خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین

تحولی در ارائه‌ها با فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین!

اگر به دنبال یک روش ساده اما حرفه‌ای برای ارائه‌ی مطالب خود هستید، فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین بهترین انتخاب شما خواهد بود. فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین از پایه بر اساس اصول طراحی مدرن ساخته شده و تضمین می‌کند که اسلایدهای شما جذاب، منظم و آماده‌ی استفاده باشند.

فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین شامل ۷۱ اسلاید است که با ترکیب بصری زیبا و چیدمانی حرفه‌ای، ارائه‌ی شما را به سطحی بالاتر می‌برد.

چرا باید از فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین استفاده کنید؟

✔ طراحی حرفه‌ای: هر اسلاید فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین با دقت بالا تنظیم شده تا بیشترین تأثیر را روی مخاطبان بگذارد.

✔ صرفه‌جویی در زمان: نیازی نیست ساعت‌ها وقت خود را برای طراحی پاورپوینت بگذارید، همه چیز آماده است.

✔ استفاده‌ی آسان: بدون نیاز به ویرایش‌های پیچیده، کافی است فایل را باز کنید و ارائه دهید.

✔ فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین قابل استفاده در هر محیطی: چه در دانشگاه، چه در جلسات کاری، فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین حرفه‌ای نیاز شما را کاملاً برآورده خواهد کرد.

متمایز باشید!

دیگر نگران بهم‌ریختگی یا طراحی‌های غیرحرفه‌ای نباشید. فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین به شما این امکان را می‌دهد که بدون دغدغه روی محتوای خود تمرکز کنید و ارائه‌ای تأثیرگذار داشته باشید.

همین حالا دریافت کنید و تجربه‌ای متفاوت از ارائه‌های حرفه‌ای را داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل تجلیل از عالمان دین :

علم فضایل فراوانی ذکر کردند، عالمان دین سهمی از بقا دارند و جزء مصادیق «بقیهالله» هستند، آن «بقیهالله» بالأصل وجود مبارک ولی عصر(ارواحنا فداه) است و شاگردان آن حضرت سهمی از بقا دارند. تعبیر قرآن کریم درباره عالمان دین، أُولُوا بَقِیهٍ است که چرا اینها تبهکاران را نهی نکردند؛[۱] این أُولُوا بَقِیهٍ یعنی والی بقا، ولی بقا، صاحب مقام بقا. این کلمه أُولُوا بَقِیهٍ اگر پربارتر از «بقیهالله» نباشد کمتر از آن نیست. فرمود عالمان دین سهمی از ماندگاری دارند اینها أُولُوا بَقِیهٍ هستند. در تعبیرات نورانی امیرالمؤمنین(سلام الله علیه) در نهج البلاغه فرمود: «أَلعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِی الدَّهرُ»[۲] گرچه این جمله، جمله خبریه است؛ ولی می تواند پیام انشائی هم داشته باشد؛ یعنی شما سعی کنید نام عالمان دین را برای همیشه نگهدارید. این همه فضایل برای علم و عالِم ذکر شده است، باید دید که علم چیست و وجود ذهنی چیست؟ این کار در علوم عقلی عملی شد، لکن چون علوم عقلی در حوزه ها و دانشگاه ها آن طوری که باید باشد رسمی نیست، فرق بین وجود ذهنی و علم روشن نیست. خیال می کنند علم؛ یعنی صورت حاصله در ذهن، این وجود ذهنی است نه علم. در کتاب های عقلی یک فصلی برای وجود ذهنی ذکر می کنند که صورت حاصله اشیا در ذهن را می گویند وجود ذهنی؛ راه اثبات آن چیست؟ اشکالات ثبوتی و اثباتی آن چیست باید حل شود، یک فصل مفصّلی مربوط به وجود ذهنی است و یک فصل جداگانه ای با فاصله فراوان درباره علم است. علم وجود خارجی است؛ منتها جای آن نفس است، وجود ذهنی، وجود ذهنی است. فرق جوهری وجود ذهنی با علم و علم با وجود ذهنی چیست؟ این در علوم عقلیه مطرح است. تقوا وجود ذهنی نیست، عدل وجود ذهنی نیست، اینها وجود حقیقی و وجود خارجی هستند و جای آنها در نفس است. علم وجود ذهنی نیست «الصوره الحاصله من الشیء لدی العقل» نیست، وجود ذهنی هیچ وجودی ندارد، مگر اینکه او را به وجود ذهنی بشناسیم که تعریف خاصّ خودش را دارد؛ ولی علم یک حقیقتی است خارجی و جای آن نفس است؛ نباید گفت عدل وجود ذهنی دارد، عقل وجود ذهنی دارد، تقوا وجود ذهنی دارد، اینها وجود خارجی دارند منتها جای آن نفس است.

