خرید و دانلود نسخه کامل کتاب The Glenn Gould Reader

توضیحاتی در مورد کتاب

هنگامی که گلن گولد در سال 1982 در سن پنجاه سالگی درگذشت، میراث شگفت انگیزی از خود به جای گذاشت: در بیست و شش سال او ثابت کرده بود که نه تنها یک پیانیست خارق العاده است، بلکه یک فیلمساز و پخش کننده با استعداد و یک منتقد درخشان (و پرخاشگر) است. نوشته‌های او – که عمدتاً در مجلات موسیقی و روی جلد آلبوم‌های ضبط‌شده ظاهر می‌شد – اغلب به اندازه اجراهایش تحریک‌کننده بود: مطالبه‌کننده، قانع‌کننده، گاهی اوقات خشم‌انگیز، اما همیشه محرک، و همیشه محصول یک بینش هنری منحصربه‌فرد. اکنون، برای اولین بار، تقریباً همه چیزهایی که گولد برای انتشار نوشته یا صحبت کرده است – از یادداشت‌های خطی برای اولین ضبط «تغییرهای گلدبرگ» در سال 1956 گرفته تا مصاحبه‌ای دلخراش و افشاگرانه با تیم پیج، کمی قبل از مرگش – جمع‌آوری شده است. با یکدیگر. و شاید برای اولین بار نیز بتوانیم به درک کامل دامنه آن بپردازیم
عقل پشت هنر موسیقی گولد در مورد آهنگسازان نوشت: از بیرد، باخ و موتزارت (“برای من، سمفونی جی مینور شامل هشت مرحله قابل توجه است که با نیم ساعت پیش پاافتادگی احاطه شده است”) تا شوئنبرگ (او “علیه آهنگ” نمی نویسد. پیانو، اما نمی توان او را به نوشتن/یا آن متهم کرد، برگ، و تری رایلی (“و فکر کردی کارل ارف راه آسانی برای امرار معاش پیدا کرده است؟”); از بتهوون (“یکی از آهنگسازانی که شهرتش کاملاً بر اساس شایعات است”) تا ریچارد اشتراوس (“بزرگترین چهره موسیقی که زندگی کرده است.
در این قرن») گولد در مورد مسابقات موسیقی («رقابت درخواست کنندگان مشتاق و نابخردان خود را برای همیشه کوتاه می‌گذارد، قربانیان لوبوتومی معنوی»)، درباره تشویق می‌نویسد (او «طرح گولد را برای لغو» پیشنهاد کرد. از تشویق و تظاهرات همه نوع”)، و در مورد دلایل خود برای امتناع از برگزاری کنسرت – دلایلی که او در یک مصاحبه جذاب و لذت بخش با آرتور روبینشتاین در مورد آنها صحبت می کند. مقالاتی در مورد ضبط وجود دارد (“اگر می خواستیم فهرستی تهیه کنیم از بین آن تمایلات موسیقایی که بیشتر مشخصه نسل ماست، متوجه می‌شویم که تقریباً هر آیتم در چنین فهرستی را می‌توان مستقیماً به تأثیر ضبط‌شده نسبت داد»)، با هدف هنر («نه انتشار یک بیرون راندن لحظه‌ای» آدرنالین، بلکه ساخت تدریجی و مادام العمر حالتی از شگفتی و آرامش»)، و بر فناوری و
هنر، که با وقایع نگاری «عشق با میکروفون» خودش شروع می‌شود. ما او را در لئوپولد استوکوفسکی و باربارا استرایسند می‌خوانیم («به استثنای الیزابت شوارتسکف، هیچ خواننده‌ای برای من لذت بیشتری به ارمغان نیاورده است. بینش در هنر مترجم»)، در پتولا کلارک و ارنست کرنک، در رادیو به عنوان موسیقی و P.D.Q. باخ به عنوان واقعیت و خیال، در مورد وضعیت موسیقی در روسیه و کانادا، و
در مورد طیف فوق العاده ای از موضوعات مربوط به خلق و قدردانی از موسیقی. GLENN Gould READER آن پدیده نادر است، کتابی که دید انتقادی فردی را به ما می دهد که نه تنها یک ناظر بلکه یک هنرمند تمرین کننده بود. این برای درک ما از یکی از تأثیرگذارترین موسیقیدانان عصر ما بسیار مهم است. تیم پیج در مورد موسیقی و امور فرهنگی برای نیویورک تایمز می نویسد و مقالات او در Vanity Fair، Horizon، Harper’s Bazaar، ژورنال وال استریت و سایر نشریات نیز منتشر شده است. که در
او در سال 1983 جایزه Deems Taylor را برای نقد موسیقی دریافت کرد. او در سن دیگو به دنیا آمد و در کالج موسیقی ماننس، مرکز موسیقی برکشایر در تانگلوود و کالج کلمبیا تحصیل کرد و مدرک لیسانس خود را از آنجا دریافت کرد. او با همسرش در شهر نیویورک زندگی می کند، جایی که او مجری برنامه روزانه رادیویی است
WNYC-FM به موسیقی جدید و غیر معمول اختصاص داده شده است.