خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل نگاهی به ویژگیهای شخصیتی حضرت ابوالفضل العباس(ع)

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل نگاهی به ویژگیهای شخصیتی حضرت ابوالفضل العباس(ع) :

۱. اصالت خانوادگی

در میان تمامی ویژگی های برجسته حضرت ابوالفضل(ع)، اصالت خانوادگی و تربیت ویژه مادر، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. برای تحلیل این ویژگی مهم، ذکر دو نکته ضروری است.

نکته اول: حکمت زوجیت در انسان ها بر خلاف دیگر موجودات، افزون بر تکثیر نسل و جلوگیری از انقراض آن، آرامش روحی میان همسران است: «وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکمْ منْ أَنفُسِکمْ أَزْواجاً لِتَسْکنُوا إِلَیها وَ جَعَلَ بَینَکمْ مَوَدَّهً وَ رَحْمَهً إِنَّ فِی ذلِک لآیاتٍ لِقَوْمٍ یتَفَکرُونَ؛[۱] و از نشانه های او آن است که از جنس خودتان همسرانی برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید و میان شما و همسرانتان علاقه شدید و رحمت قرار داد؛ بی شک در این نعمت الهی برای گروهی که می اندیشند، نشانه های قطعی است». به وجود آمدن نسل صالح، یکی دیگر از حکمت های زوجیت در میان انسان هاست؛ چنان که خداوند از زبان عبادالرحمن می فرماید: «وَ الَّذِینَ یقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا منْ أَزْواجنا وَ ذُرِّیاتِنا قُرَّهَ أَعْینٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماماً؛[۲] و کسانی هستند که می گویند: پروردگارا! به ما از ناحیه همسران و فرزندانمان، مایه روشنی چشم عطا کن و ما را پیشوای پرهیزگاران قرار ده».

نکته دوم: نسل صالح، حاصل نطفه مرد به منزله بذر و رحم زن به منزله زمین و محل کاشت بذر است. قرار گرفتن نطفه از صلب شامخ مرد در رحم پاک زن، حاصلی جز تولد شخصیتی چون حضرت ابوالفضل العباس(ع) ندارد؛ زیرا از زمین مستعد، باید محصول مفید برداشت نمود؛ چنان که خداوند نیز می فرماید: «الْبَلَدُ الطَّیبُ یخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذِی خَبُثَ لا یخْرُجُ إِلاَّ نکداً؛[۳] سرزمین پاک و آماده، گیاهش به اذن پروردگارش بیرون می آید، اما زمینی که خبیث و شوره زار است، جز محصولی اندک و بی فایده بیرون نمی دهد». رسول خدا(ص) نیز در این باره فرموده است: «إِیاکمْ وَ خَضْرَاءَ الدِّمَنِ قِیلَ یا رَسولَ اللَّه وَ منْ خَضْرَاءُ الدِّمَنِ قَالَ الْمَرْأَهُ الْحَسْنَاءُ فِی مَنْبِتِ السَّوْء؛[۴] بپرهیزید از سبزه هایی که در مزبله می روید. عرض شد: یا رسول الله! سبزه هایی که در مزبله می روید، چیست؟ فرمود: زن زیبایی که در خانواده پست و ناشایست به وجود آمده است».

حضرت ابوالفضل العباس(ع)، حاصل ازدواج امام علی(ع) به عنوان امام معصوم با بانوی عارفه متدینه ای، چون ام البنین (ع) است که نه تنها مصداق بارز «ارحام مطهره» است؛ بلکه معرفت وجودی اش تا جایی است که اگر چه در واقعه کربلا چهار فرزندش را از دست داده است، اما هنگامی که از بشیر پیگیر احوال امام حسین(ع) می شود و بشیر خبر شهادت چهار فرزندش را به او می دهد، می گوید: «قطَّعْتَ نیاطَ قَلْبِی، اَخْبِرْنِی عَنْ اَبِی عَبْدِاللّه اَوْلادِی و مَنْ تَحْتَ الْخَضْراءِ کُلُّهُمْ فَداءً لاِبِی عَبْدِاللّهِ الْحُسَیْن(ع)..؛[۵] ای بشیر! با این خبر ناگوار بندهای دلم را پاره کردی. از حسین برایم خبر بده. فرزندانم و هر آنچه در زیر آسمان کبود است، فدای اباعبداللّه الحسین(ع) باد».

۲. ادب

رعایت ادب و احترام خاص حضرت ابوالفضل العباس(ع) نسبت به امام زمانش، امام حسین(ع) از دیگر ویژگی های برجسته آن حضرت است.

