خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران

فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران؛ انتخابی مطمئن برای ارائه‌ای حرفه‌ای

اسلایدهایی آماده برای استفاده:

فایل فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران شامل ۷۳ اسلاید با طراحی دقیق و ساختاری استاندارد است که برای ارائه‌های رسمی یا چاپ، کاملاً مناسب و آماده استفاده می‌باشد.

ویژگی‌هایی که فایل فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران را متمایز می‌کند:

• طراحی بصری حرفه‌ای:فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران با بهره‌گیری از رنگ‌بندی هوشمندانه و چیدمان اصولی جهت انتقال بهتر مفاهیم ارائه.
• سهولت در اجرا: تمامی اسلایدها از پیش تنظیم شده‌اند و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.
• وضوح بالا و نظم ساختاری: کیفیت بالای عناصر گرافیکی و هماهنگی کامل در نمایش، تجربه‌ای بدون نقص را فراهم می‌سازد.

استاندارد بالا در تولید محتوا:

فایل فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران با رعایت اصول حرفه‌ای طراحی شده و عاری از هرگونه ایراد گرافیکی یا ناهماهنگی در نمایش می‌باشد.

نکته مهم:

در صورت مشاهده نسخه‌هایی با کیفیت پایین‌تر، توجه داشته باشید که ممکن است نسخه‌های غیررسمی باشند. نسخه اصلی فایل فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران تنها از طریق منبع معتبر در دسترس است.

هم‌اکنون فایل فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران را دریافت کرده و ارائه‌ای حرفه‌ای و متمایز تجربه نمایید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل تذکّرِ رسولانه امام خمینی و تحوّلِ باطنیِ جامعه ایران :

حضرت آیت الله خامنه ای در سخنرانی تلویزیونی به مناسبت سی ویکمین سالگرد رحلت امام خمینی (رحمه الله) با اشاره به مسأله ی تحول خواهی امام فرمودند: «ده ها سال پیش از شروع نهضت، غیر از درس فقه و اصول و معقول، سالها در قم جلسه ی اخلاق داشتند…وقتی ایشان صحبت اخلاقی می کرد، طلبه ها اشک می ریختند؛ بیان ایشان این جور مؤثّر بود و انقلاب روحی ایجاد می کرد. این همان روش پیغمبران است؛ پیغمبران هم آغاز همه ی حرکت های خودشان را از انقلاب روحی افراد شروع کردند. در واقع نقطه ی شروع تحول خواهی امام، تحول روحی افراد بود.

حضرت آیت الله خامنه ای از امام خمینی نقل می کند که ایشان در جلسه ی درسِ اخلاق که هفته ای یک بار در مدرسه ی فیضیّه و در جمعِ طلّابِ جوان داشت، به گونه ای سخن می گفت که موجبِ «منقلب شدنِ دل های مستمعان» می شد، بلکه حتّی در درس های فقه و اصول نیز که گاهی در مناسبت هایی، صحبتِ اخلاقی می کرد، طلبه ها آن چنان متأثّر می شدند که «اشک» می ریختند. بیانِ ایشان این اندازه مؤثّر بود و در مخاطب، «انقلابِ روحی» ایجاد می کرد. حضرت آیت الله خامنه ای براین باور است که این روش، همان «روشِ رسولانِ الهی» است؛ چراکه اینان نیز حرکتِ اجتماعی و الهیِ خویش را از مرحله ی ایجادِ «انقلابِ روحی» در افراد شروع می کردند () و می کوشیدند تا «فطرت و سرشتِ نهفته ی انسانی» را در انسان ها – از راهِ اخلاق و تذکّر و آماده کردنِ دل ها – «بیدار» و وادار به «تحرّک» کنند؛ چنان که امیرالمؤمنین – علیه السلام- می فرماید: «لَمَّا بَدَّلَ أَکْثَرُ خَلْقِهِ عَهْدَ اللَّهِ إِلَیْهِمْ فَجَهِلُوا حَقَّهُ وَ اتَّخَذُوا الْأَنْدَادَ مَعَهُ وَ اجْتَالَتْهُمُ الشَّیَاطِینُ عَنْ مَعْرِفَتِهِ وَ اقْتَطَعَتْهُمْ عَنْ عِبَادَتِهِ فَبَعَثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ.»

