خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی

فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی؛ انتخابی مطمئن برای ارائه‌ای حرفه‌ای

اسلایدهایی آماده برای استفاده:

فایل فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی شامل ۹۳ اسلاید با طراحی دقیق و ساختاری استاندارد است که برای ارائه‌های رسمی یا چاپ، کاملاً مناسب و آماده استفاده می‌باشد.

ویژگی‌هایی که فایل فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی را متمایز می‌کند:

• طراحی بصری حرفه‌ای:فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی با بهره‌گیری از رنگ‌بندی هوشمندانه و چیدمان اصولی جهت انتقال بهتر مفاهیم ارائه.
• سهولت در اجرا: تمامی اسلایدها از پیش تنظیم شده‌اند و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.
• وضوح بالا و نظم ساختاری: کیفیت بالای عناصر گرافیکی و هماهنگی کامل در نمایش، تجربه‌ای بدون نقص را فراهم می‌سازد.

استاندارد بالا در تولید محتوا:

فایل فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی با رعایت اصول حرفه‌ای طراحی شده و عاری از هرگونه ایراد گرافیکی یا ناهماهنگی در نمایش می‌باشد.

نکته مهم:

در صورت مشاهده نسخه‌هایی با کیفیت پایین‌تر، توجه داشته باشید که ممکن است نسخه‌های غیررسمی باشند. نسخه اصلی فایل فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی تنها از طریق منبع معتبر در دسترس است.

هم‌اکنون فایل فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی را دریافت کرده و ارائه‌ای حرفه‌ای و متمایز تجربه نمایید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل سبک زندگی اسلامی در حوزه شادی در زندگی :

مقدمه

دین مبین اسلام متکفل پاسخگویی به نیازهای بشری در تمام زمینه ها است و متعلق دعوت دینی زوایای مختلف زندگی انسان است؛ از این رو چون دامنه نیازهای بشری تا تمام زوایا گسترش دارد، پس دین در دو بعد مادی و معنوی در زمینه سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، آموزشی، پرورشی، اخلاقی و غیره برنامه دارد. انسان از دیرباز به دنبال پاسخگویی به این سوأل بوده که چه چیزی بیشتر موجبات رضایتش را فراهم می سازد؟ با چه سازوکارهایی می تواند از زندگی در این دنیا بیشتر خرسند باشد؟ تفکر چگونه شاد زیستن ایده ای است که از گذشته ذهن نوع بشر را به خود مشغول داشته، به گونه ای که وی همواره به دنبال یافتن راهکارهایی برای بهتر زیستن و کسب لذت و بهره ای بیشتر از زندگی بوده است؛ فیلسوفان یونانی، رومی و حتی ارسطو به عوامل مؤثر بر شادمانی پرداخته اند؛ البته عوامل مؤثر بر شادمانی را نمی توان عوامل جهان شمول تلقی کرد، چراکه هر فرهنگی دلایل متفاوتی برای شادی دارد (مهیسا و لیو، ۲۰۰۶: ۶) امروزه راهکارهای گوناگونی برای ایجاد شادی پیشنهاد می شود که بسیاری از آنها یا تأثیر کمی بر شادی دارند (مثل ابزار چهره ای و موسیقی)، یا تأثیر آنها بر شادی کوتاه مدت است (مثل دریافت هدیه و تماشای فیلم) و یا در کوتاه مدت یا درازمدت بر روح و جسم انسان اثرات نامطلوبی باقی می گذارند (مثل فعالیت جنسی لجام گسیخته و نامشروع و مصرف الکل یا مواد مخدر)؛ از طرف دیگر پیروان ادیان الهی عقیده دارند که فقط این ادیان توانسته اند برنامه کاملی برای زندگی انسان ارائه دهند که ضمن پاسخ گویی به نیازهای مختلف بشر با فطرت او نیز سازگار بوده و ضامن سعادت واقعی او در دنیا و آخرت باشد؛ به ویژه مسلمانان بنابر فرمایش کتاب آسمانی خود، قرآن، چنین باوری را در مورد اسلام دارند. آنها عقیده دارند قرآن کلام خداست و خدا به نیازهای بشری بیشتر از هر کس دیگر احاطه دارد و لذا قرآن بیشترین مطابقت را با اقتضای حال مخاطبان دارد. با توجه به آنچه مطرح شد، هدف این مقاله بررسی دیدگاه اسلام با توجه منابع آن یعنی قرآن و روایات، درباره شادی ممدوح و عوامل مؤثر بر آن و نیز با عنایت به پیش فرض سبک زندگی اسلامی است.

