیاسی در دولت ها به شمار می رود و رابطه تنگاتنگی با مشروعیت نظام های سیاسی دارد، به طوری که دولت ها برای اعتباربخشی خود سعی می کنند بیشترین مشارکت مردم را در صحنه های سیاسی نظیر انتخابات، راه پیمایی، پیگیری سیاسی، خوانش سیاسی و. . . داشته باشند. در فضای سیاسی جوامع غربی، شرکت در انتخابات به عنوان عمومی ترین و پایین ترین سطح سلسله مراتب مشارکت سیاسی است که تقریباً ۳۰ تا ۴۰ درصد جامعه در آن مشارکت می کنند و حضور در راه پیمایی کارناوالی و جشن های ملی در سطح بالاتری از سلسله مراتب مشارکت سیاسی قرار دارد و بخش محدودی از جامعه یا بخش منحصر به فردی از جامعه در آن مشارکت می کنند، به همین دلیل در جوامع غربی تنها شرکت در انتخابات، به عنوان مرجعی برای مشروعیت بخشی نظام سیاسی قلمداد می شود. بااین حال در فضای سیاسی جمهوری اسلامی ایران مشارکت در راه پیمایی همانند مشارکت در انتخابات در عمومی ترین و پایین ترین سطح سلسله مراتب مشارکت سیاسی قرار دارند. به این معنا که میزان مشارکت در راه پیمایی کشور به ویژه راه پیمایی ۲۲ بهمن (میزان مشارکت در راه پیمایی ۲۲ بهمن سال ۱۳۹۱ در سطح کشور ۴۳ درصد بود) و نیز راه پیمایی روز قدس بالاست و در جامعه عمومیت دارد.

به طورکلی می توان گفت در جمهوری اسلامی ایران علاوه بر انتخابات، راه پیمایی نیز مشروعیت، اعتبار و مقبولیت مردمی نظام را تحت تأثیر قرار می دهد و به مثابه ترازی است که مشروعیت و اعتبار نظام را می سنجد. بااین حال دیدگاه های سلبی و ایجابی در زمینه کارویژه های راه پیمایی وجود دارد، گروهی از کارشناسان علوم اجتماعی، علوم سیاسی و کارشناسان انقلاب اسلامی بر این باورند که راه پیمایی به مثابه «تکرار سالیانه خود انقلاب» است و کارکرد بازآفرینی انقلاب و مشروعیت بخشیدن به نظام است و به دلیل «انقلاب مجدد» دیگر امکان ترمیدور (بازگشت از انقلاب و اضمحلال ارزش های اصیل انقلاب) در جامعه وجود ندارد.

همچنین گروهی از کارشناسان علوم اجتماعی، علوم سیاسی و کارشناسان انقلاب اسلامی بر این باورند که راه پیمایی صورت نمادین و نمایشی به خود گرفته است و آن را نمی توان به عنوان مرجعی برای سنجش مشروعیت و مقبولیت نظام در نظر گرفت. این گروه با دیدگاه سلبی به مسئله شناسی و انتقاد از کارکردها و رویه اجرای راه پیمایی می پردازند و عنوان می کنند تبدیل مفاهیم ایدئولوژیک به نماد و بازنمایی نمادین آنها در میان افکار عمومی، موجب ارزش زدایی از معنا و مفهوم نماد می شود و با گذر زمان، راه پیمایی کار ویژه اصلی خود را از دست خواهد داد و یک صورت تهی از انقلاب اسلامی بازنمایی می شود. این گروه بر کارناوالی شدن و تظاهری شدن راه پیمایی تأکید دارند.