یکی از وظایف و تکالیف هر فرد مسلمان در کنار واجباتی چون نماز، روزه، حج، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، آراسته شدن به مکارم اخلاق و صفاتی، چون «مروت»، «انصاف»، «حیا»، «گذشت»، «ایثار»، «عفو و گذشت»، «احترام»، «ادب»، «عدل» و… است؛ اهمیت اخلاق به گونه ای است که آیات فراوانی در قرآن به آن اختصاص یافته است. رسول خدا (ص) درباره اهمیت مکارم اخلاق به عنوان فلسفه بعثت خود فرموده است:

عَلَیْکُمْ بِمَکَارِمِ الأَخْلاَقِ فَإِنَّ رَبِّی بَعَثَنِی بِهَا وَ إِنَّ مِنْ مکَارِمِ الأَخلاَقِ أَنْ یَعْفُوَ الرَّجُلُ عَمَّنْ ظلَمَهُ وَ یعْطِیَ مَنْ حرَمَهُ وَ یصِلَ منْ قَطَعَهُ وَ أَنْ یَعُودَ مَنْ لاَ یَعُودُهُ؛[۶] بر شما باد رعایت مکارم اخلاق که خداوند مرا بر آن ها مبعوث کرد و از مکارم اخلاق است که کسی که بر تو ظلم کند به جهت غرضی شخصی او را ببخشی، کسی که تو را نسبت به چیزی محروم گرداند، کمکش کن؛ با شخصی که با تو قطع دوستی کند، رابطه دوستی برقرار کن و شخصی که به دیدار تو نیاید، به دیدارش برو.

هر انسانی با مراجعه به فطرت و باطن خویش، در می یابد که لازمه زندگی انسانی سالم و آرامش روحی داشتن، متصف شدن به اخلاق فردی و اجتماعی و داشتن مکارم اخلاق است؛ چنان که امام علی(ع) فرموده است:

لَوْ کنَّا لاَ نَرْجُو جَنَّهً وَ لاَ نَخْشَی نَاراً وَ لاَ ثَوَاباً وَ لاَ عِقَاباً لَکانَ ینْبَغِی لَنَا أَنْ نَطْلُبَ مَکارِمَ الأَخْلاَقِ فإِنَّهَا ممَّا تَدُلُّ عَلَی سَبِیلِ النَّجَاح؛[۷] اگر هم به بهشت امید و باور نمی داشتیم و از دوزخ نمی هراسیدیم و پاداش و کیفری در میان نمی بود، باز شایسته بود که در طلب مکارم اخلاق برآییم؛ زیرا راه موفقیت و پیروزی در به دست آوردن مکارم اخلاق است.

همان گونه که متصف شدن به مکارم اخلاق سبب محبوبیت آدمی در میان افراد جامعه می شود، عاری بودن وجود آدمی از این صفات و متصف شدن به صفاتی، همچون «حسادت»، «تکبّر»، «بدزبانی»، «عُجب»، «حرام خواری»، «آزار و اذیت دیگران»، «ریاکاری»، «رشوه خواری»، «تملّق و چابلوسی»، «نفاق و دروغگویی» و… موجب می شود آدمی از چشم همگان ساقط شود. از همین روست که امام علی(ع) می فرماید: «عَلَیکمْ بِمَکارِمِ الأَخْلاَقِ فَإِنَّهَا رِفْعَهٌ وَ إِیاکمْ وَ الأَخْلاَقَ الدَّنِیهَ فَإِنَّهَا تَضَعُ الشَّرِیفَ وَ تَهْدِمُ الْمَجْد؛[۸] به مکارم اخلاق پایبند باشید که مایه سربلندی است و از اخلاق پَست دوری کنید که انسان های شریف را پَست می کند و بزرگواری را از بین می برد».

از نگاه اسلام، اهمیت رعایت ادب و احترام نسبت به دیگران و به ویژه امام معصوم(ع) تا آن جاست که خداوند در آیات قرآن به صراحت آن را بیان کرده و فرموده است:

یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِی وَلاَ تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ کجَهْرِ بَعْضِکمْ لِبَعْضٍ أَن تحْبَطَ أَعمَالُکمْ وَأَنتُمْ لاَ تَشْعُرُونَ؛[۹] ای کسانی که ایمان آورده اید! صدای خود را فراتر از صدای پیامبر نکنید، و در برابر او بلند سخن مگویید آن گونه که بعضی از شما در برابر بعضی بلند صدا می کنند، مبادا اعمال شما نابود گردد؛ در حالی که نمی دانید.

همان گونه که رعایت ادب در گفتار و رفتار و تعبّد و تسلیم در برابر امام معصوم(ع)، اجر عظیمی را برای فرد به دنبال دارد؛ بی ادبی در گفتار و رفتار و عدم تسلیم در برابر امام معصوم(ع) موجب حبط عمل و عذاب الهی خواهد شد؛ چنان که خداوند نیز می فرماید: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تُقَدِّمُوا بَینَ یدَی اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ؛[۱۰] ای کسانی که ایمان آورده اید! چیزی را بر خدا و رسولش مقدّم نشمرید و تقوای الهی پیشه کنید که خداوند شنوا و داناست».