مفهوم شناسی سبک زندگی اسلامی

سبک در لغت به معنای شیوه و روش است و زندگی دوره ای است که انسان از تولد تا مرگ را در این دنیا می گذراند. از دیدگاه پیشوایان دینی ما، دریافت سبک درستی از زندگی، موجب بهروزی، سودمندی و رضایت خاطر شخص و جامعه است و آن جز در سایه دانش اندوزی میسر نیست. امام صادق (ع) از طریق پدرانش از پیامبر گرامی اسلام (ص) نقل نموده که فرمود: “لا خیر فی العیش الّالرجلین عالم مطاع او مستمع واع” (کلینی، ۱۲۶۵، ۱: ۳۱)؛ در زندگی جز برای دو نفر خیری نیست: عالم فرمان برده و شنونده نگه دارنده؛ با توجه به این حدیث شریف انسان غیر از فطرت الهی خود که او را در مسیر راست قرار می دهد، باید بیاموزد، اما پرسش اساسی این است که از چه کسی و چگونه باید بیاموزد؟ آیا جز این است که آموزه های الهی و حیاتی بهترین و مناسب ترین شیوه در جهت خیر و صلاح دنیوی و اخروی نوع بشر است؟ بنابراین مهم ترین نکته ای که دراین باره محل اندیشه است، توجه به ماهیت دعوت الهی انبیاء است؛ بسیار کسانی بوده اند که مردم را به مقوله ای معنوی نیز دعوت کرده اند؛ لیکن تنها منبعث از ندای وجدان بیدار خودشان بوده است. آنچه وجه تمایز دعوت انبیاء الهی (علیهم السلام) با این دعوت ها است، جنبهی الوهی داشتن و منبعث بودن از مصدر وحی و الهام ربانی است، اما به لحاظ ماهیتی – چنانچه در یک بررسی مجموعی از آیات قرآن به دست می آید- شامل جنبه هایی نظر به چهار گونه ماهیتی بلاغی، تعلیمی، ارشادی یا آگاه سازی و دستوری یا حکمی است. از باب نمونه، آنچه از ماهیت بلاغی پیامبران الهی (علیهم السلام) خبر می دهد: “ما هیچ پیامبری را پیش از تو نفرستاده ایم مگر اینکه به او وحی کنیم که خدایی جز من نیست مرا بپرستید”(انبیاء: ۲۵) همچنین در ارتباط با جنبه روشنگری و آگاه سازی مردمان نسبت به حقایق، که ناظر به ماهیت تعلیمی انبیاء نیز است می فرماید: “پیامبری را نفرستادیم مگر به زبان قومش تا (حقایق را) برایشان روشن نماید” (ابراهیم: ۴)

