خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام شامل ۶۱ اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل جایگاه امامت و ولایت در اندیشه و عمل حضرت زینب علیها السلام :

مقدمه

پیش از بررسی تلاش امام حسین (ع) در دفاع از جایگاه امامت و ولایت، شایسته است در مقدمه، معنا و جایگاه این مقام در مکتب اسلام و تشیع به اختصار تبیین گردد. امامت در لغت، به معنای پیشوایی و رهبری است. واژه «امام» در موارد و معانی گوناگونی کاربرد دارد و گستره کاربست آن، از امامان معصوم تا ائمه کفر را دربرمیگیرد، چنانچه در قرآن کریم به هر دو مورد اشاره شده است: در سوره سجده آیه ۲۴ می فرماید: «و جعلنا منهم ائمه یهدون بأمرنا» و همچنین در سوره قصص آیه ۴۱ فرموده است: «و جعلناهم ائمهً یدعون إلی النّار».

در اصطلاح، امامت را با عبارتهای فراوانی تعریف نمودهاند، به طوری که در هر کتاب کلامی، از امامت تعریفی خواهید یافت. با نگاهی کلی به دیدگاه مذاهب اسلامی نسبت به امامت، چنین برداشت می شود که بیشتر آنها، امامت را مقامی می دانند که صاحب آن، عهدهدار ریاست امور مسلمانان است. باید توجه داشت که در این نگرش، به بُعد سیاسی امامت تأکید بیشتری شده است. (مطهری، ۱۳۷۲، ۲/۲۸۰)

مذهب تشیع، معنایی فراتر از این تعریف برای امامت و ولایت دارد. در نظر مکتب شیعه، امامت منصب و موهبتی الهی است که منحصر به حکومت و مرجعیت نیست. بلکه امام، عهدهدار هدایت همهجانبه دین و دنیای بشریت است. (مرعشی تستری، ۱۰۱۹م، ۲/ ۳۰۰)

مسئله امامت از مهم ترین مسایل علم کلام اسلامی است و پس از توحید، موضوعی تا این اندازه، توجه متکلمان و محققان و اندیشمندان اسلامی را به خود جلب نکرده است. همچنین درباره هیچ مبحثی به مانند امامت، میان مسلمانان اختلاف درنگرفته است. شهرستانی در الملل و النحل می نویسد: «در هیچ زمان، هیچ شمشیری همچون شمشیری که به خاطر امامت کشیده شد، بر بنیاد دین فرود نیامد». (شهرستانی، ۱۴۰۰ق، ۱/۲۴)

امامت، از ضروری ترین نیازهای جامعه بشری است. (طباطبایی، ۱۳۶۳، ۸۵) دین اسلام که کامل ترین ادیان است و از هیچیک از مسایل مادی و معنوی زندگی انسان غافل نشده، به این امر حیاتی توجهی ویژه داشته است. در مکتب اسلام، به همان اندازه که وجود پیامبران برای هدایت بشری لازم بوده، ضرورت وجود امامان نیز غیر قابل انکار است ؛ چراکه انسان در هر زمان و هر مکان، برای رسیدن به سعادت حقیقی، نیازمند راهنمایانی است که او را تا سرمنزل مقصود، راه بنمایند. بر این اساس، در منظومه معرفت اسلامی، امامت مکمل و متمم رسالت است و امام – جز در آوردن و ابلاغ شریعت – در همه شئون و وظایف، همانند پیامبر است.

مسئله امامت و ولایت در مکتب تشیع، جایگاهی محوری دارد؛ امام رکن و ستون اسلام و صاحب عالی ترین مرتبه ولایت الهی است و اندیشه ها از پی بردن به کنه و ژرفای این مقام، عاجز و ناتواناند. امامان شیعه، ولایت بر مسلمین را حق خود میدانستند و به غاصب بودن دیگران عقیده داشتند؛ چراکه این منصب الهی از سوی خداوند متعال برای آنان تعیین شده بود و پیامبر اکرم علیها السلام نیز بارها آن را اعلام فرموده بود. افزون بر این، ولایت در اسلام بر پایه لیاقت و صلاحیت است و بیگمان، صالحترین افراد برای زمامداری مسلمانان، امامان معصوم(ع) بودند.