جمهوری اسلامی ایران با برگزاری راه پیمایی تقویمی نظیر راه پیمایی ۲۲ بهمن (پیروزی انقلاب اسلامی)، راه پیمایی آخرین جمعه ماه رمضان (روز جهانی قدس)، راه پیمایی ۱۳ آبان (روز ملی مبارزه با استکبار جهانی)، راه پیمایی عاشورایی (برای مثال هم گرایی هیئت های مذهبی زنجان در حسینیه اعظم) و همچنین راه پیمایی موضوعی (نظیر راه پیمایی ضد آل سعودی به علت اعدام شهید نمر) دارای بیشترین عرصه سیاسی برای مشروعیت بخشی و اعتباربخشی به نظام سیاسی است. جمهوری اسلامی از طریق راه پیمایی با محتوای استبدادستیزی، استکبارستیزی، آزادی خواهی و حمایت از مستضعفین جهانی به بازتولید و بازنمایی انقلاب اسلامی در سطح جهانی می پردازد.

راه پیمایی ۱۳ آبان هر ساله با محتوای مبارزه با استکبار جهانی در کشور برگزار می شود. راه پیمایی ۱۳ آبان کنش سیاسی جمعی است که مشارکت کنندگان اصلی آن نسل چهارم و پنجم انقلاب اسلامی است. به عبارتی اکثر مشارکت کنندگان را دانش آموزان و دانشجویان تشکیل می دهند که متولد دهه هفتاد هستند. هر ساله راه پیمایی ۱۳ آبان برگزار می شود با این حال از انگیزه مشارکت افراد شرکت کننده در راه پیمایی و عوامل دخیل بر مشارکت آنها توصیف و تحلیل دقیقی وجود ندارد. مطالعه حاضر با رویکرد کیفی سعی دارد کارکردهای راه پیمایی ۱۳ آبان، انگیزه مشارکت کنندگان و نیز ویژگی های آن را مورد بررسی قرار دهد.

۲- مباحث نظری

یک. راه پیمایی ۱۳ آبان به مثابه مشارکت سیاسی

مشارکت سیاسی جزئی از رفتار اجتماعی محسوب می شود، زیرا به منزله یکی از ارکان و شاخص های عمده توسعه سیاسی به شمار می رود و رابطه تنگاتنگی با مشروعیت نظام های سیاسی دارد و به میزان زیادی بیانگر نوع نظام سیاسی هر جامعه است. مطالعه مشارکت سیاسی هر جامعه ای شناخت رفتار سیاسی مردم آن را میسر می سازد و مشخص می کند که در بسترهای اجتماعی گوناگون، میزان مشارکت سیاسی چگونه و تحت تأثیر چه عواملی تغییر می پذیرد.

آلموند و وربا[۱] در تبیین مشارکت سیاسی کنشگران به فرایند جامعه پذیری و فرهنگ سیاسی جوامع تأکید می کنند. تعریف فرهنگ سیاسی را می توان فرع بر تعریف کلی فرهنگ که از سوی تیلور ارائه شده است دانست. در تعریف تیلور، فرهنگ کل پیچیده ای شامل آگاهی ها، باورها، هنرها، اخلاقیات، قانون، عرف و تمامی دیگر انواع قابلیت ها و عاداتی است که انسان به عنوان عضو جامعه کسب می کند. به همین ترتیب «باورها، نگرش ها، ارزش ها، ایدئال ها، احساسات و ارزیابی های افراد درباره نظام سیاسی، و نقش خود افراد در این نظام را فرهنگ سیاسی گویند». (Diamond،۱۹۹۴: ۷) به عبارتی فرهنگ سیاسی، همه جهت گیری های ذهنی افراد نسبت به عناصر ضروری موجود در نظام سیاسی یا توزیع کلی جهت گیری های شهروندان نسبت به موضوعات سیاسی را شامل می شود. در کل، جهت گیری ذهنی مردم نسبت به سازمان ها، شخصیت ها، رخدادها، نمادها و فعالیت های سیاسی را نشان می دهد. طبق تعریف دایره المعارف علوم اجتماعی آمریکا، «فرهنگ سیاسی مجموعه ای از نگرش ها، عقاید و احساسات است که به فرایند سیاسی نظم و معنا می دهد . . . . ایدئال های سیاسی و هنجارهای عملکرد حکومت را در بر می گیرد. . . . در حوادث عمومی و تجربه خصوصی افراد ریشه دارد». (نصرتی نژاد، ۱۳۷۹: ۱۱) آلموند و وربا از نظریه اجتماعی شدن سیاسی استفاده می کنند و بر این باورند که هر چه در جامعه سه نهاد اجتماعی کننده خانواده، مدرسه و شغل، الگوهای مشارکتی قدرتمندی را نهادینه کنند و فرد در درون این سه نهاد سابقه مشارکتی بیشتری داشته باشد، در مراحل زندگی مشارکت سیاسی بیشتری خواهد داشت و جامعه از نظر فرهنگ سیاسی به فرهنگ مشارکتی نزدیک تر خواهد بود. (Almond & Verba،۱۹۸۹: ۲۶۷)