این اشتباه است که ما خیال می کنیم هر کس چند سال در حوزه یا دانشگاه درس خواند و عالِم شد، ثواب عالم را دارد، کارِ او علم است و ثواب علم را دارد، این اشتباه قابل اصلاح است و اصلاح آن این است که ما بدانیم وجود ذهنی چیست و وجود خارجی چیست؟ اگر فهمیدیم وجود ذهنی یعنی چه؟ علم یعنی چه؟ سعی می کنیم عالِم باشیم، نه سعی می کنیم صوَر ذهنی داشته باشیم. مفهوم وقتی به ذهن آمد یا صادق است یا کاذب، اگر مطابق با خارج بود، می شود صادق و اگر مطابق با خارج نبود، می شود کاذب، این برای صورت ذهنیه است و مفهوم است و از آن به عنوان علم حصولی یاد می شود؛ اما علم چون وجود خارجی است، نور می باشد «أَلعِلمُ نُورٌ»[۳]این وجود خارجی است، این اول فضای نفس را روشن می کند دوتا کار می کند: یکی آینده را برای آدم روشن می کند، یکی گذشته را برای آدم روشن می کند. این بیان نورانی حضرت امیر(سلام الله علیه) که «أَلفِکرَهُ مِرآهٌ صَافِیهٌ»،[۴]هم دور را به ما نشان می دهد؛ و هم آینده را به ما نشان می دهد، این آینه، دو رو می باشد. یک راننده خبیر، وقتی آینه را روبه روی خود گذاشت از پشت سر باخبر می شود که خطر در پیش است یا نه، این آینه پشت سر او را نشان می دهد و جلوی خود را که می بیند. علم آن است که، هم دورترین نقطه را به آدم نشان بدهد، هم پشت سر را به آدم نشان بدهد، هم آدم را وادار کند که برابر با دورترین نقطه گام بردارد، هم انسان را وادار کند که برای دورترین نقطه آینده اقدام کند، این می شود علم؛ علم وجود خارجی دارد، جای آن نفس است و از سنخ مفهوم نیست، بلکه از سنخ وجود است.

بین علم و وجود ذهنی، بین آسمان و زمین فرق است، آنهایی هم که با علوم عقلی مأنوس اند از آنها سؤال کنید که چرا افرادی، بزرگانی از حکما وجود ذهنی را جدا ذکر کردند؟ در جلد اول اسفار وجود ذهنی مطرح است، در جلد سوم اسفار بحث علم مطرح است، فرق آن دو چیست؟ آن مِیز جوهری آن دو از هم چیست؟ کمتر مورد توجه است. علم را در بیانات نورانی اهل بیت(علیهم السلام) که تابع قرآن هستند، مشخص کردند. گفتند اگر کسی در فضای خود یک روشنی احساس کند، او عالِم شده است، نه وجود ذهنی و اگر به علم اعتنا کرد و به عمل رسید، معلوم می شود این علم است. این بیان نورانی حضرت امیر در نهج البلاغه که فرمود: «أَلعِلمُ مَقرُونٌ بِالعَمَلِ»؛[۵] یعنی همین، فرمود اگر نور است فضا را روشن می کند، جلوی آدم را نشان می دهد، پشت سر را نشان می دهد و اگر نشان نداد، معلوم می شود وجود ذهنی است. مفهوم؛ یعنی مفهوم، وجود؛ یعنی وجود، علم از سنخ مفهوم نیست از سنخ صورت ذهنی نیست، بلکه یک حقیقتی است که آن وجود را می گویند علم، آن مفهوم را می گویند معلوم. ما موظّف هستیم عالِم بشویم. وجود مبارک حضرت امیر فرمود: علما باقی هستند، هیچ کس با مفهوم باقی نیست، هیچ کس با مفهوم زنده نیست. خیلی از این مفاهیم است که گفت:

من آنچه خوانده ام همه از یاد من بِرفت الاّ حدیث دوست که تکرار می کنم[۶]

در دوران سالمندی خیلی از مراجع بودند که خواندن یک صفحه رساله عملیه برای خودشان دشوار بود، این چنین نیست که این مفاهیم بماند و وفادار باشد. آنکه ماندنی است و انسان را نگه می دارد، مصداق است، وجود است، نه مفهوم. به ما گفتند سعی کنید عالِم شوید «أَلعِلمُ مَقرُونٌ بِالعَمَلِ» آن که اهل عمل نیست، اهل وجود ذهنی است، نه اهل عمل. حضرت فرمود علم که با آن فطرت خوب پیدا می شود این «مِرآتٌ صَافِیهٌ» هم دوربین است، هم غیب نما؛ آینده را به خوبی به شما نشان می دهد. مفهوم مگر این هنر را دارد که کار آینه را بکند! کار دوربین را بکند! کار میکروسکوپ و تلسکوپ را بکند! فرمود این علم است که دور را به شما نشان می دهد، آینده را به شما نشان می دهد «أَلفِکرَهُ مِرآهٌ صَافِیهٌ»، از مفهوم این کار ساخته نیست.

بنابراین اولاً ما باید تلاش و کوشش کنیم بین وجود ذهنی و علم فرق بگذاریم، ثانیاً سعی کنیم از بند مفهوم نجات پیدا کنیم، ثالثاً خود را به علم مزین کنیم که فرمود: «اطلُبُوا العِلمَ وَ تَزَینُوا مَعَهُ بِالحِلمِ»[۷]مفهوم را نمی شود زیبا کرد، مفهوم را نمی شود زینت داد، آن هستی و وجود است که مزین می شود. ما اگر در شبستان جانمان یک شفافیت و نورانیتی احساس کردیم، خدا را شاکر باشیم که از بند وجود ذهنی رهیدیم و به علم رسیدیم که این می تواند دست ما را بگیرد و نجات بدهد. یکی از بیانات نورانی حضرت امیر این است که علم، کار انبیا را می کند، کار اولیا را می کند، کار مبلّغان را می کند. ما از انبیا چه توقع داریم؟ همان که خدا فرمود: قُمْ فَأَنْذِرْ[۸]مردم را اِنذار کن، از عالمان دین و فقیهان چه انتظار داریم برابر سوره توبه؟ انتظار ما از فقها و بزرگان و مبلّغان دین این است که لِیتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِینْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیهِمْ.[۹] بیان نورانی حضرت امیر این است که علم «مُنذِرٌ صَادِقٌ» کار انبیا را می کند، کار فقها را می کند، انذار می کند، جلوی بدی شما را می گیرد، شما را از خلاف شرع می ترساند، می لرزاند، اگر چیزی در آدم باشد که انسان را بترساند، انسان را بلرزاند، می شود علم، نباشد می شود وجود ذهنی. وجود ذهنی مفهوم است و از مفهوم کاری ساخته نیست. شما می بینید گاهی انسان چیزی را تصور می کند و صِرف تصور، فضای دهان او تلخ می شود یا فضای دهان او شیرین می شود یا آب در فضای دهان او پیدا می شود، این می شود علم، این دیگر وجود ذهنی نیست؛ مفهوم آن کار را ندارد که زبان را شیرین کند یا تلخ کند یا در فضای دهان حادثه ای ایجاد کند. گاهی یک خبر تلخ کسی را مبتلا به ایست قلبی می کند، مفهوم این کار را نمی کند بلکه علم این کار را می کند. یک گزارش شیرین اثر شیرین دارد، یک گزارش تلخ اثر تلخ دارد. آنکه گاهی انسان را به مرگ گرفتار می کند یا حیات او را زیبا می کند، آن علم است نه وجود ذهنی.