نقش حضرت زینب(ع) پیش از عاشورا

راز ماندگاری و جاودانگی حادثه عاشورا، نقش عظیمی است که حضرت زینب(ع) پس از آن ایفا نمود. آغاز این نقشآفرینی در دفاع از مقام امامت و ولایت، روز عاشورا نبود. او این رسالت را از اوان کودکی بر دوش کشید. در دوران مادرش، حضرت زهرای اطهر(ع)، در دوران زندگی پدرش حضرت علی(ع) و پس از شهادت پدر، در دوران برادر بزرگش امام حسن مجتبی(ع)، همواره آرامشبخش غمهای برادران و خانواده بود. (جزایری، ۱۴۰۴ق، ۸۲)

شهادت حضرت فاطمه(ع) و آغاز رسالت زینب(ع)

پس از رحلت جانگداز حضرت رسول اکرم علیها السلام و آغاز غم و اندوه حضرت فاطمه(ع)، زینب تسلیبخش اندوه مادر بود. بزرگبانوی اسلام با دلسوزی و مهربانی در کنار مادر بیمارش مینشست و غمخوار وی بود. حضرت زهرا(ع) در بالین مرگ، به حضرت زینب وصیت میکند که از برادرانش جدا نشود و پیوسته با آنان باشد و به جای او، برای برادران مادری کند. (بشیری، ۵۱،۱۳۸۵؛ بنت الشاطی، بی تا، ۵۸)

زینب(ع) به آن اندازه فهیمه و عقیله است که مادر، دو امانت به او میسپارد که هر دو امام اند. زینب باید نگاهبان حریم ولایت و امامت در خانه علی(ع) باشد.

پس از شهادت مادر، حضرت زینب کبری جایگزین ایشان و حامل رسالت وی شد. تمام صفات حضرت زهرا(ع) در وجود این پرورشیافته دامن نبوت و امامت، شکل گرفته بود، به گونهای که نمونه کاملی از عبادت، زهد، صبر، شجاعت و پایداری حضرت زهرا(ع) شده بود. (مغنیه، بی تا، ۶۸) زینب(ع)، مفسر قرآن و محدث است، در مجلس دفاع مادر از حقوق اهل بیت و میراث غصبشده فدک شرکت دارد و راوی خطبه مادر است. (مجلسی، ۱۳۶۲، ۲۹/ ۲۱۶)

زینب(ع)، یاور امامان زمانه خویش

زینب(ع) به هنگام مصیبت از دست دادن فاطمه(ع)، همراه و آرامکننده پدر و برادران است. در دوران خلافت امام علی(ع) در متن جریانهای سیاسی و اجتماعی جامعه قرار دارد. (بشیری، ۱۳۸۵، ۳۹) به هنگام شهادت پدر، با آنکه حضرت علی(ع) مایل نبود زینب(ع)، فرق شکافته و خونآلودش را ببیند، به استقبال پدر شتافت و با اشک، زخم پدر را شستشو داد. (بشیری، ۱۳۸۵، ۴۶)

پس از شهادت امام علی(ع) نیز زینب در خانه پدر، موقعیتی خطیر یافت. حوادث ناگوار، او را آبدیده و آماده نمود تا جای مادر و پدر را بگیرد و آنان را در خط امامت همراهی کند. او یاور امامان زمانه خویش و رسالتش، حفظ امامت و ولایت است. زینب(ع) شاهد خیانت معاویه به امام حسن(ع) و رفتار دنیاپرستان با ایشان بود. وقتی خوارج بر امام حسن(ع) زخم زدند، زینب به پرستاری از برادر پرداخت و پس از مصالحه برادر، به اتفاق اهل بیت، کوفه را به سمت مدینه ترک نمود. او با برادر همراه بود تا آنکه به داغ برادر مبتلا گردید.

پس از شهادت امام حسن(ع)، چشمان بنیهاشم، از جمله زینب کبری(ع) به امام حسین(ع) دوخته شده بود. دفتر ایام ورق خورد تا آنکه معاویه به هنگام مرگ، بر خلاف مصالحه با امام حسن(ع)، فرزند شرابخوارش، یزید را بر خلافت مسلمین گمارد و از همگان برای او بیعت گرفت. اینجا بود که رسالت اصلی امام حسین(ع) و زینب کبری(ع) آغاز شد؛ رسالتی که منجر به شهادت امام حسین(ع) در عاشورا و اسارت زینب(ع) و خاندان رسول الله علیها السلام گردید.

