خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ شامل ۷۰ اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل آوینی دهه نود کیست؟ :

سخنان دیروز رهبر انقلاب در ارتباط تصویری با ستاد ملی مقابله با کرونا حاوی یک نکته مهم بود. رهبری به صراحت گفتند که ثبت و ضبط مجاهدت های بی نظیر ملت ایران در عرصه مقابله با ویروس کرونا نیاز به یک آوینی دارد. متن دقیق سخنان ایشان در این باره به این شرح است: این یک مطالبه جدّی و یک آرزو است، ان شاءاللّه این آرزو برآورده بشود. کاش کسانی بتوانند مثل شهید آوینی روایت کنند این جهاد عظیم و عمومی را. همچنان که شهید آوینی با آن بیانِ شیرین و زیبا و اثرگذارِ خودش توانست جزئیّات جبهه را برای ما روایت بکند و آن را ماندگار بکند، کاش کسانی بتوانند این کار را بکنند، هم در گفتار و هم در نوشتار و هم در کارهای هنری و نمایشی ها و پدیده های هنری.

صراحت رهبر انقلاب در نام آوردن از یک مستندساز مشهور دفاع مقدس یعنی شهید آوینی که بعدها با ابتکار خود رهبر انقلاب به سید شهیدان اهل قلم مشهور شد حاوی نکات برجسته و مهمی است که اهتمام و توجه جدی هنرمندان و روایت گرانی که قصد ورود به این عرصه را دارند می طلبد. این نکته از بیانات رهبر انقلاب اگر در کنار گلایه اخیرشان از ساخت ضعیف مستندهای گروه های جهادی قرار بگیرد آن وقت است که می شود به معنای دقیق تر اهمیت هنر روایت در نگاه رهبری پی برد. چند ماه پیش رهبر انقلاب در سخنانی که به صورت عمومی پخش و منتشر شد از ساخت ضعیف مستندهایی که درباره گروه های جهادی و فعالیت هایشان ساخته شده است انتقاد کرده و خواستار ورود هنرمندانه تر و جدی تر هنرمندان و روایان به این عرصه شده بودند.

صراحت رهبری در نام آوردن از یک مستندساز مشهور دفاع مقدس یعنی شهید آوینی که بعدها با ابتکار خود رهبر انقلاب به سید شهیدان اهل قلم مشهور شد حاوی نکات برجسته و مهمی است که اهتمام و توجه جدی هنرمندان و روایت گرانی که قصد ورود به این عرصه را دارند می طلبد اما آوینی که بود و چه کرد؟ به نظر می رسد برای نزدیک تر شدن به آنچه رهبر انقلاب از روایت درست و متعهدانه وقایع مقابله با کرونا در نظر دارد بهتر آن است که روی مورد خاص شهید آوینی تمرکز کنیم و بدانیم که نکات برجسته کار شهید آوینی در ساخت مستندهای دفاع مقدس چه بود که امروز رهبری را به آرزوی داشتن کسی مثل او در روایت وقایع مقابله با کرونا وا می دارد. این گزارش در پی آن است که به این سوال پاسخ دهد که ارزش افزوده و متفاوت کار آوینی در مقایسه با دیگر مستندسازان دفاع مقدس چه بوده است؟

آوینی در ویدئویی که همین سال های اخیر و به تازگی منتشر شده است در یک جمع ظاهراً خصوصی پرسش جالبی را مطرح می کند. او می گوید کسی به او گفته است که روایت فتح پدیده خاصی نیست؛ هر کس به جبهه برود و دوربین را روشن کند همین ها را می گیرد. او می گوید ظاهر ماجرا همین است. اما چرا این همه آدم با این همه اعتقادات و نیات خوب به جبهه می روند و چیزی از آن درنمی آید؟ آن چیزی که روایت فتح را از بقیه آثار دفاع مقدسی مجزا می کند چیست؟ چرا وقتی فیلمبردار خبر به جنگ می رود کاری که می آورد با کار فیلمبردار روایت فتح کاملاً متفاوت است؟ او در پایان این ویدئو می خواهد کسی به این سوال پاسخ دهد. به نظر می رسد دقت در موارد گفته شده کمی ما را به پاسخ این سوال نزدیک تر کند. و پاسخ این سوال همزمان ما را به پاسخ به سوال آورده شده در عنوان متن رهنمون می کند: آوینی که بود و چه کرد و اکنون آوینی دهه نودی باید چه کند؟