آلبرت باندورا از مفهوم اعتماد سیاسی برای تبیین نوع و میزان مشارکت سیاسی استفاده می کند. او برای اعتماد سیاسی دو بعد قائل است: اول اعتماد فرد به قابلیت های سیاسی خود و دوم، اعتماد به محیط و نهادهای سیاسی، درواقع کنشگرانی که به محیط و نهادهای سیاسی اعتماد دارند، مشارکت سیاسی بیشتری دارند و کنشگرانی که اعتماد سیاسی کمی به محیط و نهادهای سیاسی دارند از مشارکت سیاسی کناره گیری می کنند. (باندورا، ۱۹۷۷: به نقل از مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران، ۱۳۸۴: ۴۴) ویلکینز[۲] استدلال می کند که اعتماد رسمی یا اعتماد به نظام سیاسی هیچ ارتباطی با مشارکت سیاسی ندارد. (ویکینز، ۲۰۰۰: به نقل از مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران، ۱۳۸۴: ۴۴) افرادی که معتقدند نظام های سیاسی به شکلی مناسب و مؤثر عمل می کنند، احتمالاً بیشتر از دیگران در چارچوب نمادهای سیاسی آن نظام مشارکت خواهند کرد. (روزنستین، ۲۰۰۱: به نقل از مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران، ۱۳۸۴: ۴۵)

دال معتقد است اثربخشی سیاسی بر مشارکت سیاسی مؤثر است اگر مردم فکر کنند مشارکت یا عدم مشارکت آنها تأثیری در سیاست ندارد یا وجود نهادها و جریان های سیاسی را اثربخش ندانند، میل به مشارکت سیاسی نخواهند داشت. (دال، ۱۳۷۴: ۹۵) بر مبنای نظریه بندورا نگرش ها، توانایی ها و مهارت های شناختی تشکیل دهنده سیستم خود فرد است، درواقع اثربخشی سیاسی بخش مهمی از سیستم خود است که می تواند بر وظایف و موقعیت های سیاسی متنوع تأثیرگذار باشد. (باندورا، ۱۹۸۶: به نقل از مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران، ۱۳۸۴: ۴۵)

ماری لوین بر بیگانگی اجتماعی سیاسی در تبیین مشارکت اشاره دارد. ساختار بوروکراسی جامعه شرایطی ایجاد کرده است که کنشگر نمی تواند اثربخشی اعمال و رفتارهای خود را کنترل کند، در چنین شرایطی احساس انفصال و بیگانگی بر فرد مستولی می شود و او را به کنش منفعلانه در جامعه سوق می دهد. (لوین، ۱۹۷۲، به نقل از علی و همکاران، ۱۳۸۹: ۱۳۸ ۱۳۷) در همین راستا ماری لوین اشاره می کند، در بیگانگی سیاسی اجتماعی فرد دچار حالتی می شود که احساس می کند بر فعالیت های سیاسی اجتماعی تأثیرگذار نیست و کنش سیاسی او تغییری در امور سیاسی و اجتماعی ایجاد نمی کند، این نوع بیگانگی به شکل احساس بی قدرتی، بی معنایی، بی هنجاری، انزوا و تنفر بازنمایی می شود.

