خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Eu não sou cachorro, não

توضیحاتی در مورد کتاب

هنرمندانی مانند اودایر ژوزه و والدیک سوریانو که آدم‌های جذابی هستند، همیشه در صدر فهرست پرفروش‌ها ظاهر می‌شوند. آنها که از رادیو پخش می‌شدند، در برنامه‌های سالن حضور داشتند، اما احترام و فضای لازم را در کتاب‌ها و پایان‌نامه‌ها دریافت نکردند، زیرا اغلب با دیکتاتوری نظامی مرتبط بودند. در EU NO CACHORRO, NO، مورخ پائولو سزار د آرائوخو این شکاف در تاریخ‌نگاری موسیقی عامه‌پسند برزیل را پر می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه چهره‌هایی که به دلیل پایبندی به فرهنگ رسمی در طول سال‌های رهبری شیطان صفت شده‌اند، در واقع به همان اندازه یا بیشتر مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند. رژیم و همچنین هنرمندان چپ. نویسنده استدلال می‌کند: «تولید موسیقی برگا (یا بدقواره) بخشی از واقعیت فرهنگی برزیل است، همان‌قدر که تروپیکالیسمو و بوسا نوا است و شایسته تحلیل است». I AM NOT A DOG، NOT به سه جنبه از نقش مقاومتی که این هنرمندان بازی می کنند می پردازد.

ابتدا، پائولو سزار د آرائوخو تحلیل می کند که چگونه بسیاری از اشعار اقتدارگرایی و جدایی اجتماعی را محکوم می کنند. به عنوان مثال، آهنگ O Divorce از لوئیز آیرائو – که در ابتدا Treze anos نامیده می شد – می تواند هم به عنوان طغیان یک مرد ناراضی و هم به عنوان پایانی بر رژیم نظامی خوانده شود. نویسنده با توجه به AI5، تولید موسیقی را در بافت تاریخی مقایسه می کند. پائولو همچنین به یاد می‌آورد که اکثر این خواننده‌ها کار کودک را تجربه کرده‌اند: نلسون ند و آگنالدو تیموتئو کفش‌های براق بودند. پائولو سرجیو، خیاط.

این کتاب همچنین کنجکاوی های متعددی از جهان موسیقی ناخوشایند را به ارمغان می آورد. این ها داستان هایی هستند که اکنون به صورت عمومی منتشر می شوند. مانند زمانی که اودایر خوزه آهنگ A First Night – که در مورد اولین تجربه جنسی یک پسر صحبت می کند – سانسور کرد و برای فرار از حق وتو، فقط عنوان را تغییر داد. شب آرزوها بدون صدمه مسئولان گذشت. به هر حال، اودایر خوزه قهرمان وتوهای سانسور فدرال بود. اجرای آهنگ او در ایستگاه های رادیویی برزیل و سراسر آمریکای لاتین ممنوع شد. اما او تنها نبود. فرناندو مندز ادای احترام خود به کارلینیوس (پسر کارلینیوس بدون هیچ ردی در دهه 1960 در یک پرونده پلیسی معروف و هنوز حل نشده ناپدید شد) ممنوع شد زیرا می توان آن را به عنوان اشاره به زندانیان سیاسی تفسیر کرد. Maxims نوشته والدیک سوریانو – زن مانند موسیقی است. موسیقی در خدمت تمیز کردن روح است، زن برای تمیز کردن خانه – آنها همچنین در I AM NOT A DOG، نه حضور دارند.

و همچنین موقعیت‌هایی که با فاجعه‌آمیز بودن مرز دارند: نلسون ند از زیر رولت اتوبوس عبور کرد زیرا پولی برای پرداخت بلیط نداشت. خواننده به شوخی می گوید: «این برای من سخت نبود. این داستان ها هنرمندانی را نجات می دهند که بین دهه های 1968 و 1978 در صحنه هنر ملی برجسته بودند. پائولو سزار توضیح می‌دهد: «هرچند موسیقی عامه پسند ما فراموش شده، در ساختارهای ارتباطی غیررسمی ذخیره می‌شود». سنگ اول را به کسی بینداز که تا به حال شعری برای یک آهنگ پرطرفدار نخوانده است. ملودی ها با وجود طعم مشکوکشان بخشی از میراث عاطفی هزاران برزیلی هستند. ترانه‌هایی مثل من سگ نیستم، نه، قرص را نخور و ویلچر بخشی از کارنامه برزیل محروم‌شدگان است، کشوری که در دیکتاتوری نظامی غرق شده و توسط راهپیمایی‌های اخلاقی در حمایت از خانواده، دارایی و کلیسا و همچنین جنگ های چریکی شهری. پائولو سزار د آرائوخو، اهل ویتوریا دا کانکیستا، باهیا، روزنامه‌نگار، مورخ و استاد در حافظه اجتماعی است. او به عنوان معلم تاریخ در دبیرستان عمومی ابتدایی و دبیرستان در ایالت ریودوژانیرو کار می کند.