پیش از آنکه به نقش حضرت زینب کبری(ع) در واقعه عاشورا بپردازیم، لازم است به تلاشهای امویان در تخریب جایگاه امامت و ولایت و نقش عظیم و برجسته امام حسین(ع) و حضرت زینب کبری(ع) در دفاع از این مقام رفیع اشارهای کوتاه شود.

امویان و تخریب جایگاه امامت

زمامداران اموی که از دوران خلافت عثمان (۲۴-۳۵ق) با دستیابی به امارت شام، بر مرکب قدرت سوار گشتند، در سال ۴۱ به طور رسمی خلافت جامعه اسلامی را از آن خود نمودند. آنها با بهره گیری از جهل سیاسی مسلمانان در سرزمین شام بنای حکومتی را نهادند که از بنیان با اسلام تضاد داشت. سیاست دستگاه خلافت اموی که بر فتنه انگیزی و تفرقهافکنی استوار بود، قدرت سیاسی را از امام علی (ع) و سپس از امام حسن (ع) ربود و در نتیجه معاویه که از دین و آیین محمد علیها السلام هیچ بویی نبرده بود، بر مسند خلافت جامعه اسلامی تکیه زد. با روی کار آمدن معاویه، ارزشهای اسلامی از جامعه رخت بربست و دین اسلام گرفتار انحراف شد. البته ریشه های این انحراف را باید در سقیفه بنیساعده و امتداد نیافتن رسالت نبی اکرم علیها السلام در ولایت اهل بیت (ع) جست؛ آنجا که با تلاش برای خروج رهبری از نظام ولایی، حریم و قداست ولایت را شکستند و پیشوایی و رهبری امت اسلامی را از مسیر حقیقی خویش منحرف ساختند.

معاویه در دوران خلافت ۲۰ ساله خویش (۴۱ -۶۰ ق) چنان جامعه اسلامی را دچار انحراف و انحطاط ساخت که امامت – یکی از دو میراث گرانبهای رسول اکرم علیها السلام و یادگار سترگ او – جایگاه خود را از دست داد. وی پس از آنکه بر مسند خلافت تکیه زد، افزون بر صف آرایی نظامی، به مبارزه فرهنگی با اهلبیت (ع) پرداخت و با تبلیغات گسترده، جایگاه امامت را در اذهان عمومی تخریب نمود و در انزوای سیاسی و اجتماعی اهل بیت (ع) از هیچ کوششی دریغ نکرد. به طور کلی دستگاه خلافت امویان در پی تضعیف و محو کامل فرهنگ امامت برآمده بود. آیتالله جوادی آملی در کتاب شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی مینویسد:

چون آخرین درجه کمال، مسئله نبوت و امامت بود، دودمان ننگین اموی برای برهمزدن نظام اسلامی، از حلقه اخیر (امامت) شروع (به فعالیت گستردهای) کردند؛ یعنی بنای اسلام که بر توحید و نبوت و رسالت استوار بود و آخرین خشت آن را ولایت اهل بیت تشکیل میداد و با این مصالح ساختاری و مسالح معماری، بنیان مرصوص ساخته شد، بنی امیه برای واژگون کردن این کاخ مجلل الهی، ابتدا امامت را و کمکم نبوت را از آن جدا نمودند و سرانجام نیز وحی و توحید را انکار کردند.

در چنین شرایطی که امامت و ولایت در باور عامه به فراموشی سپرده میشد، امام حسین (ع) و خاندانش، به ویژه حضرت زینب کبری(ع) به دفاع از این اصل مهم پرداخت تا جایگاه آن را که میراث اهل بیت (ع) بود، حفظ نمایند.

نهضت عاشورا

در سال ۶۰ قمری، بدعت توارث مقام خلافت و مسئله تعیین ولیعهدی از سوی معاویه مطرح شد و دستگاه خلافت اموی، به پادشاهی کامل مبدل گشت. (شهیدی، ۱۳۷۷، ۱۵) برقراری ولایتعهدی یزید در جامعهای توده وار که دچار گسست نسلی و سکوت و خفقان بر آن