میلبراث و گوئل در تبیین مشارکت سیاسی از هفت عامل عمده نام می برند. این عوامل عبارتند از: محرک (انگیزه سیاسی )، موقعیت اجتماعی، ویژگی های شخصی، محیط سیاسی، مهارت، منابع و تعهد. منظور از محرک سیاسی عواملی از قبیل مناظره های سیاسی، تعلق خاطر نسبت به یک سازمان درگیر فعالیت های سیاسی و دسترسی به اطلاعات درست می باشد. منظور از ویژگی های شخصیتی عبارت است از خصوصیاتی چون اجتماعی بودن، برون گرایی و نظایر اینها. افرادی با خصوصیات مذکور هم، بیشتر خود را درگیر مسائل سیاسی می کنند. پایگاه اجتماعی با شاخص هایی چون میزان تحصیلات، موقعیت محل سکونت، تعلق طبقاتی و قومیت سنجیده می شود. محیط سیاسی عبارت است از محیطی که افراد در آن بسر می برند. به عنوان مثال فرهنگ سیاسی معینی می تواند او را نسبت به مشارکت در مسائل سیاسی تشویق کرده و یا بازدارد. منظور از مهارت، توانایی تحلیل قدرت سازماندهی، مهارت در سخنرانی ها و خطابه است. منظور از منابع اشاره به منابع مالی غیرنقدی است که می تواند در قالب تماس ها و روابط افراد با دولت مردان و دبیران احزاب باشد. منظور از تعهد، تعلق خاطر نسبت به یک سازمان، گروه، حزب و یا فرد خاصی است که این پیوند و دل بستگی نسبت به موارد مذکور هم بر مشارکت سیاسی افراد تأثیر قابل ملاحظه ای دارد. برای مثال هرچه فرد بیشتر در معرض انگیزه های سیاسی به صورت بحث درباره سیاست، تعلق به سازمانی که به شکلی به فعالیت سیاسی می پردازد یا دسترسی داشتن به اطلاعات سیاسی مربوط قرار داشته باشد، احتمال مشارکت سیاسی بیشتر است. اما مشارکت سیاسی بر طبق ویژگی های شخصی فرد نیز فرق می کند. شخصیت های اجتماعی تر، مسلط تر و برون گراتر، بیشتر احتمال دارد که از نظر سیاسی فعال باشند. (راش، ۱۳۹۱: ۱۳۸)

دو. استکبارستیزی اساس راه پیمایی ۱۳ آبان

پسااستعماری اغلب در تلاش است که از طریق گفتمان سنتی استعمار، باور برتری ارزش های فرهنگی غرب و اروپاییان را که بر مردم تحت استعمار تحمیل شده است، براندازند و هویت و فرهنگ بومی از دست رفته خود را بازجویند. پرداختن به چگونگی بیان واکنش های فرهنگ های استعمارزده به تاریخ استعمارگری و روش های مقاومت در برابر آن و نیز توجه به وضعیت نابرابر معاصر در نقاط مختلف جهان و روابط همواره نابرابر و استثمارگرانه فرهنگی از محورهای اصلی پسااستعماری است. به عبارتی هدف پسااستعماری، تلاش برای آشکارسازی و به چالش کشیدن ادعاهای حقیقت گفتمان های غرب مدار است. (مهدی زاده، ۱۳۸۹: ۲۵ )

مفاهیم بنیادی ادبیات پسااستعماری «دیگری» و «مقاومت» است. ادبیات پسااستعمار پیرامون مفهوم «دیگری» ساخته و پرداخته شده است، «دیگری» که فرهنگ خود را «برتر» می داند، پسااستعماری ذاتاً خالق دو گروه استعمارگران و استعمارشدگان یا فرودستان و فرادستان است که ارتباط خود و دیگری را شکل می دهد، دوگانه «فرودستان و فرادستان » عموماً با مفاهیمی نظیر کنترل نظام استعماری، نسل کشی، دور نگه داشتن از توسعه، بدنام کردن و تحقیر فرهنگ بومی در ارتباط است. (بارکر، ۱۳۸۷: ۴۹۴) نظریه پسااستعماری همچنین پیرامون مفهوم «مقاومت» شکل می گیرد، مفهوم مقاومت می تواند دربردارنده ایده هایی مانند آزادی انسان، حقوق، هویت و… ایده هایی که ممکن است در فرهنگ مردم کشورهای مستعمره نبوده باشد.