ترکیب تسلط تکنیکی و اشراق مستندسازی

به روشنی واضح است که مستندهای روایت فتح نیاز به چند بار دیدن دارند و این از تبحر تکنیکی آوینی بر ابزارهای سازنده مستندهایش حکایت می کند. آوینی که بعدها سینمای کلاسیک آمریکا را بر هر نوع سینمای دیگری ترجیح می دهد؛ در مستندهایش نیز نشان می دهد که به روایت های کلاسیک سحرانگیزی اعتقاد دارد که مخاطب را میخکوب می کند و احساسات او را به شدت درگیر می کند. آوینی بر ابزاری که انتخاب کرده است کاملاً مسلط است و استفاده او از این ابزار خودآگاه است. کاملاً آگاه است که چیزی به نام دوربین چگونه می تواند همه زحماتش مبنی بر مواجهه مستقیم با رزمندگان را بر باد دهد و به همین دلیل به شکلی از دوربین استفاده می کند (یا می گوید استفاده کنند) که میانجی این شیء کاملاً به کناری رود.

او فیلم ها را به سبک کارگردان های مؤلف خودش تدوین می کند و با نریشن هایش آنها را جوری به هم متصل می کند که انگار واقعاً با یک فیلم سینمایی کلاسیک اما واقعی و آینه وار مواجهیم. نادر طالب زاده سال ها پیش گفته بود که مستندهای آوینی را به یک فیلمساز درجه یک آمریکایی نشان داده است و حیرت او را ثبت و ضبط کرده است. آوینی به خوبی آگاه است که اگر قرار باشد دوربین فیلمبرداری تفاوتی با دوربین عکاسی برای او نداشته باشد؛ پس زمینه صدای آهنگران بی مقدمه و بی موقع دائماً پخش شود؛ تدوین های موازی او به قطع روایت منجر شود؛ دست کارگردان در فیلم دیده شود؛ فیلمش حتماً نتیجه گیری های حماسی داشته باشد و موارد اشتباه دیگری که مستندهای دفاع مقدسی پر است از تکرار آنها؛ دیگر فیلمی برای دفاع مقدسی نساخته است که به عقیده او فصلی از آخرالزمان است.

از این منظر لازم است حتماً تذکر داده شود که بخش بزرگی از بی کارکردی مستندهای امروز ما در دهه نود ناشی از صرف داشتن یک تعهد کافی و عالی و البته آشنایی ابتدایی در حد روشن کردن دوربین فیلمبرداری و بلد بودن زوم اوت و زوم این است و اگر قرار باشد با نهیب رهبری از فردا هر علاقه مند دوربین داری به عرصه ثبت و ضبط وقایع دفاع مقدس ایرانیان علیه ویروس کرونا بشتابد هیچ گاه به نتیجه ای در خور این دفاع مقدس نخواهیم رسید. سیل ورود مستندسازان در دهه هشتاد و نود ظاهراً این مهم را از یاد برده است. آوینی ابایی از آموختن بیشتر تکنیک نداشت. فرم کار او کاملاً یکدست و بدون کوچک ترین خرده اضافه برهم زننده ای بود. ریتم کارهایش کاملاً حفظ می شد و بلد بود که چه موقع مخاطبش را غافلگیر کند؛ چه موقع اشکش را دربیاورد و چه موقع مخاطب احساس کند که همراه او در جبهه هاست. از این روست که آوینی یک هنرمند تمام عیار بود که برای هنرش به شدت ارزش قائل بود و می دانست که وقتی از هنر صحبت می شود درباره چه صحبت می کند.

اما تکنیک سینمایی آوینی به تکنیک های صرف دانشکده های سینمایی محدود نشد. آوینی ارزشی به آن افزود. او در مستندسازی شیوه ای را دنبال می کرد که خود آن را شیوه اشراقی در فیلم سازی می نامید. این اصطلاح را اولین بار او به کار برد و این چنین تعریفش کرد: «ما در گروه روایت فتح شیوه مستندسازی خودمان را اشراقی می خواندیم. زیرا ما به تجربه دریافته بودیم که حقیقت هستی امکان ظهور در سینما را دارد، منتها باید تکنیک و تکنولوژی سینما را که همواره مانع و حجاب این تقرب هستند، اهلی کرد و این اهلیت اگرچه با مهارت فنی نسبتی غیرقابل انکار دارد، اما بیش از هر چیز به نسبتی رجوع دارد که فیلم ساز با عالم وجود خود برقرار می کند. بنابراین خودمان را یکسره تسلیم واقعیتی می کردیم که در جبهه ها وجود داشت.»