یکی دیگر از این ویژگی ها که در زمره اهداف دعوت انبیاء نیز قرار دارد، جنبه نجات بخشی از عذاب الهی است. خداوند از زبان یکی از داعیان خطاب به مردم می فرماید: “ای مردم به ندای داعی خداوندی پاسخ گویید تا شما را بیامرزد و از عذاب دردناک پناهتان دهد”(احقاف: ۳۱) که به ماهیت وعظ و ارشاد انبیاء التفات دارد. در ارتباط با آنچه ناظر به مطاع بودن در قالب دستورهای الهی است؛ یعنی آن جنبه که ناظر به ماهیت دستوری و حکمی دعوت انبیاء است می فرماید: “هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر اینکه در چهارچوب دستور خدا مورد اطاعت واقع شود”(نساء: ۶۴)؛ بنابراین با توجه به این اشارات، خداوند متعال به معرفی الگو و شیوه نامه رفتاری برای زندگی مادی و معنوی انسان می پردازد. زمانی که انسان در مقام بیان و تفهیم و تفاهم باشد، برای رسیدن به مقصود باید الگو ارائه بدهد. ما نیز اگر بخواهیم سبک زندگی اسلامی را برای مردم تبیین کنیم در نخستین گام باید به ارائه الگویی از رهبران و پیشوایان خود بپردازیم و قبل از روی آوردن به هر شخصیت به پیامبر اعظم (ص) اقتدا کنیم. پیامبر اعظم (ع) در قرآن کریم به عنوان الگو و سرمشق نیکوی مسلمانان معرفی شده است (احزاب: ۲۱). در تمام صفحات کتاب خدا تبعیت و پیروی از ایشان واجب شمرده شده است (حشر: ۷ وآل عمران: ۱۳۱ و نساء: ۵۸)؛ به همین دلیل اعمالی که بدون تأسی و هدایت پیامبران (ص) باشد باطل است (محمد: ۳۳). همین الگو گیری و تأسی از پیامبر اسلام (ص) بود که از امتی متوحشی که به برادر خود رحم نمی کرد، امتی ساخت و پرداخت که در صدر امت های با فرهنگ قرار گرفت.

با بررسی الگوی تربیتی پیامبر اسلام (ص)، به دلیل دو ویژگی – خصایل شخصی و آموزه های شریعت – می تواند الگوی بسیار مناسبی برای ارائه سبک زندگی تهیه نمود. این الگو در سه زمینه: خانه، کودکان و محیط جامعه موضوعیت می یابد. هر چند همه حرکات و سکنات آن بزرگوار جذاب و آموزنده است- با توجه به اینکه بعد از پیامبر (ص) و عرض ایشان ائمه (علیهم السلام) به عنوان الگوهای مناسب سبک زندگی اسلامی مطرح هستند-، سؤالی که مطرح می شود این است که با عنایت به اینکه نوع مشی و رفتار فردی و اجتماعی آنان در برخی موارد متفاوت بوده است، کدام شیوه و فرد را به عنوان الگو انتخاب کنیم؟ به نظر می رسد اسوه گیری در این زمینه به این شکل درست نباشد که متحجرانه همان قالب و شکل رفتاری خاص را عیناً تقلید کنیم، بلکه مقصود آن است که مالک و مناط روح و پیام محتوایی آن سیره رفتاری را درک نماییم و آن را در شکل و رفتار جدید با توجه به شرایط زمانی و مکانی به کار ببندیم. شاهد بر این مدعا تصریح خود امامان معصوم (علیهم السلام) به این تفاوت هاست؛ آنجا که می فرماید: “علی در زمان سختی و تنگی بوده است و ما در زمان فراخی و خدا دوست دارد اثر نعمات خود را در بندگان خود ببیند.”

این مطلب را امام صادق (ع) در جواب سفیان ثوری و عباد بشری فرمود، آنگاه که آنان بر امام خورده گرفتند که تو کجا و جدت علی کجا در زندگی زهد و ساده پوشی، امام در حدیث عباد اضافه نمود که اگر حالا من بخواهم لباسی مثل لباس علی بپوشم مردم خواهند گفت این شخص ریا می کند (محدث نوری، ۲۴۰).

نگاه نخست به شادی در اسلام

در نگاه نخست به شادی در اسلام، با دو رویکرد کاملاً متفاوت روبه رو می شویم؛ از یک سو شادی نکوهیده و از یک سو مدح شده است.

الف) شادی های نکوهیده

خداوند در قرآن می فرماید: “ما اصاب من مصیبه فی الارض و لا فی انفسکم الا فی کتاب من قبل ان نبراها انّ ذلک علی الله یسیر لکیلا تأسو علی ما فاتکم و لا تفرحوا بما اتاکم و الله لا یحب کل مختال فخور”) حدید:۲۲ و ۲۳). یعنی: “هیچ مصیبتی، نه در زمین و نه در جان هایتان نرسد، مگر پیش از آنکه آن را پدید آوریم در لوح محفوظ است، این بر خدا آسان است، تا بر آنچه از دست شما رفته، اندوهگین نشوید و به آنچه به شما داده، شادمانی نکنید و خدا هیچ فخرفروشی را دوست ندارد. “آخر آیه (و الله لا یحب کل مختال فخور)، نشانگر آن است که اسلام با شادی بر خواسته از خودپسندی و فخرفروشی مخالف است، نه همه شادی ها. در روایت آمده است، پیامبر اعظم به امام علی (ع) فرمود: “یا علی! لا تمزح فیذهب بهاؤک”(مجلسی، ۱۴۰۳ ق، ۷۷: ۴۸).