امام خمینی با استفاده از دوگانه «مستضعف و مستکبر»، طرح ایجابی جدیدی را مطرح کرد؛

«مستکبر و مستضعف» با «فرودست و فرادست» یا «استعمارگران و استعمارشدگان» بی شباهت نیست، اما ریشه های عرفانی و توحیدی دوگانه امام که در معیت «شیطان بزرگ»، «نه شرقی، نه غربی» و… به کار برده می شود، نمایانگر تبیین «دیگری » است. (نوده فراهانی، ۱۳۹۲: ۲۸) ایشان سازش با مستضعفان و استقامت در برابر مستکبران را به عنوان ایدئولوژی انقلاب اسلامی قلمداد می کنند که نمایانگر مفهوم «مقاومت» است.

استکبار، شیوه تفکر و منش عملی قدرتمندان زور و زر و در اصطلاح قرآنی خصلتی از کفر است که با سلطه گری و خودبزرگ بینی، دیگران را ضعیف پنداشته و آنها را زیر سلطه خود درآورده اند. روحیه استکباری و برتری جویی در ساخت سیاسی یک جامعه یا یک نظام حکومتی موجب می شود تا آن نظام سلطه گر خود را برتر و بالاتر از دیگران پندارد و مبانی فکری، اعتقادی، فرهنگی، نظامی، اقتصادی و سیاسی خود را بهتر از دیگران بداند و با آنها مبارزه کند. نظام استکبار جهانی سعی بر این داشته تا با فکر و اندیشه و فرهنگ رایج دنیوی خود که بر پایه جهان بینی مادی استوار است با همه امکانات سیاسی، اقتصادی، نظامی و با هر تبلیغات در قالب شیوه های گوناگون، دیگر جوامع را تحت سلطه و کنترل خود درآورد. (دارینی و حاجی زاده، ۱۳۸۶: ۷ -۱) امام خمینی مفهوم استکبار را «سرکشی از حق» می داند و برای آن مصداق های مختلفی را ذکر می نماید

اندیشه استکبارستیزی امام خمینی برخاسته از تفکر دینی ایشان بود، ازیک سو با طرح پدیده ظلم ستیزی به عنوان تکلیف دینی، موجب شد که این تفکر با غیرت دینی امت اسلامی گره خورده و برای همیشه به عنوان یکی از الزامات و تکالیف دینی نقش آفرین گردد و از سوی دیگر، روحیه مبارزه با ظلم و قدرت های استکباری را در عمق جان توده های تحت ستم کاشته و بدین سان، زمینه خیزش و جنبش های رهایی بخش و ضداستعماری را بیش ازبیش در عرصه جهانی فراهم سازد. دکترین استکبارستیزی امام خمینی دارای چند ویژگی است.

مفهوم «استکبارستیزی» به مثابه ایدئولوژی است به این معنا که عقیده و اندیشه دینی انقلابی منسجمی است که زمینه کنش سیاسی در برابر مستکبران را فراهم می سازد. امام با ارائه یک ایدئولوژی سیاسی بدیع که وام دار هیچ کدام از ایدئولوژی های مسلط شرق و غرب نبود، رهبری فکری و اخلاقی ملت ها و جنبش های آزادی بخش را در جوامع جهان سوم برعهده گرفت و چالشی عظیم و بی سابقه را پیش روی مستکبران نظام بین الملل ایجاد کند.

۱- الهی بودن استکبارستیزی؛ در اندیشه امام، مبارزه با استکبار ماهیت الهی دارد و درواقع قیام برای خداست.

۲- جهانی بودن استکبارستیزی؛ استکبارستیزی محدود و منحصر به قلمرو جغرافیایی ایران نیست بلکه آن به عنوان نسخه شفابخش برای همه مستضعفان و قابل تحقق در تمامی نقاط جهان است.

۳- تداوم استکبارستیزی؛ استکبارستیزی محدود و منحصر به زمان نیست تا مادامی که قدرت های بین المللی هست و در کشورهای دیگر دست اندازی می کنند مفهوم استکبارستیزی زنده است و در مقابله با آنها قرار خواهد گرفت.