به هنگامی که بیشترِ مردم، پیمانی را که با خدا بسته بودند، شکسته بودند و حقّ پرستشِ او را ادا نکرده بودند و برای او در عبادت، شریکانی قرار داده بودند، و شیطان ها از شناختِ خداوند، منحرف شان کرده بودند و پیوندشان را از پرستشِ خداوندی بریده بودند؛ پس پیامبران را به میان شان بفرستاد. پیامبران از پی یکدیگر بیامدند تا از مردم بخواهند که آن عهد را که خلقت شان بر آن سرشته شده، به جای آرند و نعمتِ او را که از یاد برده اند، فرا یاد آورند و از آنان حجّت گیرند که رسالتِ حقّ، به آنان رسیده است، و خِردهاشان را که در پرده ی غفلت، مستور گشته، برانگیزند.()

نزدیک ترین و بزرگ ترین تجربه ی این چنینی نسبت به ما، تجربه ی انقلابِ اسلامی است که در آن امام خمینی، همانِ مسیری را پیمود که انبیای الهی، پیموده بودند؛ یعنی ایشان در مقامِ برانگیختن و به حرکت وادشتنِ توده های مردم، فطرتِ الهیِ آنها را مخاطبِ سخنِ انقلابیِ خویش قرار داد و تذکّر به مبدأ و معاد و فلسفه ی زندگی را در دستورکارِ خود قرار داد، به جای این که به فعّالیّت های نظامی روآورد و ارتش تشکیل دهد، یا این که ائتلافِ سیاسی ایجاد کند و در قالبِ تحزّب، مبارزه کند. نیروی سیاسیِ امامِ خمینی در طولِ نهضتِ اسلامی، نیروهای اجتماعیِ محض بود و ایشان با تکیه بر منطق و مبنایِ دعوتِ پیامبرانه، گوی سبقت را از همگان ربود و جامعه ی ایران را شیفته و شیدای خود کرد و به رهبرِ بلامنازعِ انقلابی تبدیل گشت. این توفیق، ناشی از آن بود که ایشان توانست قلوبِ مردم را به تصرّفِ خویش درآورد و تحوّلِ باطنی و قدسی در آنها پدید آورد. این حقیقت، در گوشه وکنارِ برخی از سخنانِ امام خمینی نیز بیان شده است و نگارنده قصد دارد در این مجال، روایتِ خودِ امام خمینی را از این تجربه ی تاریخی و معنوی بی نظیر، بازگوید.

) تقدّمِ «انقلابِ باطنی» بر «انقلابِ ظاهری»

امام خمینی تصریح می کند که «این حرکت [نهضتِ اسلامی،] از متنِ جامعه و فطرتِ انسان ها برخاسته است.»()، و «آن[چه] که برای ما مهم است، این است که […] در این دو سه سال [پایانیِ نهضتِ اسلامی. ..]، مردم، […] راهِ صدساله [را یک شبه] رفتند […]؛ یعنی یک تحوّلِ روحی […] پیدا شد.() ایشان در جای دیگر نیز می گوید «در آن وقتی که [مردم،] مشغول به انقلاب بودند، […] یک تحوّلِ روحی پیدا شده بود از برای همه ی قشرها.»() ازاین رو، ایشان معتقد است که «یکی از برکاتِ این نهضت [اسلامیِ ما]، قضیّه ی [وقوعِ] تحوّلِ روحی در جامعه ی ما هست.»() به طوری که «قبل از انقلابِ مهم [سیاسی و ظاهری] که کوبنده بود، یک انقلابی در باطنِ مردم حاصل شد.»()، و «دنبالِ او، آن انقلاب حاصل شد». ().

