خرید و دانلود نسخه کامل کتاب With the Witnesses: Poetry, Compassion, and Claimed Experience

توضیحاتی در مورد کتاب

در حالی که نظریه تروما توسط مطالعات ادبی و فرهنگی معاصر به عنوان روشی اخلاقی برای مطالعه ترسیم رنج پذیرفته شده است، این خطر وجود دارد که استفاده کنونی از آن بتواند بیشتر از اینکه مفید باشد، ضرر داشته باشد. تئوری تروما با تأکید بر تاریخ‌های غیرقابل دسترس، رنج غیرقابل توصیف و شاهد ناخودآگاه، ممکن است خوانندگان را به ادعای رنج دیگران از طریق شناسایی همدلانه سوق دهد. دیل تریسی در کتاب «با شاهدان» استدلال می‌کند که شعر رویکردی جایگزین برای درگیر شدن نه تنها با رنج هنر، بلکه به طور کلی با رنج ارائه می‌دهد. تریسی با بررسی راهبردهای شعر شاهد، مدل‌های غالب مطالعات تروما را مورد بازجویی قرار می‌دهد و دوباره فرموله می‌کند که در آن خوانندگان با همذات پنداری با گوینده به عنوان شاهد، جایگاه شاهد را به دست می‌گیرند. اگر هدف از خواندن چنین شعری کمک به زنجیره ای از شاهدان است، نقش متمایز خواننده چیست و چه تفاوتی با نقش گوینده شعر دارد؟ تریسی پیشنهاد می کند که کنایه – منطق نزدیکی به جای شباهت – تجلی صوری شفقت است. او با تجزیه و تحلیل شعری که بر پیوستگی کنایه بر جایگزینی استعاره تأکید می کند، به جایگاهی می پردازد که سخنرانان شاهد خوانندگان را به آن دعوت می کنند. اشعاری که به زمینه‌های مختلف ملی و فراملی از قساوت، درگیری، و به حاشیه رانده‌سازی پاسخ می‌دهند، با شاهدان به سمت پاسخی دلسوزانه به رنجی که مستلزم احساس – نه به عنوان – دیگری است، راهنمایی می‌کنند. با دنبال کردن هر شعر به عنوان یک نظریه منحصر به فرد ترحم، با شاهدان نشان می دهد که اشعار رنج را به عنوان هنر امضا می کنند، نه آثار قابل ادعای رنج.