۴- مردمی بودن استکبارستیزی؛ امام خمینی بر مردمی بودن استکبارستیزی تأکید دارد و آن را منحصر به وظیفه نهادهای دولتی، نظامی یا گروه یا احزاب نمی کند. امام در مردمی بودن استکبارستیزی، بر مستضعفین تأکید می کند و آن را در برابر «دیگری» مستکبرین قرار می دهد.

۵- تساهل ناپذیری و سازش ناپذیری؛ امام هرگونه تلاش برای نزدیکی و سازش و مصالحه با استکبار را نفی می کند و آن را نافی عزت مسلمین می داند.

سه. جمع بندی نظری

ازآنجاکه سیر کنش سیاسی راه پیمایی مسالمت آمیز مورد مداقه قرار می گیرد، نظریه های مشارکت سیاسی و سطوح مشارکت سیاسی، نظریه پسا استعمارگرایی و استکبارستیزی در بعد محتوایی بررسی شده است. هدف از مطالعه نظری در این بخش رد یا اثبات نظریه ها نیست بلکه هدف، فهم و شناخت مفاهیم و مقولات اصلی نظریه ها است که بتوان از این مفاهیم و مقولات در فرایند پژوهش کیفی استفاده کرد.

در مطالعه حاضر از اندیشه استکبارستیزی امام خمینی برای تبیین راه پیمایی ۱۳ آبان یا روز جهانی مبارزه با استکبار جهانی استفاده شده است. راه پیمایی در جمهوری اسلامی ایران به مثابه نمود عینی و رفتاری اندیشه و ایدئولوژی استکبارستیزی است و ویژگی های اندیشه استکبارستیزی را می توان در راه پیمایی مشاهده کرد، راه پیمایی یک حرکت مردمی ایدئولوژیک و الهی است که محدود به زمان نیست چراکه این پدیده اجتماعی در دوره قبل از انقلاب و حین انقلاب وجود داشته و بعد از انقلاب نیز تداوم داشته است و محدود به جغرافیای مکانی نسیت چراکه به عنوان یک الگو به جوامع آزادی خواه صادر می شود. همچنین راه پیمایی ۱۳ آبان به مثابه یک کنش و مشارکت سیاسی در نظر گرفته شده و ازاین رو از نظریه های مشارکت سیاسی برای تبیین کنش راه پیمایی مورد استفاده بوده است.

۳- روش پژوهش

روش کیفی در مطالعات اکتشافی و مطالعه برای درک پدیده های پیچیده و بدیع کاربرد دارد، چون به پژوهشگر اجازه می دهد تا به صورت همدلانه وارد زندگی روزمره افراد و گروه های مورد مطالعه شده و از ارزش ها، نگرش ها و رفتارهای آنان، اطلاعات گردآوری کند. (فلیک، ۱۳۸۷: ۱۴۱) برای گردآوری اطلاعات و تحلیل آنها، از روش کیفی ژرفانگرِ انسان شناسانه، استفاده شده است.

داده های کیفی چیزی بیش از بسته های منظم و قطعات اطلاعات دریافت شده از محیط نیست. داده های کیفی شامل جملات مستقیم از مردم درباره تجربه ها، دیدگاه ها، احساسات و دانش آنهاست که از طریق مصاحبه ها، یادداشت جزئیات فعالیت ها، رفتارها و اقدامات مردم و مشاهده و اسناد جمع آوری می شود. در این پژوهش از تکنیک مصاحبه نیمه ساخت یافته استفاده شده است.

در مطالعات کیفی، معیار دقیقی برای تعیین حجم نمونه یا تعداد افراد مطلع و مشارکت کننده وجود ندارد، (گلسر و استراوس، ۱۹۹۷: ۳۰ – ۱۷) بااین حال گردآوری اطلاعات تا جایی ادامه می یابد که به اشباع اطلاعات یا اشباع نظری در مورد یک موضوع خاص برسیم. هالووی و ایمی بر این باورند که «۴۰ – ۴» مشارکت کننده برای مطالعات کیفی مناسب است. بنابراین، شیوه نمونه گیری، شیوه تعمدی است و براساس اشباع نظری عمل شده است. نظر به انتخاب روش کیفی، ۳۱ مصاحبه به منظور دستیابی اطلاعات و داده های تجربی تر، انجام شد.

