خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل چگونه ملت ها پراکنده شدند

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل چگونه ملت ها پراکنده شدند :

سَلْ بَنِی إِسْرائِیلَ کَمْ آتَیْناهُمْ مِنْ آیَهٍ بَیِّنَهٍ وَ مَنْ یُبَدِّلْ نِعْمَهَ اَللّهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُ فَإِنَّ اَللّهَ شَدِیدُ اَلْعِقابِ ۲۱۱

بپرس از بنی اسرائیل که چه بسیار به آنها دادیم از هرگونه نشانه روشنگر هر که تبدیل کند نعمت خدا را بعد از آن که آمده باشد او را پس خدا سخت عقوبت است.

زُیِّنَ لِلَّذِینَ کَفَرُوا اَلْحَیاهُ اَلدُّنْیا وَ یَسْخَرُونَ مِنَ اَلَّذِینَ آمَنُوا وَ اَلَّذِینَ اِتَّقَوْا فَوْقَهُمْ یَوْمَ اَلْقِیامَهِ وَ اَللّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشاءُ بِغَیْرِ حِسابٍ ۲۱۲

آرایش شده برای آنان که کافر شده اند زندگی دنیا و مسخره می نماید به کسانی که ایمان آورده اند، و کسانی که پروا گرفته اند بالای آنها در روز قیامتند و خدا روزی می دهد هر که را بخواهد بی حساب.

کانَ اَلنّاسُ أُمَّهً واحِدَهً فَبَعَثَ اَللّهُ اَلنَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ اَلْکِتابَ بِالْحَقِّ لِیَحْکُمَ بَیْنَ اَلنّاسِ فِیمَا اِخْتَلَفُوا فِیهِ وَ مَا اِخْتَلَفَ فِیهِ إِلاَّ اَلَّذِینَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ اَلْبَیِّناتُ بَغْیاً بَیْنَهُمْ فَهَدَى اَللّهُ اَلَّذِینَ آمَنُوا لِمَا اِخْتَلَفُوا فِیهِ مِنَ اَلْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَ اَللّهُ یَهْدِی مَنْ یَشاءُ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ ۲۱۳

مردم یک امت بودند پس برانگیخت خدا پیمبران را در حال بشارت دهندگی و بیم دهندگی و نازل کرد با آنان کتاب را به حق تا حکم کند در میان مردم درباره آن چه اختلاف نمودند در آن و اختلاف نکردند در آن مگر آنان که داده شدند کتاب را بعد از دلیل های روشنگر آمدنشان، به سبب ستیزه جویی میان خود، پس هدایت نمود خدا آنها را که ایمان آوردند به آنچه اختلاف نمودند در آن از حق، به ذهن خود و خدا هدایت نماید آن که را بخواهد به راه راست .

سل بنی اسرائیل که آتیناهم من آیه و من یبدل نعمه الله. .. تا آخر آیه – کم آتیناهم، استفهام سرزنش آمیز است و سَلْ بَنِی إِسْرائِیلَ کَمْ آتَیْناهُمْ مِنْ آیَهٍ بَیِّنَهٍ وَ مَنْ یُبَدِّلْ نِعْمَهَ اَللّهِ… کبرای شرطی و استنتاجی است که صغرای آن از مفهوم سؤال برمی آید. نعمه الله بقرینه مقام همان آیه بینه، و من بعد ماجائته، قید فان الله شدیدالعقاب – است : از بنی اسرائیل پرسش کن، که چه بسیار آیات روشنگر نبوت و هدایت به آنها دادیم و آنها آیات خدا را تبدیل کردند و هر که و هر ملتی که خدا به او نعمتی ارزانی دارد و آن را تبدیل گرداند. باید بداند که خدا شدیدالعقاب است و به مقتضای همین صفت دچار عقابی سخت خواهد شد. این قانون و سنتی است که بیش از اقتضای صفات پروردگاری، از تاریخ تبیین شده ملل و ملتی چون قوم بنی اسرائیل استنتاج می شود. همان تاریخ پرماجرا و گویایی که نعمت های هدایت و شریعت را که سرچشمه دیگر نعمت ها می باشد، آشکارا می نمایاند و همچنین تبدیل و تأویل آن نعمت ها را به غرور و تعصب ها و هواها، آن گاه لغزش ها و سقوط ها و زبونی ها را و با صدزبان جوابگوی این امر و سؤال است: سل بنی اسرائیل کم آتیناهم من آیه بینه؟ – آنها از آیین خدا روی گرداندند و آن را مسخ کردند و خود گرفتار عقاب و ممسوخ و مطرود گشتند.