بیان نورانی حضرت امیر این است که این فکرت که علم محصول آن است «مُنذِرٌ صَادِقٌ». اگر وجود مبارک پیغمبر(ص) مأمور شد به قُمْ فَأَنْذِرْ، به تعبیر مرحوم شیخ مفید(رضوان الله علیه) می فرمود، وقتی پیغمبر (ص) از قیامت سخن می گفت، مردم را می خواست از قیامت بهراساند «تَحمَارُّ وَجَنَتَاهُ کأَنَّهُ مُنذِرُ جَیشٍ»[۱۰]تمام گونه های حضرت سرخ می شد؛ مثل اینکه فرمانده لشکر بخواهد به زیرمجموعه اش خبر بدهد که یک لشکر جرّاری دارد حمله می کند، این فرمانده که می خواهد از حمله و هجوم یک لشکر جرّار خبر بدهد، صورت او سرخ است، زبان او می گیرد، این طور نیست که با حالت عادی سخن بگوید. فرمود حضرت وقتی از آتش و قیامت و صحنه قیامت سخن می گفت، تمام گونه های حضرت سرخ می شد؛ مثل اینکه مستمعان خودش را از حمله یک گروه خصم و بداندیش دارد خبر میدهد، البته جهنم این چنین است، جهنم افراد را می شناسد، از دور تبهکار را که دید نعره می زند إِذا رَأَتْهُمْ مِنْ مَکانٍ بَعیدٍ سَمِعُوا لَها تَغَیظاً وَ زَفیراً[۱۱]رؤیت را به آتش نسبت می دهد نه «إذا رأوها»، فرمود: وقتی جهنم از دور تبهکاران و معصیتکاران را ببیند، نعره می زند نه اینکه جهنمی ها جهنم را ببینند می ترسند إِذا رَأَتْهُمْ مِنْ مَکانٍ بَعیدٍ سَمِعُوا لَها تَغَیظاً وَ زَفیراً ما خیال می کنیم، همان طوری که بین وجود ذهنی و علم نتوانستیم یا نمی خواهیم فرق بگذاریم، نمی خواهیم بین آتش دنیا و آتش قیامت هم فرق بگذاریم. بارها به عرضتان رسید، این سوره مبارکه جن می فرماید هیزم جهنم را ما از جنگل و غیر جنگل نیاوردیم، هیزم جهنم خود افراد ظالم هستند: وَ أَمَّا الْقاسِطُونَ فَکانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَباً،[۱۲]همین شخص ستمکار صدر و ساقه او گُر می گیرد، این هیزم است، منتها هیزمِ نسوز. جهنم آتشی دارد که کار آب را می کند، درخت جهنمی با آتش سبز است إِنَّها شَجَرَهٌ تَخْرُجُ فی أَصْلِ الْجَحیمِ[۱۳]چنین جایی است. اگر شجره خبیثه را خود انسان می رویاند و می پروراند، این می شود همین شجره ای که إِنَّها شَجَرَهٌ تَخْرُجُ فی أَصْلِ الْجَحیمِ، آتشی است که کار آب را می کند، درخت را می رویاند، خود انسان گُر می گیرد. ما نار دنیا را دیدیم؛ اما نار آخرت از این سنخ نیست و چون از این سنخ نیست، ما خیال می کنیم که شبیه این است و با آن می شود کنار آمد، بعد خاکستر می شود و رد می شود، این طور نیست؛ هم خاکستر آن نسوز است، هم چوب آن نسوز است، هم شجره آن نسوز است و هم بدن و پوست نسوز است کلَّما نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَیرَها[۱۴] ما چنین عالَمی در پیش داریم. در برابر آن روح و ریحان را هم در پیش داریم. اگر یک عدّه خود هیزم می شوند، یک عدّه خود گُل یاس می شوند. در پایان سوره مبارکه «واقعه» دارد، مقرّبان را که بالاتر از اصحاب یمین هس