تجزیه وتحلیل داده ها در بخش کیفی مبتنی بر «تحلیل تماتیک» است. تحلیل تماتیک یا مضمونی، مبتنی بر طبقه بندی، شاخص بندی و سنخ بندی داده ها است. به عبارت دیگر تحلیل تماتیک عبارت است از عمل کدگذاری و تحلیل داده ها با این هدف که داده ها چه می گویند. لب کلام در تحلیل تماتیک، تشخیص و شناسایی موضوعات یا تم های موجود در متن و کدگذاری متن از لحاظ «وجود یا عدم وجود»[۳] تم هاست. کدگذاری در پژوهش های کیفی، جنبه «اکتشافی»[۴] دارد. این نوع تحلیل در وهله اول، به دنبال الگویابی در داده هاست. زمانی که الگویی از داده ها بدست آمد، باید حمایت موضوعی از آن صورت گیرد. یعنی موضوعات یا همان تم ها باید از داده ها نشئت گیرند. (محمدپور، ۱۳۸۸: ۱۳۷) هدف از انتخاب این روش، پژوهش و تحلیل نظریه سازی نیست بلکه ساخت مقولات و مفاهیم می باشد که از مصاحبه ها استخراج می شود. گردآوری اطلاعات در این روش مستلزم حضور در میدان تحقیق و تماس با جامعه مورد بررسی، توصیف، گردآوری و ثبت اطلاعات از خلال چارچوب های ذهنی افراد مشارکت کننده است. بنابراین ابتدا از طریق استقرای تحلیلی، داده های مصاحبه در ارتباط با اهداف پژوهش طبقه بندی شده و براساس آنها الگوها شناسایی شدند. یعنی ابتدا عبارات، توضیحات و جملات مرتبط با اهداف پژوهش، استخراج شده و سپس براساس مقوله های معنایی مشترک، گروه بندی شده و در نهایت تم های مرتبط و اصلی شناسایی شده اند.

گفتنی است این پژوهش در سطح شهر تهران انجام پذیرفته و افراد مشارکت کننده در راه پیمایی ۱۳ آبان سال ۱۳۹۵ را مورد بررسی قرار داده است.

۴- یافته های پژوهش

در این بخش یافته های حاصل از پژوهش کیفی که در قالب مصاحبه های نیمه ساخت یافته انجام پذیرفته است، ارائه می گردد. ابتدا اطلاعات و متون حاصل از مصاحبه های انجام شده پیاده سازی گردیده و سپس مفاهیم مهم استخراج شده است. در مرحله بعدی مفاهیم ذیل مقولات و تم های اصلی طبقه بندی شده و در نهایت تحلیل ارائه گردیده است.

یک. کارکردهای راه پیمایی ۱۳ آبان

راه پیمایی در ایران با زمینه های انقلابی ایدئولوژیک نظیر «راه پیمایی ۲۲ بهمن»، «راه پیمایی ۱۳ آبان» و عبادی سیاسی نظیر «راه پیمایی روز قدس» و «راه پیمایی موضوعی بعد از نماز جمعه» برگزار می شود. راه پیمایی در ایران کارکردهای «نمادین»، «فرهنگی اجتماعی»، «تربیتی»، «سیاسی» و «بین المللی» دارد.