“علی شوخی نکن تا سبب شود ارزش تو از بین برود”. آخر روایت (فیذهب بهاوک) نشانگر آن است که اسلام با شوخی های از بین برنده ای ارزش افراد است، مخالف است، نه همه شوخی ها.

ب) شادی های ستایش شده

خداوند در قرآن کریم می فرماید: “انه اضحک و ابکی”) نجم: ۴۳): “اوست که می خنداند و می گریاند “

نیز می فرماید: “قل بفضل الله و برحمته فبذلک فلیفرحوا هو خیر مما یجمعون”(یونس: ۵۸).”بگو به فضل خدا و به رحمتش، اینها باید شاد شوند، این از هرچه جمع می کنند، بهتر است”.

بررسی معانی واژه های فرح و سرور در قرآن

در قرآن کریم واژه فرح و مشتقات آن ۲۲ بار و واژه سرور و مشتقات آن ۳ بار آمده است. راغب اصفهانی می گوید: در زبان عربی واژه فرح به معنای لذت زودگذر به کاررفته و بیشترین کاربرد آن نیز مربوط به لذت های بدنی و جسمی است؛ همچنین فرح در قرآن بیشتر برای شادی های مذموم به کاررفته که ناشی از نیروی شهوانی و لذت بدنی تؤام با خرسندی است. (راغب اصفهانی، ۱۴۱۲ ق: ذیل واژه فرح و شادی)؛ اما دقت در آیات قرآن کریم این حقیقت را روشن می سازد که اگرچه فرح در مواردی مذمت شده است، اما در مقابل آن آیاتی نیز وجود دارد که فرح را جزء نعمت ها محسوب نموده و حتی آن را برای بهشتیان نعمت می شمرد. (در بخش های بعدی اشاره می شود). در نگاه اول به نظر می رسد این دو دسته از آیات با هم تعارض دارند، اما همان طور که در بررسی معنای لغوی فرح مشخص شد، این اصطلاح گاهی معانی مثبت و گاهی معانی منفی دارد. در مورد تفاوت اصطلاحات فرح و سرور چنین ادعا شده است که واژه “سرور” در جایی به کار می رود که حالت شادی همراه با آرامش قلبی باشد. کاربرد این واژه در زبان فارسی نشان می دهد که سرور تنها در جایی به کار می رود که نفع و لذتی حقیقی در میان باشد، درحالی که فرح گاهی در جایی کاربرد دارد که نفع و لذت در میان نیست و تنها شادمانی بدون منفعت و لذت است، مانند شادمانی کودکانه که با رقص، دوندگی، شنا و مانند آن پدید می آید.

نمونه شادی های نکوهیده

برخی عقیده دارند انسان از تمام مرزها آزاد است که عبور کند و هیچ دینی حق ندارد او را در قیدوبند قرار دهد. این عقاید صرفاً خواستگاهی جز الحاد و ماده گرایی ندارند؛ اما بنا بر عقیده ادیان ابراهیمی به ویژه اسلام، شادی نیز مرزهایی دارد که مهم ترین آن عبور نکردن از قوانین الهی است؛ در زیر به نمونه هایی از شادی های مذموم اشاره می شود.