این روایت نشان می دهد که هرگز نباید انقلابِ اسلامی را در لایه های ظاهری و سیاسی، خلاصه کرد و تصوّر نمود این انقلاب، تنها در عرصه ی هرآنچه که «نمایان» و «محسوس» است، رخ داده است، بلکه واقعیّت این است که انقلابِ ایران، در درجه ی نخست و بیش از هر چیز، ریشه در «حیاتِ باطنیِ» نیروهای انقلابی داشته و از عمقِ «ضمیرِ تحوّل یافته ی» آنها برخاسته است. در این تحلیل، ابتدا انقلابی در «درونِ مردم» رخ داده و «منِ» آنها به «منِ» دیگری تبدیل شده، و آن گاه، همین «من »های دگرگون شده، در کنارِ یکدیگر قرار گرفته و یکپارچه شده و یک انقلابِ اجتماعیِ عظیم را پدید آورده اند. در اغلبِ تحلیل ها و تفسیرهای غربی از انقلابِ ایران، این سطح از واقعیّت، نادیده انگاشته می شود و فقط «ظهوراتِ مشاهده شدنی» و «واقعیّت های عینی»، به چشم می آیند.

) «بازگشتِ به خویشتنِ اسلامی» به مثابهِ ماهیّتِ تحوّلِ باطنی

ابتدایی ترین و بنیادی ترین پرسش دراین باره، این است که تحوّلِ باطنیِ یادشده، چه «مضمون» و «محتوا»یی دارد؟ در اینجاست که امام خمینی، از «اسلام»، سخن به میان می آورد و می گوید غرض از تحوّلِ باطنیِ مردم، گرایشِ متفاوتِ آنها به «اسلام» است، به طوری که هر چند مردم، مسلمان بودند، امّا تذکّراتِ امام خمینی، موجب شده که آنها «نسبت» و «رابطه ی» متفاوتی با اسلام برقرار کنند و در چارچوبِ «فهمِ تازه ای از اسلام»، زندگی و جامعه و حکومت و تاریخِ دیگری را طلب کنند: «انقلاب [در باطنِ مردم که در نهضتِ اسلامی به وقوع پیوست]، گرایشِ اقشارِ ملّت به اسلامی [بود] که تا این عصر، خصوصاً در این سده های آخر، به طاقِ نسیان سپرده شده بود و از اسلام، جز یک آدابِ خشک که هیچ به حالِ دیگران ضرری نداشت، [نمانده بود. ..]. جوان ها از آن حالِ سابق برگشتند به یک حالِ اسلامی و فهمیدند که اسلام، چه باید باشد و چه باید بکند.»() در واقع، بارتفسیرِ انقلابی و عارفانه ی اسلام از سوی امام خمینی، «معرفت های دینیِ توده های مردم» را بازسازی کرد و در سایه ی این «فهمِ متمایز»، انسانِ دیگری متولّد شد که نمی توانست که انقلابی و خواهانِ برچیدنِ نظمِ اجتماعیِ طاغوتی و سکولار نباشد.

) تحوّلِ مردم از وضعِ «ترس» به وضعِ «شجاعت»

یکی از نمودهای تحوّلِ باطنیِ مردم، این است که آنها برخلافِ گذشته، خوف و هراس به دل راه نمی دادند و از قدرت نمایی و قلدریِ حکومتِ پهلوی و دولت های غربی، نگران نمی شدند، بلکه بی اعتنا به همه ی تهدیدهای جدّی و خطرناک، بی پروا و مصمّم، پا در میدانِ مبارزه و انقلابی گری نهادند. امام خمینی این طور توضیح می دهد که «چند جور […] تحوّل های روحی پیدا شد در این جمعیّت ها[ی مردمی]؛ یکی […] این تحوّلی [است ] که [مردم] از [حالِ] خوف و ترس به شجاعت، متحوّل شدند. […در گذشته،] یک پاسبان اگر می آمد در بازارها […] و می گفت که چهار آبان() است و باید بیرق بزنید [بر] سرِ دکّان ها، توی ذهن مردم اصلاً نمی آمد که می شود هم با پاسبان، معارضه کرد و [به او] گفت نه! [… امّا] در ظرفِ کمتر از دو سال، همین جمعیّت ها، یک تحوّلی درشان پیدا شد که ایستادند در مقابلِ توپ و تانک و مسلسل و گفتند ما اصلاً رژیم [شاه را] نمی خواهیم!»(). ارتشِ تا دندانِ مسلحِ شاه، هرآنچه که برای سرکوبِ مردم نیاز داشت، در اختیار داشت و بی محابا، خیابان های شهرهای مهم را به میدانِ جنگِ واقعی تبدیل کرد، امّا مسأله این بود که مردم از رویاروییِ بدنی با موجِ گلوله ها، هراسی نداشتند و به هیچ رو، حاضر نبودند که خیابان ها را ترک و تسلیمِ حکومتِ نظامی شوند. در مقابل، نیروهای نظامی و امنیتی و سیاسیِ حکومتِ پهلوی، سخت در حیرت بودند که چه اتّفاقی رخ داده که مردم، این چنین جسارت و شهامت پیدا کرده و هیچ تهدید و ارعابی، آنها را از صحنه ی درگیری، گریزان نمی کند.