الف) کارکرد نمادین راه پیمایی ۱۳ آبان: مشارکت کنندگان بر این باورند که یکی از دلایل مشارکت آنها در راه پیمایی، زنده نگه داشتن و پاسداشت یاد و خاطره دانش آموزان و دانشجویان شهید در راه انقلاب است، درواقع روز ۱۳ آبان به مثابه نمادی از رشادت ها و دلیرمردی های دانش آموزان و دانشجویان است، همچنین این روز به عنوان روز مبارزه با استکبار جهانی است، زمانی است که مردم می توانند از استکبار جهانی اعلام انزجار و تنفر کنند. عبارات زیر بیانگر کارکرد نمادین روز ۱۳ آبان است:

ما باید به یاد شهدای دانش آموز و دانشجویی که این آرمان را بنیاد گذاشتند و به پاسداشت آنها همیشه حضورداشته باشیم، (مرد جوان کارمند) ما در این روز و خیلی از روزهای دیگر ۲۲ بهمن و روز قدس به صورت نمادین هست که یادآوری کنیم جنایات آمریکا را و نشان بدهد که مردم در صحنه هستند و دنبال اهدافمان هستیم و قطعاً تأثیرگذار است، (دانشجوی پسر مهندسی) همین جوان ها بودند که انقلاب را به ثمر رساندند همین ها بودند که ۸ سال دفاع مقدس را پیروز کردند همین ها بودند که باز می توانند مثمرثمر باشند، (مرد جوان نظامی ) ما یک همچنین دشمنی با این کینه و دشمنی داشته باشیم خب خیلی برایمان مهم است که این قضیه همیشه برای مردم ما یادآوری باشد و هیچ وقت از این دشمن غفلت نکنیم، (دانشجوی دختر رشته مدیریت)

یادآوری جنایات آمریکا هدف اصلی شرکت من است، یادآوری این امر همیشه به ما کمک می کند که در مسائل روز مسائلی که همیشه داریم ما متعصب برای تعیین سرنوشت کشورمان این امر را همیشه به یاد داشته باشیم. (مرد میان سال کارشناس فرهنگی)

ب) کارکرد تربیتی راه پیمایی ۱۳ آبان: راه پیمایی ۱۳ آبان به عنوان فضای آموزشی و تربیتی برای دانش آموزان قلمداد می شود، دانش آموزان در این عرصه در بعد ساختاری مشارکت سیاسی را تجربه می کنند، در بعد محتوایی به شناختی از دشمن و استکبار جهانی دست می یابند و در بعد انتزاعی به الگوپذیری از دانش آموزان و دانشجویان شهید دست می یابند. مشارکت کنندگان بر ضرورت حضور دانش آموزان در این عرصه سیاسی تأکید دارند و بر این باورند که این عرصه موجب رشد و بالاندگی سیاسی دانش آموزان می شود. عبارات زیر بیانگر کارکرد تربیتی راه پیمایی ۱۳ آبان است:

بعد تبلیغاتی راه پیمایی برای بچه ها پسندیده است، بچه ها راه پیمایی می آیند و با آن آشنا می شوند، ما وقتی بچه کوچک ها را میاریم، از بچگی با این برنامه ها آشنا می شوند، (خانم میان سال خانه دار) ما باید بیداری افکار عمومی را روشنگری کنیم برای ملل خودمان و ملت های جهان به خصوص نسل های ۳ ۴ انقلاب و این انقلاب باقی می ماند، (مرد میان سال کارمند ) آقا در سخنرانی شان گفتند که ما رفتنی هستیم ولی آن چیزی که می ماند این جوان ها هستند که باید ادامه بدهند راه را و باید بدانند و باید بیایند ببینند، باید بیایند سخنرانی ها را گوش بدهند و یک چیزهایی را بفهمند، (خانم جوان معلم) امروز هم با پسر ۷ ساله ام که اولین حضورش هست برای همیشه آرمان های امام مان را زنده نگه داریم، (مرد جوان کارمند) جوان ها و دانش آموزان آینده سازان این نظام هستند قبل از اینکه دانش آموزان با این سن و سال در این مراسم شرکت کنند و با سیاست های آمریکا بیشتر آشنا شوند. (دانشجوی پسر مهندسی ) همین جوانان در دوره انقلاب به خیابان ها ریختند. حضور دانش آموزان در راه پیمایی تجدید خاطره آن دوره است، (دانشجوی مرد رشته علوم سیاسی) درواقع به خاطر اینکه ۱۳ آبان قبل از انقلاب زمانی که آمریکایی ها آمدند در ایران و دانشجویان و دان