حضرت ابوالفضل العباس(ع) به عنوان عضوی از خانواده امیرالمؤمنین(ع) و نیز صفات وجودی خود، از جایگاه رفیع و بلند مرتبه ای برخوردار بود، اما به سبب معرفت وجودی، همواره در مقابل امام حسین(ع) مأموم بود، خود را پشت امام پنهان می کرد تا امام بیشتر دیده شود، ادب و احترام نسبت به امام را در گفتار و رفتار در بالاترین مرتبه رعایت می کرد و هیچ گاه در برابر امام برای خود نظری قائل نبود. از همین رو بود که در میان شهدای کربلا، به جایگاه والاتری دست یافت تا آنجا که به باب الحوائج مشهور شد.

یکی از کرامات آن حضرت چنین نقل شده است:

در سال ۱۳۹۰ از سوی بعثه مقام معظم رهبری به عنوان سخنران حرم سیدالشهدا(ع) به کربلا رفته بودم. صبح تاسوعا زن و مرد جوانی را در بین الحرمین دیدم که فرزند خردسال شان را که فلج بود، وسط بین الحرمین گذاشته بودند و با بی تابی خاصی شفای او را از سیدالشهدا(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) طلب می کردند. بعد از ظهر نزدیک مغرب به حرم قمر بنی هاشم(ع) مشرف شدم و جمعیت زیادی را در حرم دیدم که یک صدا فریاد می زدند: «یا ابوالفضل». از فردی علت ازدحام مقابل حجره کنار در نهم را پرسیدم و فهمیدم بیماری شفا گرفته است. خودم را به آن جا رساندم و از خدّام خواستم تا اجازه دهند داخل حجره شوم. خدّام به احترام روحانی و سادات بودنم اجازه دادند داخل حجره شوم. داخل حجره که شدم، همان کودک فلج را دیدم که سالم بود و والدینش بیهوش بودند. از مردی که کنارش بود، قصه را جویا شدم. مرد گفت: من دایی این کودک هستم. ما برای خداحافظی به حرم حضرت ابوالفضل(ع) آمدیم. همسر خواهرم کودکش را بر دوشش نهاد و از او خواست ضریح را ببوسد. فرزند خواهرم گفت که او را بر زمین بگذارد و هر چه اصرار کرد، پدرش حاضر نشد. ناگاه پدرش عصبانی شد و او را رها کرد. کودک نیز سالم روی دو پایش ایستاد. پدرش نیز با دیدن این صحنه بیهوش شد. خدّام نیز او را برای تبرّک به این جا آوردند.[۱۱]

۳. آزادی و آزادگی

برخورداری انسان از نعمت اختیار، اراده و انتخاب، سبب برتری او بر حیوان و ملائک شده است؛ چنان که خداوند می فرماید: «إَنا هدَیناهُ السَّبِیلَ إِمَّا شاکراً وَ إِمَّا کفُورا؛[۱۲] به راستی ما راه (حق) را به او نمایاندیم، خواه شاکر و پذیرا باشد، یا ناسپاس». امام علی(ع) درباره تفاوت انسان با ملائک و حیوان می فرماید: «رَکبَ فی الْملاَئِکهِ عقْلاً بِلاَ شَهْوَهٍ وَ رَکبَ فِی الْبَهَائِمِ شَهْوَهً بِلاَ عَقْلٍ وَ رَکبَ فی بَنِی آدَمَ کلَیهِمَا فَمَنْ غَلَبَ عَقْلُهُ شَهْوَتَه فَهُوَ خَیرٌ مِنَ الْمَلاَئِکهِ وَ مَنْ غَلَبَتْ شَهْوَتُهُ عَقْلَهُ فَهُوَ شَرٌّ منَ الْبهَائِم؛[۱۳] خداوند متعال فرشته را آفرید و او را از عقل محض ساخت و حیوان را آفرید و او را از شهوت محض ساخت و انسان را آفرید و در انسان این دو را، یعنی سرشت فرشته و سرشت حیوان را با یکدیگر ترکیب کرد و از او انسان آفریده شد».

اگر چه انسان ها موجوداتی مختار و انتخابگر هستند، اما عملکرد آن ها را از نظر آزادی و آزادگی می توان به سه دسته تقسیم کرد:

دسته اول کسانی که اگر چه از آزادی اجتماعی برخوردارند و هیچ شخصی آنان را به امری مجبور نمی کند، اما آزاده نیستند؛ بلکه اسیر زندان هواهای نفسانی اند؛ چنان که قرآن می فرماید: «أَفَرَأَیتَ مَنِ اتخَذَ إِلههُ هَواهُ؛[۱۴] پس آیا دیدی کسی را که هوای خویش را معبود خود قرار داده است».

دسته دوم کسانی