زُیِّنَ لِلَّذِینَ کَفَرُوا اَلْحَیاهُ اَلدُّنْیا وَ یَسْخَرُونَ مِنَ اَلَّذِینَ آمَنُوا – فعل مجهول زین، لام اختصاص للذین ، فعل ماضی کفروا، نادیده گرفتن فاعل تزیین و سبب قابلی آن را می رساند: برای آنها که از آیات روی گردانده و به آنها کافر شده اند، زندگی دنیا آرایش شده و بیش از آن چه هست جاذب گردیده است. همین آرایش نو به نو و گوناگون دنیا و شهوات آن است که استعدادها را در تکاپوی وصول به سراب های رنگارنگ دنیا مصروف می نماید و پایه ایمان و تقوای دینداران را برای احراز آنها سست و لغزان می گرداند تا آنجا که شریعت و آیین خدا وسیله همین زندگی و بگونه عادات و تقالید درمی آید و به جای تحرک و پیشرفت و هم آهنگی در راه وصول و ایصال بدارالسلام گرفتار جمود و دشمنی و کینه جویی می شوند. این دلباختگان و چشم دوختگان به آرایش های دنیا، آنها را که از صحنه این نمایش های فریبنده برتر آمده وراء آنها از می نگرند و به آن می گروند، بی بهره از زندگی و ساده می پندارند و مسخره شان می نمایند: وَ یَسْخَرُونَ مِنَ اَلَّذِینَ آمَنُوا.

وَ اَلَّذِینَ اِتَّقَوْا فَوْقَهُمْ یَوْمَ اَلْقِیامَهِ وَ اَللّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشاءُ بِغَیْرِ حِسابٍ- والذین اتقوا، به جای «والذین آمنوا» اشعار به این حقیقت دارد که تقوا موجب تحرک و تفوق است نه فقط ایمان قلبی: در روز رستاخیز عظیم که ظاهر و باطن جهان و انسان منقلب می شود، آنها که اندیشه و اراده شان را ایمان و تقوا بالا برده بر مسخره چیان فرومایه برتری دارند. همین برتر آمدن و حاکمیت شایستگان با تقوا، نمودار و نشانه هرگونه تحول عمیق و تکاملی در وضع اجتماعات دنیایی می باشد و شاهد بارز آن انقلاب همه جانبه اسلامی است.[۱]

وَ اَللّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشاءُ بِغَیْرِ حِسابٍ، که در پایان این آیه آمده، روزی حقیقی، و گمراهی کفر پیشگان و فریفتگان و مغروران حریص را در شناخت روزی می نمایاند: روزی آن نیست که در تصرف دست انسان باشد و در انبارها و مخزن ها انباشته گردد. روزی آدمی آن مقدار است که مجذوب بنیه بدنی و معنوی گردد و موجب نمو و رشد قوای انسانی شود. چه بسا روزی دارانی که اندکی روزی خوارند و نادارای که بهره فراوان دارد. به غیر حساب، ظاهر در همین معنا است: بدون هر حسابی که مردم دارند، نه به معنای بی شمار و فراوان.