به این ترتیب واضح است که آوینی معتقد است آموختن تکنیک برای اهلی کردن این سینمای نااهل لازم و واجب است اما فیلمسازی او فقط هم به این مرحله منحصر نمی شود. آوینی و دوستانش علاوه بر خوش تکنیکی؛ نسبتی وجودی با دفاع مقدس برقرار کرده بودند که فیلمسازی آنها را کاملاً متحول کرده بود.

آوینی معتقد است آموختن تکنیک برای اهلی کردن این سینمای نااهل لازم و واجب است اما فیلمسازی او فقط هم به این مرحله منحصر نمی شود. آوینی و دوستانش علاوه بر خوش تکنیکی؛ نسبتی وجودی با دفاع مقدس برقرار کرده بودند که فیلمسازی آنها را کاملاً متحول کرده بود.

فقط برای اشاره کردن به نگاه آوینی به یک پدیده تکنیکی صحبت های رضا سلطان زاده درباره موسیقی کار روایت فتح را می خوانیم. او می گوید: آوینی موسیقی را خیلی خوب می شناخت و بر خلاف بچه مسلمان های ما که اصلاً حوزه موسیقی را نمی شناسند و اگر نام «باخ» یا «بتهوون» را ببری انگار اسم منفورترین شخصیت ها را بر زبان آورده ای ایشان یکسره موسیقی گوش می داد و بسیار به آن تسلط داشت. موسیقی روایت فتح کاملاً یک کار نو و بکر است. آوینی برای برنامه اش نه موسیقی سنتی را می پسندید و نه کلاسیک را.

قطعه اولی که من در روایت فتح کار کردم از فیلم آمریکایی «مصائب جنگ» الگو گرفتم. وقتی این را با آوینی مطرح کردم، گفت اشکالی ندارد ولی مواظب باش به آن زیاد نزدیک نشوی.

آوینی کارمند نشد

آوینی برای ساخت و پخش فیلم هایش می جنگید. این چیزی است که اکثر همراهان آوینی می گویند. تعهد او به ساخت فیلم برای دفاع مقدس، دستوری و فرمایشی و مهمتر از همه سفارشی نبود. دل آوینی در جبهه های دفاع مقدس بود و از همین رو بود که هر چه می خواست بگوید را دیده بود. رمز و راز شگفت انگیز تأثیر کارهای او همین برآمدن از دل او بود. آوینی هیچ گاه به زندگی و کار کارمندی خو نکرد. هیچ گاه به اصطلاح ملاحظات زمانه را درک نکرد و اسیر آن نشد. در مقابل شدیدترین حملات به خودش ایستادگی کرد و کوتاه نیامد.

تعهد او به رساندن صدای رزمندگان به گوش کسانی که پشت جبهه ها نشسته بودند یا اینکه اساساً جنگ را به دلایل شرایط سنی درک نکرده بودند تعهدی شگفت انگیز بود. آوینی هیچ گاه تعهد خود برای روایت مقدس دفاع مقدس را با تعهدهای سازمانی درنیامیخت. همان طور که اطرافیان او می گویند کارهای او به شدت شبیه به کارهای گروه های جهادی فعلی ما بود.

یک تنه کار صدنفر را می کرد و به اندازه همان یک نفر توقع داشت. پاک و پاکیزه مستند می ساخت و بقیه تعلقات حتی سیاسی اش را داخل این مستندهای مقدسش جاری نمی ساخت. به این ترتیب آوینی یک متعهد تمام عیار به کارش بود. این همان چیزی است که امروز در مستندسازان جوان ایرانی مشاهده نمی شود. روایت فتح مجموعه مستندی بود که تیتراژ نداشت. هیچ اسمی از عواملش آورده نمی شد و حتی در خاطره اخیری که از دیدار روایت فتحی ها با رهبر انقلاب منتشر شده است می گویند که رهبری در این دیدار خواستار این می شوند که بدانند چه کسی این نریشن ها را می خواند و آوینی ابا می کند از معرفی خودش. وقتی کسی در مورد آثارش چنین نظری را دارد طبیعی است که به چنین کاری هم دست بزند. مستندسازان جوان قصه ما اما تحمل اندکی دارند. خیلی زود به سازمان ها و اداره ها می پیوندند. با پخش نشدن مستندشان زمین و زمان را بهم می ریزند…

اوینی درباره این روحیه روایت فتحی ها می گوید: «این کارهایی که ما می کردیم از پول، بروکراسی یا سیستم های نظامی یا هر چیز دیگر برنمی آید. عشق می خواهد و انگیزش و ریشه هر انگیزشی هم در عشق است»، «اکنون دیگر امکان تشکی