۱ ـ شادی ناشی از بدخواهی نسبت به مؤمنان

خداوند در قرآن کریم می فرماید: “ان تمسکم حسنه تسوهم و ان تصبکم سیئه یفرحوا بها و ان تصبروا وتتقوا لا یضرکم کیدهم شیئاً ان الله بما یعلمون محیط”(آل عمران: ۱۲۰)؛ “اگر به شما خوشی رسد مایه اندوهشان می شود و اگر به شما بدی رسد بدان شاد می شوند؛ اگر بر ناگواری ها صبر کنید و تقوا پیشه کنید، نیرنگشان اندک زیانی به شما نمی رساند، چراکه خدا به آنچه می کنند، احاطه دارد”. در این آیه شادمانی کسانی که از رسیدن رنج به مؤمنان خوشحالی می کنند، مذموم دانسته شده است و ایمنی از گزند بدخواهان را مشروط به صبر و تقوا نموده است و در آخر می فرماید: خدا به آنچه می کنند، احاطه دارد، یعنی همه کیدهای آنها را علیه شما و دینتان می داند.

۲ ـ شادی های ناحق

در قرآن کریم این نوع شادی گاهی با واژه فرح که مقید به غیرالحق شده، مورد اشاره قرار گرفته است. می فرماید: “ذلکم بما کنتم تفرحون فی الارض بغیر الحق و بما کنتم تمرحون”(غافر: ۷۵)؛ “ای دوزخیان این عذاب به سزای آن است که در زمین به ناروا شادمانی می کردید و بدان سبب است که سرمستی می نمودید “. “ذلکم” در این آیه اشاره به آیه قبل دارد که در آن عقوبت کافران مشخص شده است (لفیل الله الکافرین) و در واقع علت این عذاب را شادمانی غیر حق و کاذب آنان بیان می کند (طیبی،۱۳۸۲، ۹: ۲۹). علامه طباطبایی (ره) در تفسیر آیه مذکور این چنین اظهارنظر کرده است: کافران به خاطر احیای باطل خود و از بین بردن حق و کوبیدن آن فرح و مرح (به معنی خوشحالی و نشاط بیش ازحد، تکبر و خود بزرگ بینی، ریخت وپاش و بی خیالی در زندگی) می کردند؛ از این رو عاقبت کار آنان به ظلالت ختم می شود. درواقع این ضلالتی که خداوند به عنوان عذاب برای آنان مقرر فرموده است، کیفر فراموشی وظیفه آنان از سوی خودشان و بی توجهی به نعمت های الهی و نه ضلالت تکوینی است (طباطبایی، ۱۳۷۴، ۲۰: ۴۰۳). ادیان الهی هیچ گاه لذت های حلال را نهی نکرده اند. آنچه آنها نهی کرده اند، لذت های کاذب و زودگذری است که در کوتاه مدت یا درازمدت بر روح و جسم انسان و بر زندگی فردی و اجتماعی او اثرات نامطلوبی باقی می گذارد.

رداختن به حرام دنیا، گرچه ممکن است خوشی آنی و لذت کاذبی ایجاد کند، اما از آنجاکه با فطرت و طبیعت انسان ناسازگار است و در کوتاه مدت یا درازمدت بر روح و جسم انسان و بر زندگی فردی و اجتماعی او اثرات نامطلوب و گاه جبران ناپذیری باقی می گذارد و غم و اندوه و حسرت به دنبال دارد.

۳ ـ شادی برای گناه

گاه انسان ها به دلایل مختلف، به ویژه به دلیل دوری از تعالیم الهی، که این خود خواستگاه های گوناگونی دارد، به درجه ای تنزل می کنند که با کار زشتی که انجام داده اند، شاد و خوشنود می شوند؛ این شادی کاذب درست نقطه مقابل شادی ای است که انسان ها پس از انجام کار خیر انجام می دهند؛ چراکه همان طور که به تجربه ثابت شده است، اگر اندک وجدان بیدار در انسان باقی باشد، خوشنودی بعد از انجام گناه دیری نمی پاید و جای خود را به عذاب وجدان می دهد؛ در مقابل، شادی و خوشنودی از انجام کار خیر به عنوان یک خاطره خوش معمولاً همیشه در ذهن انسان باقی می ماند. امام علی (ع) در سخنان گهربار خود، ضمن بیان این فرض، فلسفه ای عمیق را در این خصوص بیان می فرمایند، آنجا که فرموده است: “التبهج المعاصی اقبح من رکوبها”(محمدی ری شهری، ۱۳۸۳، ۳: ۴۶۳): ”