خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت

ارائه‌ی فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت شامل ۲۵ اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل معنای حقیقت :

آن حقیقتی که انسان را از شریعت و طریقت بی نیاز می کند، چیست؟ درباره تفسیر حقیقت در آثار عُرفا نظریات گوناگونی دیده می شود و این اختلاف در نظریات گاهی به قدری شدید است که ما نمی توانیم آن ها را با یکدیگر سازگار کنیم.

مطالب زیر به عنوان تفسیر حقیقت که انسان را از شریعت و طریقت بی نیاز می کند، گفته شده است:

۱- حقیقت عبارت است از: وصول به خدا.

این تفسیر، خود، با معانی مختلفی توجیه شده است، از آن جمله:

الف- وصول به ذات خدا.

ب- غرق شدن در صفات خداوندی.

۲- حضور در حوزه ربوبی.

۳- انکشافِ اتّصالِ وجودِ عارف و همه موجودات به ذات خداوندی یا صفاتِ جلال و جمال او.

۴- دریافت فنای مطلقِ هستی ها در ذات ربوبی، و احساس این که خداوند وجودِ اجمالی همه موجودات، و موجودات صورتِ تفصیلی اوست. این نظریه درباره حقیقت، از رباعی زیر برمی آید:

چون حق به تفاصیل و شئون گشت عیان

مشهود شد این عالَمِ پر سود و زیان

گر باز رَوَند عالَم و عالَمیان

در رتبه اجمال، حق آید به میان

۵- تحوّل ذاتی در انسان، بدون این که حقیقت پس از تحوّل قابل درک بوده باشد.

رباعی زیر، این مضمون را در بر دارد:

چندان برو این ره که دویی برخیزد

ور هست دویی، ز رهرویی برخیزد

تو او نشوی، ولی اگر جهد کنی

راهی بروی، از تو تویی برخیزد

۶- حقیقت عبارت است از: حصولِ یقینِ مطلق به واقعیات «آنچنانکه هستند».

ملاحظه می شود که بعضی از این تعریف ها جنبه معرفتی دارد، مانند شماره ۴ و ۶، و بعضی دیگر مانند شماره ۱ و ۲ و ۳ و ۵ جنبه عینی دارد که مسیر آدمی را در قوس نزولی و صعودی بیان می کند.

این نکته را در میان این بحث فراموش نکنیم که حقیقت به معنای وصول به ذات خدا و فنای مطلق در هستی ابدی او- که لازمه اش مضمون رباعی اول است- در آثار عُرفا به طور صریح و با التزام به لوازم و نتایج آن، جز به عنوان شطحیات ^[۱] ادّعا نشده است. بر این اساس، گروهی از محققین عرفان به تأویل و تفسیر آن شطحیات پرداخته اند، از آن جمله:

ابو نصر عبداللّه بن علی (سرّاج طوسی) شطحیات مشاهیر عُرفا را توضیح داده و آن ها راتصحیح می کند.^[۲]

این که معرفت واقعی همراه با تزکیه نفس و تخلّق به اخلاق اللَّه، انسان را از طبیعتِ پست به اوجِ شعاعِ عظمتِ الهی اعتلا می دهد، نه تنها به عنوان یک حقیقتِ مورد آرزو و اشتیاقِ همه انسان های آگاه، واقعیت دارد، بلکه هدفِ واقعی ادیانِ آسمانی و همه طرفدارانِ اخلاقِ انسانی است.

اما ما نباید حقیقت را در نقطه ای پس از طی مسافت های روحانی تلقی نموده، شریعت و طریقت را در نقاطِ مسیرِ حقیقت تلقی کنیم، بلکه هر قدمی که مطابق دستور الهی برمی داریم و کوچک ترین گَردی را از آیینه دل می زداییم، به همان اندازه از حقیقتِ مطلق برخوردار می شویم.

این سِیر و تحول نمی تواند در نقطه ای به نام «وصول به حقیقت» ختم شده و محدودیتی برای خود حقیقت ایجاد کند. این سِیر بی نهایت که با تحولِ کمالی روح همراه است، در هر مرتبه ای، روح انسانی را با کیفیت خاصّی روبرو می کند که عمیق تر و عالی تر از قلمرو پیشین است. پایان این سِیر و سلوک را مانند پایان سِیر طبیعی و حرکت معمولی فرض کردن، از نهایتِ بی خبری است، زیرا تصور پایان و آغاز و وسط برای بی نهایت، آن اندازه بی اساس است که فرو رفتن در تناقض! روح آدمی، آن بارقه الهی، در مسیر خود به عظمت ها و نورانیت هایی نایل می شود که اگر برگردد و به مراتبی که در پشت سر گذاشته است، بنگرد و آن مراتب پست را شئون انسانی خیال کند، آن مرتبه عظیم و نورانیت فوق معمولی را وصول به خدا خیال می کند. این تخیل، کاشف از بی گنجایشی انسان است که معنای «ثُمَّ أَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ»^[۳] و «وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی»^[۴] را نمی داند.

به عبارت روشن تر: تعیین مسافت میان خود و خدا با اندازه گیری و ریاضات، دور کردن خدا از خود و فاصله انداختنِ بی معنایی است که از اشتباه میان غوطه خوردن در