کانَ اَلنّاسُ أُمَّهً واحِدَهً فَبَعَثَ اَللّهُ اَلنَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ – کان الناس و شاید منسلخ از زمان و خبر از سرشت انسان در جهت دریافت مسائل زندگی یا وضع نظام اجتماعی باشد: مردم درباره دریافت های فطری، یا چگونگی نظام اجتماعی، یک امت و یک گونه اند. بنابراین می شود که فبعث الله، مانند جواب شرط و پیوسته به کان باشد نه در مرتبه متأخر: چون مردم امت واحده هستند، خداوند برای هدایت دریافت های فطری آنها، یا برای نگهداری اجتماعی که ضرورت و احتیاج فراهم کرده بود، پیمبران را برانگیخت. این توجیه مخالف ظاهر لغت و سیاق کلام و بدونه قرینه است زیرا فعل، به وضع اولی دلالت بر حدوث در زمان دارد مگر آن که قرینه ای آن را تجرید از زمان نماید مانند «کان الله عزیزاً غفوراً» که نسبت به اسم غیرزمانی داده شده و ثبوت و ازلیت خبر را می رساند. و تفریع فبعث الله النبیین، ظاهر در تأخیر بعثت پیمبران از خبر فعل کان است و اگر بعثت پیمبران پیوسته و در مرحله کان الناس باشد چنین مفهوم می شود: پس از آن که مردم امت واحده بودند خداوند پیمبران را با چنین اوصافی برانگیخت تا اختلاف پدید آرند! گرچه پس از بعثت پیمبران، مردم از جهت ایمان و کفر و مراتب آنها و دریافت هدایت، مختلف شدند ولی منشأ این اختلاف استعدادهای عقلی و شرایط اجتماعی است نه بعثت پیمبران. چنان که اختلاف به هر صورت در میان آنها که پیرو پیمبران هم نیستند وجود دارد. بنابراین باید پیش از فبعث الله فعلی مقدر باشد که خبر از اختلاف یا آغاز اختلاف بدهد: مردم یک امت بودند پس مختلف شدند یا رو به اختلاف می رفتند، پس خداوند پیمبران را برانگیخت. .. اینگونه تضمین و تقدیر از بلاغت های خاص قرآن است در مواردی که سیاق کلام دلالت دارد. چنان که فعل و خبر غایی – لیحکم بین الناس فیما اختلفوافیه، در این آیه دلالت بر همین تضمین و تقدیر دارد. پس این فراز آیه متضمن سه مرحله و سه طور تکاملی نوع انسان است:

نخست مرحله ای که نوع یا اکثر انسان ها امت واحده بودند. پس از آن مختلف شدند یا زمینه اختلاف پدید آمد، سپس پیمبران مبعوث شدند. معنای بعث که انگیختن از خواب و آرامش و بی خبریست و نسبت این فعل به الله دلالت به مرحله ای دارد بیش و برتر از وضع طبیعی و عادی. چون مرحله اول، از مراحل طبیعی نوع و فرد انسانی است که مانند حیوانات محکوم هدایت غریزی و فطری می باشند و هرگروه راه وروشی دارند: «ما من دابه فی الارض و لاطائر یطیر بجناحیه الاامم امثالکم – ۶-۲۸»

مرحله دوم، آنگاه است که دریافت های حسی انسان به صورت های مشخص و محدود جزیی و کلی در می آید و ذهن در آنها تصرف می نماید و با ترتیب و تردیف خود، آنها را به صورت های قضایا و احکام و استنتاج ها در می آورد و همچنین پیش می رود و می کوشد تا از احکام غرائز و اوهام آزاد شود و آنها را زیر نفوذ و حکم خود در آورد و با تعقل و اختیار آزاد هدف ها و موازین اعتقادی و اجتماعی را تشخیص دهد و نسبت به آنچه مشخص شده متعقد و مکلف گردد. در این مرحله است که انسان از دیگر حیوانات یکسر، و همچنین انسان ها از یکدگر، جدا شده و اختلاف هایی در عقاید و آراء و روش ها پدید آمده که پیوسته در صورت ها و نظامات و سنن اجتماعی و وسائل و مراتب زندگ