) تحوّلِ مردم از وضعِ «خودخواهی» به وضعِ «اعانت»

واقعیّتِ درخشانِ دیگری که در آن برهه ی انقلابی پدید آمد، این بود که مردم از خود و خواسته های خود، فراتر رفته بودند و به راستی، به یک کلّ مسنجم و یکپارچه تبدیل شده بودند، به طوری که همبستگیِ اجتماعی در حدّ اعلا، به وجود آمده است: «جزوِ تحوّلات، این تحوّل [حسِ خودخواهی به] حسِ اعانت بود؛ [به طوری]که، مردمی که از هم جدا بودند و کاری به هم نداشتند، […] ما دیدیم که […به یکدیگر،] اعانت می کنند، […از جمله، صاحبانِ] خانه هایی که در خیابان هست […]، به مردم [تظاهرکننده،] اعانت می کردند […]، [به طوری]که اشخاصی که آن وقت، ارتباط به هم نداشتند، […] مرتبطِ به هم شدند؛ [… چنان]که [تبدیل] شدند [به اعضای] یک خانواده.»(). امام خمینی، در جای دیگر نیز اشاره می کند که «مردم، همه نسبت به هم محبّت می کردند؛ […] یک حسِ تعاونی در مردم پیدا شده بود»(). این «حسِ جمعیِ مشترک و درهم تنیده»، آن هم در این حدّ آرمانی، فقط در لحظه های محدودی از تاریخ به وجود می آید و کمتر نظیر و نمونه ای دارد. جامعه در وضعِ «طبیعی» و «مادّی»، پاره پاره است و در آن، هر کسی در پیِ تمنیّاتِ خویش است و خود را بر دیگران ترجیح می دهد، امّا اگر تذکّری رسولانه، دل ها را دچارِ انقلاب کند، صحنه هایی خلق می شوند که شاید «افسانه» و «خیال»، پنداشته شوند، امّا انقلابِ ایران در درونِ خود، سرشار از چنین افسانه ها و اسطوره هایی بود.

) تحوّلِ مردم از وضعِ «مال دوستی» به وضعِ «ارزش خواهی»

نمودِ دیگرِ تحوّلِ باطنیِ مردم این بود که از مال و منالِ خویش گذشتند و حسِ پلیدِ پول پرستی و مال اندوزی را از خویش دور کردند. امام خمینی، می گوید «آن روزی که […] توی خیابان ها می ریختند و فریادِ «الله اکبر» را بلند می کردید، هیچ فکر این بودید که کسبِ شما، امروز چه جوری است؟! […] شما پنج ماه، شش ماه بیشتر، کسب ها را رها کردید!»(). هنگامی که انگیزه ها و اندیشه ها، دگرگون شد و سمت سوی الهی یافت، موهبت ها و مطامعِ دنیا در نظرِ انسان، حقیر و پست می شوند و انسان، چشم به طرفِ افق های فراتر می افکند. تجربه ی انقلابِ ایران، مثلِ اعلای این وضعِ عالی در دوره ی تاریخیِ معاصر بود.

) تحوّلِ مردم از وضعِ «دنیاطلبی» به وضعِ «شهادت طلبی»

توصیفِ دیگرِ امام خمینی از تحوّلِ باطنیِ مردم، دلالت بر این حقیقت دارد که مردم، از زندگیِ دنیوی و مادّی، قطع تعلّق کرده و مرگ آگاه و طالبِ «شهادت» شده بودند، چنان که «شهادت» در نظرشان، سعادتِ بزرگ و بی بدیل ا